Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 01: ΣύστασηΣχόλιο του χρήστη Γιάννης Μ. | 10 Νοεμβρίου 2015, 15:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιάννης Μ.' | 10 Νοεμβρίου 2015, 15:59

    Ζούμε. Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε. Ζούμε σε μονοκατοικίες, πολυκατοικίες, σε μπαρ, πλατείες, σε πεζοδρόμια, σε δρόμους, σ' ένα αυτοκίνητο, στο νοσοκομείο, στο σχολείο, στην αστυνομία, στο στρατό, στο σουπερμάρκετ. Όλοι εμείς γκέι, λεσβίες, μπάι, τρανς, queer ++++ θα συνεχίσουμε να ζούμε. Ακόμα και σε καταφύγια, σε διωγμούς, σ' ένα νέο Μεσαίωνα. Όμως πως ζούμε; Ή καλύτερα πως μας δείχνουν οι θεσμοί πως πρέπει να ζούμε; Είμαι 12 χρόνια επαγγελματίας, με μεταπτυχιακό, πληρώνω τους φόρους μου, την ασφάλιση μου, την ασφάλεια τους αυτοκινητου μου, έχω λευκό ποινικό μητρώο και έχω βοηθήσει αρκετά παιδιά και ενήλικες να βελτιώσουν προβλήματα στην επικοινωνία τους προσφέροντάς τους ποιότητας ζωής. Ωστόσο, ζω – ζούσα για την ακρίβεια γιατί τώρα έφυγα στο εξωτερικό- σε μια κοινωνία όπου σχεδόν κάθε θεσμός βάλλεται κατά ή αμελεί σε επικίνδυνο βαθμό την ύπαρξή μου. Το κράτος, η εκκλησία, η υγεία, η αστυνομία, η οικογένεια, η ίδια η κοινωνία. - Το κράτος δεν φροντίζει να είμαι ισότιμος νομικά με συνέπεια όλα τα παρακάτω. - Η εκκλησία της Ελλάδας με καταδικάζει ως ανώμαλο, ασθενή και με καλεί να μετανοήσω για να σωθώ. Κάνει ειδικές δοξολογίες για να ρίξει ο θεός φωτιά να κάψει τα πανό και τις σημαίες που κυματίζω. Φανατίζει κάθε άνθρωπο απέναντι μου, οπλίζοντας το στόμα του και σε άλλες χώρες, το χέρι του απέναντι μου. - Στην υγεία είμαι ένας στιγματισμένος μελλοντικά επικίνδυνος ασθενής που περιφέρεται ελεύθερος μέχρι να κολλήσει HIV. Έτσι δικαιολογείται η απαγόρευση την αιμοδοσία κ.α. - Η αστυνομία μένει αμέτοχη όταν στη γειτονία μου, στην πλατεία Βαρνάβα, 15 άτομα χτύπησαν ένα γκέι ζευγάρι που καθόταν απλά σε ένα παγκάκι μέχρι που προκάλεσαν κάκωση στο χέρι τους ενός. Επιπλέον χλευάζει κάθε άτομο που καταγγέλλει ή αναφέρει περιστατικά. - Οι χιλιάδες οικογένειες που έχουν αποκληρώσει τα παιδιά τους ή που τα δηλητηριάζουν καθημερινά με σχόλια όπως “οι πίκρες που μου δίνεις” ή “από σένα δεν θα δούμε εμείς καλό” ή “να είσαι σοβαρός και μαζεμένος...μας βλέπουν οι γείτονες”. - Η κοινωνία που σε καμία σχεδόν κοινωνική της έκφανση ή διεκδίκηση δεν αναφέρεται στα δικαιώματα της ΛΟΑΤ+ κοινότητας όπως και φυσικά στα δικαιώματα των γυναικών και άλλα. Με βάση τα παραπάνω ας αναλογιστούν όσοι γράφουν κατά αυτού του συμφώνου, άτομα με αναπηρία, στρείτ γυναίκες και άνδρες καθώς και πιστοί χριστιανοί από ποιους θεσμούς αυτοί πραγματικά στερούνται υποστήριξης; Μήπως η εκκλησία, το κράτος, οι κοινωνία, οι οικογένεια, η υγεία δεν τους υποστηρίζει; Θα μπορούσαν να ζήσουν με τέτοιες καθημερινές συνθήκες διαβίωσης; Στην περίπτωση του Συμφώνου Συμβίωσης, δεν μιλάμε για την υποστήριξη μια κάποιας ομάδας έναντι κάποιας άλλης με σκοπό να θίξει τα δικαιώματά της δεύτερης. Μιλάμε απλά για ελάχιστη υποστήριξη προς μια μεγάλη κοινωνική ομάδα που δεν υποστηρίζεται από τίποτα. Μάλιστα, αυτό το σύμφωνο προς το παρόν προσφέρει μια υποστήριξη που δεν έχει καν οικονομικές συνέπειες για το κράτος. Ας παραμερίσουμε/διαγράψουμε/καταγγείλουμε λοιπόν τις απειλές κατά της ζωής, τις υγείας και τις αρτιμέλειας, τα παράπονα και τα αιτήματα για την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Έστω λοιπόν και μέσα από αυτό το Σύμφωνο, που στερείται θέματα που άπτονται της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας όπως αυτά που αναφέρει ο “Σωτήρης” παραπάνω και μεταφέρω αυτούσια: [Nα ληφθούν υπόψη σύμφωνα και γάμοι που ήδη έχουν συνάψει ημεδαποί στο εξωτερικό, ο εισαγγελέας να ενάγει μόνο για προβλεπόμενες ακυρότητες, όχι γενικά για την «δημόσια τάξη», αντί για «τεκμήριο πατρότητας» να εισαχθεί «τεκμήριο γονεϊκότητας», επώνυμο τέκνων όπως στον γάμο, η τεκνοθεσία να μην προβλέπεται κρυφά ως «αναλογική εφαρμογή» αλλά ρητά και να ισχύουν εξ αρχής κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα κι όχι υπό την αίρεση έκδοσης προεδρικού διατάγματος.] είμαι βαθιά χαρούμενος γιατί μέσα σε μια ζωή που όλοι με βάζουν να ζω σε μικρά και ασφυχτικά “κουτάκια” κάποιος θα μου ανοίξει ένα μικρό “κουτάκι”. Όχι για να γίνω πια ελεύθερος ανάμεσα στους πιο ελεύθερους -και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε ατομικά και συλλογικά/κινηματικά- αλλά για να μπορώ να πάρω μια ανάσα ανθρωπιάς, για να μπορώ να συνεχίσω να παράγω και να δημιουργώ με την ελπίδα πως εμείς αλλά και όσα παιδιά θα γεννηθούν έξω από αυτό το “κουτάκι”, θα μπορούμε να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας στα πλαίσια μιας ισόνομης και ισότιμης κοινωνίας. Ακόμα και με την έκδοση αυτού του νόμου, σε κάποιους από μας θα πάρει καιρό να μάθουμε να αναπνέουμε έξω από αυτό το “κουτάκι” σε μια νέα σύσταση αέρα, πιο πυκνή σε “οξυγόνο”. Για άλλους θα είναι μια περίοδος υπεροξυγονωμένης ευφορίας. Καλή μας αρχή λοιπόν!!! ΥΓ. Με την ελπίδα να επιληφθεί ο νόμος για τα παραπάνω παράνομα και προσβλητικά σχόλια, όπως και να ολοκληρωθεί η ψήφιση και εφαρμογή του νομοσχεδίου στα χρονοδιαγράμματα που προβλέπεται. ΓΜ