Αρχική Εξορθολογισμός διαδικασιών και επιτάχυνση της διοικητικής δίκηςΆρθρο 1Σχόλιο του χρήστη ΣΤΑΘΗΣ-ΑΙΓΙΟ | 20 Σεπτεμβρίου 2010, 13:26
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΣΤΑΘΗΣ-ΑΙΓΙΟ' | 20 Σεπτεμβρίου 2010, 13:26

    - ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ ΓΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ. - ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΣΤΑ «ΠΑΡΑΘΥΡΑ» ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΜΗ ΕΙΣΠΡΑΞΗ ΦΟΡΩΝ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΟΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ. - ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΚΔΔ (ν. 2717/99) ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΠΡΑΞΗ ΦΟΡΩΝ.   Θέλοντας να συνεισφέρω στην μεγάλη και σοβαρή  προσπάθεια της Κυβέρνησης για το νοικοκύρεμα των οικονομικών, την πάταξη της φοροδιαφυγής και την εξασφάλιση εσόδων, παίρνω αυτή την πρωτοβουλία, για να σας ενημερώσω για ορισμένα πολύ σοβαρά θέματα, ως κατωτέρω: Η επιτυχία στο έργο του Υπουργείου Οικονομικών κάτω από πολύ δυσμενείς συνθήκες, όπως οι σημερινές, σηματοδοτεί επιτυχία για όλο το κυβερνητικό έργο και κατά συνέπεια μεγάλη προσφορά στην χώρα. Τα τελευταία χρόνια έχουν θεσπισθεί διάφορες Διατάξεις και διατάξεις του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, οι οποίες στην προσπάθεια του Κράτους να διασφαλίζεται καλύτερα η προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών από αυθαιρεσίες της Δημοσίας Διοίκησης, δημιουργούν ένα ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΟΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ, ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ, ΝΑ ΑΝΑΣΤΕΛΛΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΦΟΡΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΠΙΠΟΝΕΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ «ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΗ ΒΛΑΒΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ», με αποτέλεσμα να καταβάλουν χρήματα για τις φορολογικές τους υποχρεώσεις μετά από πολλά χρόνια ή και να μην καταβάλουν καθόλου χρήματα. Τα Διοικητικά Δικαστήρια «παραβλέπουν» τις διατάξεις που αναφέρουν σε κάθε περίπτωση ΟΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ ΟΤΑΝ ΘΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, το οποίο υπερτερεί, σε κάθε περίπτωση, του ιδιωτικού συμφέροντος, ακόμη και αν η εκτέλεση οποιουδήποτε μέτρου, προς το Δημόσιο Συμφέρον, προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη των ιδιωτικών συμφερόντων. Τονίζεται  ότι οι κυρώσεις αποβλέπουσες στη διασφάλιση των συμφερόντων του Δημοσίου σε περιπτώσεις σημαντικής φοροδιαφυγής δικαιολογούνται με βάση την αρχή της δίκαιης ισορροπίας μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού συμφέροντος και των απαιτήσεων για την προστασία των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων. Εξάλλου σύμφωνα με τις διατάξεις των παραγρ.1 και 5 του άρθρου 4 του Συντάγματος, ορίζεται ότι "ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ" ΚΑΙ "ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΡΗ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ  ΤΟΥΣ". §        Σύμφωνα επίσης με τις διατάξεις της παρ.4 του άρθρου 25 του Συντάγματος ορίζεται ότι  “Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης." §        Αντίθετα με τα ανωτέρω, Η ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΕΣΟΔΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ, σαφέστατα "δεν συμβάλλει στη συμμετοχή - συνεισφορά - χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη”, αλλά αντίθετα "προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και παραβιάζει τα χρηστά ήθη" (παρ. 1 άρθ.5 του Συντάγματος). §        Τέλος, με τις διατάξεις της παραγρ. 2 του άρθρου 106 του Συντάγματος, ορίζεται ότι : “Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ν' ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ Η ΠΡΟΣ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ”.   Εξάλλου οι περιορισμοί που θέτει ο νομοθέτης, στην προσωπική ή οικονομική ελευθερία, είναι αναγκαίοι για την εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού, ο οποίος συνίσταται: §        α) στην συνεισφορά των πολιτών στα δημόσια βάρη, σύμφωνα με τη φοροδοτική ικανότητα εκάστου (κατά την έντονη προτροπή του συνταγματικού νομοθέτη) και §        β) στην ανάγκη περιστολής της φοροδιαφυγής σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας. Δηλαδή τα μέτρα που λαμβάνονται από την διοίκηση - προληπτικά ή κατασταλτικά - πρέπει να είναι κατάλληλα και αποτελεσματικά για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού και τα επερχόμενα μειονεκτήματα να μην υπερσκελiζoυν τα πλεονεκτήματα (σχετική νομολογία ΣτΕ 1149/88, ΣτΕ 2112/94, ΣτΕ 4050/90, ΣτΕ 3112/90,ΣτΕ 2775/89). Σύμφωνα με τη θεωρία αλλά και την νομολογία του ΣτΕ, πρέπει να οδηγούμαστε κάθε φορά σε στάθμιση του ιδιωτικού και του Δημόσιου Συμφέροντος. Σε κάθε περίπτωση φοροδιαφυγής, πράξης νομικά και κοινωνικά κατακριτέας, είναι ολοφάνερη η υπεροχή του Δημοσίου συμφέροντος, που έγκειται στην αποτροπή της "υπεξαίρεσης" Δημοσίων εσόδων που έχει ως επακόλουθο την δυσχέρεια της εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού (ΣΤΕ 3078/97). Για την απεμπλοκή από τα διάφορα «νομικίστικα τερτίπια» και παρερμηνείες των ισχυουσών διατάξεων παραθέτουμε τις παρακάτω προτάσεις, οι οποίες πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν στην ταχύτερη είσπραξη των Δημοσίων εσόδων.     ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ:   I.                     ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΝ Ν. 2717/1999 (ΚΩΔΙΚΑΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΔΙΚΟΝΟΜΙΑΣ)   1.      Να συμπληρωθούν οι διατάξεις του άρθρου 66 του ν. 2717/99 όπως ισχύουν (με την τροποποίηση του ν. 3659/2008), ως εξής: « Κατ’ εξαίρεση η προσφυγή ασκείται σε προθεσμία είκοσι (20) ημερών σε περίπτωση πράξης φορολογικού εν γένει περιεχομένου». ΣΧΟΛΙΟ Η προσφυγή σε περίπτωση πράξης φορολογικού εν γένει περιεχομένου δεν έχει κανένα νόημα να ασκείται σε προθεσμία εξήντα (60) ημερών γιατί απλώς επιτείνεται έτσι η κωλυσιεργία στην διαδικασία είσπραξης των Δημοσίων Εσόδων την στιγμή που παρέχεται το δικαίωμα στον φορολογούμενο, με τις διατάξεις του άρθρου 131 του ν. 2717/1999 (Κώδικας Διοικητικής Δικονομίας), να προβάλλει και ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ,  δεκαπέντε (15) ημέρες τουλάχιστον πριν από την πρώτη συζήτηση.   2.      Να καταργηθούν οι διατάξεις του δευτέρου εδαφίου της παραγράφου 1 του άρθρου 126 του ν. 2717/99 όπως ισχύουν που προστέθηκαν με την τροποποίηση του ν. 3659/2008.   ΣΧΟΛΙΟ Η κατάθεση της προσφυγής στη ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ σε περιπτώσεις πράξεων φορολογικού εν γένει περιεχομένου δεν έχει κανένα νόημα αλλά απεναντίας δημιουργεί προβλήματα στην φορολογική διαδικασία όπως: §         να κατατίθενται οι προσφυγές σε αναρμόδια δικαστήρια και να ακολουθεί μία χρονοβόρος διαδικασία. §         να δημιουργείται σύγχυση στη βεβαίωση των φόρων «λόγω μη άσκησης προσφυγής», γιατί υπάρχει καθυστέρηση στην αποστολή της προσφυγής από την  γραμματεία του δικαστηρίου στην αρμόδια Φορολογική αρχή (μετά την ημερομηνία της προθεσμίας για την άσκηση της προσφυγής και του συνυποβαλλομένου αιτήματος της  Διοικητικής επίλυσης της διαφοράς).   3.      Να συμπληρωθούν οι διατάξεις του άρθρου 202 του ν. 2717/99 όπως ισχύουν (με την τροποποίηση του ν. 3659/2008), ως εξής: « Η χορήγηση αναστολής εκτέλεσης αποκλείεται αν πρόκειται για πράξη φορολογικού εν γένει περιεχομένου γιατί προδήλως η άμεση εκτέλεση της προσβαλλόμενης πράξης (είσπραξη προβεβαίωσης) επιβάλλεται για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος». ΣΧΟΛΙΟ Από τα Διοικητικά Πρωτοδικεία γίνεται αβασάνιστα χρήση της χορήγησης αναστολής εκτέλεσης της Διοικητικής πράξης, που χορηγείται πλέον σε όλες σχεδόν  τις πράξεις φορολογικού εν γένει περιεχομένου, αγνοώντας εντελώς τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 202 του Ν. 2717/1999, όπως αντικαταστάθηκε και ισχύει (από 8-6-2008) με τις διατάξεις του άρθρου 19 του Ν. 3659/2008 που αναφέρουν επί λέξει : «Η αίτηση αναστολής γίνεται δεκτή όταν κρίνεται ότι η άμεση εκτέλεση της προσβαλλόμενης πράξης θα προκαλέσει στον αιτούντα βλάβη ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση ευδοκίμησης της προσφυγής. Η αίτηση όμως μπορεί να απορριφθεί, αν κατά τη στάθμιση της βλάβης του αιτούντος, των συμφερόντων τρίτων και του Δημοσίου Συμφέροντος, κρίνεται ότι οι αρνητικές συνέπειες από την αποδοχή θα είναι σοβαρότερες από την ωφέλεια του αιτούντος.» με αποτέλεσμα την μη είσπραξη των βεβαιωμένων φόρων (προβεβαίωση λόγω άσκησης προσφυγής), σε βάρος του Δημοσίου Συμφέροντος.       4.      Να συμπληρωθούν οι διατάξεις του άρθρου 208 του ν. 2717/99 όπως ισχύουν (με την τροποποίηση του ν. 3659/2008), ως εξής: « Η χορήγηση αναστολής εκτέλεσης αποκλείεται αν πρόκειται για απόφαση που αφορά πράξη φορολογικού εν γένει περιεχομένου γιατί προδήλως η άμεση εκτέλεση της προσβαλλόμενης απόφασης (είσπραξη βεβαιωμένων ποσών βάσει δικαστικής απόφασης) επιβάλλεται για λόγους Δημοσίου Συμφέροντος». ΣΧΟΛΙΟ Από τα Διοικητικά Εφετεία  γίνεται αβασάνιστα χρήση της χορήγησης αναστολής εκτέλεσης της απόφασης που αφορά Διοικητική πράξη, που χορηγείται πλέον σε όλες σχεδόν τις πράξεις φορολογικού εν γένει περιεχομένου, αγνοώντας εντελώς τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 208 του Ν. 2717/1999, όπως αντικαταστάθηκε και ισχύει (από 8-6-2008) με τις διατάξεις του άρθρου 25 του Ν. 3659/2008 που αναφέρουν επί λέξει : «Η αίτηση αναστολής γίνεται δεκτή όταν κρίνεται ότι η άμεση εκτέλεση της προσβαλλόμενης απόφασης θα προκαλέσει στον αιτούντα βλάβη ανεπανόρθωτη ή δυσχερώς επανορθώσιμη σε περίπτωση ευδοκίμησης του  ενδίκου μέσου. Η αίτηση όμως μπορεί να απορριφθεί, αν κατά τη στάθμιση της βλάβης του αιτούντος, των συμφερόντων τρίτων και του Δημοσίου Συμφέροντος, κρίνεται ότι οι αρνητικές συνέπειες από την αποδοχή θα είναι σοβαρότερες από την ωφέλεια του αιτούντος.» με αποτέλεσμα την μη είσπραξη των βεβαιωμένων φόρων (βεβαίωση βάση ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ), σε βάρος του Δημοσίου Συμφέροντος.   ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ   ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΘΗΣ