Άρθρο 38: Πταισματικές παραβάσεις

1. Τιμωρείται με κράτηση μέχρι τριών μηνών ή με πρόστιμο μέχρι τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ :
α) Η παράβαση των άρθρων 25 του ν. 2224/1994, 17 του ν. 2639/1998, 72 του ν. 3850/2010 και 1 του α.ν. 501/1937, καθώς και όλων των βασιλικών ή προεδρικών διαταγμάτων και των υπουργικών αποφάσεων που ερείδονται ως προς την ποινική κύρωση στις ανωτέρω διατάξεις.
β) Η παράβαση του άρθρου 42 παρ. 7 του ν. 1892/1990.
γ) Η παράβαση του άρθρου 18 παρ. 1 του ν. 3526/2007.
δ) Η παράβαση του άρθρου 10 του ν. 2946/2001.
ε) Η παράβαση των άρθρων 9 και 10 του ν. 392/1976.
στ΄) Η παράβαση του άρθρου 19 του α.ν. 412/1936.
ζ) Η παράβαση των διατάξεων των άρθρων 17 του α.ν. 431/1937, 11 του α.ν. 1108/1938 και 25 του ν. δ. 3430/1955.
η) Η παράβαση των διατάξεων των άρθρων 22 του π.δ. 778/1980, 117 του π.δ. 1073/1981 και 9 του ν. 1396/1983.
θ) Η παράβαση του άρθρου 10 του ν. 2853/1922.
ι) Η παράβαση του άρθρου 3 του α.ν. 439/1945.
ια) Η παράβαση του άρθρου 3 παρ. 2-1του ν.δ. 608/1948.
2. Αυξάνεται στο ποσό των εξακοσίων (600) ευρώ το προβλεπόμενο από τις διατάξεις των άρθρων 268 του ν.δ. 86/1969, 37, 38 και 39 του ν. 3585/2007 όριο, μέχρι του οποίου τα αντίστοιχα αδικήματα τιμωρούνται σε βαθμό πταίσματος.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 22:01 | ΣΩΚΡΑΤΗΣ

    α)Να υπάρχει μεγάλη χρηματική ποινή σε πταίσμα ανάλογη των διοικητικών προστίμων όπως επιβάλλει ο τροχονόμος(π.χ.2000 Ευρώ στέρηση άδειας ικανότητος οδηγού σε φορτηγό-αγροτικό κ.λ.π.)γιατί γίνεται δικαστήριο με ακρόαση του παραβάτη παρουσία δικηγόρου και επιβάλλει ποινές ίδιες όπως του τροχονόμου (π.χ. 100 Ευρώ κινητό κ.λ.π.)και χαμηλότερες.
    β)Σε αλλοδαπούς να επιβάλλεται η ποινή σε χρήμα στον αριθμό διαβατηρίου ή ταυτότητας ή στην έκδοση ελληνικού Α.Φ.Μ. ανεξάρτητα εάν διαμένει μόνιμα στην Ελλάδα.
    γ)Η αποσυμφόρηση των δικαστηρίων να γίνει όχι σε βάρος άλλων όπως να γίνουν οι ποινές διοικητικά πρόστιμα με τον αστυνομικό να επιβάλλει ποινές μεγάλες ενώ στην ίδια περίπτωση το δικαστήριο επέβαλλε ποινές χρηματικές πολύ χαμηλές.
    δ)Η αναβολή να μην έχει σε χρόνο πάνω από μήνα και όχι πάνω από μία φορά.

  • 25 Δεκεμβρίου 2011, 17:34 | Θεόδωρος Βαρδής

    Nα υποβιβαστούν σε πταίσματα επιπλέον των (πολύ ορθώς) προτεινομένων :
    1. η παράβαση του αρθ. 17 παρ. 8 ν. 1337/1983 (ΓΟΚ)
    2. οι παραβάσεις των αρθ. 30, 31 & 32 ν.δ. 136/1946 (Αγορανομικός Κώδικας)
    3. η παράβαση του αρθ. 2 ν. 4107/1929 (άσκηση επαγγέλματος εκκενωτή βόθρων)
    4. ο α.ν. 690/1945 (μη καταβολή δώρου υπαλλήλων ιδ. τομέα)
    5. οι παραβάσεις των αρθ. 20 & 21 ν. 5101/1931 (περί διενέργειας εράνων, λαχειοφόρων αγορών κλπ)
    6. η παράβαση του αρθ. 14 ν. 3199/2003 (άντληση ύδατος άνευ άδειας)
    7. η παράβαση του αρθ. 66 παρ. 2 ν. 2121/1993 (όσο αφορά την καταβολή του τέλους πνευματικών δικαιωμάτων σε καταστήματα υγειον. ενδιαφέροντος)
    8.

  • 22 Δεκεμβρίου 2011, 17:34 | ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΛΕΙΔΩΝΑΡΗΣ

    Να γίνουν πταίσματα και οι ακόλουθες παραβάσεις: Α.Ν.590/1937, άρθρο 3 παρ.3 (καπνός), Ν.710/1977, άρθρο 10 (ξεναγοί), Ν.1158/1981, άρθρο 20 παρ.1-5 (δραματικές σχολές).

    Να καταργηθούν ποινικές κυρώσεις και να αντικατασταθούν μόνο με διοικητικές όπου δεν προβλέπονται τέτοιες, στις εξής παραβάσεις: Α.Ν.445/1937, άρθρα 9 παρ.5(2), 11 (εκτός της παρ.3) και 12, Α.Ν.955/1937, άρθρο 4, Α.Ν.446/1937, άρθρο 7 παρ.1 και παρ.2 εδάφιο α’, Ν.Δ.1108/1941, άρθρο 7 παρ.7, άρθρο 11 παρ.8 (Θεάματα), Ν.Δ.2624/1953, άρθρο 5 (ραδιοηλεκτρολόγοι) και Α.Ν.2545/1940, άρθρο 77 (φροντιστήρια)

    Τέλος, να καταργηθούν τελείως τα εξής νομοθετήματα και διατάξεις: Ν.ΤΟΔ/1871, Ν.4458/1930, Ν.3730/1929, Ν.4201/1929, Ν.4575/1930 (περί καταδιώξεως της ληστείας), Ν.4394/1911 (φυγόδικοι) και Ν.2118/1993, άρθρο 1 και Ν.2164/1993, άρθρο 5 (λειψυδρία), αφού δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα η διατήρησή τους.

  • ΣΧΟΛΙΟ ΣΟ ΑΡΘΡΟ 38

    Η ΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΙΝΙΚΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΑΠΑΡΧΑΙΟΜΕΝΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΛΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΦΡΑΓΙΣΗΣ , ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ. ΕΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ¨ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ» Η ΑΦΑΙΡΕΙΤΑΙ Η ΑΔΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Ή ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ Η ΑΔΕΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Η ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΑΜΕΙΟ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΔΙΚΗ ? (εάν χρειασθεί δικαστική προστασία, θα την έχει ο ενδιαφερόμενος δια των διοικητικών δικαστηρίων …)
    ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΘΟΥΝ 3ΠΛΑΣΙΟΙ ΠΤΑΙΣΜΑΤΟΔΙΚΕΣ-ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΣ με ολα αυτά που φορτώνονται ….
    Τέλος , καλόν είναι να ελεγχθούν και πάλι τα άρθρα διότι εκ πρώτης όψεως απο τον έλεγχο στη ΝΟΜΟΣ προκύπτει οτι δεν εμφανίζεται 501/1937, ν. 2853/1922, αν 439/1945.

  • 17 Δεκεμβρίου 2011, 18:59 | Φαίδων

    Φανταστείτε οτι αυτός που λειτουργεί χωρίς άδεια φοροδιαφεύγει τις περισσότερες φορές, θα έπρεπε να θεσπιστεί με ειδική διάταξη υποχρέωση του δικαστή σε περίπτωση φοροδιαφυγής να διαβιβάζει τον φάκελλο της υποθέσεως στο ΣΔΟΕ για τα περαιτέρω,

  • 17 Δεκεμβρίου 2011, 16:15 | Γιώργος ΜΠΟΥΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

    Θα ήταν αναγκαίο να προβλεφθεί ρητά βαρύτερη κύρωση για κατ’ εξακολούθηση διάπραξη των ίδιων αδικημάτων.

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 21:27 | ΣΠΥΡΟΣ

    Λίγα καλά στο νομοσχέδιο πολλά κακά. Το σίγουρο είναι Η ΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ δικαιοσύνης καθώς παντού είναι αυξημένα τα παράβολα, μαζί βέβαια με τις ποινές σε χρήμα. Δεν είναι δυνατόν για να κάνεις έφεση 300 ευρώ, το ίδιο προσφυγή, ανακοπή κ.λ.π. Πάνε να τ αρπάξουν γι αυτό και επέβαλαν και δικαστικό ένσημο στις αναγνωριστικές αγωγές. Αλίμονο στους πτωχούς και στους ανήμπορους να αντιπαρατεθούν με ένα πλούσιο αντίδικο.

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 21:22 | Michail

    1) Πιστεύω πώς πρέπει να αποσυμφορηθούν τα Πταισματοδικεία από την εκδίκαση των πταισμάτων που αφορούν παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. και να επιβάλλεται απευθείας διοικητικό πρόστιμο από τα επιληφθέντα όργανα της Πολιτείας. Είναι αρκετό. Αφού όταν παρουσιάζονται στην εκδίκαση και έχουν εκλείψει οι λόγοι του παραπτώματος ως επί το πλείστον, για ποιο λόγο να συμφορίζονται οι υποθέσεις;
    2)Επίσης και τα αδικήματα καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος θα ήτανε προτιμότερο με απευθείας επιβολή προστίμου. Αν δεν είναι εφικτό, τότε και τα άδικήματα της Α.Ε.Π.Ι. θα πρέπει να μετατραπούν σε πταίσματα, αφού δεν μπορεί με τον Ν. 3904/2010 οι παραβάσεις για στέρηση αδείας μουσικών οργάνων να τιμωρούνται ως πταίσμα και η μη πληρωμή της Α.Ε.Π.Ι. ως πλημμέλημα;
    3) Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα αδικήματα πηγάζουν από την επιθυμία του οικονομικού οφέλους. Άρα θα πρέπει να κινηθούμε σε ενιαίο ευρωπαϊκό Α.Φ.Μ.,ώστε με την συνεχόμενη ροή πολιτών από διάφορες χώρες της Ε.Ε. να μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα και πάταξη του εγκλήματος.

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 21:37 | Γιάννης Ανδριανόπουλος

    Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κράτος δείχνει τόση ανοχή σε επιχειρήσεις/υπηρεσίες που λειτουργούν χωρίς άδεια λειτουργίας. Σήμερα, όποιος λειτουργεί χωρίς άδεια λειτουργίας, τον μηνύει η αστυνομία, και 1-2 χρόνια αργότερα δικάζεται στο Πταισματοδικείο. Πληρώνει 38-120 ευρώ ως πρόστιμο στο Πταισματοδικείο και καθαρίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα ισοβαθμεί με την Κολομβία στον πάτο του καταλόγου της Διεθνούς Διαφάνειας.

    Πρέπει να τελειώνει αυτή η πλάκα. Έλεος πια με αυτή την «ανεξήγητη» ανοχή. Γνωρίζω περίπτωση όπου υποβλήθηκαν 39 μηνύσεις για λειτουργία χωρίς άδεια στην ίδια επιχείρηση μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Και παρόλα αυτά εξακολουθούσε και λειτουργούσε κανονικά χωρίς άδεια, αφού όλες οι μηνύσεις ήταν σε βαθμό πταίσματος. Γι’ αυτό όλοι αυθαιρετούνε, πουλάνε μαγκιά και τσαμπουκά και λένε το ελληνικό κλασικό «…και τι θα μου κάνεις ;». Πότε θα υπάρξει επιτέλους τιμωρία σε αυτή τη ρημάδα τη χώρα ;

    Δεν εννοώ ότι θα πρέπει να παίρνουν το κεφάλι από όποιον «συλλαμβάνεται» χωρίς άδεια λειτουργίας. Ίσως η πρώτη ή και η δεύτερη αυτεπάγγελτη μήνυση της αστυνομίας να μπορεί να λογίζεται ως πταίσμα ή να γίνονται μόνο συστάσεις. Όμως από την τρίτη φορά και έπειτα που θα «συλλαμβάνεται» κάποιος χωρίς άδεια λειτουργίας, να ισχύει αυτόφωρο και εκδίκαση σε βαθμό πλημελλήματος αν όχι κακουργήματος. Να ισχύει για όλες τις άδειες λειτουργίας, χωρίς εξαίρεση, είτε ανήκουν σε φυσικά είτε σε νομικά πρόσωπα.

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 17:45 | Θεοδόσιος Μούγιος

    Να προστεθούν παράγραφοι :
    ιβ) του αρθ. 17 παρ. 8 ν. 1337/1983
    ιγ) των αρθ. 30, 31 & 32 ν.δ. 136/1946
    ιδ) των αρθ. 2ο & 21 ν. 5101/1931
    ιε) του αρθ. 14 ν. 3199/2003
    ιστ)του αρθ. 66 παρ. 2 ν. 2121/1993