Αρχική Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίουΆρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ

Άρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ

Το άρθρο 1511 του Αστικού Κώδικα (Α.Κ., π.δ. 456/1984, Α’ 164) αντικαθίσταται ως εξής:
«Άρθρο 1511
Άσκηση – ανάθεση γονικής μέριμνας κατά το συμφέρον του τέκνου
1. Κάθε απόφαση των γονέων σχετικά με την άσκηση της γονικής μέριμνας πρέπει να αποβλέπει στο συμφέρον του τέκνου.
2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, καθώς επίσης και στην αποτροπή διάρρηξης των σχέσεών του με καθένα από αυτούς, πρέπει να αποβλέπει και η απόφαση του δικαστηρίου, όταν αποφασίζει σχετικά με την ανάθεση της γονικής μέριμνας ή με τον τρόπο άσκησής της. Η απόφαση του δικαστηρίου λαμβάνει ιδίως υπόψη την ικανότητα και πρόθεση καθενός εκ των γονέων να σεβαστεί τα δικαιώματα του άλλου, τη συμπεριφορά κάθε γονέα κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα και τη συμμόρφωσή του με δικαστικές αποφάσεις, εισαγγελικές διατάξεις και με προηγούμενες συμφωνίες που είχε συνάψει με τον άλλο γονέα και αφορούν το τέκνο.
3. Η απόφαση του δικαστηρίου πρέπει επίσης να σέβεται την ισότητα μεταξύ των γονέων και να μην κάνει διακρίσεις εξαιτίας ιδίως του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της φυλής, της γλώσσας, της θρησκείας, των πολιτικών ή όποιων άλλων πεποιθήσεων, της ιθαγένειας, της εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης ή της περιουσίας.
4. Ανάλογα με την ωριμότητα του τέκνου πρέπει να ζητείται και να συνεκτιμάται η γνώμη του, πριν από κάθε απόφαση σχετική με τη γονική μέριμνα και τα συμφέροντά του, εφόσον η γνώμη του τέκνου κριθεί από το δικαστήριο ότι δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής.».

Σχόλια 1 … 3 4 5 6 7 … 41
  • 27 Μαρτίου 2021, 14:49 | Κοσμας Κατραμαδος

    Η ελλειψη ισοτητας ειναι αυτη που δημιουργει δεκαετιες τψρα πολλα απο τα προβληματα αναμεσα στους γονεις.Οταν ο ενας γονιος εχει ολη την εξουσια πανω του κ το γνωριζει ακομα κ πριν το διαζυγιο,κανει οτι μπορει για να απομακρυνει τον αλλο γονεα απο την ζωη του κ πολλες φορες κ απο την ζωη των παιδιων.Ολες οι γυναικειες οργανωσεις φωναζουν για ισοτητα των 2 φυλων.Ηρθε η ωρα να Νομοθετηθει η ισοτητα των 2 φυλων σαν γονεις.Κανενας γονεας δεν ειναι πιο πανω απο τον αλλο απεναντι στα παιδια.

  • 27 Μαρτίου 2021, 13:46 | ΑΝΤΩΝΑΚΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

    ΆΡΘΡΟ 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    ΠΡΟΤΑΣΗ
    Η Παράγραφος 2 να τεθεί ως εξής:
    Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων.

  • 27 Μαρτίου 2021, 13:58 | ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΚΩΝΙΤΗΣ

    Το άρθρο 1511 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
    ΄΄’Άρθρο 1511
    (…)
    2. Στο συμφέρον του τέκνου ,που εξυπηρετείται από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων
    (…)

  • 27 Μαρτίου 2021, 13:45 | ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

    ΆΡΘΡΟ 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    ΠΡΟΤΑΣΗ
    Η Παράγραφος 2 να τεθεί ως εξής:
    Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων.

  • 27 Μαρτίου 2021, 12:19 | ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

    ΙΣΟΧΡΟΝΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΠΟ ΚΟΙΝΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΜΕΝΑΝ. ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ ΑΛΛΑΓΗ Η’ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. ΟΧΙ ΑΡΠΑΓΗ ΔΙΟΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΕ ΔΙΑΡΡΗΞΗ ΣΧΕΣΕΩΝ. ΑΝ Ο ΓΟΝΕΑΣ ΖΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 1/3 ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΤΟ ΤΕΚΝΟ

  • 27 Μαρτίου 2021, 12:44 | Γερασιμος

    Η εμφάνιση και η υγιεινή του τέκνου να παίζει σημαντικό ρόλο στην διαδικασία της επιμέλειας καθώς έχουν παρατηρηθεί μάνες να μην φοράνε τα καινούργια ρούχα στο παιδί και να τα στέλνουν με παλιά για να αγοράζει ο πατέρας συνέχεια αλλά και να μένει απενταρος, τα δανικά η δοσμένα ρούχα να είναι στο νούμερο του φυσικά και όχι 5 νούμερα μεγαλύτερα και οτιδήποτε μπορεί να αξιολογηθεί από διαμεσολάβηση ότι το παιδί δεν είναι περιποιημένο επαρκώς να έχει λόγο να πάρει την επιμέλεια από το μάνα. Και τώρα υπάρχουν αυτά αλλά τα δικαστήρια κάνουν τα στραβά μάτια παρακαλώ να λυθεί το πρόβλημα με ξεκάθαρες διατάξεις πρόκειται για παιδάκια που θα αποκτήσουν προβλήματα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

  • 27 Μαρτίου 2021, 09:33 | ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΡ

    ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΕ ΔΥΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΙΣΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΝΤΟΣ ΝΟΜΟΥ.Ο ΓΟΝΕΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΠΟΣΟΣΤΟ 1/3 ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

  • 27 Μαρτίου 2021, 08:08 | Λαδάκης Κωνσταντίνος

    Το ισχύον άρθρο 1511 προβλέπει ότι «Η απόφαση του δικαστηρίου πρέπει επίσης να σέβεται την ισότητα μεταξύ των γονέων και να μη κάνει διακρίσεις εξαιτίας του φύλου…». Αυτό δεν εμπόδισε τον Άρειο Πάγο να κρίνει ότι υφίσταται βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας, ακόμα και σε περίπτωση όπου η μητέρα του παιδιού υποστήριζε σε όλα της τα δικόγραφα ότι το παιδί από την πρώτη στιγμή της γέννησης του το ανάτρεφε η νταντά. Σύμφωνα με το «General comment No. 14 (2013) on the right of the child to have his or her best interests taken as a primary consideration (art. 3, para. 1)» της επιτροπής για τα δικαιώματα του παιδιού του ΟΗΕ οι κοινές γονικές ευθύνες (δηλαδή η συνεπιμέλεια) πρέπει να είναι ο κανόνας και ότι αυτό δεν θα εφαρμόζεται μόνο όταν το συμφέρον του παιδιού επιβάλλει κάτι διαφορετικό. Η πάγια τακτική στη σύγχρονη νομολογία είναι να χρησιμοποιείται μια επιστημονικά αυθαίρετη και αίωλη ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού προκειμένου να παραβιάζονται δικαιώματα του ίδιου του παιδιού όπως αυτά θεσπίστηκαν με τη Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού-Νόμος 2101/1992 (πχ τα κυρίως το άρθρο 18, αλλά και τα άρθρα 2, 8, 9). Παραβιάζεται επίσης το άρθρο 5 του 7ου πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που επιβάλλει την ισότητα, μεταξύ άλλων και στα δικαιώματα και τις ευθύνες στις σχέσεις τους με τα τέκνα τους και στην περίπτωση λύσης του γάμου τους. Η εξαίρεση επιτρέπεται μόνον όταν αυτό το επιβάλλει το συμφέρον του παιδιού. Όμως στη σύγχρονη ελληνική νομολογία η εξαίρεση έχει γίνει κανόνας και η ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να αιτιολογηθεί η καταπάτηση των παραπάνω διεθνών συμβάσεων και των θεμελιωδών δικαιωμάτων που αυτές έχουν κατοχυρώσει. Για να καμφθεί το νομολογιακό έθιμο, θα πρέπει να προστεθεί και μία 5η παράγραφος που να μην επιτρέπει να χρησιμοποιείται η παραπάνω προσχηματική ερμηνεία του συμφέροντος του παιδιού που θα ακυρώνει στην πράξη και το νέο άρθρο 1511 (εξαίρεση να επιτρέπεται-επιβάλλεται μόνον όταν οποιοσδήποτε από τους γονείς αληθώς κακοποιεί ή παραμελεί το παιδί).

  • 27 Μαρτίου 2021, 07:11 | Γεώργιος Κ.

    Θα έπρεπε να αναφέρεται το ισοχρονη παρουσία δύο γονέων στην ανατροφή του παιδιού γιατί η νομολογιακή πρακτική της αποκλειστικής επιμέλεια ς απλά διαρρηγνυει δεσμούς αίματος και καθιστά τυπικά ορφανό το παιδί .το παιδί πενθεί τον γονιό που στερείται και όχι το γάμο που έχει διαλυθεί.

  • 27 Μαρτίου 2021, 07:10 | ΚΩΣΤΑΣ ΣΕΡΕΤΗΣ

    Όλοι οι φορείς και όλες οι επιστημομικές έρευνες είναι θπέρ της ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ…!!!

    Ο Συνήγορος του Παιδιού έχει οριστεί για την Ελλάδα ως η εθνική αρχή για την παρακολούθηση της εφαρμογής της Διεθνούς Σύμβασης Δικαιωμάτων του παιδιού.

    Από ετών η ανεξάρτητη αρχή εισηγείται την διατήρηση της κοινής επιμέλειας. Με την τελευταία του έκθεση προς τον Ο.Η.Ε. αναφέρει επι λέξει :

    8.1 Γονική επιμέλεια, γονικές ευθύνες, βοήθεια στους γονείς (Άρθρα 5, 18)
    Οι υπηρεσίες στις οποίες μπορεί να απευθυνθεί ένα παιδί ή μια οικογένεια για συμβουλευτική και
    υποστήριξη σχετικά με την άσκηση της γονικής επιμέλειας είναι περιορισμένες και η αναμονή αρκετά μεγάλη.

    Παντελής είναι η απουσία υπηρεσιών οικογενειακής διαμεσολάβησης και εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών περί την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων, την γονική επιμέλεια και το δικαίωμα της επικοινωνίας των παιδιών με τον γονέα που δεν διαμένει μαζί τους.

    Όταν ένας έφηβος ανήλικος επιθυμεί να εκφράσει τις αντίθετες απόψεις του σχετικά με την εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων στα θέματα επιμέλειας και επικοινωνίας με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένει μαζί, δεν έχει τη δυνατότητα απ’ ευθείας προσφυγής σε μια δικαστική αρχή ή άλλη δημόσια υπηρεσία που να ενεργεί εκ μέρους του προς τη δικαιοσύνη, καθώς είναι υποχρεωμένος να ενεργήσει μέσω του γονέα που έχει τη νόμιμη εκπροσώπησή του. Η δυνατότητα προσφυγής ανηλίκου σε δημόσιες υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και ψυχικής υγείας χωρίς τη συνοδεία / συναίνεση του γονέα αποτελεί ζήτημα αμφισβητούμενο και όχι ρητά αναφερόμενο στο νόμο.

    Σε περίπτωση διαζυγίου, η άσκηση της γονικής μέριμνας ρυθμίζεται από το δικαστήριο που την αναθέτει στον ένα από τους δύο γονείς, ή -εφόσον αυτοί συμφωνούν- και στους δύο. Στην πράξη, ως επί το πλείστον η επιμέλεια ανατίθεται στη μητέρα. Εάν τα παιδιά είναι γεννημένα εκτός γάμου, ο πατέρας αποκτά γονική μέριμνα μετά την αναγνώριση, την οποία ασκεί μόνο κατ’ εξαίρεση και υπό προϋποθέσεις. Οι παραπάνω ρυθμίσεις αποκλίνουν από την αρχή που θεμελιώνεται από το άρθρο 18 της Σύμβασης.

    Σημαντικότατη θεσμική έλλειψη είναι η απουσία οικογενειακών δικαστηρίων, πλαισιωμένων από ειδικότητες (κοινωνικούς λειτουργούς και ειδικούς ψυχικής υγείας).

    Προτάσεις:

    Θα πρέπει να μεταρρυθμιστεί το οικογενειακό δίκαιο, με καθιέρωση του γενικού κανόνα συνέχισης άσκησης της γονικής μέριμνας από κοινού από τους δύο γονείς στο σύνολό της (της επιμέλειας συμπεριλαμβανόμενης) σε περιπτώσεις διαζυγίου, ενώ μόνο κατόπιν δικαστικής απόφασης και εάν το συμφέρον του παιδιού το επιβάλλει, να μπορεί να διασπαστεί κατ’ εξαίρεση η άσκησή της και η επιμέλεια να ανατίθεται σε έναν γονέα.

  • 27 Μαρτίου 2021, 07:34 | ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

    Όλοι οι φορείς και όλες οι επιστημομικές έρευνες είναι θπέρ της ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ…!!!

    Η Ελληνική Ψυχολογική Εταιρεία υπέρ της Συνεπιμέλειας και του ίσου χρόνου με τους δύο γονείς.
    Συνεπιμέλεια : Βασικά δεδομένα και προτάσεις

    Η σύγχρονη έρευνα συνολικά (βλ. μετα-ανάλυση των Sand et al., 2017 ) αναδεικνύει τον χωρισμό των γονέων ως παράγοντα υψηλού κινδύνου για την ψυχική υγεία των παιδιών, ειδικά όταν προηγείται ή έπεται μια συγκρουσιακή σχέση. Μέλημα της πολιτείας και των ειδικών είναι να προστατέψουν τα παιδιά από μελλοντικές συγκρούσεις και αρνητικές εμπειρίες, μέσα από πρακτικές που εκπηγάζουν από ένα επαρκές και βασισμένο στην επιστημονική τεκμηρίωση νομοθετικό πλαίσιο, αλλά κυρίως με βάση τις δομές υποστήριξης και την επάρκεια των υπηρεσιών ψυχικής υγείας καθώς και την εμπλοκή μέσω διαμεσολάβησης επιστημόνων με την κατάλληλη εκπαίδευση.

    Ένα από τα βασικά διακυβεύματα, πηγή στρες και πεδίο συγκρούσεων είναι η ανάληψη της επιμέλειας. Σε αυτό το κείμενο αναπτύσσεται μια συζήτηση σε σχέση με τα θέματα της κοινής επιμέλειας και τα οφέλη της συν-επιμέλειας ως βασικό δικαίωμα και των δυο γονέων αλλά κυρίως ως δικαίωμα των παιδιών, ανεξαρτήτως φύλου, όπως επεσήμανε και στο τελευταίο συνέδριο της International Council on Shared Parenting (ICSP) ο Ned Holstein (2019), πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Γονέων των Η.Π.Α.

    Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, η ανάθεση της επιμέλειας των παιδιών στον έναν γονέα συνήθως ταυτίζεται με την ανάθεσή του στην μητέρα, ιδιαίτερα αν το παιδί είναι μικρότερο των 12 ετών. Ωστόσο, δεν υπάρχουν επιστημονικές έρευνες που να αποδεικνύουν ότι το παιδί θα λάβει την καλύτερη δυνατή ανατροφή αν μεγαλώνει μόνον με την μητέρα του.

    Η διατήρηση και ενίσχυση της σχέσης και με τους δυο γονείς θεωρείται βασικό κριτήριο για μια ισορροπημένη ανάπτυξη (Lamb, 2019) και αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών, με βάση τις αποφάσεις τoυ Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τα ανθρώπινα Δικαιώματα (European Convention on Human Rights, βλ. ψήφισμα 2079/2015) και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του Παιδιού (United Nations Convention on the Rights of the Child).

    Παρά την κοινή αντίληψη της καλύτερης παροχής φροντίδας από τη μητέρα και των κίνδυνων που διατρέχουν τα παιδιά, αν δεν υπάρχει αποκλειστική επιμέλεια από την μητέρα, μια πρόσφατη έρευνα στις ηλικίες 3-5 ετών, έδειξε ότι η συνθήκη συνεπιμέλειας (οριζόμενη ως περίπου ίσο χρόνο με τον κάθε γονέα) δεν σχετίζεται με περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα/ συμπτώματα στα παιδιά πρώιμης ηλικίας (3-5 ετών) (Bergstrom 2017). Αντίθετα, στην προσχολική ηλικία, η αποκλειστική επιμέλεια από έναν γονέα, ανεδείχθη σε στατιστικά σημαντικό παράγοντα που προβλέπει συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα, σε σύγκριση με τη συνεπιμέλεια.

    Άλλωστε, οι έρευνες της McIntosh και συνεργατών (2010) και της Tornello και συνεργατών (2013) που επισήμαιναν κινδύνους με τη κοινή φυσική επιμέλεια μικρών παιδιών, έχουν πλήρως καταρριφθεί στην έκθεση Warshak, ως μεθοδολογικά μη έγκυρες, αλλά και για αλλοίωση και παραπλανητική χρήση δεδομένων από άλλου είδους έρευνες, σε σχέση με τα βρέφη και τα νήπια που κοιμούνται εναλλάξ στο σπίτι της μητέρας και του πατέρα. Η έκθεση Warshak[1] (2014) (169 σελίδων) αποδομεί με συστηματικό τρόπο και απορρίπτει όλα τα δεδομένα σχετικά με τους κινδύνους της συνεπιμέλειας για τα πολύ μικρά παιδιά, με βάση, κυρίως τις μεθοδολογικές ανακρίβειες των εργασιών των McIntosh και συνεργατών (2010) και της Tornello και συνεργατών (2013), υποδεικνύοντας ότι τα συμπεράσματα βασίζονται σε ιδεολογικές μεροληψίες (biases), παρά σε ακριβή επιστημονικά δεδομένα (βλ. Franklin, 2016).

    Από την άλλη μεριά, οι πλέον πρόσφατες έρευνες αναδεικνύουν την ιδιαίτερη συμβολή του πατέρα αλλά και του κάθε γονέα ξεχωριστά στην ανάπτυξη των κοινωνικών δεξιοτήτων των παιδιών, όταν συλλειτουργούν και συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή, σε ένα σχετικά μη συγκρουσιακό πλαίσιο (Fernandes, 2019). Η αποκοπή από την πατρική φιγούρα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ενέχει κινδύνους για μη ολοκληρωμένη ανάπτυξη, εφόσον μειώνονται στο ελάχιστο οι αλληλεπιδράσεις με τον γονέα του άλλου φύλου (Amato & Dorius, 2010· East, Jackson & O’Brien, 2006· Κουρκούτας, 2001).

    Άλλωστε έρευνες στο εξωτερικό σε φοιτητές διαζευγμένων γονέων έχουν δείξει, ότι οι νέοι, σε ποσοστό 48%, θα προτιμούσαν να είχαν περάσει ίσο χρόνο, και με τους δύο γονείς. (Fabricius & Hall, 2000).

    Συνολικά, η σύγχρονη έρευνα ανατρέπει «το παλαιότερο μοντέλο προσέγγισης/ θεώρησης» της «μητρικής σχέσης με το παιδί, ως κυρίαρχης και μοναδικής» (δηλαδή, τη θεωρία περί «βιοκοινωνικής υπεροχής» της μητέρας στην ανατροφή των παιδιών) και επισημαίνει την απαίτηση για ομαλοποίηση/ εξισορρόπηση των σχέσεων μέσα από σύγχρονες πρακτικές, με την υποστήριξη της νομοθεσίας και την διαμεσολάβηση των ειδικών (Holstein, 2019).

    Σύμφωνα με τη Ψυχοδυναμική θεωρία, ένας θεμελιώδης μηχανισμός συγκρότησης του ψυχισμού είναι η «εσωτερίκευση» ενός συνεργατικού γονικού μοντέλου (ζεύγους) και η δημιουργία σταθερών εσωτερικών αναπαραστάσεων, μέσω της ταύτισης με τους γονείς, που θέτουν τα όρια των γενεών και διασφαλίζουν την ταυτότητα του παιδιού, ως κοινωνικό υποκείμενο.

    Η ασύμμετρη συμμετοχή των γονέων στην καθημερινή/ βιωματική ανατροφή του παιδιού ή ο αποκλεισμός (σκόπιμος ή μη) του ενός (συνήθως του πατέρα) και, κυρίως, η εχθρική /συγκρουσιακή σχέση που συχνά αναπτύσσεται μεταξύ τους δημιουργεί «ρήγμα» στον ψυχισμό του παιδιού που όχι μόνο φτωχοποιεί σε πολλά επίπεδα (γνωστικό, συναισθηματικό, κοινωνικό) την λειτουργία του, αλλά, εν δυνάμει, συνιστά, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, ένα σοβαρό τραύμα (Britton, 2004· Morgan, 2005· Phares, 2013).

    Εδώ και πολλές δεκαετίες, η κλινική ψυχανάλυση ανέδειξε τον ιδιαίτερο, «συμβολικό» ρόλο του πατέρα στην αναγνώριση της γυναικείας ταυτότητας καθώς και την συμβολή του στην «ψυχικοποίηση» (mentalization), δηλαδή, στο να καταστούν τα παιδιά κοινωνικά υποκείμενα που θα αναπτύξουν τις βασικές αναπαραστάσεις εαυτού καθώς και ικανότητες σύνδεσης με τον άλλον, ώστε στο μέλλον να εκπληρώσουν επαρκώς τον γονικό τους ρόλο (Davies & Eagle, 2013. Κουρκούτας, 2009).

    Ζητήματα που αφορούν το σύστημα της αποκλειστικής επιμέλειας και της συνεπιμέλειας

    Η απόδοση αποκλειστικής επιμέλειας στη μητέρα βασίζεται, μεταξύ άλλων, στη «βιοκοινωνική ανωτερότητα της μητέρας», τουλάχιστον μέχρι την νηπιακή ηλικία, όρος αόριστος και μη τεκμηριωμένος επιστημονικά.

    Το σύστημα της αποκλειστικής επιμέλειας αναθέτει την ανατροφή του παιδιού στον έναν γονέα, αποκλείοντας, άμεσα, τον άλλον γονέα από όλες τις σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του παιδιού (τόπος κατοικίας, εκπαίδευση, υγεία). Ο άλλος γονέας, συχνά, εξαναγκάζεται σε εισαγγελικές παραγγελίες προκειμένου να λάβει γνώση σημαντικών θεμάτων (όπως αυτό της υγείας του παιδιού, κλπ.), με σημαντική συνήθως επιβάρυνση της σχέσης των γονέων και, αναπόφευκτα, και της ψυχολογίας του παιδιού (Fabricius et al., 2010).

    Tο σύστημα της αποκλειστικής επιμέλειας, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα, συνεπάγεται, τυπικά, επικοινωνία του μη έχοντος την επιμέλεια γονέα με τα παιδιά με 2 διανυκτερεύσεις το μήνα, 1 εβδομάδα Χριστούγεννα/Πάσχα και 2-3 εβδομάδες το καλοκαίρι. Η επικοινωνία των παιδιών με τον μη έχοντα την επιμέλεια ορίζεται ως δικαίωμα του γονέα και όχι του παιδιού, όπως θα έπρεπε. Το παιδί έχει ανάγκη και τους δύο γονείς του σε επαρκή χρόνο. Οι σύγχρονες μελέτες προσδιορίζουν τον χρόνο αυτό σε όχι λιγότερο από 35% του χρόνου του παιδιού (διανυκτερεύσεις και χρόνος, τόσο στην καθημερινότητα όσο και στις διακοπές) (Braver & Lamb 2018). Με βάση τα πραγματικά δεδομένα, ο χρόνος που αποδίδουν τα δικαστήρια στον μη έχοντα την επιμέλεια γονέα φαίνεται να υπολείπεται πολύ του συστηνόμενου από τη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία.

    Βάση αυτών των αποφάσεων είναι η αποδοχή της «ανωτερότητας» της μητρότητας στην ανατροφή του παιδιού, με περιορισμό του ρόλου του πατέρα. Όμως, το συμφέρον και δικαίωμα του παιδιού, όπως ήδη έχουμε υποστηρίξει, είναι να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς και η πολιτεία πρέπει να το διασφαλίσει. Όπως επιτάσσει και το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης, η αφαίρεση επιμέλειας θα πρέπει να ορίζεται μόνο σε περιπτώσεις προφανούς ακαταλληλότητας (παραμέληση, κλπ) και όχι με βάση το φύλο του γονέα.

    Με βάση έναν μεγάλο αριθμό ερευνών, τα παιδιά που ζούσαν υπό κοινή επιμέλεια αντιμετώπιζαν λιγότερα ψυχοσωματικά προβλήματα σε σχέση με αυτά που ζούσαν, ως επί το πλείστον ή αποκλειστικά, με έναν γονέα (Bergström 2015).

    Τα παιδιά των οποίων οι πατέρες ζουν πιο κοντά παρουσιάζουν λιγότερα προβλήματα στη συμπεριφορά και είναι πιο δημοφιλή από τα παιδιά των οποίων οι πατέρες ζουν μακριά (Viry, 2014).

    Η έρευνα πάνω στην αντιπαράθεση των γονέων που καταλήγει σε συναίνεση υποδεικνύει ότι τα παιδιά θα έχουν λιγότερες δυσκολίες σε επίπεδο συμπεριφοράς, λιγότερα προβλήματα που σχετίζονται με την υπερκινητικότητα και γενικά λιγότερες δυσκολίες στην κοινωνική επαφή με τους συνομηλίκους τους.

    Η συνεπιμέλεια ως κατάσταση διαμοιρασμού των ευθυνών θεωρείται ότι βοηθά τους γονείς να εκπληρώσουν πολύ καλυτέρα τους ρόλους τους, ενώ συγχρόνως δίνει την δυνατότητα στο παιδί να αντιλαμβάνεται και να βιώνει ένα είδος ισότητας στην σχέση τους, που συναισθηματικά επιτρέπει πιο υγιείς ταυτίσεις και με τους δυο γονείς, ανεξαρτήτου φύλου, κάτι που θεωρείται σήμερα ως συμβολή σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα (στην κοινή γλώσσα: σύζευξη του «αρσενικού» και «θηλυκού» στοιχείου») (βλ., Samuels, 2016).

    Αναπόφευκτα, και αυτό το έχει δείξει και η έρευνα (βλ., Parkinson, 2010), η ομαλοποίηση των σχέσεων συνιστά μια αδιαμφισβήτητη παράμετρο διασφάλισης ενός σταθερού πλαισίου ανατροφής του παιδιού, ενώ η απόδοση αποκλειστικής επιμέλειας στον έναν γονέα δημιουργεί συνθήκες κινδύνου, στο βαθμό που ο έχων την επιμέλεια γονέας δεν νοιώθει απαραίτητα την υποχρέωση να ομαλοποιήσει ή να φροντίσει την σχέση με τον άλλον γονέα.

    Στις περιπτώσεις σύγκρουσης ή έντονων διαφωνιών και προστριβών (λόγω αρνητικού συναισθηματικού φορτίου του διαζυγίου), μπορεί να προτείνεται η υποχρεωτική διαμεσολάβηση από ψυχολόγο ή επιστήμονα ψυχικής υγείας, με τεκμηριωμένη κατάρτιση και εμπειρία σε ανάλογα πεδία. Έχει παρατηρηθεί ότι, συχνά, οι συγκρούσεις εντείνονται και οι «παθολογικές» άμυνες ισχυροποιούνται, όταν οι γονείς οχυρώνονται πίσω από νομικά επιχειρήματα με πολύ λίγα, στην ουσία, οφέλη για το παιδί, αλλά και στην προσπάθεια εκμετάλλευσης και κατάχρησης του Νόμου, κυρίως για επιβολή και «έκπτωση» του άλλου γονέα από το ρόλο του.

    Είναι, άλλωστε, κλινικά και εμπειρικά τεκμηριωμένο ότι, στο βαθμό στον οποίο οι μητέρες προάγουν στα μάτια των παιδιών μια θετική εικόνα των πατεράδων, καθώς και στο βαθμό που προάγουν τις θετικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ πατέρων και παιδιών, τα παιδιά παρουσιάζουν υψηλότερη ικανότητα αυτοελέγχου και κοινωνικές δεξιότητες (Meuwissen & Carlson, 2015), συναισθηματική νοημοσύνη και ικανότητες σύνδεσης με τον άλλον, καθώς και υψηλοτέρα επίπεδα συναισθηματικής ασφάλειας και αυτοπεποίθησης (Carr, 2013. Fox, Nordquist & Billen 2015. Grossmann & Grossmann, 2019. Phares, 2013) και υψηλότερη προστασία από τη θυματοποίηση (Papadaki & Giovazolias, 2015).

    Αντίστοιχα, είναι σημαντικό και οι πατέρες να προάγουν μια θετική εικόνα για τη μητέρα στα παιδιά τους, ώστε το «γονικό ζεύγος», παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφορές, να ενσωματώνεται αμέριστα και ομαλά στον ψυχισμό του παιδιού (Carr, 2013. Fox et al., 2015. Eizirik, 2015).

    Αντίθετα, όταν ο ένας γονέας διατηρεί στον «λόγο» του (discourse) και επιβάλλει μια αρνητική εικόνα ή μιλάει με θυμό και απογοήτευση για τον άλλο γονέα στα παιδιά, αυτά εμφανίζουν υψηλότερα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης (Carr, 2013). Επίσης, οι γονείς που αντιτίθενται τακτικά στις αποφάσεις του άλλου γονέα στην παρουσία του παιδιού μπορεί, να του προκαλέσουν δυσκολίες στην οικοδόμηση της εμπιστοσύνης στον εαυτό του (με την ενστάλαξη αρνητικών συναισθημάτων), καθώς και στο αίσθημα προσωπικής ταυτότητας, καθώς το παιδί δεν βιώνει ολοκληρωμένη την σχέση με τον άλλον γονέα (Carr, 2013. Κουρκούτας, 2001. Murray, 2015).

    Όπως δείχνει και η εμπειρία από το εξωτερικό, η υιοθέτηση και επικράτηση, εν αρχή νομικά και σταδιακά και κοινωνικά/ πολιτισμικά, ενός μοντέλου συνεπιμέλειας (τόσο με την έννοια της νομικής ισότητας, δηλαδή με κοινές και αδιάσπαστες γονικές ευθύνες, όσο και με την έννοια του ίσου χρόνου με κάθε γονέα) με την αντίστοιχη διαμεσολάβηση μπορεί να μειώσει τις «τεχνητές» εντάσεις ή τις εγωιστικές/εκδικητικές τάσεις του ενός γονέα προς τον άλλον και τη «χρήση» της επιμελείας» του παιδιού ως οργάνου επιβολής και συναισθηματικής «τιμωρίας» του άλλου γονέα (εργαλειοποίηση του δικαιώματος της αποκλειστικής γονικής επιμέλειας εις βάρος του άλλου γονέα, κάτι που αντιτίθεται σε όλα τα επιστημονικά δεδομένα για την υγιή και ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού).

    Οι διαζευγμένοι πατέρες και οι κόρες τους

    Όπως δείχνουν οι έρευνες, τα κορίτσια που έχουν μειωμένη και ανεπαρκή σχέση με τον πατέρα τους μετά το διαζύγιο εμφανίζουν ως έφηβες μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν πρόωρες σεξουαλικές σχέσεις, υψηλά ποσοστά ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης και μωρά εκτός γάμου, σε σχέση με τα κορίτσια που διατηρούν στενές σχέσεις με τους πατέρες τους (Nielsen, 2011).

    Επιπλέον εμφανίζουν συχνότερα χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο, εγκαταλείπουν τη φοίτηση στο γυμνάσιο, δεν συνεχίζουν τις σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, παρουσιάζουν αντικοινωνική και παραβατική συμπεριφορά, έχουν μειωμένη αυτό-εικόνα και κάνουν κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ, ακόμη και αν δεν ζουν σε φτωχές κοινότητες (Nielsen, 2011).

    Τέλος, έχουν περισσότερα συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα και είναι πολύ πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη, συγκριτικά με τα κορίτσια που έχουν στενές και συνεχείς σχέσεις με τους πατέρες τους μετά το διαζύγιο. Αντίθετα, οι κόρες που έχουν μια στενή, συνεχιζόμενη σχέση με τον πατέρα τους μετά το διαζύγιο των γονέων τους έχουν γενικότερα οφέλη για την υγεία τους (Nielsen, 2011).

    Ως προς την φυσική εγγύτητα του παιδιού με τον πατέρα, εμπειρικά στοιχεία δείχνουν ότι η κοινωνικό–συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών ωφελείται διπλά από την εγγύτητα των πατέρων, μια και τα κοντινά σπίτια μειώνουν την επίδραση από τον γονικό χωρισμό και επιτρέπουν την εμπλοκή των πατέρων στις πρακτικές της από κοινού γονικής μέριμνας (Viry, 2014).

    Για παράδειγμα, παλαιότερη έρευνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι, όταν οι απομακρυσμένοι γεωγραφικά πατέρες μείνουν πιο κοντά στα παιδιά τους, αυξάνουν τις πιθανότητες στήριξης των παιδιών καθώς και της εμπλοκής στην ζωή τους (Viry, 2014).

    Μια μικρή απόσταση μεταξύ των σπιτιών των χωρισμένων γονέων μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντική για τα μικρά παιδιά, όπου οι τηλεπικοινωνίες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την πρόσωπο με πρόσωπο επαφή, ούτε να μεταφέρουν την συναισθηματική υποστήριξη.

    Βέβαια, σε περιπτώσεις συγκρουσιακών γονικών σχέσεων που δεν έχουν γίνει αντικείμενο διαμεσολάβησης ή αυτόβουλης επιλογής συμβουλευτικής υποστήριξης/πλαισίωσης από ψυχολόγους, η εγγύτητα και η συνυπευθυνότητα μπορεί να δημιουργήσουν χώρο για γονικές συγκρούσεις και αρνητικότητα. Με τη σειρά τους, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις αυξάνουν το άγχος, την αναστάτωση και την ανασφάλεια των παιδιών (Viry 2014).

    Σε κάθε περίπτωση, μια σύγχρονη ανασκόπηση 27 μελετών έδειξε ότι τα παιδιά ωφελούνται σημαντικά από την συνεπιμέλεια (τόσο με την έννοια της νομικής ισότητας, δηλαδή, με κοινές και αδιάσπαστες γονικές ευθύνες όσο και, κυρίως, με την έννοια του ίσου χρόνου με κάθε γονέα), ακόμη και σε περίπτωση υψηλών επιπέδων σύγκρουσης μεταξύ των γονέων (Nielsen 2017).

    Η πίεση που ασκείται στους γονείς μέσα από τη δικαστική διαμάχη οδηγεί συχνά σε αρνητικές και συναισθηματικά φορτισμένες στάσεις που εμπλέκουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες του κάθε γονέα με την τύχη των παιδιών. Η απαίτηση από ένα παιδί να διαλέξει ανάμεσά τους είναι εξαιρετικά αθέμιτη. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, όταν το παιδί πιέζεται (από το δικανικό σύστημα, από τους γονείς του, ή από τον περίγυρο), μπορεί να εμπλακεί σε ένα παιγνίδι «συναισθηματικής διαστροφής», βιώνοντας αντικρουόμενα συναισθήματα και αδιέξοδα ως προς τη στάση του. Το να κληθεί ένα παιδί να επιλέξει μεταξύ των γονέων του που και οι δυο είναι επαρκείς στον γονικό τους ρόλο δεν ενδείκνυται. Υπό αυτή την έννοια, συστήνεται να δημιουργηθεί ένα νομοθετικό πλαίσιο που ενθαρρύνει τη «συμβουλευτική διαμεσολάβηση για τους γονείς», χωρίς την παρουσία των παιδιών, με αποκλειστικό στόχο την διαχείριση των συγκρούσεων.

    Από την άλλη, σταθερότητα για την ανάπτυξη ενός παιδιού σημαίνει πρωτίστως η σταθερή παρουσία και ο ενεργός ρόλος και των δύο γονέων σε επαρκή χρόνο (τουλάχιστον 35% – ιδανικά, διαμοιρασμένο ισόποσα ανάμεσα στους δύο γονείς).

    Ο ρόλος του πατέρα

    Συνοπτικά, ο διακριτός ρόλος του πατέρα σε περιπτώσεις «φυσιολογικών», μη συγκρουσιακών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων συμβάλλει θεωρητικά στην ανάπτυξη του παιδιού με τους ακόλουθους τρόπους (βλ. Amato & Dorius, 2010· Κουρκούτας, 2009· Lamb & Lewis, 2010· Murray, 2016· Pleck, 2010a, 2010b· Rohner & Veneziano, 2001):

    Μέσα από την ιδιαίτερη συμβολή του, ως το «τρίτο» πρόσωπο, πέρα από την συμβιωτική σχέση μητέρας-παιδιού, «ανοίγει ψυχικά» το παιδί προς τον άλλον και την κοινωνία ευρύτερα (συμβολικός κοινωνιοποιητικός ρόλος του πατέρα) (Murray, 2016).
    Διευκολύνει την ψυχοδιανοητική λειτουργία του παιδιού και την ικανότητα σκέψης με διαφορετικούς τρόπους, καθώς και την σχέση με το σώμα (την ψυχοσωματική ανάπτυξη), αφού, στις περιπτώσεις που ο πατέρας εμπλέκεται με ένα σταθερό τρόπο, προσφέρει μια διαφορετική σωματική επαφή/εμπειρία στο παιδί από τον συχνά υπερβολικό εναγκαλισμό της σχέσης με την μητέρα, ανοίγοντας το παιδί σε νέου τύπου διαπροσωπική σχέση και εμπειρία (Davis & Eagle 2015).
    Πιο συγκεκριμένα, βοηθάει στη διαχείριση των συναισθημάτων και διαπροσωπικών ζητημάτων, προσφέροντας διαφορετικές στρατηγικές και συμπεριφορές, διασφαλίζοντας, παράλληλα, ένα αίσθημα κοινωνικής αυτοπεποίθησης.
    Στην αναγνώριση και αποδοχή της ταυτότητας του φύλου με διαφορετικό τρόπο στο αγόρι και στο κορίτσι, με το να ενθαρρύνει τα παιδιά να ενσωματώνουν μια νέα εικόνα σώματος και εαυτού, «επιτρέποντας» παράλληλα την πρόσβαση στην «σεξουαλικότητα» και στην σταδιακή ενηλικίωση
    Πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε ότι ο ρόλος του πατέρα έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και έχουν αρχίσει να γεφυρώνονται οι μεγάλες πολιτισμικές διαφορές σε σχέση με το εξωτερικό και τις σύγχρονες αντιλήψεις για τον γονικό ρόλο, με βάση μια ισότιμη εμπλοκή στην γονική πρακτική. Με άλλα λόγια, οι νέοι πατέρες στην Ελλάδα φαίνεται να εμπλέκονται περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών τους, μεταξύ άλλων. Έτσι, σε πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου Αιγαίου, το 73% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα θεωρεί ότι ο πατέρας είναι εξίσου ικανός με τη μητέρα στην ανατροφή/επιμέλεια των παιδιών, ενώ το 86% πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να θεσπίσει νόμους για τη συνεπιμέλεια

    (https://www.ucy.ac.cy/unesco/documents/UNESCOConference2014/BOOK_ConferenceProceedings2015_FinalCHECKEDwithAppendixp.240-247.pdf (2015, σελ. 173-199)).

    Σύνοψη κάποιων βασικών δεδομένων

    Θα ολοκληρώναμε με την παράθεση δεδομένων μια πρόσφατης έρευνας σε σχέση με τα οφέλη της συνεπιμέλειας (τόσο με την έννοια της νομικής ισότητας, δηλαδή με κοινές και αδιάσπαστες γονικές ευθύνες, όσο και με την έννοια του κατ’ ελάχιστο 35% – ιδανικά, ίσου- χρόνου με κάθε γονέα) με βάση την κλινική και ερευνητική εμπειρία 12 διεθνών ειδικών/πραγματογνωμόνων (Braver & Lamb, 2017):

    Τα ευεργετικά αποτελέσματα της συνεπιμέλειας είναι εμφανή σε ένα ευρύ φάσμα αξιολογήσεων που αφορούν την ψυχοσωματική λειτουργία (ευημερία) των παιδιών, που συμπεριλαμβάνουν (α) χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και γενικότερα ψυχικής δυσφορίας, (β) χαμηλότερη επιθετικότητα και προβλήματα συμπεριφοράς, μειωμένη χρήση αλκοόλ και ουσιών, (γ) καλύτερη σχολική απόδοση και καλύτερη γνωστική ανάπτυξη, (δ) καλύτερη σωματική υγεία, ε) χαμηλότερα ποσοστά καπνίσματος και (στ) καλύτερες σχέσεις με πατέρες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες.

    Η συνθήκη συνεπιμέλειας, στην οποία οι γονείς έχουν κοινή νομική ευθύνη σχετικά με την ιατρική φροντίδα και τις αποφάσεις για την σχολική και θρησκευτική αγωγή το παιδιού, φαίνεται να έχει θετικές επιπτώσεις στην ευημερία των παιδιών, ανεξάρτητα από άλλους παράγοντες, ακόμα και όταν δεν συνοδεύεται από κοινή φυσική επιμέλεια/ίσο χρόνο (Gunnoe & Braver, 2001).

    Η συμβολική αξία της συνεπιμέλειας (συνολικά για την αίσθηση της πραγματικότητας των σχέσεων μεταξύ ενηλίκων και ειδικά γονέων) είναι πολύ υψηλή, διότι δείχνει στο παιδί πόσο σημαντική είναι η συνεργασία και η κοινή εμπλοκή των δυο γονέων, ως μια βασική παράμετρος των ισότιμων δημοκρατικών και ωρίμων σχέσεων, και μεταφέρει το παράδειγμα μέσα από την εμπειρία αυτή, στοιχείο σημαντικό για τη διαμόρφωση του παιδιού σε ενήλικα που είναι κοινωνικά και συναισθηματικά λειτουργικός, εφόσον ακυρώνονται όλα τα αρνητικά συναισθηματικά φορτία.

    Ακόμη, όμως, και στις περιπτώσεις γονικών συγκρούσεων, η έρευνα φαίνεται να υποστηρίζει τα θετικά αποτελέσματα της συνεπιμέλειας. Ο Nielsen (2017) εξέτασε 27 διαφορετικές μελέτες που δείχνουν ότι τα παιδιά ωφελήθηκαν σημαντικά από την κοινή επιμέλεια, ακόμα και όταν οι γονείς είχαν υψηλά επίπεδα συγκρουσιακών σχέσεων.

    Η σύγκρουση συχνά αντιμετωπίζεται απλοϊκά ως αποτέλεσμα και δημιουργία και των δύο γονέων, αλλά λεπτομερείς ερευνητικές αναλύσεις δείχνουν ότι, στο ένα τρίτο τουλάχιστον των περιπτώσεων, ο ένας από τους δυο γονείς υποκινεί την αντιπαλότητα ή λειτουργεί με εχθρότητα, ενώ ο άλλος συνήθως «υποχωρεί» και επιδιώκει συμφιλίωση ή την συζυγική αρμονία (Kelly, 2003).

    Καθώς η αφαίρεση επιμέλειας θα πρέπει να περιορίζεται σε ελάχιστες εξαιρετικές περιπτώσεις (βλ ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης), οι επαγγελματίες επιστήμονες πρέπει να καθορίσουν εάν η σύγκρουση υποκινείται μονομερώς και να λαμβάνουν αναλόγως τις αποφάσεις σε σχέση με το πρόγραμμα γονικής μέριμνας, αλλά και να προβούν στα δέοντα, στο βαθμό του εφικτού, ώστε μέσα από την διαμεσολάβηση να επιτευχτεί ένας βαθμός επεξεργασίας των αρνητικών τάσεων και συναισθημάτων (Braver et al., 2011. Fox et al., 2015. Κουρκούτας, 2009). Σε αυτές τις περιπτώσεις, το συμφέρον του παιδιού προτάσσει τον γονέα που δεν προάγει την ένταση, αλλά και την συνεργασία μεταξύ γονέων.

    Η ευθύνη για τη καλή λειτουργικότητα και συνεργασία των γονέων εναπόκειται στην επάρκεια των νομικών υπηρεσιών αλλά και στη δυνατότητα των ψυχολογικών δομών, όχι απλά ως φορείς διάγνωσης, αλλά ουσιαστικής εμπλοκής και διαμεσολάβησης (κάτι που πρέπει θεσμικά/ νομοθετικά να υποστηρίζεται και να προάγεται/ συστήνεται) (Fox et al., 2015. Parent et al., 2017). Πέρα από τον προστατευτικό/ ενισχυτικό ρόλο, οι πατέρες συμβάλλουν επίσης, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, στην ανάπτυξη συμπτωμάτων και διαταραχών και στα αγόρια και στα κορίτσια (Thomassin & Suveg, 2014). Υπό αυτή την έννοια, όχι μόνο για την μητέρα, αλλά και για τον πατέρα είναι σημαντικό να δεχτεί «συμβουλευτική υποστήριξη», ώστε να διαχειριστεί καλύτερα το ρόλο και την στάση του/της απέναντι στα παιδιά (Phares, 2013).

    Προβλήματα που προκύπτουν με την κοινή επιμέλεια:

    Η περίπτωση που ο ένας εκ των 2 γονέων επιλέξει να μετοικήσει σε άλλη χώρα ή σε άλλη πόλη.
    Η περίπτωση γονικής ανεπάρκειας του ενός εκ των δύο γονέων.

    Εισηγήσεις

    Τόπος κατοικίας του παιδιού. Ένας βασικός μηχανισμός αποξένωσης είναι η αλλαγή του τόπου διαμονής του παιδιού (Καλαϊτζάκης, 2020), ζήτημα το οποίο πρέπει να εξετάζεται πολύ προσεκτικά και από όλες τις πλευρές, πάντα με βάση το συμφέρον και το δικαίωμα του παιδιού που επιτάσσει την παρουσία και των δυο γονέων στη ζωή του, για ικανό χρόνο και με βάση μια λογική χωρική εγγύτητα.

    Η πρόταση μεταβολής του τόπου κατοικίας του παιδιού από τον ένα γονέα από αυτόν της τελευταίας κοινής κατοικίας των γονέων κατά τρόπο που να δυσχεραίνει την επικοινωνία και άσκηση γονικών καθηκόντων από τον έτερο γονέα, πρέπει να εξετάζεται ενδελεχώς από τις δικαστικές υπηρεσίες.

    Ίσο χρόνο του παιδιού με κάθε γονέα τόσο στις διακοπές όσο και στην καθημερινότητά του. Σε κάθε περίπτωση να διασφαλίζεται νομικά (θεσμικά), η συναπόφαση για τα βασικά θέματα που αφορούν το παιδί (εκπαίδευση, υγεία, κλπ) μεταξύ των γονέων και να ισχύει ανεξαρτήτως του χρόνου που περνά το παιδί με τους γονείς του (π.χ. λόγω επαγγέλματος, ναυτικός, κλπ)

    Ο θεσμός της συμβουλευτικής διαμεσολάβησης να θεσπιστεί και να ενισχυθεί κατά τρόπο που να βοηθά τους γονείς στη διαχείριση των συγκρούσεων και προς το συμφέρον του παιδιού που επιτάσσει την ανατροφή του και από τους δύο γονείς σε ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από έντονες συγκρούσεις.

    Οι γονικές ευθύνες και δικαιώματα για τους γονείς των παιδιών να παραμένουν κοινές και αδιάσπαστες ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους νομική σχέση, συνεπώς και μετά από διάσταση/χωρισμό (κοινή γονική μέριμνα/συνεπιμέλεια).

    Η αφαίρεση επιμέλειας/γονικής επάρκειας, π.χ. σε περιπτώσεις παραμέλησης ανηλίκου (ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης), να περιοριστεί στο ελάχιστο (π.χ. παραμέληση ανηλίκου) και να μην βασίζεται στο φύλο του γονέα ή σε άλλη διάκριση. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να υποχρεούνται και οι 2 γονείς σε αξιολόγηση γονικής επάρκειας από μια διεπιστημονική επιτροπή που να αλλάζει συχνά (Fox et al.. 2015, Parent et al., 2017).

    Οι όροι της κοινής επιμέλειας να ανταποκρίνονται και να προσαρμόζονται στις ανάγκες του παιδιού κάθε δεδομένη στιγμή, να διασφαλίζουν μια ελάχιστα αγχογόνα μετάβαση από το ένα περιβάλλον στο άλλο, να υποστηρίζουν και να διευκολύνουν την ανάγκη του παιδιού να επικοινωνήσει με τον απόντα γονέα, χωρίς να το επιβαρύνουν με σύνθετους προγραμματισμούς.

    Η έρευνα δείχνει ότι οι γονείς πρέπει να διαθέτουν τους πόρους για να υποστηρίξουν τις απαιτήσεις της κοινής επιμέλειας, όπως επαρκής οικονομική δυνατότητα, ευέλικτο ωράριο εργασίας, κοντινή απόσταση με τον άλλο γονέα, φιλόξενο περιβάλλον για το παιδί. Πρέπει, κατά συνέπεια να διασφαλίζεται και η οικονομική και συμβουλευτική ενίσχυση των πλέον κοινωνικά ή οικονομικά ευάλωτων γονέων.

    Συμπεράσματα

    Ως ακαδημαϊκοί, ερευνητές και κλινικοί της ψυχικής υγείας έχουμε πλήρη συνείδηση ότι οι διαφορές μεταξύ των γονέων σε σημαντικά και επιμέρους θέματα της ανατροφής των παιδιών, δεν επιλύονται, απαραίτητα, μέσω της δικαστικής οδού. Παράλληλα, τα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία, συνήθως, υποβόσκουν σε περιπτώσεις χωρισμού είναι πιθανόν να δημιουργήσουν καταστάσεις έντασης και σύγκρουσης, εγκλωβίζοντας τους γονείς σε «ανελαστικές» θέσεις ή και «παθολογικές» αντιδράσεις, συγκαλυμμένες πίσω από νομικά επιχειρήματα.

    Υπό αυτή την έννοια είναι σημαντικό το νομοθετικό πλαίσιο να δίνει τη δυνατότητα της συνεπιμέλειας, κυρίως, όμως, να ενθαρρύνει τη «συμβουλευτική διαμεσολάβηση για τους γονείς», με στόχο την διαχείριση των συγκρούσεων και την αποφυγή ακραίων αντιδράσεων που επιβαρύνουν την ψυχοσωματική λειτουργία των παιδιών. Έρευνες στην Αυστραλία έδειξαν ότι οι περισσότεροι γονείς είχαν χρησιμοποιήσει «άτυπους τρόπους» για να διαπραγματευτούν τις συνθήκες γονικής μέριμνας και παρέμειναν «γενικά ικανοποιημένοι» με τις συμφωνίες τους (Smyth et al., 2016).

    Παρόλα αυτά, πολλοί γονείς δεν είναι σε θέση, χωρίς συμβουλευτική και ψυχοθεραπευτική πλαισίωση, να επεξεργαστούν τα συναισθηματικά φορτία και τις μεγάλες ματαιώσεις ή αντιδράσεις που δημιουργούνται από τις συνθήκες χωρισμού. Η ίδια έρευνα έδειξε ότι ένα μεγάλο μέρος των γονέων είχε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες «οικογενειακής συμβουλευτικής υποστήριξης», παρά τις νομικές υπηρεσίες, για την επίλυση συγκρούσεων ή διαφωνιών (Smyth et al., 2016).

    Έχουμε συνείδηση ότι οι Νόμοι δεν επιλύουν δια μαγείας τα περίπλοκα κοινωνικά ή οικογενειακά θέματα. Στην προκειμένη περίπτωση, γνωρίζουμε, επίσης, ότι πέρα από το Νομοθετικό πλαίσιο, είναι τα χαρακτηριστικά της οικογένειας (κοινωνικά, ψυχολογικά, κοκ.) που παίζουν σημαντικό ρόλο στο τρόπο που οι γονείς θα διαχειριστούν τον χωρισμό και τον γονικό τους ρόλο απέναντι στα παιδιά (Smyth et al., 2016).

    Είναι, όμως, σημαντικό να υπάρχει ένα επαρκές νομοθετικό πλαίσιο που να οριοθετεί και να διασφαλίζει θεσμικά, με βάση την σύγχρονη έρευνα, τις συνθήκες διαμοιρασμού των οικογενειακών ευθυνών και της γονικής μέριμνας.

  • 27 Μαρτίου 2021, 07:57 | ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΕΡΔΕΝΕ

    Όλοι οι φορείς και όλες οι επιστημομικές έρευνες είναι θπέρ της ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ…!!!

    Με εξαίρεση τις περιπτώσεις που ένας από τους δύο γονείς είναι αποδεδειγμένα βίαιος, κακοποιητικός ή αμελής, η συνεπιμέλεια και ο ίσος χρόνος των παιδιών με τους δύο γονείς είναι μία συνθήκη από την οποία κερδίζουν όλοι

    Τη θέση τους για το φλέγον θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από διαζύγιο, καταθέτουν 57 γυναίκες – πανεπιστημιακοί. Στο κείμενο που υπογράφουν αναφέρουν:

    Ως πανεπιστημιακοί και επιστήμονες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που διδάσκουμε, και ερευνούμε στον ευρύτερο χώρο της ψυχολογίας, των νευροεπιστημών, της ιατρικής, της βιολογίας, της κοινωνιολογίας, των παιδαγωγικών, αλλά και των σπουδών φύλου επιθυμούμε να συμμετέχουμε στον δημόσιο διάλογο που έχει ανοίξει σχετικά με το θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από το διαζύγιο ή τη διακοπή συμβίωσης των γονέων τους.

    Με εξαίρεση τις περιπτώσεις που ένας από τους δύο γονείς είναι αποδεδειγμένα βίαιος, κακοποιητικός ή αμελής, η συνεπιμέλεια και ο ίσος χρόνος των παιδιών με τους δύο γονείς είναι μια συνθήκη από την οποία κερδίζουν όλοι. Τα οφέλη της συνεπιμέλειας για τα παιδιά και τους πατέρες έχουν ήδη παρουσιαστεί στο δημόσιο διάλογο εκτεταμένα.

    Επιγραμματικά, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε καθεστώς συνεπιμέλειας εμφανίζουν (α) χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και γενικότερα ψυχικής δυσφορίας, (β) χαμηλότερη επιθετικότητα και λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς, μειωμένη χρήση αλκοόλ και ουσιών, (γ) καλύτερη σχολική επίδοση και καλύτερη γνωστική ανάπτυξη, (δ) καλύτερη σωματική υγεία, (ε) χαμηλότερα ποσοστά καπνίσματος και (στ) καλύτερες σχέσεις με πατέρες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες.

    Σκοπός μας στη συγκεκριμένη παρέμβαση είναι να παραθέσουμε τα επιστημονικά ευρήματα που καταδεικνύουν ότι η συνεπιμέλεια υποστηρίζει και όλα αυτά για τα οποία πάλεψε το κίνημα του φεμινισμού εδώ και πολλές δεκαετίες: την αυτενέργεια, την ελευθερία και την ισοτιμία των γυναικών.

    Οι λόγοι, λοιπόν, για τους οποίους η συνεπιμέλεια είναι η προτιμότερη επιλογή για τις μητέρες παιδιών όλων των ηλικιών είναι οι εξής (βιβλιογραφία που υποστηρίζει τις παρακάτω θέσεις βρίσκεται στον σύνδεσμο: shorturl.at/bM178):

    Η αποφυγή του κινδύνου εμφάνισης ψυχικής και επαγγελματικής εξουθένωσης λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου. Το σύνδρομο της εξουθένωσης αποτελεί μια κατάσταση στρες και υπερκόπωσης με σημαντικές σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις. Κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό για τις γυναίκες που δεν δύνανται να διαθέσουν τον ανάλογο χρόνο.
    Η δυνατότητα διεκδίκησης υψηλότερων θέσεων εργασίας, οικονομικών απολαβών, κοινωνικής και επαγγελματικής καταξίωσης και άρα αυτονομίας και αυτενέργειας.
    Η δημιουργία νέων φιλικών, ερωτικών και συντροφικών σχέσεων, για τις οποίες απαιτείται χρόνος και ενέργεια. Είναι γνωστό ότι η ευημερία των γονέων συνδέεται με την ευημερία των παιδιών τους.
    Η προαγωγή της σχέσης πατέρα-παιδιού, η οποία μπορεί να συνεισφέρει στην ανατροφή υγιών, ικανών και χαρούμενων παιδιών. Επίσης, η αποφυγή του συνδρόμου της γονικής αποξένωσης, το οποίο μπορεί να προκαλέσει τραυματικές εμπειρίες στο παιδί που μπορεί να το επηρεάζουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η ευημερία του παιδιού είναι σίγουρα μέσα στις επιδιώξεις κάθε μητέραςm
    Η μείωση των διενέξεων και της αντιδικίας, εφόσον οι δύο γονείς αναγκάζονται να συνεργαστούν πριν και μετά τον χωρισμό τους με στόχο την ευημερία των παιδιών τους. Όταν αυτό δεν είναι εφικτό, χάρη στην προαγωγή της συνεπιμέλειας προτρέπονται οι γονείς, αντί να προσφεύγουν στα δικαστήρια, να προσφεύγουν στους ειδικούς: διαμεσολαβητές, επιστήμονες ψυχικής υγείας κ.τ.λ. Με τη βοήθεια των ειδικών, η συνεργασία στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι εφικτή.
    Η μείωση του στίγματος εξαιτίας του διαζυγίου και της διεκδίκησης της επιμέλειας από τον έναν από τους δύο γονείς. Συχνά σε δίκες για την επιμέλεια, ο ένας από τους δύο γονείς καλείται να αποδείξει την αθωότητά του και την καταλληλότητά του ως γονέας, κατόπιν κατηγοριών από τον άλλο γονέα. Μερικές φορές, ανεξαρτήτως φύλου, αυτές οι κατηγορίες είναι βάσιμες, άλλες φορές όμως είναι συκοφαντικές.
    Συμπερασματικά, με βάση τα επιστημονικά ευρήματα η συνεπιμέλεια είναι προς το συμφέρον τόσο των παιδιών, όσο και των δύο γονέων. Η ανατροφή μιας νέας γενιάς παιδιών που πιστεύουν στην ισότητα των δύο φύλων μέσα από το παράδειγμα της συνεργασίας των δύο γονέων και της συνεπιμέλειας θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος του φεμινιστικού κινήματος της εποχής μας. Αυτό θα έπρεπε να προασπίζονται και οι μητέρες των παιδιών.

    Υπογραφές (αλφαβητικά)

    Ιωάννα Ανδρεάδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Φαρμακολογίας, Φαρμακευτική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Φαίη Αντωνίου, Επίκουρη Καθηγήτρια, Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Γεωργία Βαλσαμή, Καθηγήτρια, Τμήμα Φαρμακευτικής, Σχολή Επιστημών Υγείας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Αργυρώ Βατάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
    Αλεξία Barrable, Λέκτορας, Σχολή Κοινωνικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Dundee, Σκωτία, Ηνωμένο Βασίλειο
    Βικτωρία Βιβιλάκη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Μαιευτικής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
    Στυλιανή Βλάχου, Επίκουρη Καθηγήτρια Βιοψυχολογίας, Σχολή Ψυχολογίας, Dublin City University, Δουβλίνο, Ιρλανδία
    Αγγελική Γαζή, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
    Ευαγγελία Γαλανάκη, Καθηγήτρια Αναπτυξιακής Ψυχολογίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Σχολή Επιστημών της Αγωγής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Ελεάννα Γαλανάκη, Επίκουρη Καθηγήτρια, Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Αποστολία (Λία) Γαλάνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Διδακτικής της Γεωγραφίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Σχολή Επιστημών της Αγωγής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Ευγενία Γεωργάκα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τομέας Κοινωνικής και Κλινικής Ψυχολογίας, Τμήμα Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
    Ηρώ Γεωργούση, Ερευνήτρια Α’ , Ινστιτούτο Βιοεπιστημών και Εφαρμογών, Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος»
    Μαριρένα Γρηγορίου, Καθηγήτρια, Τμήμα Μοριακής Βιολογίας & Γενετικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
    Χριστίνα Δάλλα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Φαρμακολογίας, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νευροεπιστήμονας, Ethics Expert, Directorate General for Research and Innovation, European Commission
    Μαρία Δασκολιά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Φιλοσοφική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Κατερίνα Δερμών, Καθηγήτρια Φυσιολογίας. Τμήμα Βιολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών
    Παναγιώτα Δημητροπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, Τμήμα Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης
    Κλεοπάτρα Διακογιώργη, Επίκουρη Καθηγήτρια, ΤΕΠΕΚΕ, Πανεπιστήμιο Πατρών
    Κυριακή Θερμού, Καθηγήτρια Φαρμακολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστήμιο Κρήτης, Νευροεπιστήμονας
    Ρέα Κακάμπουρα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Σχολή Επιστημών της Αγωγής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Γεωργία (Τζίνα) Καλογήρου, Καθηγήτρια, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Σχολή Επιστημών της Αγωγής, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
    Δόμνα Καραγωγέως, Καθηγήτρια Μοριακής Βιολογίας-Αναπτυξιακής Νευροβιολογίας, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Κρήτης
    Ευθυμία Κιτράκη, Καθηγήτρια Βιολογίας, Τμήμα Οδοντιατρικής, Σχολή Επιστημών Υγείας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Σοφία Κουκούλη, Επίκουρη Καθηγήτρια Κοινωνικής Πολιτικής, Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο
    Ελένη Λυπουρλή, Λέκτορας, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
    Ευγενία Μαγουλά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Γλωσσολογίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Άννα Μαντόγλου, Καθηγήτρια, Τμήμα Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
    Ελβίρα Μασούρα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Ψυχολογίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
    Ρεβέκκα Μάτσα, Διευθύντρια Ερευνών, Ελληνικό Ινστιτούτο Παστέρ, Νευροεπιστήμονας
    Ευαγγελία Μαυρικάκη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
    Ελένη Μότσιου, Επίκουρη Καθηγήτρια, ΠΤΠΕ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
    Μαρία Παναγιωτακοπούλου, Ομότιμη Καθηγήτρια Βιολογίας-Νευροβιολογίας, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Ελένη Α. Παπαδάκη, Καθηγήτρια Αιματολογίας, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Κρήτης.
    Μαριέττα Παπαδάτου-Παστού, Επίκουρη Καθηγήτρια Νευροψυχολογίας, Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
    Ντόνα Παπαστυλιανού, Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας, Τμήμα Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
    Μυρτάνη Πιερή, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Επιστημών Ζωής και Υγείας, Πανεπιστημίου Λευκωσίας
    Χριστίνα Πιπέρη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Βιοχημείας, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Φωτεινή Πολυχρόνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Τμήμα Ψυχολογίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Κορνηλία Πουλοπούλου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νευροφυσιολογίας και Νευροβιολογίας, Αιγινήτειο Νοσοκομείο, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Πέπη Ρηγοπούλου, Ομότιμη Καθηγήτρια τέχνης-ψυχανάλυσης και Πολιτισμού του τμήματος του ΕΚΠΑ επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
    Χρυσάνθη Σαρδέλη, Μαιευτήρας-Γυναικολόγος, Αναπλ. Καθηγήτρια Φαρμακολογίας-Κλινικής Φαρμακολογίας, Τμήμα Ιατρικής, Σχολή Επιστημών Υγείας, ΑΠΘ & Εργαστήριο Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής, Νομική Σχολή, ΑΠΘ, Ethics Expert, Directorate General for Research and Innovation, European Commission
    Ελένη Σαλαβού, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Κυριακή Σιδηροπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια Βιολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Νευροεπιστήμονας
    Μαριάννα Σιδηροπούλου, Ψυχολόγος- ψυχαναλύτρια, υποψήφια διδάκτωρ School of Business and Informatics, Department of Organisational Psychology, Birkbeck, University of London, Ηνωμένο Βασίλειο
    Άντρια Σιήμη, Λέκτορας, Τμήμα Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου
    Ειρήνη Σκαλιόρα, Καθηγήτρια Γνωσιακής Επιστήμης, Τμήμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης ΕΚΠΑ, και Συνεργαζόμενη Ερευνήτρια, Εργαστήριο Νευροφυσιολογίας και Συμπεριφοράς, Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών Ακαδημίας Αθηνών (ΙΙΒΕΑΑ)
    Αλεξάνδρα Σολδάτου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παιδιατρικής, Β´ Παιδιατρική Κλινική, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Λουκία Ταξιτάρη, Μεταδιδακτορική ερευνήτρια, Institute of Computational Linguistics, Centro Nazionale delle Ricerche, Pisa, Ιταλία
    Ελίζαμπεθ Τζόνσον, Καθηγήτρια Ανατομίας, Νευροεπιστήμονας, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κοσμήτορας, Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
    Ειρήνη Τοπαλίδου, Aνώτερη ερευνήτρια (Senior scientist), Τμήμα Βιοχημείας, Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, Σιάτλ, Η.Π.Α.
    Άννα Κ. Τουλουμάκου, Πανεπιστημιακή Υπότροφος, Τμήμα Ψυχολογίας Πάντειο Πανεπιστήμιο, Επ. Συνεργάτιδα Κέντρο SKOPE, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
    Γιώτα Τουλούμη, Καθηγήτρια Βιοστατιστικής και Επιδημιολογίας, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Μαριαλένα Τριβέλλα, Ερευνήτρια, Τμήμα Καρδιαγγειακής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Ηνωμένο Βασίλειο
    Αναστασία Τσαμπαρλή, Καθηγήτρια Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
    Μαργαρίτα Χρυσάνθου, Δρ. Βιολογίας- Νευροβιολογίας, ΕΔΙΠ, Ιατρική Σχολή, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
    Ξένια Χρυσοχόου, Καθηγήτρια Κοινωνικής και Πολιτικής Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

  • 27 Μαρτίου 2021, 07:13 | Κώστας Σερβετάς

    Όλοι οι φορείς και όλες οι επιστημομικές έρευνες είναι θπέρ της ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ…!!!

    Με την οδηγία 1158/2019 της Ε.Ε. εισήχθη η άδεια πατρότητας, η γονική άδεια, η άδεια φροντίδας και η άδεια απουσίας του πατέρα για την ανατροφή του παιδιού του καθώς και η πληρωμή του εργαζόμενου πατέρα κατά τη χρήση των αδειών αυτών .

    Με τον σαφέστερο τρόπο η οδηγία αναγνωρίζει το δικαίωμα και των δύο γονέων στην από κοινού άσκηση των δικαιωμάτων γονικής φροντίδας (caring responsibiities) που είναι ο νομικός όρος που έχει αντικαταστήσει την αρχαϊκή επιμέλεια.

    Με τη γέννηση του παιδιού δικαιούται ο πατέρας 10 μέρες άδεια πατρότητας. Έως την ηλικία των 8 ετών δικαιούται 4 μήνες άδεια. Μπορεί έως 5 μέρες το χρόνο να πάρει άδεια φροντίδας τέκνου. Επίσης μπορεί ν’απουσιάσει για λόγους ανωτέρας βίας που αφορούν το παιδί. Κατά τα πιο πάνω χρονικά διαστήματα θα λαμβάνει μισθό ή επιδόματα.

    Η ισχύς της οδηγίας ορίζεται από τις αρχές Αυγούστου 2019. Για την εφαρμογή της πρέπει τα κράτη μέλη να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να εισαχθεί στο εσωτερικό δίκαιο.

    Και ολ’αυτά γίνονται «για να καταστεί δυνατή η δημιουργία δεσμού μεταξύ πατέρα παιδιού από νωρίς» δικαίωμα που ηθελημένα αγνοεί το εσωτερικό δίκαιο στην περίπτωση γονέων που δεν ζουν μαζί, τότε που ο δικαστής αφαιρεί τον ένα από τη ζωή του παιδιού κατά το νομολογιακό έθιμο.

  • 27 Μαρτίου 2021, 03:19 | Αχιλλέας Μπανος

    Το συμφέρον του τέκνου όπως αποδεικνύεται από όλες τις σύγχρονες επιστημονικές μελέτες είναι να μεγαλώνει με ίσο χρόνο ίσα δικαιώματα και εναλλασομενη κατοικία με τους δύο γονείς του.

  • 27 Μαρτίου 2021, 02:00 | Μαρία Κ.

    H «oυσιαστική συμμετοχή….» είναι μια ευχή.
    Και δεν είναι πάντα προς το συμφέρον του παιδιού, ούτε να επιβάλλεται από το δικαστήριο.
    Το συμφέρον του παιδιού είναι πρωτίστως:
    > ένα σταθερό και ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον
    > η αδιάρρηκτη σχέση με τον κύριο φροντιστή του, συνήθως την μητέρα του

    Το ΜΟΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΣΕ ΜΕΤΑ-lockdown ΗΜΕΡΕΣ

  • 27 Μαρτίου 2021, 01:24 | Ειρήνη Μπενάκη

    Αρθρο 1511

    Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων.

  • 27 Μαρτίου 2021, 00:34 | Ρ.Μ εκπαιδευτικός

    Κατά το Ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρέπει να εισαχθεί στη νομοθεσία των κρατών-μελών η αρχή της εναλλασσόμενης διαμονής μετά τη διάσταση/χωρισμό στις κατοικίες αμφοτέρων των γονέων, γιατί μόνο έτσι δημιουργείται συναισθηματική σταθερότητα στα παιδιά.
    Δύο λειτουργικές κατοικίες με ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ και ΙΣΟΧΡΟΝΗ διαμονή για να έχουμε ψυχικά υγιή παιδιά!!! Οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά, θα πρέπει να παραμένουν ανεπηρέαστες από τις αλλαγές που συντελούνται στις σχέσεις των γονέων μεταξύ τους. O γάμος μπορεί να διαλυθεί, ο γονικός ρόλος όμως υπάρχει για μια ζωή. Στο διαζύγιο, χωρίζει το ζευγάρι και όχι οι γονείς από τα παιδιά. Η ασύμμετρη συμμετοχή των γονέων στην ανατροφή του παιδιού ή ο αποκλεισμός του ενός (συνήθως του πατέρα) και η συγκρουσιακή σχέση που συχνά αναπτύσσεται μεταξύ τους δημιουργεί «ρήγμα» στον ψυχισμό του παιδιού τo φτωχοποιεί σε γνωστικό, συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο. Και οι δύο γονείς λοιπόν στη ζωή του παιδιού ΙΣΟΤΙΜΑ και ΙΣΟΧΡΟΝΑ χωρίς κανενός είδους διάκριση εκτός και αν συντρέχουν αποδεδειγμένα λόγοι που δεν το επιτρέπουν.
    Εφόσον οι γονείς έχουν ίσα δικαιώματα, καθήκοντα και ευθύνες απέναντι στα παιδιά τους, για να υπάρχει «ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του τέκνου», πρέπει η συμμετοχή αυτή να είναι και ισόχρονη.

  • 26 Μαρτίου 2021, 23:52 | Μαρια Β

    «Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, καθώς επίσης και στην αποτροπή διάρρηξης των σχέσεών του με καθένα από αυτούς»
    Τεράστιο λογικό άλμα. Για να φτάσει να εφαρμοστεί ο νόμος αυτός σημαίνει ότι ήδη οι διάδικοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε από κοινού φροντίδα του παιδιού εκτός δικαστηρίου και πολύ πιθανό να έχουν μεταξύ τους ένταση. Το παιδί βρίσκεται σε θέση διελκυστινδας.
    Πολύ σημαντικο: Τα προηγούμενα χρόνια με ποιό τρόπο χώριζαν μεταξύ τους την κάλυψη των αναγκών του παιδιού;

    «εφόσον η γνώμη του τέκνου κριθεί από το δικαστήριο ότι δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής»

    Πως μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο αλήθεια; Το παιδί μπαίνει στο καλούπι που του ζητείται από τους γονείς του για να έχει την αγάπη τους και να εξασφαλίσει ότι θα επιβιώσει. Είναι εξ ορισμού μια σχέση εξάρτησης. Πως θα κρίνει το δικαστήριο αν ένας απο τους δύο είναι χειριστικός και καπηλεύεται την σχέση εξάρτησης για να διαβάλλει συστηματικά τον άλλο; Ελπιζω τουλάχιστον σε παρουσία ψυχαναλυτή.

  • 26 Μαρτίου 2021, 23:25 | Αννα

    ΤΟ Ν/Σ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΨΗΦΙΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΟΥ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΔΕΝ ΈΓΙΝΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΈΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΣΠΑΣΜΕΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΝΤΙΞΟΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ Π.Χ. ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΤΥΠΟΥ (ΣΩΜΑΤΙΚΗ ,ΨΥΧΙΚΗ ,ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ) Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΟΠΩΣ Η ΑΝΑΤΡΟΦΗ ,Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, Η ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ,Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ,Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ,Ο ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ,ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΈΧΟΥΝ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΕΙΑ ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ,ΑΛΛΑ ΠΟΛΎ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΗΝ ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΝΕΑ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΑΚΟΜΗ ΔΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΝΑ ΔΙΑΜΕΝΕΙ ΤΟ 1/3 Ή ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΗ ΓΟΝΕΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.
    ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΈΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΤΑΘΕΡΟΎ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΨΥΧΙΚΗ ΗΡΕΜΙΑ.
    ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ ΑΠΌΦΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ.ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΕΣ.
    -ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ Ν/Σ ΤΟΥ 1983 ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΠΑΙΔΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΌ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΝ.
    -ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΈΣ ΑΠΟ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΎΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΑΠΑΞΙΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟΣΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΟΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ Ν/Σ.
    -ΤΟ ΝΕΟ Ν/Σ ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΚΡΕΜΟΔΙΚΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΣΑ ΧΡΌΝΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΕ ΝΕΑ ΨΥΧΙΚΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΊΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ .ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΙΘΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΙ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΔΙΚΑΣΤΉΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΥΞΗΘΟΥΝ ΟΤΑΝ ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ,ΑΚΌΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΠΛΑ ΘΕΜΑΤΑ Π.Χ.ΠΟΙΟ ΑΘΛΗΜΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ Ο ΕΝΑΣ ΓΟΝΕΑΣ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟΥ. Ο ΑΔΎΝΑΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ(ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝΕΡΓΟΣ) ΓΟΝΕΑΣ ΘΑ ΑΠΟΔΥΝΑΜΏΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ Ο ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΓΟΝΕΑΣ.
    -ΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ «ΔΑΣΚΑΛΕΥΤΕΙ» ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΘΩΕΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΝ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ.
    -ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ Ν/Σ ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΜΕΡΙΜΝΑ ΕΦΟΣΟΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
    ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΌ ΑΥΤΟΥΣ ΕΓΙΝΑΝ ΤΥΧΑΙΑ.
    ΚΑΝΩ ΈΚΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΝΕΟ Ν/Σ.

  • 26 Μαρτίου 2021, 22:57 | Α.Β ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ

    Χωρίζουμε σαν ζευγάρι μένουμε όμως πάντα γονείς για τα παιδιά μας!!
    Δυστυχώς όμως πολλές αποξενώτριες κάνουν κατάχρηση της επιμέλειας και χρησιμοποιούν το παιδί ως μέσο εκδίκησης μετά το χωρισμό προς τον πρώην σύζυγο τους. Το παιδί δε θέλει μόνο την ουσιαστική αλλά και την ΙΣΟΧΡΟΝΗ συμμετοχή και των δυο γονέων του στην ανατροφή του για να αποφευχθούν όλα αυτά. Η εναλασσόμενη κατοικία είναι αυτή που το παιδί χρειάζεται κυρίως. Τα παιδιά δεν δένονται με τοίχους, δένονται με ανθρώπους!! Τους γονείς τους και τις οικογένειες των γονιών τους! Και της μητέρας αλλά και του ΠΑΤΕΡΑ!

    Αξίζει να διαβαστεί:

    https://www.energoimpampades.gr/arxes-oikogeneiakou-dikaiou/

  • 26 Μαρτίου 2021, 22:15 | Χριστίνα Ντατση

    Είμαι μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα παιδιά χρειάζονται την παρουσία και των δύο γονέων στη ζωή τους. Για να εξασφαλιστεί η κοινή ανατροφή, πρέπει το άρθρο 1511 να διατυπωθεί με τον εξής τροπο:

    «’Αρθρο 1511
    (…)
    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων (…)

  • 26 Μαρτίου 2021, 22:20 | ΜΑΡΙΑ

    θα πρέπει να αλλαχτεί ως εξής:

    Το συμφέρον του τέκνου εξυπηρετείται πρωτίστως από την ουσιαστική, ισότιμη και ισόχρονη συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του.

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:17 | Γιώργος Χ. Δικηγόρος

    ΥΠ. ΑΡ. 2079/2015 ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

    Άρθρο 5

    Ενόψει των ανωτέρω, η Συνέλευση καλεί τα κράτη μέλη :

    5.3. για να εξασφαλιστεί η αποτελεσματική ι σ ό τ η τ α των γονέων έναντι των παιδιών τους, τόσο στη νομοθεσία τους όσο και στις διοικητικές πρακτικές προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι κάθε γονέας έχει το δικαίωμα να ενημερώνεται και να συμμετέχει στη λήψη σημαντικών αποφάσεων για την ζωή και την ανάπτυξη των παιδιών τους, προς το βέλτιστο συμφέρον τους

    5.4. να εξαλείψουν από τις νομοθεσίες κάθε διαφορά μεταξύ των γονέων που έχουν αναγνωρίσει το παιδί τους που βασίζεται στο εάν έχουν τελέσει γάμο ή όχι.

    5.5. να εισαγάγουν στη νομοθεσία τους την αρχή της ε ν α λ λ α σ σ ό μ ε ν η ς κατοικίας των παιδιών μετά το χωρισμό, περιορίζοντας τις εξαιρέσεις στην περίπτωση της κακοποίησης ή της παραμέλησης ενός παιδιού ή της ενδοοικογενειακής βίας, και ρυθμίζοντας το χρόνο εναλλαγής με βάση τις ανάγκες και το συμφέρον των παιδιών.

    5.6. να σέβονται το δικαίωμα του παιδιού να ακουστεί για όλα τα θέματα που το αφορούν αφού κριθεί ότι έχει την ικανότητα και την διάκριση όσον αφορά τις εν λόγω υποθέσεις.

    5.9. να ενθαρρύνουν κατά περίπτωση, την ανάπτυξη της διαμεσολάβησης στο πλαίσιο των οικογενειακών υποθέσεων που αφορούν τα παιδιά, ιδίως με τη θέσπιση υποχρεωτικής ενημερωτικής συνάντησης με εντολή του δικαστή, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει τους γονείς για το γεγονός ότι η ε ν α λ λ α σ σ ό μ ε ν η κατοικία μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή σύμφωνα με το βέλτιστο συμφέρον του τέκνου, και να εργαστούν προς την κατεύθυνση μιας τέτοιας λύσης, εξασφαλίζοντας ότι οι διαμεσολαβητές λαμβάνουν την κατάλληλη εκπαίδευση και ενθαρρύνουν την πολύ – επιστημονική συνεργασία

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:44 | Ιωαννης Αγιασματζης

    ‘Αρθρο 1511
    Συνιστά συμφέρον του παιδιού το δικαίωμα να ανατρέφεται ισόχρονα και από τους 2 γονείς. Nα τροποποιηθεί το άρθρο 2 ως εξής :

    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:15 | Φωτεινη

    Αυτοί που δεν μπόρεσαν να τα βρουν μες στο γάμο εξου και το διαζυγιο,θα τα βρουν όντας χωρισμένοι? Ή νομίζει ο καθένας ότι θα επιβάλλεται στον αλλο? Το πιο πιθανό ειναι για κάθε αποφάση ανατροφης του παιδιου να υπάρχουν αψιμαχίες, γεγονός που θα επιβαρύνει κατά πολύ την ψυχική υγεία του παιδιου. Άλλωστε εάν οι γονείς τα βρίσκαμε δεν θα ήταν ακόμα μες στο γαμο? Τα δικαστήρια θα πάρουν «φωτια» από τις καταγγελιες/διαμαχες..

    Τι γίνεται όταν ένας γονιός ειναι κακοποιητικος αλλα μη καταδικασμενος??? Θα εξαναγκάζεται η επικοινωνία με τον κακοποιητη?!? Αυτό ειναι καθαρός βασανισμος και ιδιαίτερα για το παιδί..

    Για να μην αναφέρουμε ότι το παιδί θα γίνει μπαλάκι από σπίτι σε σπίτι, μη έχοντας ένα σταθερό χώρο να νοιώθει ασφαλεια, θα αναπτύξει ψυχικα προβληματα..

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:01 | Μάρθα Αγγελιδη

    Και τα 2 σπίτια είναι του παιδιού, άρα εναλλασσόμενη διαμονή.
    Iσόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή των γονέων σε ανατροφή-φροντίδα του.

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:37 | Βούλα Γεωργίου

    Καλησπέρα κ. Βουλευτές , θα ήθελα να σας εκφράσω την άποψη μου καθότι μου φαίνεται κάπως τελείως άδικο να υπάρχουν γονείς που να θέλουν να συνεχίσουν να βλέπουν τα παιδιά και να συμμετάσχουν στην ανατροφή τους και στην διαπαιδαγώγηση τους και να έχουν ενεργό ρόλο στην ανάπτυξη τους και από την άλλη πλευρά κάποιοι να θεωρούν το παιδί ιδιοκτησία τους και μέσο εκδίκησης και πίεσης.Το όφελος του παιδιού είναι να έχει δύο γονείς δίπλα του σε καθημερινή βάση με ισοτιμία και ισονομία.

  • 26 Μαρτίου 2021, 21:52 | Τασια Τασσου

    Σαν γιαγιά γιατί δεν μπορώ να βλέπω το εγγονή μου??
    Γιατί υπάρχει αύτη η αδικία και μεροληψία του νομού??
    Είναι δικαίω?? Ολοι ξέρουμε την απάντηση … Συνεπιμελεια ΤΩΡΑ δοστε τα εγγόνια μας πίσω και μην μας βασανίζεται άλλο για να βγάζουν οι δικηγόροι λεφτά.
    Συμφέρων τον παιδιών είναι να έχουν γιαγιάδες και παππούδες
    Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα . Ντροπή ποια..
    Δυο γονείς .. δυο σπίτια .. εχει δυο οικογένειες … εχει δυο ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή ..

  • 26 Μαρτίου 2021, 20:34 | ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΒΑΡΒΕΡΗ

    Απαράδεκτη η γενική και εκ των προτέρων ιεράρχηση των κριτηρίων αναφορικά με το συμφέρον του τέκνου.

    Σε κάθε περίπτωση τα κριτήρια που θέτει η παράγραφος 2 (ικανότητα και πρόθεση καθενός εκ των γονέων να σεβαστεί τα δικαιώματα του άλλου, συμπεριφορά κάθε γονέα κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα και συμμόρφωσή του με δικαστικές αποφάσεις, εισαγγελικές διατάξεις και με προηγούμενες συμφωνίες που είχε συνάψει με τον άλλο γονέα και αφορούν το τέκνο) δεν έχουν σχέση με το ίδιο το τέκνο αλλά με την σχέση των γονέων μεταξύ τους και ο νομοθέτης εδώ δρα σαν «δάσκαλος» που τιμωρεί τον «άτακτο» μαθητή, τιμωρώντας ταυτόχρονα και τα ανήλικα τέκνα του. Συνδυαστικά και με τις λοιπές διατάξεις του νομοσχεδίου, όπως η απαίτηση για αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση εναντίον του ενός γονέα για να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα, που με βεβαιότητα θα αναγκάσει γονείς να παραβιάσουν δικαστικές αποφάσεις προκειμένου να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τον έτερο γονέα για το τεράστιο χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί μέχρι την έκδοση αμετάκλητης απόφασης, η διάταξη θα οδηγεί σε άδικες αποφάσεις αφαίρεσης επιμέλειας με καταστροφικά αποτελέσματα για τα τέκνα.

    Η παράγραφος 4 και το εδάφιο που αναφέρει την πιθανότητα να μη ληφθεί υπόψιν η γνώμη του τέκνου, αποτελεί παραβίαση των διεθνών κειμένων για τα δικαιώματα του παιδιού και θα πρέπει να απαλειφθεί.

  • 26 Μαρτίου 2021, 20:17 | ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΛΕΤΣΟΣ

    Ζω στην Ολλανδία. Εδώ η συνεπιμελεια είναι ο κανονας.
    Αυτονόητο δικαίωμα των παιδιών είναι η ισόχρονη συμμετοχή και των δύο γονέων στη ζωή του παιδιού.

    Το άρθρο 1511 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
    «’Αρθρο 1511
    (…)
    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων (…)

  • 26 Μαρτίου 2021, 19:02 | Μανώλης

    Πρόταση αλλαγών στο άρθρο 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, την εναλλαγή του ανηλίκου σε αμφότερες της κατοικίες αυτών καθώς επίσης και στην αποτροπή διάρρηξης των σχέσεών του με καθένα από αυτούς, πρέπει να αποβλέπει και η απόφαση του δικαστηρίου, όταν αποφασίζει σχετικά με την ανάθεση της γονικής μέριμνας ή με τον τρόπο άσκησής της. Η απόφαση του δικαστηρίου λαμβάνει ιδίως υπόψη την ικανότητα και πρόθεση καθενός εκ των γονέων να σεβαστεί τα δικαιώματα του άλλου, τη συμπεριφορά κάθε γονέα κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα και τη συμμόρφωσή του με δικαστικές αποφάσεις, εισαγγελικές διατάξεις και με προηγούμενες συμφωνίες που είχε συνάψει με τον άλλο γονέα και αφορούν το τέκνο.

    4. Ανάλογα με την ωριμότητα του τέκνου πρέπει να ζητείται και να συνεκτιμάται η γνώμη του, σε καμία περίπτωση νωρίτερα των 7 ετών, πριν από κάθε απόφαση σχετική με τη γονική μέριμνα και τα συμφέροντά του, εφόσον η γνώμη του τέκνου κριθεί από το δικαστήριο ότι δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής.».

  • 26 Μαρτίου 2021, 18:29 | Μητερα

    Συμφέρον του τέκνου είναι να αποφασίζουν άλλοι για αυτό;να το μεταφέρουν από το ένα σπίτι στο άλλο οπότε λέει μια απόφαση ανήμπορο να σποφασησει που θέλει το ίδιο να βρίσκεται;να καταλήγει σε δομές γιατί οι γονείς διαφωνούν για το πώς θα μεγαλώσει κ τσακώνονται ενώ μπορεί.να μεγαλώσει.με αγάπη κ φροντίδα σε υγιές κ ασφαλές περιβάλλον με τον έναν γονέα;

  • 26 Μαρτίου 2021, 18:20 | Δαρζέντας Χαράλαμπος

    Η αναφορά στην γονική ισότητα, ότι το συμφέρον του τέκνου «εξυπηρετείται πρωτίστως από την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του». Προκειμένου να είναι δυνατή η ουσιαστική συμμετοχή ενός γονέα στην ανατροφή του παιδιού του και να διασφαλιστεί πρακτικά η γονική ισότητα προς όφελος του, χωρίς διακρίσεις σε γονέα με τον οποίο κυρίως διαμένει το τελευταίο, επιβάλλεται να προστεθεί η αναφορά στην «ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του με εναλλασσόμενη διαμονή στις οικίες αμφοτέρων», όπως εφαρμόζεται σε πολλά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα και με τις επιταγές ψηφίσματος 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης προβλέπεται ρητώς η εισαγωγή της εναλλασσόμενης κατοικίας στις εθνικές νομοθεσίες, ελαχιστοποιώντας τις όποιες εξαιρέσεις σε περιπτώσεις κακοποίησης, παραμέλησης, κλπ.

  • 26 Μαρτίου 2021, 18:25 | Φούγιας Στυλιανός

    Άρθρο 5
    Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    Το άρθρο 1511 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
    Αρθρο 1511
    (…)
    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων (…)

    Συνεπιμέλεια-κοινή ανατροφή, Ίσος χρόνος και με τους δύο γονείς, Εναλλασσόμενη κατοικία

  • 26 Μαρτίου 2021, 17:04 | Χ. Π. Δικηγόρος

    1. «Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ από την ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, καθώς επίσης και στην αποτροπή διάρρηξης των σχέσεών του με καθένα από αυτούς, πρέπει να αποβλέπει και η απόφαση του δικαστηρίου, όταν αποφασίζει σχετικά με την ανάθεση της γονικής μέριμνας ή με τον τρόπο άσκησής της.»

    Ποιός είναι αυτός που ιεραρχεί ότι αυτό ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ εξυπηρετεί όλα τα τέκνα, όλων των γονέων και ότι με αυτό ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ το κριτήριο θα πρέπει να κρίνει το δικαστήριο για όλα τα τέκνα όλων των γονέων.

    Και εάν πρόκειται για κακοποιητικό, ως τέτοιον νοούμενο και τον αδιάφορο, γονέα?

    Γιατί μία ευχή να γίνει νομοθετικό κείμενο δεσμευτικό για τη δικανική κρίση;

    2. «…εφόσον η γνώμη του τέκνου κριθεί από το δικαστήριο ότι δεν αποτελεί προϊόν καθοδήγησης ή υποβολής.».

    Πραγματικά, παγκόσμια (θλιβερή) πρωτοτυπία.

    Τα παιδιά θα μπουν στο επίκεντρο των εκατέρωθεν μομφών, της δικαστικής διαμάχης των γονέων, των πραγματογνωμόνων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχή τους, την οποία φέρεται ότι επιχειρεί να προστατεύσει το νομοσχέδιο. Και εάν ένα πολιτισμένο διαζύγιο θα ήταν προς το συμφέρον τους, η άνω διάταξη θα τα σέρνει σε δικαστικές αίθουσες μέχρι την ενηλικίωση και στους ειδικούς ψυχικής υγείας μέχρι τα βαθιά γεράματα.

  • 26 Μαρτίου 2021, 17:07 | Κοσμας Κατραμαδος

    Να διαγραφει η λεξη συνεπιμελεια απο ολα τα αρθα του νομοσχεδιου,με την λοφικη του υπουργου,και να τονιστει η υποχρεωτικγ γονικη μεριμνα,εκτος αν θετει εαυτον,εκτος αυτης της υποχρεωσης.

  • 26 Μαρτίου 2021, 17:00 | Π. Αλεξόπουλος

    Προτείνω την παρακάτω αλλαγή:

    «Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη, ισότιμη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, καθώς επίσης και στην αποτροπή διάρρηξης των σχέσεών του με καθένα από αυτούς, πρέπει να αποβλέπει και η απόφαση του δικαστηρίου, όταν κατά τις διατάξεις του νόμου, το δικαστήριο αποφασίζει σχετικά με τον τρόπο άσκησής της γονικής μέριμνας. Η απόφαση του δικαστηρίου λαμβάνει ιδίως υπόψη την ικανότητα και πρόθεση καθενός εκ των γονέων να σεβαστεί τα δικαιώματα του άλλου, την συμπεριφορά κάθε γονέα κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα και την συμμόρφωσή του με δικαστικές αποφάσεις, εισαγγελικές διατάξεις και με προηγούμενες συμφωνίες που είχε συνάψει με τον άλλο γονέα και αφορούν το τέκνο.»

  • 26 Μαρτίου 2021, 16:04 | Κάρμεν Η.

    Η ισόχρονη συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή του παιδιού, και η εναλλασσόμενη κατοικία είναι χρέος για κάθε δημοκρατική κοινωνία που σέβεται τους πολίτες της.

  • 26 Μαρτίου 2021, 14:20 | Ελένη Σ.

    Το οικογενειακό δίκαιο όπως ισχύει σήμερα θέτει στην κρίση του Δικαστή να εξειδικεύσει πως εξυπηρετείται καλύτερα το συμφέρον του παιδιού εκτιμώντας τα εξατομικευμένα στοιχεία της κάθε υπόθεσης. Η προτεινόμενη περιγραφή και οριοθέτηση της έννοιας του συμφέροντος του παιδιού στην παρ.2, περιορίζει την κρίση του Δικαστή και έρχεται σε αντίθεση με Διεθνείς Συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα μας.

  • 26 Μαρτίου 2021, 12:05 | ΞΕΝΟΦΩΝ ΤΣΑΚΩΝΙΤΗΣ

    ΆΡΘΡΟ 5 Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    ΠΡΟΤΑΣΗ
    Η Παράγραφος 2 να τεθεί ως εξής:
    Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων.

  • 26 Μαρτίου 2021, 12:01 | Σταύρος Ιορδανίδης

    Δε ζητάμε Τίποτα λιγότερο από το λογικό !!!!!! Να έχουμε τα παιδιά μας και να τα ζήσουμε και εμείς !!!!! Γιατί να χάνουμε και εμείς και αυτά στιγμές που δε γυρίζουν πίσω;;;;; Είναι παιδιά μας μόνο για να πληρώνουμε;;;; Δεν είναι παιδιά μας να τα βλέπουμε ;;;; Μη στεναχωριουνται οι κύριες για τις διατροφές τους!!!! ΑΣ ΤΙΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ σα λάφυρα για τα παιδιά μας που τα κρατάνε σε ομηρία και εκεί απλά αγοράζουμε χρόνο!!! Αφού ήταν τόσο έξυπνες και με αυτό το τρόπο κατάφεραν να διασφαλίσουν τα έσοδα τους και τη ζωη τους !!! Όπου χωρίς να εργάζονται λαμβάνουν επιδόματα ΚΑι διατροφές όσο δυο βασικούς μισθούς !!!!! Δηλ και τις διατροφές που δεν είναι και λίγα !!! Και έμμεσα από τα επιδόματα που πάλι εμείς οι ίδιοι πληρώνουμε μέσα από την αβάσταχτη φορολογία!!!! ΧΑΛΑΛΙ ΣΑΣ!!! Άφηστε τα παιδιά μας να τα ζήσουμε και εμείς !!!! ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ !!! Μας ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ!!!!
    50/50 όπου δίνατε
    Και εναλασσομενη κατοικία !!!! Όπου επίσης δίνατε !!!!!
    Γιατί να είναι τώρα μπαλάκια τα παιδιά και με μια βαλίτσα ΚΑΙ ένα ρολόι στο χέρι ;;;;;;
    Στο κάθε σπιτι θα υπάρχουν τα ρούχα τους , τα δωματια τους , τα πάντα όλα !!!!!! Είναι το σπιτι του μπαμπά !!! Και το σπιτι της μαμάς!!!
    ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΧΙ ΤΑ ΤΟΥΒΛΑ !!!
    Αυτό που δίνει η μαμά δε μπορεί να το δώσει ο κπαμπας !!!! Αλλά και αυτό που έχει ανάγκη το παιδι από τη μαμά ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩΣΕΙ Η ΜΑΜΑ!!!

  • 26 Μαρτίου 2021, 12:02 | ΔΠ

    Το οικογενειακό δίκαιο που είναι σε ισχύ, αφήνει τον/την Δικαστή να κρίνει το «καλύτερο συμφέρον» σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο Δικαστήριο ανά υπόθεση. Η παράγραφος 2, ουσιαστικά δεν αφήνει τον/την Δικαστή να χρησιμοποιήσει την κρίση του. Επίσης, το συμφέρον του κάθε παιδιού κρίνεται μέσα από τη μελέτη κάθε περίπτωσης και υπερισχύει των δικαιωμάτων των γονέων.

  • 26 Μαρτίου 2021, 12:04 | ΛΕΝΑ

    Εφόσον οι γονείς είναι ίσοι μεταξύ τους, έχουν τα ίδια δικαιώματα, καθήκοντα και ευθύνες και, σύμφωνα με το άρθρο 18 (παρ. 1) της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, η οποία κυρώθηκε με το ν. 2101/1992 (ΦΕΚ Α΄ 192), είναι από κοινού υπεύθυνοι για την ανατροφή του παιδιού και την ανάπτυξή του, η συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του πρέπει να είναι ουσιαστική και ΙΣΟΧΡΟΝΗ, ΜΕ ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ, όπως εφαρμόζεται σε πολλά κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. Σουηδία, Γαλλία, Βέλγιο κ.α.).

  • 26 Μαρτίου 2021, 10:40 | Βίκυ

    Ιδιαίτερα η ισότητα που αναφέρεται στο (3) θα πρέπει να είναι δεσμευτική για κάθε δικαστή. Να απαλαχτούμε από τις de facto/copy-paste αποφάσεις (95% υπέρ των μητέρων) που αναφέρονται σε βιοκοινωνική υπεροχή, η οποία δεν υφίσταται χρόνια τώρα στην σύγχρονη εποχή μας !
    Με τέτοιο τρόπο κακόβουλα αρπάζονται παιδιά από την μόνιμη κατοικία τους, δημιουργόντας έναν γονέα επισκέπτη.
    Σταθείτε στην ισότητα των φύλων και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Καμία ανοχή σε διακρίσεις. Ο καταλληλότερος γονέας δεν ορίζεται βάση το γένος του!

  • 26 Μαρτίου 2021, 10:56 | Αθανάσιος Χατζηελένης

    Αφού μιλάμε για το συμφέρον του παιδιού αναρωτιέμαι εγώ… Τι καλύτερο μπορεί να πάρει κ χρειάζεται απτην αρχή…? Αγάπη? Κ μετά όλα τα άλλα, τι καλύτερο λοιπόν απτό να έχει κ τους δύο του γονείς, τους δύο ανθρώπους που το αγαπούν όσο κανένας άλλος στον κόσμο… 🤔 Γιατί να μην είναι αυτονόητο?
    Απλα αυτό…
    Τα παιδιά χρειάζονται κ τους δύο γονείς αξιότιμε κύριε Τσιαρα, κύριε Μητσοτάκη, κυρίες κ κύριοι. Ας ξεκινήσουμε από κει και μετά ο καθένας ας πάρει κ ας έχει αυτό που πραγματικά αξίζει κάποιος που δεν αξίζει ούτε μια μέρα να μην έχει ούτε μια μέρα αλλά αυτοί που αξίζουν τα μισά γιατί να παιρνουν ελάχιστες ώρες με τα αγγελούδια τους? Γιατί να μη μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους αυτό που χρειάζονται κ τα ίδια τα παιδιά.. Αγάπη, φροντίδα, δέσιμο, εμπιστοσύνη, προστασία, ΖΩΗ…!

  • 26 Μαρτίου 2021, 10:23 | Ευάγγελος Κατσιώτης

    Το συμφέρον των παιδιών μας, είναι να έχουν και τους 2 γονείς ενεργούς στην ανατροφή τους.
    Επειδή όμως μητέρες και οι οικογένειες αυτών πιστεύουν οτι τα παιδιά είναι κτήσεις τους και ακόμη χειρότερα, οτι ο πατέρας είναι για 2-3 βόλτες την εβδομάδα, πρέπει νομικά να διασφαλιστεί το συμφέρον των παιδιών μας.
    Ισόχρονη παρουσία του παιδιού με τους 2 γονείς και εναλλασσόμενη κατοικία.
    Είναι σαφές οτι το παιδί δεν γίνεται νομάς, όπως διατυπώνουν κάποιοι, ειδικά αν η απόσταση κατοικιών βρίσκεται εντός 5 χιλιομέτρων.
    Τα παιδιά μας δένονται με τους γονείς τους κι όχι με αντικείμενα ή σπίτια.
    ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ. Τα αγαπάμε το ίδιο με τις μάνες τους και μας αγαπούν κι αυτά, γιατί είμαστε η νέα γενιά γονιών, οι ισότιμοι γονείς. ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΣΤΟ 2021 ΝΑ ΛΕΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΥΠΕΡΕΧΟΥΝ. Οι πατέρες είναι διαφορετικοί πλέον, συμμετέχουν ισόχρονα σε όλα πριν το διαζύγιο, γιατί οχι και μετά δηλαδή?????
    ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ, μας χρειάζονται.

  • 26 Μαρτίου 2021, 08:29 | ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ

    ΑΡΘΡΟ 1511 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ ΝΑ ΕΙΣΑΧΘΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΟΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΜΕ ΕΝΑΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΕΦΟΣΟΝ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΤΩ ΤΟΝ 50 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ

  • 26 Μαρτίου 2021, 06:47 | Κωνσταντίνος Γ Σερδενές

    Σύμφωνα με το Σύνταγμα
    ‘Αρθρο 4: (Ισότητα των Ελλήνων)

    1. Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.
2. Oι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

    Η Ελλάδα έχει δεσμευτεί με το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης για την ισότητα των γονέων , κοινή επιμέλεια τέκνων , εναλλασσόμενη κατοικία.

    Όταν δύο γονείς χωρίζουν γιατί ΠΡΕΠΕΙ ο ένας να είναι γονέας και ο άλλος επισκέπτης;;;;;;

    Το παιδί γίνεται από δύο γονείς και σύμφωνα με όλες τις επιστημονικές έρευνες χρειάζεται δύο γονείς στη ζωή του για να μεγαλώσει σωστά.

    Όταν ξεκινάς μία διαμεσολάβηση για οποιδήποτε θέμα και ό ένας από τους δύο βρίσκεται σε θέση ισχύως τότε θα έχει το πάνω χέρι δεν θα κάνει πίσω σε τίποτα και έτσι δεν θα υπάρχει διαμεσολάβηση.

    Μόνο όταν δύο άνθρωποι-γονείς έχουν τα ίδια δικαιώματα και φυσικά τις ίδιες υποχρεώσεις θα μπορέσουν να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι προς συμφέρον του παιδιού.

    Άρα η βάση μετά το διαζύγιο ΠΡΕΠΕΙ να είναι η ισότητα 50/50 το οποίο θα είναι ο κανόνας και από και πέρα όλα τα υπόλοιπα να είναι εξαιρέσεις οι οποίες θα γράφονται έτσι ώστε να μην παρερμηνεύονται…!!!

    Το μοντέλο της αποκλειστικής επιμέλειας έχει εφαρμοστεί για 40 χρόνια και έχει αποτύχει γιαυτό και φτάσαμε ως εδώ…!!!

    ‘Ηρθε η ώρα να πάμε μπροστά και να εφαρμόσουμε την Συνεπιμέλεια η οποία έχει εφαρμοστεί με τεράστια εποτυχία σχεδόν σε όλο τον δυτικό κόσμο.

    ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.

    ΕΝΙΑΙΑ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΗ ΚΑΙ ΙΣΟΧΡΟΝΗ ΓΟΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΡΙΘΕΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ.

    ΚΑΤΑ ΝΟΜΙΚΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ(ΚΟΙΝΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗ)-ΚΟΙΝΕΣ ΓΟΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ-ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ-ΙΣΟΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ…!!!

    ‘Αρθρο 5
    Συμφέρον τέκνου – Τροποποίηση άρθρου 1511 ΑΚ
    Το άρθρο 1511 του Αστικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής:
    «’Αρθρο 1511
    (…)
    2. Στο συμφέρον του τέκνου, που εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων (…)

  • 26 Μαρτίου 2021, 06:45 | Ευστράτιος Βεζύρης

    Αρθρο 1511

    Να γίνει ξεκάθαρη αναφορά οτι το συμφέρον του τέκνου, εξυπηρετείται πρωτίστως από την ισόχρονη και ουσιαστική συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή και φροντίδα του, με εναλλασσόμενη διαμονή στις κατοικίες αμφοτέρων (…)

  • 26 Μαρτίου 2021, 01:54 | ΒΠ

    Πρώτο μέλημα είναι το συμφέρον του τέκνου. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν δεν πρέπει να μετατραπεί το τέκνο/τα τέκνα σε μέσο εκβιασμού ή πίεσης του ενός γονέα εις βάρος του άλλου. Δύο άνθρωποι που δεν μπορούν να συνυπάρξουν και να ρυθμίσουν ήρεμα και πολιτισμένα τις μεταξύ τους διαφορές, θα προκαλέσουν μη αναστρέψιμα ψυχολογικά τραύματα στα παιδιά τους, σε περίπτωση που θα πρέπει να συναποφασίζουν για κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού τους -από την πιο απλή, π.χ. ποια ξένη γλώσσα θα διδαχθεί μέχρι και την πιο πολύπλοκη, π.χ. ποιες σχολές θα δηλώσει στο μηχανογραφικό δελτίο.
    Αν οι γονείς μπορούν να έρθουν σε συνεννόηση, τότε μπορούν να το κάνουν και χωρίς δικαστική απόφαση. Τον πρώτο λόγο μπορεί να τον έχει όμως μόνο ο ένας εκ των δύο, προκειμένου να υπάρχει ηρεμία και ασφάλεια στη ζωή του τέκνου/των τέκνων.

Σχόλια 1 … 3 4 5 6 7 … 41