Η παρ. 1 του άρθρου 238 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται και το άρθρο 238 διαμορφώνεται ως εξής:
«Άρθρο 238
- Παρεμπίπτουσες αγωγές, ανταγωγές, παρεμβάσεις, προσεπικλήσεις και ανακοινώσεις στην περίπτωση του άρθρου 237 κατατίθενται και επιδίδονται σε όλους τους διαδίκους μέσα σε προθεσμία εξήντα (60) ημερών από την κατάθεση της αγωγής. Παρεμβάσεις μετά από προσεπίκληση ή ανακοίνωση κατατίθενται και επιδίδονται σε όλους τους διαδίκους μέσα σε προθεσμία ενενήντα (90) ημερών από την κατάθεση της αγωγής. Αν ο αρχικός εναγόμενος ή κάποιος από τους ομοδίκους του διαμένει στο εξωτερικό ή είναι άγνωστης διαμονής, οι ως άνω προθεσμίες παρατείνονται σε ενενήντα (90) και εκατόν είκοσι (120) ημέρες, αντίστοιχα, από την κατάθεση της αγωγής. Η κατάθεση των προτάσεων γίνεται σε προθεσμία εκατόν είκοσι (120) ημερών και στην περίπτωση του προηγούμενου εδαφίου σε προθεσμία εκατόν ογδόντα (180) ημερών από την κατάθεση της αγωγής. Για την προσθήκη ισχύει η παρ. 2 του άρθρου 237 ΚΠολΔ.
- Μέσα στην προθεσμία της κατάθεσης των προτάσεων προσκομίζονται και όλα τα αποδεικτικά μέσα και διαδικαστικά έγγραφα που οι διάδικοι επικαλούνται με αυτές.».
Ενόψει της διχογνωμίας που συναντάται στη θεωρία και στη νομολογία ως προς το αν και με ποιες προϋποθέσεις ο δικονομικός εγγυητής καθίσταται ομόδικος του εναγομένου-προσεπικαλούντος, φρονούμε ότι θα πρέπει να υπάρξει ρητή πρόβλεψη ότι η προθεσμία των 120 ημερών εφαρμόζεται και για δικονομικούς εγγυητές που είναι κάτοικοι εξωτερικού ή άγνωστης διαμονής.
§ 1: Ορθά επιλέγεται η ρητή νομοθετική ρύθμιση της δικονομικής δύναμης τυχόν συμφωνίας των διαδίκων για μη έκδοση απόφασης μετά τη συζήτηση. Η προτεινόμενη ρύθμιση όμως κινείται σε λάθος κατεύθυνση και είναι αντίθετη με την αρχή της διαθέσεως που ισχύει στο αστικό δίκαιο. Δεν υπάρχει κανένας δικαιολογητικός λόγος ο δικαστής να αφιερώνει χρόνο στην έκδοση απόφασης την οποία οι διάδικοι δεν επιθυμούν. Το εδάφιο β’ πρέπει να τροποποιηθεί ως εξής: «Αν οι διάδικοι υποβάλλουν κοινή αίτηση για μη έκδοση απόφασης μετά τη συζήτηση, το Δικαστήριο απέχει από την έκδοση απόφασης και το εισαγωγικό δικόγραφο θεωρείται ως μη ασκηθέν».
§ 1: Σε εναρμόνιση με την πρόταση τροποποίησης του άρθρου 237 §1 εδαφιο στ΄, πρέπει να τροποποιηθεί το εδάφιο γ΄ ως εξής: «Αν ο αρχικός ενάγων ή ο αρχικός εναγόμενος ή κάποιος από τους ομοδίκους του ή ο παρεμβαίνων διαμένει στο εξωτερικό ή είναι άγνωστης διαμονής, οι ως άνω προθεσμίες παρατείνονται σε ενενήντα (90) και εκατόν είκοσι (120) ημέρες, αντίστοιχα, από την κατάθεση της αγωγής».