1. Η διάταξη του άρθρου 57 παράγραφος 2 αντικαθίσταται ως εξής:
«2. Αν δεν ορίζεται διαφορετικά σε ειδικές διατάξεις, η χρηματική ποινή δεν μπορεί να είναι ανώτερη: α) από ενενήντα ημερήσιες μονάδες όταν απειλείται ως μόνη κύρια ποινή ή διαζευκτικά με ποινή παροχής κοινωφελούς εργασίας, β) από εκατόν ογδόντα ημερήσιες μονάδες όταν απειλείται διαζευκτικά με ποινή στερητική της ελευθερίας και γ) από τριακόσιες εξήντα ημερήσιες μονάδες όταν απειλείται αθροιστικά με ποινή στερητική της ελευθερίας».
2. H διάταξη του άρθρου 80 παράγραφος 5 εδάφιο δεύτερο αντικαθίσταται ως εξής:
«Κάθε συγκεκριμένο αίτημα μπορεί να υποβληθεί μία μόνο φορά».
3. Στη διάταξη του άρθρου 94 προστίθεται η εξής νέα παράγραφος 4:
«4. Ποινές στερητικές της ελευθερίας ανώτερες του ενός έτους που επιβάλλονται για κακούργημα ή πλημμέλημα με δόλο το οποίο τέλεσε κρατούμενος κατά τη διάρκεια της αδείας του εκτίονται ολόκληρες μετά την έκτιση της ποινής που επιβλήθηκε ή θα επιβληθεί για την πράξη για την οποία ήταν κρατούμενος».
4. H διάταξη του άρθρου 99 παράγραφος 1 εδάφιο δεύτερο αντικαθίσταται ως εξής:
«Ο χρόνος αναστολής δεν μπορεί να είναι βραχύτερος από τη διάρκεια της ποινής και αρχίζει από τη δημοσίευση της απόφασης που χορηγεί την αναστολή, εάν ο καταδικασθείς είναι παρών, άλλως από την επίδοση της απόφασης».
5. Στη διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1 το εδάφιο β’ αντικαθίσταται ως εξής:
« Κάθε ημέρα φυλάκισης δεν μπορεί να αντιστοιχεί σε περισσότερες από τρεις ώρες κοινωφελούς εργασίας».
6. Στη διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1 προστίθεται εδάφιο γ’ ως εξής :
«Σε κάθε περίπτωση, η διάρκεια της κοινωφελούς εργασίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δύο χιλιάδες ώρες, ούτε να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των τριών ετών».
7. Η διάταξη του άρθρου 110Α παράγραφος 2 αντικαθίσταται ως εξής:
«2. Στην περίπτωση που συντρέχουν σωρευτικά περισσότερες ποινές, ο καταδικασθείς πρέπει να έχει εκτίσει το άθροισμα των τμημάτων των ποινών που προβλέπονται στην προηγούμενη παράγραφο. Σε κάθε περίπτωση μπορεί να απολυθεί, αν έχει εκτίσει είκοσι δύο έτη, ακόμη και όταν το παραπάνω άθροισμα υπερβαίνει το όριο αυτό».
8. H διάταξη του άρθρου 110Α παράγραφος 4 εδάφιο τελευταίο αντικαθίσταται ως εξής:
«Σε κάθε περίπτωση όμως ο καταδικασθείς μπορεί να απολυθεί αν έχει παραμείνει στο κατάστημα δεκατέσσερα έτη και αν εκτίει περισσότερες ποινές ισόβιας κάθειρξης, αν έχει παραμείνει είκοσι έτη».
Σχετικά με τη διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1, εδάφιο β’:
« Κάθε ημέρα φυλάκισης δεν μπορεί να αντιστοιχεί σε περισσότερες από τρεις ώρες κοινωφελούς εργασίας» και
Με δεδομένο, ότι η έκτιση της ποινής στην κοινότητα, αποσκοπεί να ενισχύσει και να διατηρήσει – παράλληλα με την παροχή της κοινωφελούς εργασίας – τη λειτουργικότητα του ατόμου, στον εργασιακό, οικογενειακό και κοινωνικό του χώρο, θεωρείται ότι θα είναι περισσότερο αποτελεσματικό και εφαρμόσιμο, η απόφαση του δικαστηρίου να αφορά στο σύνολο των ωρών παροχής της κοινωφελούς εργασίας κι όχι στον προσδιορισμό αυτών ανά ημέρα. Έργο της Υπηρεσίας Επιμελητών Κοινωνικής Αρωγής αποτελεί η συνεκτίμηση όλων των παραμέτρων μέσω της συλλογής, αξιολόγησης και στάθμισης των δεδομένων και δυνατοτήτων του ατόμου, για τον εξατομικευμένο προσδιορισμό των όρων (ώρες ανά ημέρα, τόπο, συνθήκες, κ.ο.κ.) παροχής της κοινωφελούς εργασίας καθώς και τη διασφάλιση της εφαρμογής της, σε συνεργασία με τους δικαστικούς και εισαγγελικούς λειτουργούς.
Ως εκ τούτου, διασφαλίζεται η ορθή εφαρμογή της κοινωφελούς εργασίας, εφόσον κάθε άτομο θα έχει την ευελιξία και τη δυνατότητα να εξισορροπήσει/ κατανείμει ρεαλιστικά το χρόνο του τόσο στην υποχρέωση προς την κοινότητα, που διέπραξε το αδίκημα, όσο και στις ανάγκες και υποχρεώσεις βιοπορισμού και καθημερινότητάς του.
Στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης για το Σχέδιο Νόμου «Τροποποιήσεις Ποινικού Κώδικα, Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και συναφείς διατάξεις», η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ. -η οποία αποτελεί τον τριτοβάθμιο κοινωνικό και συνδικαλιστικό φορέα εκπροσώπησης των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους στη χώρα- λαμβάνοντας υπόψη:
α) την παρ. 1 του Άρθρου 20 του Συντάγματος της χώρας, σύμφωνα με την οποία «καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει»,
β) τον ν. 4074/2012, με τον οποίο η Ελληνική Βουλή κύρωσε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Aτόμων με Αναπηρίες,
και πιο συγκεκριμένα τις απαιτήσεις που περιλαμβάνονται στα εξής:
– στην παρ. 1β του Άρθρς 4 «Γενικές Υποχρεώσεις», σύμφωνα με την οποία: «1.β [Τα Συμβαλλόμενα Κράτη] να λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων και των νομοθετικών, προκειμένου να τροποποιήσουν ή να καταργήσουν τους ισχύοντες νόμους, κανονισμούς, έθιμα και πρακτικές που συνιστούν διακρίσεις κατά των ατόμων με αναπηρίες»,
-στην παρ. 2 του Άρθρου 5 «Ισότητα και μη διάκριση», σύμφωνα με την οποία: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη απαγορεύουν όλες τις διακρίσεις βάσει αναπηρίας και εγγυώνται στα άτομα με αναπηρίες ίση και αποτελεσματική νομική προστασία κατά των διακρίσεων για οποιοδήποτε λόγο», και παράγραφος 3, σύμφωνα με την οποία: «Προκειμένου να προάγουν την ισότητα και να εξαλείψουν τις διακρίσεις, τα Συμβαλλόμενα Κράτη λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα, προκειμένου να διασφαλίζουν ότι παρέχεται εύλογη προσαρμογή»,
– στην παρ. 1 του Άρθρου 13 «Πρόσβαση στη Δικαιοσύνη», σύμφωνα με την οποία: «1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη διασφαλίζουν στα άτομα με αναπηρίες την αποτελεσματική πρόσβαση στη δικαιοσύνη, σε ίση βάση με τους άλλους, συμπεριλαμβανομένης και της παροχής διαδικαστικών και κατάλληλων για την ηλικία διευκολύνσεων, προκειμένου να διευκολυνθεί ο αποτελεσματικός ρόλος τους ως άμεσων και έμμεσων συμμετεχόντων, και ως μαρτύρων, σε όλες τις νομικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων και των ανακριτικών και λοιπών προκαταρκτικών σταδίων»,
-στην παρ. 1 του Άρθρου 14 «Ελευθερία και Ασφάλεια του Ατόμου», σύμφωνα με την οποία: «1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη διασφαλίζουν ότι τα άτομα με αναπηρίες, σε ίση βάση με τους άλλους: α. απολαύουν το δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια του προσώπου, β. δεν στερούνται την ελευθερία τους παράνομα ή αυθαίρετα και ότι οποιαδήποτε στέρηση της ελευθερίας είναι σύμφωνη με το νόμο και ότι η ύπαρξη μιας αναπηρίας δεν θα δικαιολογεί, σε καμία περίπτωση, τη στέρηση της ελευθερίας»,
γ) την παρ. 1 άρθρο 61, του ν. 4488/2017 (με τον οποίο θεσπίστηκαν οι «κατευθυντήριες – οργανωτικές διατάξεις υλοποίησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες»), σύμφωνα με την οποία: «1. Κάθε φυσικό πρόσωπο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου υποχρεούται να διασφαλίζει την ισότιμη άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ στο πεδίο των αρμοδιοτήτων ή δραστηριοτήτων του, λαμβάνοντας κάθε πρόσφορο μέτρο και απέχοντας από οποιαδήποτε ενέργεια ή πρακτική που ενδέχεται να θίγει την άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ. Ιδίως υποχρεούται: α) να αφαιρεί υφιστάμενα εμπόδια κάθε είδους, β) να τηρεί τις αρχές καθολικού σχεδιασμού σε κάθε τομέα της αρμοδιότητάς του ή της δραστηριοποίησής του, προκειμένου να διασφαλίζει για τα ΑμεΑ την προσβασιμότητα των υποδομών, των υπηρεσιών ή των αγαθών που προσφέρει, γ) να παρέχει, όπου απαιτείται σε συγκεκριμένη περίπτωση, εύλογες προσαρμογές υπό τη μορφή εξατομικευμένων και κατάλληλων τροποποιήσεων, ρυθμίσεων και ενδεδειγμένων μέτρων, χωρίς την επιβολή δυσανάλογου ή αδικαιολόγητου βάρους, δ) να απέχει από πρακτικές, κριτήρια, συνήθειες και συμπεριφορές που συνεπάγονται διακρίσεις σε βάρος των ΑμεΑ, ε) να προάγει με θετικά μέτρα την ισότιμη συμμετοχή και άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ στον τομέα της αρμοδιότητας ή δραστηριότητάς του»,
δ) τις Τελικές Παρατηρήσεις και Συστάσεις (Concluding Observations and Recommendations) της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, και πιο συγκεκριμένα τις συστάσεις όπως αναφέρονται στις παραγράφους:
«6. Η Επιτροπή συνιστά στο συμβαλλόμενο Κράτος, σε στενή διαβούλευση και με την ενεργό συμμετοχή των οργανώσεων των ατόμων με αναπηρία: α) Να εναρμονίσει το νομικό και διοικητικό πλαίσιο για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία…με την πλήρη ένταξη του δικαιωματικού μοντέλου της αναπηρίας στους νόμους, τους κανονισμούς και τις πρακτικές του, σε όλα τα επίπεδα κυβέρνησης και όλη την επικράτεια, σύμφωνα με τη Σύμβαση…γ) Να εξαλείψει στη νομοθεσία του την υποτιμητική γλώσσα που αναφέρεται στα άτομα με αναπηρία [6. The Committee recommends that the State party, in close consultation with and, the active involvement of organizations of persons with disabilities: a) Harmonize its legal and administrative framework on disability…by fully integrating the human rights model of disability in its laws, regulations and practices across all levels of government and territories in line with the Convention; c) Eliminate derogatory language in reference to persons with disabilities in its legislation]»,
«20. Η Επιτροπή συνιστά στο συμβαλλόμενο Κράτος να διασφαλίσει την αποτελεσματική πρόσβαση στη δικαιοσύνη χωρίς καμία διάκριση, με αποτελεσματικό μηχανισμό παρακολούθησης. Επιπλέον, συνιστά στο συμβαλλόμενο Κράτος να διασφαλίσει αποτελεσματική πρόσβαση στις νομικές υπηρεσίες και στη νομική βοήθεια, σε δωρεάν βοηθητικές τεχνολογίες και σε ποιοτική μετάφραση και διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, στη γραφή Braille, και σε άλλες εναλλακτικές μορφές, παρέχοντάς τα δωρεάν σε όλα τα στάδια των αστικών, ποινικών και διοικητικών διαδικασιών. Επίσης, συνιστά στο συμβαλλόμενο Κράτος να συνεχίσει να παρέχει επαρκή κατάρτιση στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία σε δικαστές, δικηγόρους και στους υπαλλήλους επιβολής του νόμου, ενισχύοντας σταδιακά τις προσπάθειες του στον τομέα αυτό, και να λαμβάνει υπόψη του το Άρθρο 13 της Σύμβασης κατά την υλοποίηση του υποστόχου 16.3 των Στόχων για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη [20. The Committee recommends that the State party ensure effective access to justice without any discrimination, with an effective monitoring mechanism. It further recommends that the State party ensure effective access to legal services and cost-free legal aid, cost-free assistive technologies and quality translation and interpretation in sign language, Braille, and other alternative formats, provided free of charge at all stages of civil, criminal and administrative proceedings. It also recommends that the State party continue to provide adequate training on the rights of persons with disabilities to judges, lawyers, and law enforcement officials, progressively strengthening its efforts in this area, and to take into account article 13 of the Convention while implementing target 16.3 of the Sustainable Development Goals.]», και
«22. Σύμφωνα με τις κατευθυντήριες οδηγίες της για το δικαίωμα των ατόμων με αναπηρία στην ελευθερία και την ασφάλεια (βλέπε A/72/55, annex I), η Επιτροπή προτρέπει το συμβαλλόμενο Κράτος να καταργήσει όλους τους νόμους που επιτρέπουν την ακούσια στέρηση της ελευθερίας λόγω αναπηρίας, να τερματίσει τη χρήση αναγκαστικής θεραπείας και περιοριστικών και καταναγκαστικών μεθόδων, και να παρέχει αποτελεσματικά ένδικα μέσα για τα άτομα με αναπηρία που στερούνται την ελευθερία τους λόγω της αναπηρίας τους» [22. In line with its guidelines on the right to liberty and security of persons with disabilities (see A/72/55, annex I,), the Committee urges the State party to repeal all laws allowing for the involuntary deprivation of liberty on the basis of impairment, end the use of forced treatment, restraints and coercive methods, and provide effective remedies for persons with disabilities deprived of their liberty on the basis of impairment.]
διαπιστώνει ότι το εν λόγω σχέδιο νόμου δεν εναρμονίζεται με: α) τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, β) το νομοθετικό πλαίσιο, όπως αυτό παρουσιάστηκε παραπάνω, και γ) τις Τελικές Παρατηρήσεις και Συστάσεις της Επιτροπής, και ως εκ τούτου αιτείται ανά άρθρο -στο σύνολο του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και όχι μόνο στα προτεινόμενα προς αναθεώρηση άρθρα- τα εξής:
Ποινικός Κώδικας
Άρθρο 34 – Ανικανότητα προς καταλογισμό
Την αντικατάσταση των εννοιών «ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής ή διατάραξης της συνείδησης» από όρους που είναι συμβατοί με τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας που κατοχυρώνεται στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, και όχι με έννοιες που βασίζονται στο αναχρονιστικό ιατρικό μοντέλο. Συγκεκριμένα οι έννοιες που χρησιμοποιούνται από την Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, και έχει υιοθετήσει και το Ελληνικό αναπηρικό κίνημα, είναι άτομο με «ψυχοκοινωνική αναπηρία» (psychosocial disabilities) αντί «ψυχικής διαταραχής» και η «νοητική αναπηρία» (intellectual disabilities) αντί «διανοητικής διαταραχής».
Άρθρο 35 – Υπαίτια πρόκληση ανικανότητας
Την αντικατάσταση της έννοιας «κανονική ψυχιατρική κατάσταση». Η έννοια «κανονική» που χρησιμοποιείται για να ορίσει την ‘ψυχική κατάσταση’ στην οποία βρίσκεται κάποιος/κάποια είναι μια έννοια που απορρέει από το ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας, και έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, τις τελευταίες δεκαετίες η έννοια αυτή έχει δεχθεί δριμεία κριτική αλλά και πλήθος ερωτημάτων για το τι είναι «κανονικό», π.χ. Τι νοείται «κανονικό» σε αυτό το πλαίσιο; Ποια κατάσταση θεωρείται ως «κανονική ψυχική κατάσταση»; κλπ. Για τον λόγο αυτό, και για να αποφευχθούν συζητήσεις περί κανονικότητας και μη-κανονικότητας, προτείνεται η αντικατάστασή της με έννοια που θα εναρμονίζεται με τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας.
Άρθρο 69 – Γενική Διάταξη | Άρθρο 69Α – Μέτρα θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής | Άρθρο 70 – Διάρκεια θεραπευτικού μέτρου | Άρθρο 71 – Μέτρα θεραπείας ατόμων μειωμένου καταλογισμού λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής
Να αντικαταστεί η ορολογία «ψυχική ή διανοητική διαταραχή» με την «ψυχοκοινωνική ή νοητική αναπηρία» προκειμένου να εναρμονιστεί με τη δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας. Επιπρόσθετα, προβληματιζόμαστε για το εξής: Κατά πόσο το περιεχόμενο των Άρθρων 69, 69Α, 70, 71, και συγκεκριμένα τα «μέτρα θεραπείας ατόμων που πάσχουν από ψυχική ή διανοητική διαταραχή» είναι σε αρμονία με τη Σύμβαση, και πιο συγκεκριμένα με τα Άρθρα 13 «Πρόσβαση στη Δικαιοσύνη» και 14 «Ελευθερία και Ασφάλεια του Ατόμου».
ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΚΟΙΝΗΣΗ ΗΣΥΧΙΑΣ Η ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ?
Το δίκτυο για το ιστορικό κέντρο της Αθήνας (https://istorikokentro.gr/) αποτελείται από 17 συλλόγους και ενεργούς πολίτες που κατοικούν στο Ιστορικό Κέντρο, συμπεριλαμβανομένων επιστημόνων (νομικών πολεοδόμων κλπ), υπό τον συντονισμό της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. (http://www.ellet.gr/) Το δίκτυο παρεμβαίνει με συγκεκριμένες προτάσεις για την λειτουργική και αισθητική βελτίωση του κέντρου τη πόλης προς όλους τους αρμόδιους φορείς. Το θέμα της ηχορύπανσης από τα ΚΥΕ είναι από τα βασικά θέματα που μας έχουν απασχολήσει και έχουμε διοργανώσει επιστημονική ημερίδα ήδη από το 2016 (http://www.ellet.gr/node/739) της οποίας τα συμπεράσματα έχουν προωθηθεί στους εμπλεκόμενους φορείς.
Όπως προκύπτει και από έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη ήδη από το 2013:
https://www.synigoros.gr/?i=quality-of-life.el.katastimata_prosforas_faghtou.150348 . «Η ηχορύπανση, που πρόσφατα χαρακτηρίσθηκε ως «ρύπος», αποτελεί μία από τις σοβαρότερες περιβαλλοντικές απειλές που υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής, ενώ οι διαμαρτυρίες των πολιτών, για συστηματική και εκτεταμένη ηχορύπανση, είναι επαναλαμβανόμενες. (και…) Όταν διαπιστώνεται ηχορύπανση, παραβιάζονται οι προϋποθέσεις χορήγησης των αδειών λειτουργίας και μουσικής του καταστήματος. Το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει γενικά τη δυνατότητα ανάκλησης της άδειας λειτουργίας ΚΥΕ, η οποία όμως, στην πράξη δεν αξιοποιείται, λόγω του προσωρινού χαρακτήρα των συγκεκριμένων παραβάσεων και του περιορισμένου αριθμού ελέγχων.» .
Η ανωτέρω γενική διαπίστωση ότι η επιβολή της τάξης χωλαίνει, έχει επιδεινωθεί με το νέο σύστημα «γνωστοποίησης» που αντικατέστησε την άδεια λειτουργίας, και –όπως συμβαίνει διεθνώς όταν απλουστεύονται οι διαδικασίες αδειοδότησης- απαιτείται ενίσχυση και αυστηροποίηση του συστήματος παρακολούθησης στην τήρηση της νομιμότητας και επιβολής ποινών /κυρώσεων στους παραβάτες. Μόνο έτσι προάγεται η υγιής επιχειρηματικότητα, έναντι των παραβατικών πρακτικών.
Κατόπιν τούτων, ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΩΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΤΗ ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΗΣΥΧΙΑΣ, και πιστεύουμε ότι πρέπει να δοθεί έμφαση στην παραβατική λειτουργία των Καταστημάτων Υγειονομικού Ενδιαφέροντος (ΚΥΕ), διευκρινίζοντας, τουλάχιστον στην εισηγητική έκθεση, ότι η ρύθμιση αφορά και αυτά τα καταστήματα, παρόλο που πλέον δεν αδειοδοτούνται από τις αστυνομικές αρχές
Η προτεινόμενη διάταξη έρχεται να καλύψει το κενό νόμου που δημιουργήθηκε ύστερα από την κατάργηση των πταισμάτων ως ποινικών αδικημάτων με τον νέο Ποινικό Κώδικα.
Ήδη έχει δημιουργηθεί σοβαρότατο πρόβλημα από τη μαζική αρχειοθέτηση εκκρεμών υποθέσεων και το γεγονός από την εφαρμογή του νέου Ποινικού Κώδικα μόνο οι δήμοι να είναι σε θέση να επιβάλλουν κυρώσεις στους παραβάτες.
Το θέμα, άλλωστε, έχει απασχολήσει και τη δημοσιότητα, (δεδομένου ότι αφορά πολλούς κατοίκους κεντρικών περιοχών που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα υγείας και ψυχικής ηρεμίας από την ηχορύπανση) με πολλά άρθρα :
http://www.skai.gr/news/greece/o-neos-poinikos-kodikas-afoplise-tous-polites-gia-tin-ixorypansi
http://www.eleftherostypos.gr/ellada/451356-allagi-tou-poinikoy-kwdika-diwketai-i-ixorrypansi-alla-oxi-i-diataraksi-tis-koinis-isyxias/
http://www.kathimerini.gr/1038805/article/epikairothta/ellada/ta-ntesimpel-kai-o-neos-poinikos-kwdikas
Η θέση του «Δικτύου για το Ιστορικό Κέντρο» είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΤΑΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΝ ΥΠΟΤΡΟΠΩΝ Ή ΚΑΘ’ ΈΞΙΝ, οι οποίοι θα πρέπει να τιμωρούνται πολύ αυστηρότερα, ανεξάρτητα αν η Διατάραξη Ησυχίας θα διώκεται ως ποινικό αδίκημα ή/και διοικητικό αδίκημα.
Θα ήταν σκόπιμο να ενισχυθεί η διαδικασία σφράγισης του καταστήματος ή παύσης της λειτουργίας του, τόσο από τον Δήμο όσο και από την Αστυνομία.
Συνεπώς, ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΑΤΑΞΗ ΘΕΤΙΚΑ, αλλά επισημαίνουμε την αναγκαιότητα, επικαιροποίησης και εκσυγχρονισμού της αστυνομικής διάταξης 3/1996 και επανεξέτασης του ανώτατου επιτρεπτού ορίου, και επαναφοράς σε 50 dΒ έναντι των 80 dΒ που ισχύει σήμερα, ιδίως για τις περιοχές κατοικίας και εκσυγχρονισμού των μεθόδων μέτρησης του θορύβου, με αξιοποίηση νέων ευφυών τεχνολογιών.
Άρθρο 105 – Έκτιση της ποινής στην κατοικία
Ο νέος ποινικός κώδικας προβλέπει ανώτατο όριο πρόσκαιρης κάθειρξης τα 15 έτη, σε αντίθεση με τον παλαιό που είχε ως ανώτατο όριο τα 20. Οπότε στα πλαίσια της αναλογικότητας και της ισότητας θα μπορούσε να προστεθεί στο άρθρο 105 η πρόβλεψη του ορίου των 20 ετών για έκτιση του υπολοίπου της ποινής στην κατοικία για όσους έχουν υπερβεί το 70ο έτος ηλικίας και έχουν καταδικαστεί με τον προηγούμενο ποινικό κώδικα.
Σχετικά με το εδάφιο γ΄ που προστίθεται στη διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1: «Σε κάθε περίπτωση, η διάρκεια της κοινωφελούς εργασίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δύο χιλιάδες ώρες, ούτε να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των τριών ετών». Οι δυο χιλιάδες ώρες κοινωφελούς εργασίας είναι υπερβολικά αυστηρή προσέγγιση και δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς της συγκεκριμένης ποινής. Ο/Η παρέχων/ουσα πρέπει να μπορεί κατά τη διάρκεια της έκτισης της ποινής να εργάζεται και να ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις της καθημερινότητάς του/της. Σκοπός είναι η αποφυγή του εγκλεισμού και η παραμονή του ατόμου ενεργού και ανταποδοτικού, τόσο για τον ίδιο όσο και για την κοινωνία που ζει και μέσα στην οποία διέπραξε το αδίκημα και όχι η αποδυνάμωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Η υποβολή πρότασης για τον καθορισμό των όρων παροχής της κοινωφελούς εργασίας από την Υπηρεσία Επιμελητών Κοινωνικής Αρωγής στο εκάστοτε δικαστήριο, η ένταξη του δημοσίου τομέα στον κατάλογο φορέων παροχής,η αύξηση του αριθμού των επιμελητών και η υποστήριξη των υπηρεσιών, η ενημέρωση του κοινού, σε συνδυασμό με έναν λογικό αριθμό ωρών και προθεσμίας παροχής(1.500 ώρες και 2 έτη) μπορούν να αποτελέσουν ένα ικανοποιητικό πλαίσιο για την ορθή εφαρμογή της ποινής.
Κύριε Υπουργέ,
Ο τέως τομεάρχης της ΝΔ Κος Παναγιωτόπουλος πριν τις εκλογές είχε υποσχεθεί ότι το εγκληματικό νομολογιακό έθιμο της γονεικής αποξένωσης και η αντιδικία που προβάλει η νομολογία μεταξύ διαζευμένων συζύγων οδηγεί τα παιδιά σε πλήρη αποξένωση απο τον γονέα που δεν έχει την αποκλειστική επιμέλεια (συνήθως τον πατέρα) θα σταματήσει με ΝΔ.
Κε Υπουργέ ο νύν Υπουργός Αμύνης είχε καταθέσει 3 ερωτήσεις στους υπουργούς του συριζα για άρνηση συμμόρφωσης με το Διεθνές και Ενωσιακό Δίκαιο.
Κε Υπουργέ πως νιώθετε που η ΝΔ παραπλάνησε 1.500.000 γονεις και γιαγιάδες, παππούδες, με σκοπό να την ψηφίσουν πριν τις εκλογές και βάσει των εξαγγελιών της δεν τήρησε τον λόγο της.
Η συμμόρφωση με την νομιμότητα είναι ξένη λέξη προς τις πεποιθήσεις της Νέας διακυβέρνησης?
Είναι νόμιμό προεκλογικά να υπόσχεσαι άλλα και μετά ασκείς εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική?
Ευχαριστώ
Σχετικά με το άρθρο 110Α θα ήταν καλύτερα να είχε το δικαίωμα ο κατάδικος να κάνει αίτηση ακόμα και αν δεν είναι κρατούμενος ,εφόσον έχει εκτίσει τον απαραίτητο χρόνο,όπως ο νόμος ορίζει.
Σχετικά με την προηγούμενη δημοσίευση μου,εννοούσα τις ποινές κάθειρξης
Θα ήταν καλύτερα οι τελεσίδικες και αμετάκλητες ποινές που αφορούν μικροποσότητες ναρκωτικών να παραγράφονται στα 15 έτη ,έτσι χιλιάδες συμπολίτες μας θα απέφευγαν την υφ όρον απόλυση και θα έβρισκαν εργασία σε άλλη χώρα εξασφαλίζοντας αξιοπρεπή διαβιωση
Συμφωνώ απόλυτα με την διάταξη του άρθρου 80 παράγραφος 5 εδάφιο δεύτερο όπου
«Κάθε συγκεκριμένο αίτημα μπορεί να υποβληθεί μία μόνο φορά, καθώς και με την διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1 το εδάφιο β’
« Κάθε ημέρα φυλάκισης δεν μπορεί να αντιστοιχεί σε περισσότερες από τρεις ώρες κοινωφελούς εργασίας».
Σχετικά με την διάταξη του άρθρου 104Α παράγραφος 1 εδάφιο γ’
«Σε κάθε περίπτωση, η διάρκεια της κοινωφελούς εργασίας δεν μπορεί να υπερβαίνει τις δύο χιλιάδες ώρες, ούτε να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των τριών ετών», θεωρώ ότι η παροχή κοινωφελούς εργασίας δεν θα πρέπει να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δυο ετών και να μην υπερβαίνει τις 1500 ώρες. Σημασία δεν έχει να είναι μεγάλος ο αριθμός ωρών παροχής κοινωφελούς εργασίας, σημασία έχει να εποπτεύονται ορθά από τον επιμελητή κοινωνικής αρωγής και τον φορέα στον οποίο απασχολούνται οι άνθρωποι που καταθέτουν αίτημα μετατροπής της ποινής σε κοινωφελή εργασία και σε περίπτωση μη τήρησης των ωρών παροχής μετά από ενημέρωση του επιμελητή κοινωνικής αρωγής να ανακαλείται η μετατροπή της ποινής και να εκτίουν το υπόλοιπο της ποινής.
Επίσης αρχικά θα πρέπει απαραίτητα να γίνεται πρόταση από τον επιμελητή κοινωνικής αρωγής προς το δικαστήριο(προεδρικό διάταγμα 195, αρθ. 10), πριν το δικαστήριο, έτσι ώστε να αξιολογείται κατά κάποιο τρόπο το άτομο που καταθέτει αίτημα μετατροπής της ποινής του σε κοινωφελή εργασία για την αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων (όπως την ασυνέπεια του ατόμου στην τήρηση του συμφωνητικού με τον φορέα σχετικά με την παροχή ωρών κοινωφελούς εργασία).
Στην λίστα φορέων παροχής κοινωφελούς εργασίας θα πρέπει να συμπεριληφθούν οπωσδήποτε όλοι οι φορείς του δημοσίου τομέα.
Η κοινωφελής εργασία ως εναλλακτική ποινή θα πρέπει να έχει αυστηρό πλαίσιο για να μπορεί να έχει την σημασία της, στην ζωή κάθε ανθρώπου που καταδικάζεται.
Άρθρο 105
Έκτιση της ποινής στην κατοικία
2. Η διάταξη της προηγούμενης παραγράφου ισχύει και για τις μητέρες που έχουν την επιμέλεια ανήλικων τέκνων, τα οποία δεν έχουν συμπληρώσει το όγδοο έτος της ηλικίας τους.
Κύριε Υπουργέ η σεξιστική παράγραφος 2 ομιλεί για μητέρες, πατεράδες δεν έχουν την επιμέλεια Ελλάδα?? λογικό να μου πείτε, αφού σε ποσοστό 99,99% την επιμέλεια την δίνουν στην μάνα..λόγω ισότητας φύλλων.
Δεν νιώθετε σαν πατέρας ότι άμα είσασταν διαζευμένος θα έπρεπε να είχατε και εσείς δικαίωμα στην ανατροφή των παιδιών σας, ή εστω να μπορούσατε να τα δείτε περισσότερο απο μία φορά στα 5 χρόνια όπως γίνεται συνήθως με τις μη προσωρινά εκτελεστές αποφάσεις επικοινωνίας?
Κύριε υπουργέ ο προκάτοχος σας και σύσσωμη η ΝΔ έλεγε ότι ήταν υπέρ της κοινής επιμέλειας και απο τους δύο βιολογικούς γονείς a priori.
Αποφάσισε η νέα ηγεσία να μην τα σπάσει με τους δικαστές?
Ευχαριστώ πολύ