Η παρ. 1 του άρθρου 693 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας τροποποιείται ως προς την προθεσμία και το άρθρο 693 διαμορφώνεται ως εξής:
«Άρθρο 693
- Αν το ασφαλιστικό μέτρο έχει διαταχθεί πριν από την άσκηση της αγωγής για την κύρια υπόθεση, ο δικαστής που το διατάσσει μπορεί να ορίσει, κατά την κρίση του, προθεσμία για την άσκησή της, όχι όμως μικρότερη από εξήντα (60) ημέρες από τη δημοσίευση της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων.
- Αν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία της παραγράφου 1 αίρεται αυτοδικαίως το ασφαλιστικό μέτρο, εκτός αν ο αιτών μέσα στην προθεσμία αυτή επιδώσει διαταγή πληρωμής.».
Στα προσωρινά μέτρα, λόγω της φύσεως τους και του ρόλου του, η διακρίβωση των πραγματικών περιστατικών γίνεται με ελάττωση των δικονομικών κανόνων (πχ αρκεί η πιθανολόγηση). Επίσης είναι γνωστό ότι τα προσωρινά μέτρα δεν επιτρέπεται να οδηγούν σε πλήρη ικανοποίηση του δικαιώματος. Για το λόγο αυτό πρέπει να είναι υποχρεωτική η άσκηση και η συζήτηση κυρίας αγωγής για την υπόθεση. Τέλος αφετηρία της προθεσμίας πρέπει να είναι η επίδοση της απόφασης και όχι η δημοσίευσή της. Επομένως πρέπει να τροποποιηθεί η παράγραφος 1 και να προβλεφθεί και εδώ η προτεινόμενη ρύθμιση του άρθρου 732Α ΚΠολΔ. «Μέσα σε εξήντα (60) ημέρες από τη επίδοση της απόφασης που διατάξει το ασφαλιστικό μέτρο, εκείνος, υπέρ του οποίου διατάχθηκε, οφείλει να ασκήσει αγωγή για την κύρια υπόθεση. Η απόφαση που διατάσσει ασφαλιστικά μέτρα κατά το πρώτο εδάφιο παύει αυτοδικαίως να ισχύει, αν περάσει άπρακτη η προθεσμία αυτή. Δεν απαιτείται να ασκηθεί αγωγή, αν έχει ασκηθεί πριν από τη δημοσίευση της παραπάνω απόφασης.».
Η απόφαση ασφαλιστικών μέτρων θα πρέπει να ανακαλείται αυτοδικαίως ένα χρόνο μετά την δημοσίευσή της στην περίπτωση που έχει ασκηθεί τακτική αγωγή έως και 60 ημέρες μετά την δημοσίευσή της. Στην περίπτωση που δεν έχει ασκηθεί τακτική αγωγή σε 60 ημέρες μετά την δημοσίευση της, θα πρέπει να ανακαλείται αυτοδικαίως την επομένη αυτής της προθεσμίας. Αυτά είναι αυτονόητα για ένα κράτος δικαίου και αποτελούν απόρροια της φύσης των ασφαλιστικών μέτρων τα οποία εκδίδονται με παραδοχές πιθανολογησης χωρίς την δυνατότητα άσκησης έφεσης στην περίπτωση των ρυθμιστικών μέτρων.
Η απόφαση ασφαλιστικών μέτρων δεν μπορεί να υποκαθιστά την κύρια δίκη η οποία είναι αρμόδια για την διάγνωση την ύπαρξης ή της ανυπαρξίας του ζητούμενου ασφαλιστικού μέτρου. Πολλές αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων οδηγούν σε πλήρη ικανοποίηση. Ο ηττημένος διάδικος δεν μπορεί να ασκήσει έφεση για την εκδοθείσα απόφαση ασφαλιστικών μέτρων. Πώς μπορεί να αποκατασταθεί η ζημιά που προκαλείται από μια τυχόν λανθασμένη απόφαση ασφαλιστικών μέτρων; Με υποβολή αρνητικής αναγνωριστικής αγωγής που θα δημοσιευτεί μετά από 3 χρόνια ; Πως μπορεί να προστατευθεί ο ηττημένος διάδικος σε αυτό το διάστημα; Είναι δυνατόν να διαιωνίζονται ρυθμιστικά μέτρα και να δημιουργούνται αμετάκλητες καταστάσεις ή δύσκολα αναστρέψιμες με απλή πιθανολογηση; Είναι συνταγματικώς ανεκτά αυτά ; Είναι ανεκτά αυτά από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ ; Οι αποφάσεις αυτές θα πρέπει να έχουν ορισμένη χρονική διάρκεια ισχύος αφού ο ηττημένος διάδικος δεν έχει δυνατότητα άσκησης έφεσης !!! Αυτό επιβάλει ένα κράτος δικαίου να γίνεται! Μετά εάν θέλει κάποιος διάδικος μπορεί απλά να ξανα αιτηθεί την λήψη ασφαλιστικών μέτρων εκ νέου.
ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 1 ΩΣΤΕ Η ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΤΩΝ 60 ΗΜΕΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΝΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΡΗΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 715 ΠΑΡ. 5 ΚΑΙ 729 ΠΑΡ. 5 ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ.