Οι παράγραφοι 1 και 2 του άρθρου 1047 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίστανται ως εξής:
«1. Προσωπική κράτηση διατάσσεται, εκτός από τις περιπτώσεις που ορίζει ρητώς ο νόμος, και κατά εμπόρων για εμπορικές απαιτήσεις. Μπορεί να διαταχθεί επίσης και για απαιτήσεις από αδικοπραξίες. Η διάρκεια της προσωπικής κράτησης ορίζεται με την απόφαση, έως ένα έτος. Η αγωγή για απαγγελία προσωπικής κράτησης μπορεί να ασκηθεί και αυτοτελώς. Στην περίπτωση αυτή εκδικάζεται κατά το άρθρο 270 και υπάγεται στο μονομελές πρωτοδικείο. Η αγωγή αυτή, όταν ασκείται αυτοτελώς, εισάγεται είτε στο δικαστήριο της γενικής δωσιδικίας του εναγομένου, είτε στο δικαστήριο που είναι κατά τόπον αρμόδιο για την απαίτηση. Αίτηση απαγγελίας προσωπικής κράτησης που περιέχεται σε αγωγή για την απαίτηση εκδικάζεται κατά τη διαδικασία στην οποία υπάγεται η αγωγή.
2. Δεν διατάσσεται προσωπική κράτηση για απαίτηση δικαστικών εξόδων που επιδικάστηκαν από πολιτικό δικαστήριο ή για απαίτηση μικρότερη από τριάντα χιλιάδες (30.000) ευρώ, εκτός αν προέρχεται από πιστωτικό τίτλο.»
Η διατήρηση της προσωπικής κράτησης είναι ΝΤΡΟΠΗ για τον πολιτισμό και τη δημοκρατία μας.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΚΡΑΤΗΣΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΕΣΟ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΥΘΕΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ , ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ ΓΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ.
Συμφωνώ με αφοτέρους τους προλαλήσαντες.
Η διάταξη πρέπει να καταργηθεί συνολικά
Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί η διάταξη 1047 ΚΠολΔ εξακολουθεί να υφίσταται. Από τη στιγμή που επισήμως (ΕΣ 1/2010) η προσωποκράτηση για χρέη προς το Δημόσιο έχει κριθεί τελεσίδικα αντισυνταγματική (και επομένως καταργηθεί), η εν λόγω διάταξη φαντάζει -αν μη τι άλλο- εκδικητική και αναχρονιστική, αντανακλά πνεύμα παλαιϊκό και αντισυνταγματικό. Από τη στιγμή που δε διαθέτει ο οφειλέτης μου κανένα εμφανές περιουσιακό στοιχείο, να ζητήσω την προσωποκράτησή του (επί τη βάσει αδικοπρακτικής αιτίας) για να πετύχω τί; Να πληρώνω τα σιτία του μέχρι να πιέσει/πιεστεί κάποιο μέλος του περιγύρου του (π.χ. σύζυγος) να εκποιήσει περιουσιακό στοιχείο, αν αυτό υπάρχει φερ’ ειπείν; Ή μήπως έτσι θα τον «τιμωρήσω» για την οφειλή την οποία αδυνατεί να τακτοποιήσει; Κι αν παραμείνει για όσο διάστημα ορίσει η δικαστική απόφαση στη φυλακή, εγώ τί θα έχω πετύχει; Είναι τελικώς μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απαίτησής μου η προσωποκράτηση; Την «εκτελώ» όντως; Έχει το ίδιο βάρος με τη ratio της θεσπίσεως της διαταγής πληρωμής για παράδειγμα;
Αν αμέλησε ο Χ δανειστής να εξασφαλίσει π.χ. εμπραγμάτως την απαίτηση κατά του οφειλέτη του, η προσωποκράτηση (αντιβαίνουσα φυσικά προς το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος) τί πραγματικό όφελος θα επιφέρει; Τι σχέση έχει η αποστέρηση της ελευθερίας ενός ατόμου με το γεγονός ότι χρωστά (άνευ εξετάσεως του δόλου του) ;
Η εν λόγω διάταξη έχει χαρακτηριστεί ως καρκίνωμα, από μεγάλους έλληνες νομικούς των αρχών του 20ου αιώνα. Μήπως ήρθε η ώρα (μαζί με τις άλλες γενναίες αποφάσεις που λαμβάνει ήδη το Υπουργείο Δικαιοσύνης) να ιάσουμε και την εν λόγω ασθένεια;
Μετά τιμής,
ΓΜ