Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 01: ΣύστασηΣχόλιο του χρήστη Αντώνης | 10 Νοεμβρίου 2015, 16:48
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αντώνης' | 10 Νοεμβρίου 2015, 16:48

    Φτάνει επιτέλους η στιγμή που η ελληνική πολιτεία θα βρεθεί στο σημείο με κάποιο τρόπο να αναγνωρίσει τα ομόφυλα ζευγάρια. Το νομοσχέδιο είναι ένα πρώτο βήμα, όμως είναι πολύ λίγο, και κλείνει τα μάτια σε κομμάτια της κοινωνίας που ήδη υπάρχουν. Οι οικογένειες ομοφύλων, που υπάρχουν είτε το θέλουμε είτε όχι, και η δυνατότητα για τεκνοθεσία, είναι δύο πολύ τρανταχτά παραδείγματα. Είναι αλήθεια ότι, όσον αφορά την τεκνοθεσία, το ελληνικό δίκαιο αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα του παιδιού, με αποτέλεσμα οικογένειες που θέλουν να τεκνοθετήσουν να μην μπορούν να το κάνουν παρά το γεγονός ότι πληρούν όλα τα ετεροκανονικά πρότυπα. Έτσι υπάρχουν όλο και περισσότερα παιδιά στα ορφανοτροφεία, ενώ οι οικογένειες που θέλουν να τεκνοθετήσουν στρέφονται προς το εξωτερικό (γιατί κανείς δε μπορεί να στερήσει σε κάποιον ένα παιδί, όταν το θέλει πραγματικά...). Αυτό πρέπει να αλλάξει, να εκσυγχρονιστεί το πλαίσιο και να συμπεριλάβει και τα ομόφυλα ζευγάρια σε αυτό. Όσον αφορά τις οικογένειες ομοφύλων που σήμερα έχουν παιδιά, αυτές υπάρχουν είτε το θέλουμε είτε όχι. Και τα παιδιά που αποκτούν, είτε με βιολογικό τρόπο είτε με τεκνοθεσία, είναι παιδιά σαν όλα τα άλλα, πηγαίνουν στα ίδια σχολεία με τα άλλα, μόνο που δεν είναι ορατά σαν τα άλλα. Οι δύο γονείς (πατέρες ή μητέρες) δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα, τα παιδιά θεωρούνται με βάση το ελληνικό δίκαιο παιδιά μιας μονογονεϊκής οικογένειας και έτσι ούτε γάτα ούτε ζημιά για τους υπέρμαχους της ετεροκανονικότητας. Μόνο που εδώ έχουμε μια μεγάλη υποκρισία. Η ελληνική κοινωνία έχει προχωρήσει, έχει αποδεχτεί τα ΛΟΑΤ άτομα σαν ισότιμα μέλη της, το PRIDE κάθε χρόνο έχει πολύ περισσότερο κόσμο και επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις κάθε χρονιά, ενώ το κράτος συνεχίζει να κωφεύει ακριβώς επειδή οι πολιτικοί φοβούνται το πολιτικό κόστος. Οι ΛΟΑΤ οικογένειες είναι εδώ, υπάρχουν είτε με γυναίκες που αποφάσισαν με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή να κάνουν ένα παιδί (που θεωρείται κατά το κράτος παιδί της μιας από τις δύο και η άλλη δεν έχει κανένα δικαίωμα), είτε ένας γκέι και μια λεσβία αποφάσισαν να κάνουν ένα παιδί με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και σύναψαν και έναν ετεροκανονικό γάμο για να είναι το παιδί αναγνωρισμένο τέκνο και των δύο. Τα δύο παραπάνω παραδείγματα είναι πραγματικές ιστορίες. Όσον αφορά δε το πρότυπο της ετεροκανονικής οικογένειας υπήρχαν πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν γονέων γκέι ή λεσβιών που αποδέχτηκαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους τη σεξουαλικότητά τους. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είχαν παιδιά και τα παιδιά αυτά, σαν ενήλικες πλέον, γνωρίζουν τη σεξουαλικότητα των γονέων τους. Οι ετεροκανονικές οικογένειες λοιπόν, ακόμα και στο παρελθόν που σύμφωνα με τους υποστηρικτές της εκκλησιαστικής άποψης τα πράγματα ήταν απρόσκοπτα ετεροκανονικά, δεν ήταν ποτέ ετεροκανονικές 100%. Ξαναλέω ότι το νομοσχέδιο είναι άτολμο στο θέμα των οικογενειών ομοφύλων και της αναγνώρισης των παιδιών τους.