Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 01: ΣύστασηΣχόλιο του χρήστη Δόμνα | 11 Νοεμβρίου 2015, 01:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δόμνα' | 11 Νοεμβρίου 2015, 01:59

    Το ότι ο γάμος ομοφυλοφίλων δεν είναι κάτι καινούργιο στην εποχή που διανύουμε το γνωρίζουμε όλοι. Όπως ακόμη και το πόσο "in" θεωρείται πλέον όποιος τον υποστηρίζει, ή "κολλημένος" και οπισθοδρομικός όταν τον αμφισβητεί. Δεν είναι δική μου δουλειά να κρίνω κανέναν άνθρωπο για τις επιλογές του σε αυτήν την ζωή. Ούτε νοιώθω απέχθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο. Όμως, πιστεύω ακράδαντα πως η συμβίωση ομόφυλων ατόμων, η οποία συχνά καταλήγει- δυστυχώς κατά την γνώμη μου- στην υιοθέτηση τέκνων, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις λόγω της μεγάλης αποδοχής και προβολής από τα media. Και είναι γεγονός ότι τα media πετυχαίνουν σχεδόν πάντα την πλύση εγκεφάλου στην οποία αποβλέπουν. Οτιδήποτε καινούργιο και αρχικά αλλόκοτο, γίνεται normal και αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας μας με την βοήθεια των media. Θα τελειώσω με μια γνωστή φράση, η οποία για μένα αποτελεί το κλειδί στο δίλημμα περί σύναψης γάμου μετάξυ ομοφυλόφιλων: "Η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Και θέτω τα εξής ερωτήματα που ο καθένας φυσικά μπορεί να τα απαντήσει κατά βούληση: 1. Είναι φυλετικός ρατσισμός το να μην αποδέχεται κάποιος τον γάμο ομοφυλόφιλων αλλά πώς μπορεί να αποκαλέσει κανείς την πίεση που ασκείται στους ετερόφυλους να αποδεχτούν και να επικροτήσουν αυτήν την πράξη? Κάποτε ήταν ντροπή για κάποιον να παραδεχτεί ότι είναι ομοφυλόφιλος και τώρα ντρέπεται κάποιος να πει ότι δεν του αρέσει η ομοφυλοφιλια, ότι δεν θέλει να του την επιβάλλουν. 2. Δεύτερον και πολύ σηματικότερο, ρώτησε κανείς αυτά τα παιδιά που υιοθετούν τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια αν θα ήθελαν να έχουν ομοφυλόφιλους γονείς; Και πόσο τρομακτικές μπορεί να είναι οι συνέπειες στον ψυχισμό τους; Διότι, ο νόμος προβλέπει την απομάκρυνση ανηλίκων από κηδεμόνες που αποδεικνύονται ακατάλληλοι να αναλάβουν την φροντίδα τους. Ποιός νόμος ωστόσο θα προστατέψει τα παιδιά που υιοθετούνται από ομοφυλόφιλους γονείς βιώνοντας συχνά ψυχικό καταναγκασμό επί σειρά ετών επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν θετικά το γεγονός ότι τόσο η μαμά όσο και ο μπαπμπάς έχουν το ίδιο φύλο; Αυτά τα παιδιά θα μπορέσουν να ισορροπήσουν ποτέ; Ας μην ξεχνάμε ότι μια πολύ σημαντική πτυχή της ταυτότητας ενός ατόμου είναι το φύλο. Πώς θα μπορέσουν αυτά τα παιδιά να αναπτύξουν μια υγιή αντίληψη για τα δύο φύλα ή ακόμη και για τον εαυτό τους? 'Η μήπως θα πρέπει να προσθέσουμε πλέον και μια τρίτη κατηγορία στα φύλα?