Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Γκίκας Κιουράνης' | 18 Νοεμβρίου 2015, 09:33

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 19, στίχοι 1-12 αναγράφονται τα εξής: "ΙΘ´\ΚΑΙ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς λόγους τούτους μετῆρεν ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦλθεν εἰς τὰ ὅρια τῆς ᾿Ιουδαίας πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου. 2 καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτοὺς ἐκεῖ. 3 Καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ Φαρισαῖοι πειράζοντες αὐτὸν καὶ λέγοντες αὐτῷ· εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν; 4 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εἶπεν, 5 ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν; 6 ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. 7 λέγουσιν αὐτῷ· τί οὖν Μωσῆς ἐνετείλατο δοῦναι βιβλίον ἀποστασίου καὶ ἀπολῦσαι αὐτήν; 8 λέγει αὐτοῖς· ὅτι Μωσῆς πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἐπέτρεψεν ὑμῖν ἀπολῦσαι τὰς γυναῖκας ὑμῶν· ἀπ᾿ ἀρχῆς δὲ οὐ γέγονεν οὕτω. 9 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μὴ ἐπὶ πορνείᾳ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται· καὶ ὁ ἀπολελυμένην γαμήσας μοιχᾶται. 10 λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· εἰ οὕτως ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς γυναικός, οὐ συμφέρει γαμῆσαι. 11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ᾿ οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω." Ο στίχος 4 ξεκαθαρίζει την "ποίηση" του Θεού ως προς τον άνθρωπο: άρσεν+θήλυ=άνδρας+γυναίκα. Δηλαδή, η ολοκλήρωση του ενός φύλου έρχεται μέσα από την κοινωνία του με το άλλο φύλο. Απόδειξη: δύο σπερματοζωάρια ή δύο ωάρια δεν μπορούν, ενούμενα, να γεννήσουν ζωή. Ο στίχος 6, πάλι, ξεκαθαρίζει ότι για να ενωθούν οι δύο "εις σάρκα μίαν" απαιτείται συνέργεια του Θεού (δηλαδή ο εκκλησιαστικός γάμος, κατά τον οποίον το ανδρόγυνο, οικειοθελώς-αφού μόνο του κανονίζει να ενωθεί εντός εκκλησίας και δεν τού "επιβάλλεται" από τον Θεό, προσκαλεί τον Θεό στη ζωή του, όχι μόνον για τη μισή ώρα της τελετής, για το σύνολο της κοινής ζωής του). Ο στίχος 9 περιγράφει το μόνο συγγνωστό λόγο διαζυγίου: μοιχεία (=εθελούσια απομάκρυνση του ενός μέλους της συζυγίας από το άλλο με τη σύναψη εξώγαμης σχέσης) Ο στίχος 12, τέλος, διακρίνει τρεις κατηγορίες φυλικής "διαφορετικότητας" και για τα δύο φύλα: α) την εκ γενετής (όχι εκ φύσεως) λόγω διασάλευσης βιολογικών κανονικοτήτων-απόρροια της πτώσεως του πρώτου ανδρογύνου (Αδάμ και Εύας) από την παραδείσια κοινωνία του με τον Θεό, β) την επίκτητη λόγω ανθρώπινης επέμβασης, και γ) την πνευματική (=τον μοναχισμό) "ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω."