Αρχική Σύμφωνο ΣυμβίωσηςΆρθρο 01: ΣύστασηΣχόλιο του χρήστη Γκίκας Κιουράνης | 18 Νοεμβρίου 2015, 11:02
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γκίκας Κιουράνης' | 18 Νοεμβρίου 2015, 11:02

    Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 19, στίχοι 1-12 αναγράφονται τα εξής: «ΙΘ´\ΚΑΙ ἐγένετο ὅτε ἐτέλεσεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς λόγους τούτους μετῆρεν ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἦλθεν εἰς τὰ ὅρια τῆς ᾿Ιουδαίας πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου. 2 καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτοὺς ἐκεῖ. 3 Καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ Φαρισαῖοι πειράζοντες αὐτὸν καὶ λέγοντες αὐτῷ· εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν; 4 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εἶπεν, 5 ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν; 6 ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. 7 λέγουσιν αὐτῷ· τί οὖν Μωσῆς ἐνετείλατο δοῦναι βιβλίον ἀποστασίου καὶ ἀπολῦσαι αὐτήν; 8 λέγει αὐτοῖς· ὅτι Μωσῆς πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἐπέτρεψεν ὑμῖν ἀπολῦσαι τὰς γυναῖκας ὑμῶν· ἀπ᾿ ἀρχῆς δὲ οὐ γέγονεν οὕτω. 9 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μὴ ἐπὶ πορνείᾳ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται· καὶ ὁ ἀπολελυμένην γαμήσας μοιχᾶται. 10 λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· εἰ οὕτως ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς γυναικός, οὐ συμφέρει γαμῆσαι. 11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ᾿ οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.» Ο στίχος 4 ξεκαθαρίζει την «ποίηση» του Θεού ως προς τον άνθρωπο: άρσεν+θήλυ=άνδρας+γυναίκα. Δηλαδή, η ολοκλήρωση του ενός φύλου έρχεται μέσα από την κοινωνία του με το άλλο φύλο. Απόδειξη: δύο σπερματοζωάρια ή δύο ωάρια δεν μπορούν, ενούμενα, να γεννήσουν ζωή. Ο στίχος 6, πάλι, ξεκαθαρίζει ότι για να ενωθούν οι δύο «εις σάρκα μίαν» απαιτείται συνέργεια του Θεού (δηλαδή ο εκκλησιαστικός γάμος, κατά τον οποίον το ανδρόγυνο, οικειοθελώς-αφού μόνο του κανονίζει να ενωθεί εντός εκκλησίας και δεν τού «επιβάλλεται» από τον Θεό, προσκαλεί τον Θεό στη ζωή του, όχι μόνον για τη μισή ώρα της τελετής, αλλά για το σύνολο της κοινής ζωής του). Ο στίχος 9 περιγράφει το μόνο συγγνωστό λόγο διαζυγίου: μοιχεία (=εθελούσια απομάκρυνση του ενός μέλους της συζυγίας από το άλλο με τη σύναψη εξώγαμης σχέσης) Ο στίχος 12, τέλος, διακρίνει τρεις κατηγορίες φυλικής «διαφορετικότητας» και για τα δύο φύλα: α) την εκ γενετής (όχι εκ φύσεως) λόγω διασάλευσης βιολογικών κανονικοτήτων-απόρροια της πτώσεως του πρώτου ανδρογύνου (Αδάμ και Εύας) από την παραδείσια κοινωνία του με τον Θεό, β) την επίκτητη λόγω ανθρώπινης επέμβασης, και γ) την πνευματική (=τον μοναχισμό) Συνεπώς: Α) η συμφωνία που θα μπορούν να συνάπτουν ακόμη και άτομα του ίδιου φύλου (εφόσον, βέβαια, το ν/σ γίνει νόμος του κράτους και τεθεί σε εφαρμογή) δεν έχει καμία έννοια "γάμου", με την εκκλησιαστική σημασιοδότηση. Με άλλα λόγια οι συνάπτοντες το σχετικό σύμφωνο (είτε ετέρου είτε ιδίου φύλου) αποχωρίζονται αφ' εαυτών από την κοινωνία του Θεού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας Του. Δική τους απόφαση και σεβαστή, την οποία ας την κρατήσουν για την κοινή τους ζωή και το κοινό τους σπιτικό στη βάση "τα εν οίκω μη εν δήμω"! Όπως και υποχρέωση της Εκκλησία να τους νουθετήσει πατρικά υπογραμμίζοντάς τους την αστοχία τους, και, εφόσον αλλάξουν γνώμη και στάση ζωής, να τους δεχθεί στην αγκαλιά της! Β) για το ζήτημα της τεκνογονίας ή (μελλοντικά;) υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους συνάψαντες το σχετικό σύμφωνο ας στοχαστούμε το εξής: καθένας μας (όπως και όσοι ομοφυλόφιλοι συνάψουν σύμφωνο) είμαστε παιδιά ενός πατέρα και μίας μητέρας (γενική της ιδιότητας όχι κτητική)-διαφορετικά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Ταυτόχρονα είμαστε παιδιά του εαυτού μας και του συνδημιουργού Θεού με τους, έστω απλά και μόνον βιολογικούς, γονείς. Η βιολογική αδυναμία δύο ομοφυλοφίλων να τεκνοποιήσουν ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ (χωρίς "μοιχό" ετερόφυλο ευκαιριακό σύντροφο ή μέσω τραπεζών σπερμάτων ή ωαρίων, με ή χωρίς παρένθετες μητέρες) αποδεικνύει ότι δεν αρκεί η ΑΓΑΠΗ που θα παράσχουν ως γονείς στο παιδί "τους" αλλά χρειάζεται και η προετοιμασία στη διαχείριση της αποκάλυψης της αδυναμίας τους να πράξουν σχετικά, όταν το παιδί "τους" αρχίζει να καταλαβαίνει περισσότερα. Για αυτό λέει κι ο Θεάνθρωπος στην παραπάνω περικοπή "εξ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς". «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»