1. Το άρθρο 524 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«1. Στη διαδικασία της δευτεροβάθμιας δίκης εφαρμόζονται οι διατάξεις των άρθρων 227, 233 έως 269, 270 παράγραφοι 2, 4, 5 εδάφια α’ και β’, 6, και 271 έως 312.
2. Η προφορική συζήτηση κατά τις διατάξεις του άρθρου 270 είναι υποχρεωτική μόνο στην περίπτωση του άρθρου 528, στην οποία εφαρμόζονται όλες οι διατάξεις του άρθρου 270. Εφόσον η δίκη στον πρώτο βαθμό διεξήχθη αντιμωλία των διαδίκων, η κατάθεση των προτάσεων γίνεται έως την έναρξη της συζήτησης και η κατάθεση της προσθήκης σε αυτές έως τη δωδέκατη ώρα της τρίτης εργάσιμης ημέρας μετά τη συζήτηση.
3. Σε περίπτωση ερημοδικίας του εκκαλούντος εφαρμόζονται ως προς την έφεση οι διατάξεις για την ερημοδικία του ενάγοντος. Το ίδιο ισχύει σε περίπτωση ερημοδικίας του εφεσιβλήτου ως προς την αντέφεση.
4. Σε περίπτωση ερημοδικίας του εφεσιβλήτου ως προς την έφεση η διαδικασία προχωρεί σαν να ήταν και αυτός παρών. Το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση ερημοδικίας του εκκαλούντος ως προς την αντέφεση. Ο παριστάμενος διάδικος υποχρεούται εντός πέντε ημερών από τη συζήτηση να προσκομίσει αντίγραφα του εισαγωγικού δικογράφου και των προτάσεων του αντιδίκου του, που κατατέθηκαν στην πρωτοβάθμια δίκη καθώς και τα πρακτικά και τις εκθέσεις που λήφθηκαν κατ’ αυτήν. Διαφορετικά κηρύσσεται απαράδεκτη η συζήτηση.
5. Τους Εισαγγελείς Πρωτοδικών, αν έχουν την ιδιότητα του εκκαλούντος ή του εφεσιβλήτου, εκπροσωπεί ο εισαγγελέας εφετών.»
2. Το άρθρο 528 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«Αν ασκηθεί έφεση από τον διάδικο που δικάσθηκε ερήμην, η εκκαλούμενη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους πρόσθετους λόγους. Ο εκκαλών δικαιούται να προβάλει όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως.»
άρθρο 528: – Κατάργηση του άρθρου 528 ή, εσχάτως, θέσπιση άλλων προβλέψεων προς περιστολή της κατάχρησής του από τον εναγόμενο!
Κανένα σχόλιο για το άρθρο 528; Το πρόβλημα το έθιξα σε αρκετές δημόσιες εκδηλώσεις με δικονομολόγους και όσες φορές ρώτησα σχετικά υπήρξε σιωπή. Ίσως θέλουν περισσότερο χρόνο!
Παραθέτω παρακάτω την πρόταση όπως την έκανα το 2009 χωρίς να την πειράξω. Από τότε έχει ψηφιστεί και ο νόμος για την διαμεσολάβηση. Θα πω μόνο ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα υπάρχει χώρος για τον Υπουργό Δικαιοσύνης να επιδείξει τόλμη. θα αποζημιωθεί!
Αθανάσιος Πιτσιόρλας
Δικηγόρος Θεσσαλονίκης
pitsiorlaw@hotmail.com
*** «Το άρθρο 528 δίνει απλώχερα και προκλητικά τη δυνατότητα στον εναγόμενο να εφεσιβάλει την απόφαση του Πρωτοδικείου, όπου επέλεξε να μην εμφανιστεί.
Πέρυσι μπαίνοντας στο γραφείο κατάθεσης προτάσεων του Εφετείου άκουσα τον υπάλληλο να λέει στον δικηγόρο που μπήκε πριν από εμένα να καταθέσει προτάσεις: «έχετε (οι δικηγόροι) κάνει το Εφετείο Πρωτοδικείο!». Τον ζήτησα να μου δώσει γραπτώς στοιχεία από μερικά πινάκια του Εφετείου για να δούμε πόσες υποθέσεις στο Εφετείο δικάζονται κατόπιν ερημοδικίας στο Πρωτοδικείο και για να υποστηρίξω την πρότασή μου. Για ευνόητους λόγους το αρνήθηκε.
Δύο σοβαροί λόγοι οδηγούν σε κατάργηση του άρθρου 528 και σε αυστηροποίηση της Δικονομίας έναντι του εναγόμενου.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι το άρθρο 528 παραβιάζει προκλητικά την αρχή της δίκαιης δίκαιης και το άρθρο 6 ΕΣΔΑ που προβλέπουν ότι η δικονομική θέση των διαδίκων πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην ευννοείται κανένα μέρος (διαδικαστική ισότητα, ισότητα όπλων, και κατά αντιδικία διαδικασία, Βλ. αποφάσεις του ΕΔΔΑ της 27 Μαρ. 1998, K.D.B. v The Netherlands, § 44, της 9 Ιουν. 1998 Texeira De Castro v Portugal, §§ 34-35 και της 24 Nov. 1997 Werner v Austria, §§ 63-67). Όπως έχει τώρα το άρθρο 528 απλά οδηγεί σε καταστρατήγηση της Δικονομίας από τον εναγόμενο ο οποίος όταν είναι σίγουρος ότι θα χάσει στο Πρωτοδικείο εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Εφετείο με τον ενάγοντα όμως να έχει αποκαλύψει στο Πρωτοδικείο όλους τους ισχυρισμούς του και όλα τα έγγραφά του, υποχρέωση που απορρέει τόσο από τη Δικονομία όσο και από την φυσική ανάγκη να κερδίσει την υπόθεσή του.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το άρθρο 528 έχει καταστροφικά αποτελέσματα σε κάθε μορφή εξώδικης επίλυσης των διαφορών. Ήδη έχουμε αποδεδειγμένη την αποτυχία της εξωδικαστικής συμβιβαστικής επίλυσης (άρθρο 214 Α). Επιπλέον, κυοφορείται η εισαγωγή και της διαμεσολάβησης στην επίλυση πολιτικών διαφορών. Όσο ο εναγόμενος βρίσκει ανοιχτή την πόρτα και ανέξοδα προς το Εφετείο ποντάροντας στη χρονοτριβή και την εξάντληση του ενάγοντα προεξοφλώ ότι και η διαμεσολάβηση θα αποτύχει σε σοβαρή έκταση.
Εσχάτως, θα πρέπει να υπάρξουν άλλες σχετικές προβλέψεις, όπως και κίνητρα για τους δικηγόρους, ώστε να περισταλεί αισθητά η δυνατότητα του εναγόμενου να αγνοεί το Πρωτοδικείο και πιο πριν να παρακάμπτει την εξώδικη επίλυση.» ***