Αρχική Δίκαιη ΔίκηΆρθρο 29: Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων

Άρθρο 29: Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων

1. Η περίπτωση α΄ του άρθρου 109 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αντικαθίσταται ως εξής:
«τα κακουργήματα, εκτός από εκείνα που ανήκουν στην αρμοδιότητα των μονομελών και τριμελών εφετείων».
2. Στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, προστίθεται άρθρο 110 ως εξής:
«Άρθρο 110.- ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ. Το μονομελές εφετείο δικάζει τα πιο κάτω εγκλήματα, εκτός αν στο νόμο απειλείται κατ’ αυτών η ποινή της ισόβιας κάθειρξης:
1) Τα κακουργήματα που αναφέρονται στην παράγραφο 1 του άρθρου 308 Α, ως και αυτά της παραγράφου 1 του άρθρου 308 Β εφόσον για τα τελευταία έχει συνταχθεί πρακτικό συνδιαλλαγής.
2) Τα κακουργήματα των άρθρων 114 του ν. 1892/1990 (Α΄101), 66 του ν. 2121/1993 (Α΄25) και 52 του ν. 4002/2011 (Α΄180).
3) Τα κακουργήματα των ν. 2725/1999 (Α΄121) και 3028/2002 (Α΄153)».
3. Στο άρθρο 111 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, προστίθεται παράγραφος 8 ως εξής:
«8. Τις εφέσεις κατά των αποφάσεων του μονομελούς εφετείου».
4. Ο τίτλος και η πρώτη περίοδος του άρθρου 111 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αντικαθίστανται ως εξής: «Άρθρο 111.- ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ. Το τριμελές εφετείο δικάζει τα αναφερόμενα στις πιο κάτω περιπτώσεις κακουργήματα, από δε τα υπαγόμενα στην αρμοδιότητα του μονομελούς εφετείου (άρθρο 110) εκείνα κατά των οποίων στο νόμο απειλείται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης:».
5. Στην παράγραφο 6 του άρθρου 308 Β του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, η φράση «τριμελές εφετείο» αντικαθίσταται με τη φράση «μονομελές εφετείο».

Σχόλια
  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 22:03 | Λεωνίδας Χατζησταύρου Εφέτης

    Είμαι πολύ επιφυλακτικός και μάλλον αρνητικός στην πρόταση για εκδίκαση κακουργημάτων από έναν εφέτη.Η συνεργασία τριών δικαστών με τις παρατηρήσεις και τις επισημάνσεις όλων ασφαλώς προσφέρει πολύ μεγαλύτερα εχέγγυα για ορθή κρίση ιδίως όταν πρόκειται για σοβαρά εγκλήματα.Επιπλέον, επέρχεται και μία εξισορρόπηση των απόψεων μεταξύ δικαστών που θεωρούνται επιεικείς και δικαστών που θεωρούνται αυστηροί.Με την καθιέρωση όμως του μονομελούς εφετείου κακουργημάτων δεν θα υπάρχει μία τέτοια σύνθεση απόψεων,αλλά η κρίση θα εναπόκειται σε ένα μόνο δικαστή.Με την καχυποψία δε που υπάρχει διάχυτη στην ελληνική κοινωνία,φοβάμαι πολύ για την αντιμετώπιση που θα έχουν οι αποφάσεις του ως άνω δικαστηρίου.Και βέβαια δεν μπορεί να είναι καθησυχαστική η πρόβλεψη ότι κατ’έφεση οι υποθέσεις θα εκδικάζονται από τριμελή σύνθεση,διότι θα εκδίδονται πρωτοδίκως και αθωωτικές αποφάσεις.Για την εξοικονόμηση δυνάμεων και την επιτάχυνση της εκδίκασης των υποθέσεων νομίζω ότι το μονομελές εφετείο πρέπει να εκδικάζει τις εφέσεις κατά των πλημμελημάτων του τριμελούς πλημμελειοδικείου,καθόσον,μετά τις συνεχείς παρεμβάσεις του νομοθέτη στα όρια της μετατροπής και αναστολής της ποινής,δεν έχει πλέον νόημα να ασχολούνται τρεις εφέτες με υποθέσεις στις οποίες ουσιαστικά δεν πρόκειται να πάει κανένας φυλακή.Επίσης,τα κακουργήματα,εφόσον συνέχιζαν να εκδικάζονται από τρεις εφέτες,θα μπορούσαν κατ’έφεση να εκδικάζονται πάλι από τριμελή σύνθεση(αντί της πενταμελούς)με συμμετοχή όμως στην περίπτωση αυτή προέδρου εφετών.Σε κάθε περίπτωση,απαιτούνται εισαγγελείς,γραμματείς και αίθουσες.Γι’αυτό πρέπει να υπάρξει κατά το δυνατόν ελάφρυνση των εισαγγελέων από άλλες ασχολίες,αναδιοργάνωση των γραμματειών για τη διάθεση γραμματέων και ταχύτατη διαμόρφωση μικρών ακροατηρίων στα δικαστήρια.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 13:55 | ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Εφέτης

    Η επιβολή της ποινής καθείρξεως είναι ιδιαίτερα επαχθές μέτρο στερητικό της ελευθερίας, έτσι, έχω την άποψη ότι αυτή πρέπει να διασφαλίζεται με περισσότερες εγγυήσεις ορθής δικανικής κρίσης από αυτές που αφορούν ένα Μονομελές Δικαστήριο. Σε καθε περίπτωση, θα μπορούσε επιχειρηθεί η λειτουργία τέτοιου Δικαστηρίου (Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων) αποκλειστικώς για τα εγκλήματα στα οποία η προβλεπόμενη ποινή δεν υπερβαίνει τα δέκα (10) έτη καθείρξεως και από αυτά μόνον σε όσα η σχετική αποδεικτική διαδικασία δεν παρουσιάζει, κατά κανόνα, ιδιαίτερη δυσχέρεια (διακεκριμένες κλοπές). Ενδεχομένως στο μέλλον, αφού παρέλθει κάποιο χρονικό διάστημα λειτουργίας του Δικαστηρίου αυτού, αναλόγως των σχετικών συνθηκών, θα εξετασθεί η δυνατότητα επέκτασης της περιορισμένης αρμοδιότητάς του. Μάλιστα, στα μεγάλα Διαστήρια (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιά) σ’ αυτό θα πρέπει να συμμετέχουν εφέτες με τουλάχιστον τριετή υπηρεσία (βλ. και άρθρο 77 παρ. 5 ν. 1756/1988) προκειμένου να διασφαλισθεί η ύπαρξη της αναγκαίας εμπειρίας στην εκδίκαση τέτοιων υποθέσεων.

  • 26 Δεκεμβρίου 2011, 11:56 | ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

    Ενστάσεις:
    – Επιπλέον επιβάρυνση δικαστών
    – Έλλειψη αιθουσών, διαθέσιμων ημερών και γραμματέων για συνεδριάσεις.
    – Πολύ σοβαρές υποθέσεις για να τις εκδικάζει μόνο ένας.
    – Στοχοποίηση του Δικαστή – δυνατότητα επηρεασμού του
    Πρόταση:
    – Απόσυρση διάταξης.
    Γενικό σχόλιο:
    Είναι σαφές ότι δικαιολογητικός λόγος συντάξεως του νομοσχεδίου είναι η κατάσταση στο Πρωτοδικείο της Αθήνας.Εχω ηδη επισημάνει τον τρόπο επίλυσης του προβλήματος αυτού (άρθρο 15). Ωστόσο, αν στο Υπουργείο πιστεύετε ότι αυτές οι διατάξεις θα συμβάλλουν στην επιτάχυνση της δικαιοσύνης, εφαρμόστε αυτές πιλοτικά στην Αθήνα και αν αποδώσουν, σε 5 χρόνια τις εφαρμόζετε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Γιατί είναι πραγματικά άδικο ένα σύστημα που λειτουργεί σχετικά καλά (παρά τις απίστευτες ελλείψεις σε δικαστές-γραμματείς-υποδομή-αναλώσιμα) στην Επαρχία και χρειάζεται μονο διορθωτικές παρεμβάσεις να το αποδιοργανώσετε επειδή είναι λάθος δομημένο στο σύστημα της Αθήνας.

  • 23 Δεκεμβρίου 2011, 21:18 | ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

    ειναι αδιανοητο σε υποθεσεις που κινδυνευει ο πολιτης να βρεθει με ποινη 10 ,15,20 ετων να δικαζονται απο ενα μονο δικαστη .θεωρει κανεις οτι μια τετοια καταδικη ειναι ησσονος σημασια? θεωρει κανεις οτι αυτες οι υποθεσεις δεν εχουν σοβαρα νομικα ζητηματα να επιλυσουν? πρεπει η ποιοτητα να θυσιαστει στο βωμο της ταχυτητας?

  • 23 Δεκεμβρίου 2011, 09:43 | Ν.Ι., Δικηγόρος

    Οι ανωτέρω τοποθετήσεις, καθώς και οι θετικές ψήφοι στους επικριτές της ρύθμισης και οι αρνητικές στους υποστηρικτές της, φρονώ, καλύπτουν απολύτως το θέμα.
    Είναι δε αξιοσημείωτο ότι Δικαστές, Εισαγγελείς και Δικηγόροι ομοφώνως υπογραμμίζουν τους αυτονόητους κινδύνους.
    Θα ήθελα λοιπόν να απευθύνω λίγες σκέψεις, σε όποιους λάβουν την τελική απόφαση να παρουσιαστεί το εν λόγω άρθρο σε νομοσχέδιο (διότι εάν παρουσιασθεί, είναι σχεδόν απολύτως βέβαιον ότι θα ψηφισθεί).
    Μην λάβετε λοιπόν υπ’ όψιν ούτε τους Δικαστές, ούτε τους Εισαγγελείς ούτε τους Δικηγόρους. Ας λάβει ο καθείς υπ’ όψιν τον εαυτό του και μόνον, και δη, πώς θα ήθελε ο ίδιος να δικαστεί εάν ήταν Κατηγορούμενος για κακούργημα…
    Έτι δε περισσότερον, λησμονείται ότι η Δικαιοσύνη, είναι λειτουργία του Πολιτεύματος, μια εκ των τριών εξουσιών. Θα τολμούσε κανείς να προτείνει… μονομελή Βουλή ή μονομελή Κυβέρνηση;
    Και μάλιστα, εκ των τριών εξουσιών, η Δικαιοσύνη είναι αφ’ ενός μεν αυτή που μπορεί να επιφέρει τη βαρύτερη δυνατή επέμβαση στα ατομικά δικαιώματα (πράγματι, όσο και εάν περικοπεί ο μισθός -για να χρησιμοποιήσω και μια πανθομολογουμένως βαρεία επέμβαση από την επικαιρότητα-, αλλά και οτιδήποτε άλλο αποφασισθεί από Βουλή και Κυβέρνηση, τίποτε δεν είναι βαρύτερο από την όποια κάθειρξη!), αφ’ ετέρου δε είναι αυτή που αποτελεί το ultimum refugium και την ασπίδα προστασίας του ατόμου κατά των επεμβάσεων των άλλων δύο λειτουργιών.
    Πώς λοιπόν διανοείται κανείς να προτείνει Μονομελή σχηματισμό στη σημαντικότερη λειτουργία του Πολιτεύματος, τη Δικαιοσύνη, και μάλιστα στη βαρύτερη καθ’ ύλην αρμοδιότητα της βαρύτερης για τα ατομικά δικαιώματα δικαιοδοσίας;!;
    Εν κατακλείδι, η όποια ρύθμιση για την επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης οφείλει να πληροί την αυτονόητη προκριματική προϋπόθεση ότι δεν θα είναι εις βάρος της ποιότητας και της ορθότητας της απονομής της δικαιοσύνης.
    Μια τέτοια ρύθμιση, σε ένα νομοσχέδιο που έχει στην προμετωπίδα του την έννοια «δίκαιη δίκη», φρονώ, δεν έχει θέση.

  • 22 Δεκεμβρίου 2011, 08:27 | ΛΕΝΑ ΠΟΛΙΤΑΚΗ

    το πρόβλημα δεν είναι ο ένας εφέτης. άλλωστε οι δικογραφίες έρχονται έτοιμες από τα αστυνομικά τμήματα και τα ανακριτικά γραφεία.
    γιατί δεν είναι ο ένας εφέτης επαρκης? το ζήτημα είναι η διαχείρηση και η εφαρμογή του νόμου, και όχι πολύχρονες καταδίκες με αόριστες κατηγορίες ιδία του χρόνου τελέσεως των πράξεων και χωρις ελαφρυντικά, όταν επιβάλλεται να αναγνωρισθούν όπως ιδία λευκό ποινικό μητρώο που στην πράξη τα δικαστήρια τελευταίως έχουν καταργήσει, απαραδέκτως και παρανόμως.

    στις καθ’ υπέρβαση των ως άνω πολύχρονες καταδίκες όπως και στις εξοντωτικές προφυλακίσεις δεον τα τροφεία να καταβάλλονται απο τους υπερβάλλοντες και όχι εις βαρος του έλληνα πολίτη.

  • 22 Δεκεμβρίου 2011, 08:11 | ΛΕΝΑ ΠΟΛΙΤΑΚΗ

    δεν θ’ αλλάξει τίποτα !

  • 20 Δεκεμβρίου 2011, 13:54 | ΝΑΤΑΛΙΑ ΧΡ. ΓΡΕΒΙΑ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΡΤΑΣ

    Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται από τον νομοθέτη συχνές παρεμβάσεις, αποσπασματικές και περιστασιακές ρυθμίσεις με μοναδικό στόχο να δώσουν λύση στην υπερβολική καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης. Κύρια αφορμή, μπορεί να πει κανείς και αιτία, είναι οι συχνές καταδίκες της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Τα νομοσχέδια που έγιναν νόμοι του κράτους είχαν και όχι πάντα κατ’ ευφημισμό, συνήθως τον τίτλο της επιτάχυνσης ή του εξορθολογισμού. Άλλωστε ο στόχος ήταν και είναι η επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης και ο τίτλος ταίριαζε.
    Τον τελευταίο μήνα περιμέναμε το νέο πολυνομοσχέδιο με τον ίδιο στόχο. Αντ΄ αυτού είδαμε να τιτλοφορείται ως σχέδιο νόμου «για τη δίκαιη δίκη και την αντιμετώπιση φαινομένων αρνησιδικίας». Έτσι θα πίστευε κανείς ότι το πλαίσιο των διατάξεων θα κατευθύνεται σε αποτελεσματική δικαστική προστασία που θα προασπίζει τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα. Με απλή ανάγνωση των 114 άρθρων του νομοσχεδίου διαπιστώνουμε και πάλι αποσπασματικές ρυθμίσεις που φιλοδοξούν να συμβάλουν στην επιτάχυνση, ταυτόχρονα όμως φαίνεται να υποβαθμίζεται η ποιότητα των δικαστικών αποφάσεων.
    Η δίκη γίνεται δίκαια όταν διεξάγεται με όλες τις δικονομικές εγγυήσεις, οι οποίες εγγυώνται τόσο τη προάσπιση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου όσο και τη προστασία της κοινωνίας.
    Την καθ’ ύλην αρμοδιότητα των ποινικών δικαστηρίων την προσδιορίζει ο χαρακτήρας της πράξης από τον Ποινικό Κώδικα σε κακούργημα, πλημμέλημα και πταίσμα. Έτσι μέχρι σήμερα τα πταίσματα δικάζονται από έναν πταισματοδίκη, τα πλημμελήματα ανάλογα με τη σοβαρότητα από μονομελή ή τριμελή σύνθεση, ενώ τα κακουργήματα πάντα από πολυμελή σύνθεση.
    Προβληματισμός υπήρξε ήδη με τον ν. 3160/2003 και τη διεύρυνση της υλικής αρμοδιότητας του Μονομελούς Πλημ/κείου διότι η δικαστική κρίση που παρέχει τα εχέγγυα ορθής και δίκαιης κρίσης είναι αυτή του πολυπρόσωπου δικαστηρίου. Με την ως άνω τροποποίηση αναπτύχθηκε γόνιμος διάλογος που αφορά δύο ακόμα λόγους, την παράκαμψη της διενέργειας προανάκρισης ή προκαταρτικής εξέτασης και τη μη δυνατότητα του κατηγορουμένου να ασκήσει προσφυγή κατά του κλητηρίου θεσπίσματος. Μεγαλύτερη διεύρυνση θεματικής του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου υπήρξε στη συνέχεια με τον ν. 3346/2005 και τότε διατυπώθηκαν λιγότερες αντιρρήσεις, ενώ τέλος με την διεύρυνση του ν. 3904/2010 δεν διατυπώθηκαν αντιρρήσεις προς τη μη ορθότητά του, αντίθετα υπήρξαν αντιρρήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, ζητήθηκε μεγαλύτερη διεύρυνση ώστε σε δεύτερο βαθμό να μεταβιβάζονται οι υποθέσεις στο Τριμελές Πλημ/κείο και όχι στο Εφετείο με στόχο την αποσυμφόρηση των ποινικών Εφετείων.
    Τόσο το έτος 2003, όσο και το 2005 ακόμα και πρόσφατα το έτος 2010, που εμπεδώθηκε στη νομική σκέψη, ότι η εκδίκαση ακόμα και σοβαρών πλημμελημάτων μπορεί να γίνει από μονομελή σύνθεση, δε μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ο νομοθέτης θα κατέληγε στην αμφιλεγόμενη και οριακά ανασφαλή καθιέρωση του …. Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων!!!
    Η «δίκαιη δίκη» προϋποθέτει και απαιτεί την ύπαρξη ρυθμίσεων που να διασφαλίζουν τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, απαιτεί επίσης από τα όργανα της απονομής της ποινικής δικαιοσύνης να παρέχουν τα εχέγγυα ασφαλούς και δίκαιης κρίσης. Ασφαλή και δίκαιη κρίση υπάρχει όταν σε μία ποινική δίκη με τη συμμετοχή των λειτουργών της δικαιοσύνης παρουσιάζεται ολόκληρο το πραγματικό μέρος της υπόθεσης, ελέγχεται κάθε πτυχή του πραγματικού και του νομικού μέρους, εντοπίζονται οι αντιφάσεις στα αποδεικτικά στοιχεία, ακούγεται η γνώμη του εισαγγελέα και των συνηγόρων και στη συνέχεια πραγματοποιείται ουσιαστική διάσκεψη και τέλος εκδίδεται η απόφαση.
    Με την ίδρυση Μονομελών Εφετείων Κακουργημάτων κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε:
    Α) στην ανάληψη ευθύνης από έναν μόνο δικαστή που πρέπει να κρίνει περί ενοχής και επί ποινής σε αδίκημα που επισύρει ποινές καθείρξεως. Η αιτιολογική έκθεση αναφέρει, ως δικαιολογητικό λόγο, την τόνωση ευθύνης του δικαστή, παραγνωρίζει όμως ότι όσο ψύχραιμος και αν είναι ο δικαστής, όσο έμπειρος και αν είναι, μπορεί να σφάλει, μπορεί αφενός μεν να μην εγκολπωθεί το ειδικό βάρος της στιγμής και ενώ πρέπει να αχθεί σε καταδικαστική απόφαση να «απαλλάξει», ενώ από την άλλη από υπέρμετρο φόβο ευθύνης να αχθεί σε καταδικαστική απόφαση ενώ πρέπει να «απαλλάξει». Σε άλλες εποχές οδηγεί η άποψη της αιτιολογικής ότι η προτεινόμενη ρύθμιση δεν αγγίζει τις όποιες επιφυλάξεις διατυπώθηκαν κατά καιρούς για τις μονομελείς συνθέσεις, καθώς το κακούργημα θα δικαστεί από έμπειρο δικαστή με πολύχρονη πείρα. Όση πείρα και αν έχει ένας δικαστής παραμένει «ένας». Απαιτούμε από το δικαστή, να είναι ψύχραιμος, δίκαιος, νομικά καταρτισμένος, γιατί να στερήσουμε και στο δικαστή το δικαίωμα της «διάσκεψης», να ακούσει, να συσκεφθεί, να εντοπίσει και να συναποφασίσει με άλλους δύο επίσης έμπειρους δικαστές με επίσης πολύχρονη πείρα.
    Β) στο επικίνδυνο και εξωθεσμικό φαινόμενο της άτυπης διάσκεψης και έκδοσης απόφασης μεταξύ Εισαγγελέα και Δικαστή, όπως συμβαίνει στο Μονομελές Πλημ/κείο, κατά παράβαση της αρχής της ισότητας μεταξύ Εισαγγελέα και διαδίκων, φαινόμενο που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει καταπολεμηθεί.
    Γ) στην αναιτιολόγητη έκδοση απόφασης σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση. Είναι γνωστό ότι οι δικαστές που δικάζουν ποινικές υποθέσεις είναι κατά κανόνα δικαστές ερμηνείας και εφαρμογής του αστικού δικαίου, με αποτέλεσμα, συχνά να έχουν «ευήκοον ους» στις εισαγγελικές προτάσεις.
    Δ) στο επικίνδυνο και ολισθηρό ενδεχόμενο να «κρέμεται» η ζωή ενός ανθρώπου από την απόφαση ενός άλλου «μόνου» ανθρώπου. Ποινές καθείρξεως 5 έως 20 ετών είναι «ζήτημα ζωής» για οποιονδήποτε που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου και ακόμα περισσότερο για κάποιον αθώο. Η εξαίρεση ότι το μονομελές δικάζει αδικήματα, …εκτός από αυτά που επιφέρουν ισόβια κάθειρξη, δεν αρκεί να δικαιολογήσει την επικινδυνότητα της ρύθμισης που ενισχύει την ανασφάλεια του δικαίου.
    Ε) Η δικαστική πλάνη. Αυτονόητο είναι για την αποφυγή της, χρήσιμη και απαραίτητη είναι η έκδοση απόφασης από περισσότερους, του ενός, έμπειρους δικαστές.
    Στο αντιφατικό τίτλο «για τη δίκαιη δίκη και την αντιμετώπιση φαινομένων αρνησιδικίας» δε μπορεί να αφεθεί ασχολίαστο το εξής: Έχουμε ρυθμίσεις δήθεν δίκαιες όπως αυτή του Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων, του περιορισμού των δικαιωμάτων εμφάνισης των διαδίκων στα συμβούλια, επιβολή υψηλών παραβόλων με την αιτιολογία ότι οι δικαστές κρίνουν δίκαια και δε χρειάζεται να μεσολαβούν πολλά στάδια και να απασχολούνται για την ίδια υπόθεση πολλοί δικαστικοί λειτουργοί. Θα μπορούσε να γίνει δεκτό αν στο ίδιο σχέδιο δεν συνέχιζε ο τίτλος για την αντιμετώπιση φαινομένων αρνησιδικίας. Στο άρθρο 23 του ΚΠοινΔ προστίθεται παράγραφος 5 που ορίζει «Όταν συντρέχει λόγος αποκλεισμού ή εξαίρεσης ή σοβαροί λόγοι ευπρέπειας, η δήλωση αποχής πρέπει να είναι αιτιολογημένη και να στηρίζεται σε συγκεκριμένα πραγματικά περιστατικά. Ο δικαστικός λειτουργός ελέγχεται πειθαρχικά, αν δηλώσει αποχή από φυγοπονία ή από έλλειψη σθένους». Δέχεται το νομοσχέδιο ότι έχουμε δικαστές χωρίς σθένος και που φυγοπονούν. Αιδώ, απορία και αμηχανία προκαλεί η συμπλήρωση του άρθρου με τον τρόπο αυτό, προσβάλει κατεξοχήν τους δικαστές και συνιστά πρόκληση για την κοινωνία.
    Πως θα μπορέσουμε να αντλήσουμε ένα σοβαρό επιχείρημα να πείσουμε αυτόν που θα καθίσει στο εδώλιο να δικαστεί για κακούργημα ότι « θα δικαστεί από έναν, που μπορεί να τύχει να είναι φυγόπονος και χωρίς σθένος»;
    Καταλήγοντας, τον προηγούμενο αιώνα, είχαμε τον Ποινικό Νόμο, που προέβλεπε, θανατική ποινή, ισόβια δεσμά, πρόσκαιρα δεσμά (10-20 έτη), ειρκτή (5-10 έτη) και φυλάκιση. Είχαμε όμως πολυμελείς συνθέσεις. Στον αιώνα μας δεν έχουμε δεσμά, είναι όμως πρόοδος η επιβολή καθείρξεως από έναν και μόνο δικαστή; Μπορεί η κοινωνία να δεχτεί «Εις ειρκτήν …εξ ενός»

  • 19 Δεκεμβρίου 2011, 18:49 | Σπύρος Γεωργουλέας, Πρόεδρος Πρωτοδικών Αθηνών

    Αντιλαμβάνομαι μεν τη σκοπιμότητα της προτεινομένης διατάξεως, πλην όμως θεωρώ ότι η εκδίκαση κακουργημάτων από ένα μόνο δικαστή ( έστω και Εφέτη ) δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, απ’ όσα φιλοδοξεί να επιλύσει. Η ορθή δικανική κρίση επί σοβαροτάτων ποινικών αδικημάτων διασφαλίζεται με την εκτίμηση των νομικών ισχυρισμών και του αποδεικτικού υλικού από πλείονες δικαστές, οι οποίοι μέσω της διασκέψεως δύνανται να προσεγγίσουν ευχερέστερα τις ιδιαιτερότητες εκάστης υποθέσεως και να αποφασίσουν με μεγαλύτερη ασφάλεια για την προσωπική ελευθερία του κατηγορουμένου για κακούργημα. Άλλωστε, η εισαγωγή του Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων θα δημιουργήσει ένα δικονομικό παράδοξο : Τα θεωρούμενα ως «βαρύτερα» πλημμελήματα θα δικάζονται σε πρώτο βαθμό από το πολυμελές δικαστήριο, ήτοι το Τριμελές Πλημμελειοδικείο ( άρθρα 114 παρ. 1, 112 παρ. 1 ΚΠΔ ), ενώ κακουργήματα θα δικάζονται από μονομελές δικαστήριο.

  • 19 Δεκεμβρίου 2011, 15:09 | ΚΩΣΤΑΣ Κ.

    Από το επταμελές εφετείο, στο μονομελές εφετείο!
    Κατά την Εισηγητική Έκθεση του Σχεδίου Νόμου σημειώνεται ως δικαιολογητικοί λόγοι της θέσπισης μονομελών εφετείων κακουργημάτων η «ταχύτητα στην εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων και η τόνωση της ευθύνης του δικαστή». Είναι ωστόσο εμφανές ότι η συγκρότηση των μονομελών εφετείων κακουργημάτων απαιτεί την ύπαρξη εισαγγελέα εφετών και γραμματέα (καθώς και δικαστικών αιθουσών), όπου στην παρούσα χρονική στιγμή είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν βρίσκονται «εν αφθονία»: συνεπώς η αναμενόμενη ταχύτητα εκδίκασης περιορίζεται αισθητά από τις παραπάνω ελλείψεις. Περαιτέρω η ταχεία εκδίκαση κακουργημάτων (και η επιβολή ποινών) ενδεχομένως θα δημιουργήσει αδιαχώρητο στις ελληνικές φυλακές, γεγονός που θα πρέπει αντιμετωπιστεί στη συνέχεια με νέα «μέτρα για την αποσυμφόρηση των σωφρονιστικών καταστημάτων». Τέλος είναι δικαιοπολιτικά παράδοξο το κατ’ έφεση αρμόδιο δικαστήριο του μονομελούς εφετείου κακουργημάτων (τριμελές εφετείο) να είναι καθ’ ύλην όμοιο με το τριμελές εφετείο που θα δικάζει τις εφέσεις κατά αποφάσεων των τριμελών πλημμελειοδικείων. Όσο για το επιχείρημα της «τόνωσης της ευθύνης του δικαστή» θεωρώ ότι είναι σαφώς υποτιμητικό για την μέχρι σήμερα λειτουργία της δικαιοσύνης, καθώς ισοδυναμεί με το ότι «στο πολυμελές δικαστήριο η ευθύνη κάθε δικαστή μειώνεται». Ίσως κάποιος θα πρέπει να αναλογιστεί την αυτονόητη σκοπιμότητα που επέβαλλε την δημιουργία πολυμελών δικαστηρίων!

  • 19 Δεκεμβρίου 2011, 00:51 | ΣΙΝΤΟΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

    τραγική ιδέα!! Είναιδυνατόν ένας άνθρωπος, έστω Εφέτης, να δικάζει μόνος του κακουργήματα; Που είναι ο πλουραλισμός της σκέψης, η ανταλλαγή απόψεων, η ασφαλής σύνθεση της απόφασης περισσοτέρων; Στην πράξη σμφωνώ ότι θα γίνει τραγέλαφος,όπως σωστά αναφέρει ο κ. αντεισαγγελέας πιο πάνω. Οι φωστήρες που προτείνουν την ρύθμιση δεν έχουν σχέση με την πράξη! Μα είναι δύσκολο να πάρουν την γνώμη του θεσμικού συνομιλητή της πολιτείας στην δικαιοσύνη, της Ολομέλειας τω Δικηγορικών Συλλόγων; Επίτέλους ας σταματήσουν οι πειραματισμοί.Δεν ανακαλύψαμε στην Ελλάδα την πυρίτιδα τον 21ο αιώνα. Υπάρχουν δικαιϊκά στυστήματα που θα μπορούσαν να μας εμπνεύσουν!

  • 18 Δεκεμβρίου 2011, 17:11 | Γιώργος Κτιστάκης Αντεισαγγελέας Εφετών

    Επανέρχομαι αφού διάβασα τη γνώμη του κ. Δ. Γαλλή: εκ των πραγμάτων θα συμφωνήσω με τη συγκεκριμένη άποψη διότι τελικά ίσως είναι μια λύση στο πρόβλημα. Ας κρατήσουμε όμως κάποιες αμφιβολίες για το αν η λύση θα μπορούσε να προσωρήσει και δεν θα έβρισκε στην πορεία της σκοπέλους από εκείνους που θα έκριναν ότι θα χαθεί δικηγορική ύλη. Ας κρατηθεί και στην περίπτωση αυτή η προείσπραξη και το γραμμάτιο για τον συνήγορο που θα παρασταθεί στη συμφωνία αναγνώρισης ενοχής και επιβολής ποινής.

  • 17 Δεκεμβρίου 2011, 12:03 | Κατερίνα

    Ας αποποινικοποιηθούν τόσες και τόσες διοικητικές παραβάσεις (αυθαίρετα, ΚΟΚ, υγειονομικά κλπ.) και αμέσως θα επιταχυνθεί η ποινική δικαιοσύνη! Απλώς αυτό δεν γίνεται, διότι οι εκάστοτε κυβερνώτες, μη θέλοντας να αναλάβουν το πολιτικό κόστος, μεταθέτουν την ευθύνη αυτή στα δικαστήρια, ώστε να μπορούν να εισπράττουν από τις δεδομένες παρανομίες των πολιτών, που οι ίδιοι καλλιέργησαν…

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 20:37 | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΛΗΣ

    Αντί να δημιουργούμε διάφορα μορφώματα γιατί δεν επιτρέπουμε τις συμφωνίες επί ενοχής και των ποινών, ήδη από το στάδιο της προδικασίας, πάντα με τη συμμετοχή δικηγόρου, ώστε να ξεφορτώνουμε τα πινάκια;
    Και βέβαια πρέπει να καταργηθεί σχεδόν το σύνολο των ειδικών ποινικών νόμων (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα αυθαίρετα: η ποινική καταδίκη είναι το άλλοθι της διατήρησής τους άθικτων και της Διοίκησης κοιμώμενης)

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 19:00 | Γιώργος Κτιστάκης Αντεισαγγελέας Εφετών

    Από πλευράς επιτάχυνσης είναι μια ενδεχομένως αποτελεσματική ιδέα. Από δικαιοπολιτικής πλευράς θα μου επιτρέψετε να διατηρώ πολλές αμφιβολίες: 1)πράγματι από τους τρεις δικαστές ενός Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων μπορούν να συγκροτηθούν δύο Μονομελή Εφετεία Κακουργημάτων για τα οποία όμως θα χρειαστούν δύο Αντεισαγγελείς Εφετών που, προφανώς, δεν υπάρχουν και θα απαιτηθεί είτε θέσπιση νέων θέσεων, είτε μεταφορά από τον πρώτο βαθμό που δεν είναι εφικτή, διότι με την προηγούμενη τροποποίηση του ν. 3904/10 μεταφέρθηκαν στα Πλημμελειοδικεία όλα τα βουλεύματα πλην του ν. 1608/50 και είναι αμφίβολο αν θα μποροέσουν να ανταποκριθούν οι πρωτοβάθμιοι δικαστικοί. 2)υπολόγισε όμως κάποιος πόσοι δικαστές θα χρειαστούν για να δικάζουν τις εφέσεις κατά των Μονομελών Εφετείων Κακουργημάτων και πού θα βρεθούν αυτοί, πολύ περισσότερο που αυτοί θα δικάζουν και τα τακτικά Τριμελής Εφετεία Κακουργημάτων καθώς και τα Πενταμελή Εφετεία; 3)αν μπορεί ένας δικαστής να δικάζει κακουργήματα, άρα μπορεί -με τη λογική της πρότασης- ένας μόνο δικαστής να δικάζει και όλα τα πλημμελήματα και το Τριμελές Πλημμελειοδικείο να δικάζει μόνο εφέσεις κατά των αποφάσεων του Μονομελούς. Μπορεί να γίνει αυτό; Αμφιβάλλω. 4)ένας δικαστής να δικάζει κακουργήματα που δεν επισύρουν ισόβια κάθειρξη. Συνήθως τα »έξι μάτια» είναι ασφαλέστερα από τα δύο, ακόμα και αν ο ένας δικαστής έχει περίπου είκοσι χρόνια δικαστική σταδιοδρομία, άρα είναι έμπειρος. Παραβλέπω το σχόλιο για διαφθορά που διάβασα στη διαβούλευση, δεν το θεωρώ σοβαρό, εμμένω όμως στα όσα θα μπορέσει να προσφέρει στην απόφαση ο δεύτερος και ο τρίτος δικαστής (ειρήσθω εν παρόδω ότι με ικανοποιεί ότι θα εκδικάζονται περισσότερες υποθέσεις, να υπάρχει όμως και κάποια στοιχειώδης εξασφάλιση ορθής απόφασης). Τέλος 5)ο εισαγγελέας της έδρας θα έχει δικαίωμα να ασκήσει έφεση;

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 18:49 | lamargos

    Επικίνδυνη ρύθμιση!! Ο σύγχρονος νομοθέτης έχει την εντύπωση ότι το πρόβλημα της καθυστέρησης απονομής της δικαιοσύνης (πολιτικής και ποινικής) είναι οι πολυμελείς συνθέσεις! Λάθος μεγάλο. Τα δικαστήρια στενάζουν από την ευρεία ποινικοποίηση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής στην οποία ο ίδιος προχώρησε λόγω της αδυναμίας της εκτελεστικής εξουσίας να παρεμβαίνει και να ελέγχει την τήρηση των νόμων. Απογύμνωσαν με τον προηγούμενο νόμο το Τριμελές Πλημμελειοδικείο με συνέπεια τώρα να θέλουν να βάλουν νέους Πρωτοδίκες και Παρέδρους να δικάζουν απάτες, υπεξαιρέσεις κοκ έως 300.000 ευρώ !!! Και αυτήν την πρακτική την επεκτείνουν και σε κακουργήματα πλέον!

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 16:28 | The-great-gatsby

    καλή η σκέψη- μονομελες ανωτερο δικαστηριο εχει κ η ελβετια. Αλλα τι μπήκε; τα αθλητικά, τα παιγνια, οι σωματικες βλαβες, η πνευματικη ιδιοκτησια…
    Απο την αλλη εχουμε… τριμελες εφετειο πλημμελημάτων και μονομελες κακουργημάτων… Έτσι στην τρελα

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 13:02 | Ευτέρπη Αναγνωστοπούλου

    Σωστή η ρύθμιση. Θα δικάζονται περισσότερες υποθέσεις. Οι τρεις ως τώρα εφέτες του τριμελούς εφετείου να δικάζουν από ένα έκθεμα ο καθένας. Σήμερα το τριμελές εφετείο δικάζει το πολύ μισό έκθεμα τη φορά και οι άλλες υποθέσεις αναβάλλονται μία, δύο, τρεις, τέσσερις κ.ο.κ. φορές.

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 13:43 | Π. Ν. Εισαγγελέας Πρωτοδικών

    Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνη και αποτυχημένη νομοθετική επιλογή, ο οποία οριακά θα μπορούσε να γίνει δεκτή μόνον στις περιπτώσεις που το συγκεκριμένο δικαστήριο συγκροτούνταν αποκλειστικά από Πρόεδρο Εφετών (και όχι και από Εφέτες, όπως τώρα προβλέπεται σε περίπτωση αδυναμίας του Προέδρου). Φοβάμαι ότι το Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων θα λειτουργεί στην πραγματικότητα ως Μονομελές Πλημμελειοδικείο, όπου ως επί το πλείστον η απόφαση εκδίδεται από κοινού από τον προεδρεύοντα και τον εισαγγελέα. Δεν μπορεί, όμως, σοβαρές κακουργηματικές υποθέσεις να κρίνονται μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ είναι αντιφατικό όταν κατηγορείται κάποιος για βαρύ πλημμέλημα να δικάζεται από πολυμελές δικαστήριο (σε πρώτο και δεύτερο βαθμό) και όταν κατηγορείται για κακούργημα να δικάζεται από μονομελές δικαστήριο, έστω κι αν απαρτίζεται από εμπειρότερο δικαστικό λειτουργό. Τέλος, ας προσεχθεί και το εξής: στα κακουργήματα το διακύβευμα είναι υψηλό και όταν ένας μόνο δικαστής (στο βαθμό του Εφέτη, χωρίς ιδιαίτερο επαγγελματικό μέλλον και με τα οικονομικά προβλήματα που μαστίζουν τον κλάδο) αναλαμβάνει την ευθύνη εκδικάσεως μιας τέτοιας υποθέσεως, οι πιθανότητες διαφθοράς μάλλον αυξάνονται…

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 12:20 | Σταύρος Λαγκαδιανός

    Πιστεύω πως βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Χρειάζεται μόνο μεγάλη προσοχή στην επιλογή των Δικαστών που θα εκτελέσουν χρέη δικαστή Μονομελούς Εφετείου Κακουργημάτων

  • 16 Δεκεμβρίου 2011, 12:01 | Χρήστος Παπακώστας

    Μπορεί πράγματι να ηχεί παράξενα ακόμα και η φράση «Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων», αλλά είναι ίσως μία λύση (όχι βέβαια η καλύτερη), ενόψει των αδικημάτων για τα οποία θα είναι αρμόδιο (δεν είναι πράγματι τόσο σημαντικά) και της πάντοτε υπάρχουσας δυνατότητας για έφεση

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 16:52 | Χρύσανθος Κετίκογλου

    Μήπως θα έπρεπε εφόσον υιοθετούμε ξένα πρότυπα και ο Εισαγγελέας να βρίσκεται στα έδρανα που βρίσκεται η πολιτική αγωγή έναντι των συνηγόρων υπεράσπισης και όχι να παρακάθεται σα μέλος του Δικαστηρίου, αφού στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, όλοι οι παράγοντες της δίκης και κυρίως τα μέλη του Δικαστηρίου θεωρουν την κάθε πρόταση του εγκυρη και μη μεροληπτική φυσικά, σαν να έγινε από τους ίδιους έστω και ψυχολογικά (ιδίως στους νέους δικαστές), ενώ των συνηγόρων κυρίως υπεράσπισης σαν να γίνεται από κάποιους που λόγω της ιδιότητας τους θέλουν πιθανόν να τους παραπλανήσουν; Έτσι και ο θεσμός του Εισαγγελέα θα αντιμετωπίζεται με λιγότερη δυσπιστία και θα θεωρείται περισσότερο αντικειμενικός.

  • 15 Δεκεμβρίου 2011, 16:49 | Παναγιώτης Δανιάς

    Λυπάμαι που θα το πώ, αλλά Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων δεν υπάρχει, από όσο ξέρω, πουθενά στον κόσμο, σε δημοκρατικό κράτος. Περιμένω τη διάψευση!

Σχόλια