Αρχική Δίκαιη ΔίκηΆρθρο 03: Διαζύγιο

Άρθρο 03: Διαζύγιο

1. Το δεύτερο εδάφιο του άρθρου 1438 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
«Το διαζύγιο απαγγέλλεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση ή με κοινή συμφωνία των συζύγων, όταν συντρέχουν οι προϋποθέσεις που ορίζονται στα επόμενα άρθρα».
2. Το άρθρο 1441 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
«Οι σύζυγοι μπορούν με έγγραφη συμφωνία να λύσουν το γάμο τους, εφόσον έχει διαρκέσει τουλάχιστον ένα χρόνο πριν την κατάρτισή της. Η συμφωνία αυτή υπογράφεται από τα συμβαλλόμενα μέρη και από τους πληρεξουσίους δικηγόρους τους ή μόνον από τους τελευταίους, εφόσον είναι εφοδιασμένοι με ειδικό πληρεξούσιο, το οποίο πρέπει να έχει δοθεί μέσα στον τελευταίο μήνα πριν από την υπογραφή του συμφωνητικού.
Αν υπάρχουν ανήλικα τέκνα, για να λυθεί ο γάμος πρέπει η ανωτέρω συμφωνία να συνοδεύεται με άλλη έγγραφη συμφωνία των συζύγων που να ρυθμίζει την επιμέλεια των τέκνων και την επικοινωνία με αυτά, η οποία ισχύει ώσπου να εκδοθεί η απόφαση για το θέμα αυτό σύμφωνα με το άρθρο 1513. Η κατά τα ανωτέρω έγγραφη συμφωνία καθώς και το τυχόν έγγραφο συμφωνητικό που αφορά την επιμέλεια και επικοινωνία των ανήλικων τέκνων υποβάλλονται μαζί τα σχετικά γραμμάτια προείσπραξης των αμοιβών των πληρεξουσίων δικηγόρων των συμβαλλομένων και τα ειδικά πληρεξούσια όταν απαιτείται, στον οικείο δικηγορικό σύλλογο, ο Πρόεδρος του οποίου θεωρεί τις υπογραφές των δικηγόρων που υπογράφουν την έγγραφη συμφωνία λύσης του γάμου».

Σχόλια 1 2
  • 27 Δεκεμβρίου 2011, 11:59 | Κ.Γ.Δ.

    Η συμπλήρωση του 1438 ΑΚ, όπου αναγνωρίζεται ως τρόπος επέλευσης του διαζυγίου, εκτός από την δικαστική απόφαση, και η κοινή συμφωνία των συζύγων και η προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 1441 ΑΚ θα είναι αποτελεσματικότερη (σύμφωνα και με το γενικό μέρος της αιτιολογικής έκθεσης) εάν συμπληρωθεί τροποποιώντας ΚΑΙ το άρθρο 1513 σύμφωνα με την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, γιατί νομίζω οτι η κοινή επιμέλεια είναι η μόνη λύση για να μην στερούνται τα παιδιά τον ένα από τους δύο γονείς ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση .

    Ως Εθελοντής του Συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ. έχω βιώσει ιδιαίτερα την απουσία μηχανισμών που να εξασφαλίζουν στο παιδί την παρουσία και των δύο γονέων ενώ ταυτόχρονα το προστατεύουν από εκατέρωθεν λανθασμένες συμπεριφορές . Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί λύση σε αυτό το θεμα που απασχολεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και επιβαρύνει με πολλές δίκες τα ελληνικά δικαστήρια χωρίς αποτέλεσμα για τα παιδιά.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 23:08 | mary GEO

    Η συμφωνία στο συναινετικό διαζύγιο σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών θα έπρεπε να στηρίζεται στην από κοινού άσκηση της επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς δηλαδή στη συν-επιμέλεια. Η συν-επιμέλεια θα έπρεπε να ισχύει και στην περίπτωση του διαζυγίου κατ αντιδικία και στην περίπτωση του άγαμων γονέων με εκουσία αναγνώριση τέκνου.
    Για το λόγο αυτό συμφωνώ με την προτεινόμενη ρύθμιση αλλά με την προυπόθεση ότι θα τροποποιηθεί το άρθρο 1513 σύμφωνα με την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, γιατί νομίζω οτι η κοινή επιμέλεια είναι η μόνη λύση για να μην στερούνται τα παιδιά τον ένα από τους δύο γονείς ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση . Έχοντας βιώσει σαν εθελόντρια του Συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ. την παραβίαση των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας, τους μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες και την απουσία μηχανισμών που να εξασφαλίζουν στο παιδί την παρουσία και των δύο γονέων ενώ ταυτόχρονα το προστατεύουν από εκατέρωθεν λανθασμένες συμπεριφορές . Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί λύση σε αυτό το θεμα που απασχολεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και επιβαρύνει με πολλές δίκες τα ελληνικά δικαστήρια.
    Θεωρώ ότι μια καλή λύση θα ήταν θα ήταν η σύσταση ενός σώματος ιδιωτών κοινωνικών λειτουργών που δεν θα επιβαρύνει τον κρατικό προυπολογισμό αφού θα είναι ελεύθεροι επαγγελματίες με θεσμικό ρόλο και σκοπό να υποβοηθούν τους διαζευγμενους γονείς στην ανατροφή των παιδιών και να επιβλέπουν την τήρηση των δικαστικών αποφάσεων που αφορούν το οικογενειακό.
    Πρέπει άμεσα να εναρμονιστεί το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο με αυτά που ισχύουν στις χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 21:25 | Κώστας Δημητρίου

    Θα μπορούσε να προβλέπεται διαδικασία στο Ειρηνοδικείο …

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 21:35 | Ενα άλλο μέλος του Συλλόγου Πατρότης

    Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε η προτεινόμενη διάταξη. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι να βγαίνει γρήγορα το διαζύγιο για αυτούς που συμφωνούν. Εκεί είναι συνήθως εύκολα τα πράγματα.

    Αλλού είναι το θέμα. Να βγαίνουν γρήγορα οι αποφάσεις για την επιμέλεια των τέκνων στην αντιδικία. Όχι άλλη δίκη για το διαζύγιο και άλλη για την επιμέλεια. Μια ενιαία δίκη για όλα. Μια και έξω.

    Και το τεράστιο θέμα είναι, να μεγαλώνουν και οι δύο γονείς τα παιδιά μετά το διαζύγιο και όχι μόνο ο ένας όπως σήμερα. Συνεπιμέλεια τώρα όπως επισήμανε και άλλος φίλος, μέλος του Συλλόγου Πατρότης σε προηγούμενο σχόλιο. Να τελειώσουν επιτέλους οι διακρίσεις εναντίον των πατέρων. Να μεγαλώνουν και από τους δύο γονείς τα παιδιά, όχι μόνο από την μητέρα είτε καλή είναι είτε κακή, η οποία πάντα παίρνει την επιμέλεια στις δίκες αντιδικίας.

    Η ταχεία απονομή της δικαιοσύνης είναι η μια μόνο όψη του προβλήματος απονομής δικαιοσύνης στα διαζύγια. Η άλλη είναι η αδικία και η καταπάτηση των δικαιωμάτων των τέκνων.

    Ο σύλλογός μας είχε κάνει στο παρελθόν και επιμέρους προτάσεις βελτίωσης της κατάστασης, αν διατηρηθεί το καθεστώς της επιμέλειας στον ένα μόνο γονιό. Π.χ. να οριστεί τόπος κατοικίας του τέκνου εκεί που έμενε πριν το διαζύγιο. Έτσι δεν θα μπορεί να το αρπάξει να το πάει όπου θέλει αυτός που κερδίζει την επιμέλεια.

    Στη Νορβηγία είδα μια ωραία σχετική διάταξη. Σημειωτέον στη Νορβηγία ισχύει η συνεπιμέλεια εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις όταν ο γονιός που ασκεί την επιμέλεια θέλει να μετακομίσει σε άλλη πόλη ή άλλο σπίτι στην ίδια πόλη μαζί με το τέκνο πρέπει να το δηλώσει στον άλλο τουλάχιστον 6 εβδομάδες πριν. Ετσι δεν είναι εύκολο να αποκόψει το τέκνο από τον άλλο γονιό.

    Πολύ καλό είναι το Βελγικό σύστημα για την επιμέλεια. Συνεπιμέλεια εκτός εξαιρέσεων και μόνο αφού αποδειχτεί ότι είναι αδύνατον να συμφωνήσουν οι γονείς για συνεπιμέλεια μετά από υποχρεωτική οικογενειακή συμβουλευτική και υποχρεωτική εξωδικαστική διαπραγμάτευση. Αν δεν συμφωνούν ούτε τότε την επιμέλεια «κερδίζει» ο γονιός που ήθελε την συνεπιμέλεια. Όχι ο άλλος που δεν την ήθελε. Ας το δει και το Βέλγικο σύστημα το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

    Δυστυχώς όποτε ο Σύλογος Πατρότης έκανε προτάσεις για τα θέματα επιμέλειας, αυτές πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Είτε αφορούσαν την συνεπιμέλεια είτε βελτιώσεις του υπάρχοντος συστήματος.

    Επειδή η κατάσταση σήμερα είναι τραγική με τα παιδιά των χωρισμένων που δεν βλέπουν τον πατέρα τους επειδή τον εμποδίζει η μητέρα, εγώ δεν είμαι υπέρ των ημίμετρων, δηλαδή την βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος. Είμαι υπέρ της συνεπιμέλειας. Αλλά εντύπωση προκαλεί η επιμονή του Υπουργείου τόσα χρόνια ανεξαρτήτως πολιτικής του ηγεσίας να μην αλλάζ3ειμ τίποτα σε μια επιεικώς τραγική κατάσταση.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 20:11 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΛΗΣ

    Είναι μάλλον έξω από τα όρια το να ανατίθενται αμιγώς δικαστικά καθήκοντα στους Προέδρους των Δικηγορικών Συλλόγων. Θα εκτελούμε το συμφωνητικό επιμέλειας – επικοινωνίας με διαταγή του Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου; Αν όχι (αφού θα πρέπει να ακολουθήσει ειδική απόφαση) τότε δεν πετυχαίνουμε επιτάχυνση, αλλά επιπλοκή και καθυστέρηση.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 19:21 | L.M.

    Η απλούστευση της διαδικασίας του συναινετικού διαζυγίου θα μπορούσε πολύ απλά να επέλθει, εάν οι συναινούντες σύζυγοι μπορούσαν να εμφανίζονται στον αρμόδιο Ληξίαρχο και να δηλώνουν την επιθυμία τους για τη λύση του γάμου τους, υποβάλλοντας ταυτόχρονα και την κοινή τους συμφωνία για την άσκηση της επιμέλειας των κοινών τέκνων τους, εφόσον συμφωνούν για αυτήν, σε διαφορετική περίπτωση η προσφυγή στα αρμόδια δικαστήρια θα αφορά μόνον τα θέματα επιμέλειας και διατροφής των τέκνων τους. Με αυτό τον τρόπο οι σύζυγοι δεν θα υποβάλλονται σε κανένα έξοδο για τη λύση του γάμου τους, βέβαια κάτι τέτοιο θα μειώσει τη δικηγορική ύλη…

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 14:01 | Μέλος της ΜΚΟ Πατρότης

    Θετική θεωρώ την επιτάχυνση στην έκδοση διαζυγίου που επιφέρει η διάταξη για τα συναινετικά διαζύγια αν και είναι λογικές αρκετές επιμέρους ενστάσεις από αυτές που έχουν οι συμπολίτες μου.

    Και αυτός ο νόμος όμως στο ζήτημα των διαζυγίων συνεχίζει να αρνείται να δει το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή στρουθοκαμηλίζε. Το μεγάλο πρόβλημα στα διαζύγια είναι η παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού σύμφωνα με όσα επιτάσει η Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού του ΟΗΕ του 1992. Και δυστυχώς σε αυτό το θέμα η κατάσταση είναι στην Ελλάδα πολύ χειρότερη από πολλές τριτοκοσμικές χώρες, και σχεδόν όλες τις Ευρωπαϊκές,και για το λόγο αυτό υπάρχουν σύλλογοι όπως η Πατρότης, αλλά και άλλες, που συνεχώς αυξάνουν τον αριθμό μελών τους, γιατί η κατάσταση είναι τραγική και οι πατεράδες βρίσκονται σε απόγνωση.

    Στον υπόλοιπο κόσμο, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή της Σύμβασης, το δίκαιο είναι παιδοκεντρικό: προστατεύεται το δικαίωμα για ανατροφή των παιδιών ΚΑΙ από τους δύο γονείς, είτε είναι παντρεμένοι, είτε δεν παντρεύτηκαν ποτέ, είτε είναι διαζευγμένοι, είτε χωρισμένοι.

    Στην Ελλάδα, εκτός γάμου προστατεύεται το δικαίωμα του γονιού να «επικοινωνεί» (ναι να επικοινωνεί λες και είναι ένας παλιος φίλος από την κατασκήνωση!) με το παιδί μετά το χωρισμό. Τό δίκαιο είναι γονεοκεντρικό, ή συγκαλυμένα μητροκεντρικό (απροκάλυπτα λένε κάποιοι άλλοι).

    Συγκρίνοντας τις δύο φιλοσοφίες αντιλαμβανόμαστε ότι τις χωρίζει χάος.

    Η άσκηση της επιμέλειας αποκλειστικά από τον ένα γονέα, διασφαλίζει δυσμενείς επιπτώσεις στο παιδί από τυχόν επιπόλαιες ή λανθασμένες αποφάσεις σε σημαντικά ζητήματα της ζωής του. Η άσκηση της επιμέλειας από μόνο τον ένα γονιό οφείλεται τόσο στο νόμο που φαίνεται να προκρίνει αυτή την (κακή) λύση όσο και στη κακή εφαρμογή του από τα δικαστήρια, με τις αποφάσεις τους να αγνοούν την εναλλακτική επιλογή της άσκησής της από κοινού ακόμα και σε διαφωνία ή του επιμερισμού της και να διακατέχονται συχνά από σεξισμό.

    Απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρεται σε «βιοκοινωνική ανωτερότητα» της μητέρας στην ανατροφή των παιδιών στην νηπιακή ηλικία. Είναι μια τεράστια ντροπή για την ελληνική δικαιοσύνη αυτή η ακραία σεξιστική απόφαση που είναι ενάντια στο πνεύμα και το γράμμα όλων των ευρωπαϊκων Συνταγμάτων. Και είναι και ενάντια στη συσσωρευμένη γνώση των κοινωνικών επιστημών. Να τεθεί ένα τέλος στη «Ναζιστική» αυτή αντίληψη περί «ανώτερου» φύλου από την Βουλή με νομοθετική πρωτοβουλία. Και πρέπει να γίνει τώρα, σε αυτό το νομοσχέδιο ή στο νομοσχέδιο περί ρατσισμού και ξενοφοβίας. Να τιμωρείται δηλαδή και ο σεξισμός μαζί με τον ρατσισμό.

    Η άσκηση της επιμέλειας των παιδιών από τον ένα γονέα εκτός γάμου (δηλαδή την μητέρα) είναι επίσης πολύ συχνός λόγος για την ενδοοικογενιακή βία εναντίον των ανδρών μέσα στον γάμο, όπως συχνά έχουν καταγγείλει μέλη της ΜΚΟ Πατρότης, που σύμφωνα με πολλές μελέτες είναι εξίσου συχνή ή ακόμα και συχνότερη από την ενδοοικογενιακή βία εναντίον των γυναικών.

    Η μονογονεϊκή επιμέλεια ουσιαστικά προσφέρει στον κακό γονιό που επιθυμεί την αποξένωση του παιδιού από τον άλλο γονιό το τέλειο οπλοστάσιο για τις καταστροφικές για το παιδί επιλογές του. Μπορεί να το πάρει να ζήσουν σε όποια χώρα ή πόλη επιθυμεί, να το αποκόψει πλήρως από το προηγούμενο περιβάλλον του, να το γράψει σε όποιο σχολείο θέλει, να παίρνει ΟΛΕΣ τις αποφάσεις για την ανατροφή του είτε καθοριστικές είτε καθημερινές χωρίς να ρωτήσει τον άλλο γονιό το παραμικρό, και μπορεί άφοβα να εμποδίζει την «επικοινωνία» του με τον άλλο ΝΟΜΙΜΟΤΑΤΑ τις μέρες και ώρες που ο άλλος δεν έχει δικαίωμα επικοινωνίας (π.χ. να του απαγορέψει να μιλάει ακόμα και στο τηλέφωνο μαζί του).

    Και φυσικά, επειδή δεν εφαρμόζονται οι δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα, μπορεί με ελάχιστες επιπτώσεις να εμποδίζει ΚΑΙ την «επικοινωνία» που προβλέπει η δικαστική απόφαση. Με τις γνωστές τραγικές συνέπειες για τα παιδιά. (Ψυχολογικά προβλήματα, αντικοινωνική συμπεριφορά,μειωμένη σχολική επίδοση, κακές σχέσεις με το άλλο φύλο κλπ όπως συχνά έχει διαπιστώσει η ΜΚΟ Πατρότης)

    Να αλλάξει λοιπόν άμεσα η νομοθεσία στο θέμα της άσκησης της επιμέλειας, με την συνεπιμέλεια να είναι υποχρεωτική και πριν και κατά τη διάρκεια και μετά το γάμο, εκτός αν συμφωνήσουν διαφορετικά οι γονείς και μόνο για σοβαρό λόγο που θα ελέγχει το δικαστήριο. Να θεωρείται επιβλαβής για το παιδί η αίτηση για μονογονεϊκή άσκηση της επιμέλειας. Να καταγηθεί επιτέλους η παρωχημένη, αντιδραστική,αντιεπιστημινική και επιβλαβής για τα παιδιά νομοθεσία.

    Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, ένα μέλος του Συλλόγου Πατρότης.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 11:19 | Astor

    Επειδή βλέπω ότι έχει ξεσηκωθεί πολύς κόσμος για το θέμα του συναινετικου διαζυγίου αλλά και το ΛΑΟΣ που συμμετέχει στη παρούσα Κυβέρνηση, προτείνω να μεταφερθεί το συναινετικό διαζυγιο στο Ειρηνοδικειο….χωρίς να αλλάξει οι υφιστάμενες διατάξεις….ίσως να μειωθεί ο χρόνος της β συζήτησης από 6 σε 2 μήνες………έτσι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι δεδομένου ότι και δικαστική κρίση θα μεσολαβεί και η διαδικασία θα είναι γρήγορη !

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 09:41 | Δημήτρης Γ Κ

    Είναι άραγε περίεργο που ρυθμίσεις όπως η συγκεκριμένη ή αυτή της κοινής επιμέλειας – φροντίδας των παιδιών από χωρισμένους γονείς κλπ έρχονται σε «αντίθεση» με το σύνταγμα μας?
    Καθόλου περίεργο καθώς όταν τα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη έφτιαχναν Συντάγματα (πχ Γαλλία) βασισμένα στα ανθρώπινα δικαιώματα εμείς είχαμε τουρκοκρατία. Έτσι από το Σύνταγμα μας απουσιάζουν βασικές αρχές διεθνούς δικαίου καθώς δόθηκε αλλού η έμφαση και είχε άλλη κατεύθυνση. Αντισυνταγματική στην ουσία είναι οποιαδήποτε ρύθμιση-νόμος-νομολογία κλπ που έρχεται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.Καθώς σε αυτά βασίζεται κάθε σύνταγμα Πολιτισμένου Κράτους.
    Χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα η συνεχή παραβίαση μεταξύ άλλων και του άρθρου 18 της Διεθνούς Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού(ΔΣΔΠ) του ΟΗΕ που παρότι είναι νόμος και του Ελληνικού Κράτους (ν.2101/92) δεν υπάρχει εφαρμογή -διάταξη – ΠΔ και σχετική Νομολογία.
    Οποιαδήποτε προσπάθεια ρύθμισης και εκσυχρονισμού, του Ελληνικού Νομικού Οικοδομήματος, «πνίγεται» από συντεχνιακά ή άλλα συμφέροντα.
    Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, για την συν-επιμέλεια των παιδιών.
    Πάντως και η ρύθμιση για ταχεία διαδικασία διαζυγίων είναι στην σωστή κατεύθυνση αλλά πιστεύω ότι θα έχει την ίδια τύχη με αυτή της κοινής επιμέλειας.
    Επιτέλους ας δείξουμε εμπιστοσύνη στην κρίση των ανθρώπων. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει σε όλα ο ΚΑΤΗΣ.

  • 25 Δεκεμβρίου 2011, 18:10 | ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΤΣΑΣ

    Η συμφωνία στο συναινετικό διαζύγιο σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών θα έπρεπε να στηρίζεται στην από κοινού άσκηση της επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς δηλαδή στη συνεπιμέλεια. Η συνεπιμέλεια θα έπρεπε να ισχύει και στην περίπτωση του διαζυγίου κατ αντιδικία και στην περίπτωση του άγαμων γονέων με εκουσία αναγνώριση τέκνου. Για το λόγο αυτό συμφωνώ με την προτεινόμενη ρύθμιση αλλά με την προυπόθεση ότι θα τροποποιηθεί το άρθρο 1513 σύμφωνα με την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, γιατί νομίζω οτι η συνεπιμέλεια είναι η μόνη λύση για να μην στερούνται τα παιδιά τον ένα από τους δύο γονείς.
    Εξάλλου εγώ σα διαζευγμένος γονέας που δεν έχω την επιμέλεια έχω βιώσει την παραβίαση των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας με το παιδί μου, τους μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες και την απουσία μηχανισμών που να εξασφαλίζουν στο παιδί την παρουσία και των δύο γονέων. Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί λύση σε αυτό το θέμα που απασχολεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και επιβαρύνει με πολλές δίκες τα ελληνικά δικαστήρια.
    Θεωρώ ότι μια καλή λύση θα ήταν θα ήταν η σύσταση ενός σώματος ιδιωτών κοινωνικών λειτουργών που δεν θα επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό αφού θα είναι ελεύθεροι επαγγελματίες με θεσμικό ρόλο και σκοπό να υποβοηθούν τους διαζευγμένους γονείς στην ανατροφή των παιδιών και να επιβλέπουν την τήρηση των δικαστικών αποφάσεων που αφορούν το οικογενειακό.
    Πρέπει άμεσα να εναρμονιστεί το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο με αυτά που ισχύουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης

  • 25 Δεκεμβρίου 2011, 12:10 | ΜΑΙΡΗ

    Το οριστικό τέλος ενός αποτυχημένου γάμου είναι και κοινωνικό θέμα. Σίγουρα όποιος θέλει να χωρίσει θα χωρίσει.Αλλωστε για ενα ευτυχισμένο γάμο χρειάζονται δύο και αμοιβαία αγάπη.
    Η σοβαρότητα μιας τέτοιας απόφασης ΜΈΧΡΙ ΤΏΡΑ δικαστικά περνούσε απο πολλες και τυπικές διαδικασίες που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Καλό λοιπόν θα ήταν να προβλεφθεί μια διαδικασία όσο το δυνατόν απλούστερη και ταχεία,ώστε να μην εγκλωβίζονται κάποιοι για χρόνια σε έναν γάμο που πια δεν επιθυμούν και δεν λειτουργεί.Καλό θα ήταν τις υποθέσεις αυτές να τις αναλάβουν τα ειρηνοδικεία ΜΕ ταχύτατες διαδικασίες μετά την υπογραφή του συμφωνιτικού.
    Οταν όμως υπάρχουν παιδιά η συμφωνία στο συναινετικό διαζύγιο σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών θα έπρεπε να στηρίζεται στην από κοινού άσκηση της επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς δηλαδή στη συνεπιμέλεια. Η συνεπιμέλεια θα έπρεπε να ισχύει και στην περίπτωση του διαζυγίου κατ αντιδικία και στην περίπτωση του άγαμων γονέων με εκουσία αναγνώριση τέκνου. Για το λόγο αυτό συμφωνώ με την προτεινόμενη ρύθμιση αλλά με την προυπόθεση ότι θα τροποποιηθεί το άρθρο 1513 σύμφωνα με την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, γιατί νομίζω οτι η συνεπιμέλεια είναι η μόνη λύση για να μην στερούνται τα παιδιά τον ένα από τους δύο γονείς.

  • 25 Δεκεμβρίου 2011, 11:01 | θωμας χαραλαμπακος

    Το συναινετικό διαζύγιο είναι υπόθεση των συζύγων και μόνο.
    Η προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση , θεωρώ ότι γίνεται να
    ειστράττουν οι δικηγόροι , αφού η διαδικασία ανήκει σ αυτούς
    επειδή προβλέπεται και η υποχρεωτική συνυποβολή της αμοιβης
    [μαλλον για την εισπραξη του ΦΠΑ ,πρόκειται] .
    Δεν πρέπει να εμπλέκονται ούτε δικαστήρια , ούτε οι δικηγόροι ]ούτε οι παπάδες .
    Προτείνω η διάλυση του γάμου να γίνεται με την υποβολή
    μιας κοινής υπεύθυνης δήλωσης του Ν 1599/86 , θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής από την Αστυνομικη Αρχη [απο Αξιωματικο ] ή του Ειρηνοδίκη , η υποβολή ενόρκων βεβαιώσεων ή συμφωνητικού ενώπιον συμβολαιογράφου .
    Ετσι πετυχαίνεται η αποσυμφόρηση των αρμοδίων δικαστηρίων
    αφού πραγματικά επιδιώκεται η αποσυμφόρηση , και, όχι η
    τσέπη των δικηγόρων και η είσπραξη ΦΠΑ κλπ τελών .
    [Νομος χρειάζεται μονο ως προς την διαδικασία διαχωρισμού
    της αποκτειθείσας περιουσίας από τους δυο συζύγους μετά το Γαμο ΚΑΙ την επιμέλεια των ανηλικων παιδιων ] .Επειδή αυτό όμως ειναι αδύνατο να ρυθμισθει με νόμο , μάλλον πρέπει να έχει καθένας σύζυγος την δική του περιουσία , να μη είναι δυνατή η εξ αδιαιρετου κυριότητα κλπ .
    Επίσης ο κάθε συζυγος να υποβαλει ξεχωριστή δήλωση στην Δ.Ο.Υ , ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ .

  • 25 Δεκεμβρίου 2011, 00:07 | ΚΔ

    Oι λόγοι που διαλύονται οι οικογένειες είναι βαθύτεροι και απλά συνήθως βρίσκονται απλά στους λάθος λόγους που γίνονται οι γάμοι. Δεν υπάρχει πραγματικά κανένα νόημα να διατηρηθεί με νομικά τερτίπια ο γάμος μήπως και δήθεν μετανιώσουν τα εμπλεκόμενα μέρη. Αντίθετα όταν αρχίσουν τα δικόγραφα αποκλείεται συνήθως κάθε πιθανότητα μελλοντικής συνεργασίας.Η πρόληψη είναι παιδεία και γάμοι συνειδητοποιημένοι από τα συμβαλλόμενα μέρη και κυρίως πολύ αγάπη.
    Όταν υπάρχουν παιδιά όμως αυτό καθιστά τα πράγματα σχετικά περίπλοκα καθώς τα συμβαλλόμενα μέρη δεν ζουν πια μαζί ούτε στο ίδιο σπίτι ούτε έχουν κοινές συνήθειες. Παραμένουν όμως γονείς.
    Σωστά λοιπόν επιταχύνονται οι διαδικασίες του διαζυγίου καθώς όταν φτάσουν τα πράγματα στον συμβολαιογράφο ή στους δικηγόρους δεν υπάρχει κανένα νόημα ή περιθώριο για ώριμη σκέψη και πράξεις «αγαθών προθέσεων». Κάθε καθυστέρηση οδηγεί σε περαιτέρω όξυνση ή και εκατέρωθεν «εκβιασμούς».
    Η ψυχολογική και συναισθηματική βία συνήθως είναι παρούσα τόσο πριν και κατά την διάρκεια όσο και μετά το διαζύγιο. Η βία αυτού του τύπου δεν έχει φύλλο ,οικονομική επιφάνεια , πολιτικά ή θρησκευτικά πιστεύω κλπ . Συχνά χρησιμοποιείται το παιδί ως μοχλός πίεσης και εκβιασμού. Η δικαιοσύνη αδυνατεί όπως είναι φυσικό να ρυθμίσει τα συναισθήματα μεταξύ των πρώην συζύγων. Θύματα είναι τα παιδιά που στερούνται την παρουσία των γονέων τους στο ίδιο σπίτι αλλά και την φυσική παρουσία και ενασχόληση του ενός από τους δύο.
    Συμπερασματικά λοιπόν καλό θα ήταν η επιτάχυνση των διαδικασιών να συνδυαστεί με την διατήρηση της κοινής επιμέλειας των παιδιών και μετά το διαζύγιο, με κοινή συμφωνία των γονέων και προτροπή της πολιτείας σε αυτή την κατεύθυνση. Έτσι προστατεύονται τα παιδιά και οι ενήλικες από λανθασμένες εκατέρωθεν συμπεριφορές. Οτιδήποτε άλλο είναι υποκριτικό και ευνοεί την κοινωνική διάλυση.

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 20:04 | χ. αγγελου

    Η συμφωνία στο συναινετικό διαζύγιο σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών θα έπρεπε να στηρίζεται στην από κοινού άσκηση της επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς δηλαδή στη συνεπιμέλεια. Η συνεπιμέλεια θα έπρεπε να ισχύει και στην περίπτωση του διαζυγίου κατ αντιδικία και στην περίπτωση του άγαμων γονέων με εκουσία αναγνώριση τέκνου. Για το λόγο αυτό συμφωνώ με την προτεινόμενη ρύθμιση αλλά με την προυπόθεση ότι θα τροποποιηθεί το άρθρο 1513 σύμφωνα με την πρόταση της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που είχε συσταθεί παλαιότερα από το Υπουργείο με πρόεδρο την κα Παπαδοπούλου – Κλαμαρή, γιατί νομίζω οτι η συνεπιμέλεια είναι η μόνη λύση για να μην στερούνται τα παιδιά τον ένα από τους δύο γονείς.
    Εξάλλου εγώ σα διαζευγμένος γονέας έχω βιώσει την παραβίαση των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας τους μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες και την απουσία μηχανισμών που να εξασφαλίζουν στο παιδί την παρουσία και των δύο γονέων. Νομίζω ότι πρέπει να δοθεί λύση σε αυτό το θεμα που απασχολεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και επιβαρύνει με πολλές δίκες τα ελληνικά δικαστήρια.
    Θεωρώ ότι μια καλή λύση θα ήταν θα ήταν η σύσταση ενός σώματος ιδιωτών κοινωνικών λειτουργών που δεν θα επιβαρύνει τον κρατικό προυπολογισμό αφού θα είναι ελεύθεροι επαγγελματίες με θεσμικό ρόλο και σκοπό να υποβοηθούν τους διαζευγμενους γονείς στην ανατροφή των παιδιών και να επιβλέπουν την τήρηση των δικαστικών αποφάσεων που αφορούν το οικογενειακό.
    Πρέπει άμεσα να εναρμονιστεί το ελληνικό οικογενειακό δίκαιο με αυτά που ισχύουν στις χώρες της Ευρωπαικής Ενωσης

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 14:02 | ΝΑΤΑΛΙΑ ΧΡ. ΓΡΕΒΙΑ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΡΤΑΣ

    Η ρύθμιση είναι αντισυνταγματική, διότι καταργείται ο δικαστικός έλεγχος της συνδρομής των όρων του νόμου.
    Η διάταξη θα δημιουργήσει προβλήματα στο θεσμό του γάμου και της οικογένειας, διότι «εν μία νυκτί» θα διαλύεται η οικογένεια. Δίνει τη δυνατότητα στον ισχυρό σύζυγο να επιβάλει την απόφαση διαζυγίου. Πριν λίγα χρόνια ψηφίστηκε στη χώρα μας νόμος για την ενδοοικογενειακή βία, η οποία είναι συχνή. Με το άρθρο αυτό, εύκολα ασκεί ψυχολογική βία κανείς για να αποσπάσει την υπογραφή του άλλου συζύγου.
    Κυρίως η λύση του γάμου χωρίς αμετάκλητη δικαστική απόφαση προκαλεί ουσιαστικά και δικονομικά προβλήματα όπως:
    α)δε δίνεται η δυνατότητα στους διαδίκους του δικαιώματος έφεσης σε περιπτώσεις πλάνης, απάτης και απειλής
    β) δημιουργεί ζητήματα πατρότητας τέκνων, ως προς το τεκμήριο καταγωγής από γάμο, κυρίως όταν η σύζυγος κυοφορεί κατά την ημέρα υπογραφής του συμφωνητικού λύσης του γάμου.
    γ) δημιουργεί ζητήματα αποσβεστικών προθεσμιών, των αξιώσεων που ακολουθούν το διαζύγιο, όπως πχ. συμμετοχής στα αποκτήματα, αξιώσεων διατροφής πριν το γάμο και μετά το γάμο.
    Προτείνω το άρθρο 1441 να τροποποιηθεί μόνο όσο αφορά τη δεύτερη συζήτηση.
    Να απαιτείται υποβολή αίτησης στο Δικαστήριο και να μεσολαβεί ικανό χρονικό διάστημα (έξι μηνών ή λιγότερο) μεταξύ υποβολής της αίτησης και πρώτης (και μόνης) συζήτησης, ώστε να επιτυγχάνεται ο σκοπός που μέχρι τώρα ήθελε ο νομοθέτης δηλαδή να δίνεται η δυνατότητα στους συζύγους με ώριμη σκέψη να αποφασίζουν τη λύση του γάμου.

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 14:44 | Νεκτάριος

    Ενώ εδώ και δύο δεκαετίες η σύμβαση έχει ψηφιστεί ως νόμος από την Ελλάδα (1992 νόμος 2101/92), δεν έχουμε προοδεύσει καθόλου. Αν θεωρούμε ότι το παιδί μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται
    αυτήν την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό στα δικαστήρια, κάθε οικογένεια θα δρέψει τους καρπούς των πράξεών της μία δεκαετία μετά, όταν το παιδί θα φτάσει στην εφηβεία και θα προσπαθήσει
    να ασκήσει τη βία που έχει μάθει να υφίσταται, ή θα αρχίσει να εκμεταλλεύεται καταστάσεις κι ασταθείς ισορροπίες με τον τρόπο που υπέμενε τόσα χρόνια, πρωταγωνιστώντας με τη σειρά του
    στο παιχνίδι που το βάλανε να παίξει. Σε όλη την Ευρώπη εκτός από την Ελλάδα ισχύει η κοινή επιμέλεια. Μετά από δεκαετίες αποκλειστικής επιμέλειας,
    που το παιδί με βάση ρατσιστικές διακρίσεις φύλου είναι ιδιοκτησία ενός εκ των δύο γονέων ( παλαιότερα του άντρα κι από το ’83 και μετά της γυναίκας), γίνεται αντικείμενο υποβολής, χρησιμοποιείται σαν όπλο
    ενάντια στον άλλον, αποφέρει χρήματα σε εποχές που οι οι ενήλικες δεν μπορούν να βγάλουν τα προς το ζειν, κλπ. Η εκμετάλλευση του παιδιού εκρέει από τη σκόπιμη κι ωφελιμιστική αναπαραγωγή
    του διαχωρισμού και της διαμάχης των φύλων που το τρέφουν αυτοί που υποτίθεται το καταπολεμούν. Το γνωστό διαίρει και βασίλευε.
    Υπάρχουν συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν αφήνουν να προχωρήσει το θέμα. Δε χρειάζεται να μεταφορτώσουμε το βάρος στα παιδιά μας και να περιμένουμε για να διδαχθούμε
    απ’ τα λάθη μας και τα παθήματά μας. Δε χρειάζεται να συμβεί σε εμάς τους ίδιους.
    Μετά από μια γενιά εύκολων και συνεχώς αυξανόμενων διαζυγίων, καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε κάποιον από το διαζύγιο με νομικά εμπόδια.
    Πρέπει όμως να σεβαστούμε τα δικαιώματα του παιδιού.
    Σε περίπτωση που ο ένας από τους 2 γονείς ζητάει κοινή επιμέλεια, ο άλλος δεν μπορεί να έχει δικαίωμα να την αρνείται, να στερεί από το παιδί τον έναν γονέα και να επιβραβεύεται από το δικαστήριο αντί να τιμωρείται.
    (δεν αναφέρομαι βέβαια σε περιπτώσεις με σημαντικό λόγο κι αδιάσειστα επιχειρήματα επικινδυνότητας του ενός γονέα.) Η αβάσιμη λογική ότι το παιδί δεν μπορεί να μένει σε 2 σπίτια, είναι γκεμπελικό επιχείρημα.
    Σύμφωνα με τον Γκέμπελς, ένα ψέμα που λες συνέχεια γίνεται αλήθεια. Δε στηρίζεται πουθενά, γιατί σύμφωνα με τον ορισμό της οικογένειας στην ψυχολογία, «Οικογένεια αποτελούν οι συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων.»
    Δεν αναφέρεται το κτίριο. Το κτίριο χωρίς οικογένεια είναι ίδρυμα, πράγμα που δε ζητάμε για τα παιδιά μας. Ή επίσης, αν κοπτόμαστε τόσο για τα παιδιά μας, μπορεί να εφαρμοστεί ο ιταλικός τρόπος. Νοικιάζεται ένα σπίτι,
    το παιδί έχει το δωμάτιό του, κι οι γονείς μένουν εναλλάξ ανά 15 ημέρες. Επίσης ο ισχυρισμός «το παιδί χρειάζεται τη μητέρα» αν δεν προστεθεί » και τον πατέρα» είναι επίσης γκεμπελικός και αποπροσανατολιστικός και δε στηρίζεται
    σε καμία θεωρητική βάση. Μελέτες για την ανάγκη και των 2 γονέων, υπάρχουν στην ιστοσελίδα του ΓΟΝ.ΙΣ της μοναδικής οργάνωσης που αγωνίζεται για την ισότητα των γονέων http://www.gonis.gr
    Αν δεν γίνει υποχρεωτική η κοινή επιμέλεια, ακόμα κι αν ο κόσμος παίρνει διαζύγιο συναινετικά, θα τρέχει στα δικαστήρια για να διεκδικήσει τα παιδιά, τη διατροφή κλπ. Όχι μόνο θα γεμίζουν τα δικαστήρια,
    αλλά θα χρησιμοποιείται το παιδί ως θύμα σε αυτήν την διεκδίκηση.

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 13:28 | nomikaria

    Κατ’αρχάς θεωρώ ότι η λύση ενος γάμου δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση αλλά και κοινωνικό θέμα.Σίγουρα όποιος θέλει στ’αλήθεια να χωρίσει θα χωρίσει.Ώστόσο,η σοβαρότητα μιας τέτοιας απάφασης φρονώ ότι πρέπει να περιβληθεί με την βαρύτητα της δικαστικής απόφασης.Καλό βέβαια θα ήταν να προβλεφθεί μια διαδικασία όσο το δυνατόν απλούστερη και ταχεία,ώστε να μην εγκλωβίζονται κάποιοι για χρόνια σε έναν γάμο που δεν επιθυμούν.Προς την κατεύθυνση αυτή νομίζω καλό θα ήταν τις υποθέσεις αυτές να τις αναλάβουν τα ειρηνοδικεία.

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 08:33 | ιωαννης δημου

    για να υπαρχει συμφωνια για συναινετικο διαζυγιο θα πρεπει να στηριζεται στην απο κοινου ασκηση της επιμελειας του παιδιου και απο τους δυο γονεις, πρεπει επιτελους καποια στιγμη να εναρμονιστει το οικογενειακο δικαιο με αυτα που ισχυουν στις ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ. Η απο κοινου επιμελεια θα πρεπει να ειναι υποχρεωτικη και σε περιπτωση αντιδικιας. Σαν γονεας αντιμετοπιζω καθημερινα το προβλημα να παραβιαζεται το δικαιωμα του παιδιου μου να εχει και τους δυο γονεις παρα της αποφασεις δικαστηριων, που και αυτες αργουν αρκετα να βγουν, η παραπανω ρυθμισει μονο αν να στηριζεται στην συνεπειμελεια των παιδιων μπορει να γινει πραγματικοτητα.

  • 24 Δεκεμβρίου 2011, 08:37 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ Σ.

    Παρακολουθώντας τα σχόλια ορισμένων για το συγκεκριμμένο άρθρο νιώθω την ανάγκη να συμπληρώσω ότι προσωπική μου άποψη, ως δικηγόρος, είναι πως το άρθρο αυτό θα αυξήσει την «ύλη» των δικηγόρων και δεν θα την μειώσει. Από την εφαρμογή του οικονομικά κερδισμένοι θα είναι οι δικηγόροι, αφού πέραν της προβλεπόμενης συμμετοχής τους στην σύνταξη του συμφωνητικού, είναι τόσα πολλά τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν, ώστε ακόμη και ζευγάρια που συμφωνούν σε όλα, για την λύση του γάμου και την επιμέλεια των τέκνων τους, θα συρθούν σε μεταγενέστερο στάδιο στα δικαστήρια και θα επιβαρυνθούν με επιπλέον έξοδα για την επίλυσή τους. Θεωρώ ωστόσο ότι τετοιου είδους «αύξηση της δικηγορικής ύλης» ελάχιστοι δικηγόροι την επιδιώκουν.

Σχόλια 1 2