- Στην παρ. 2 του άρθρου 1 του ν. 1406/1983 (Α΄ 182), περί των διαφορών που περιλαμβάνονται στις διοικητικές διαφορές ουσίας που υπάγονται στη δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, προστίθεται περ. ιγ) ως εξής:
«ιγ) Τις διαφορές που αναφύονται από την έκδοση ατομικών πράξεων κατά τη νομοθεσία για την επιβολή μέτρων επιστροφής (rebate) ή αυτόματης επιστροφής (claw back) ή άλλων παρόμοιων μέτρων σε βάρος επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της παροχής υπηρεσιών υγείας και εμπορίας φαρμακευτικών σκευασμάτων, ιατροτεχνολογικών προϊόντων και συμπληρωμάτων ειδικής διατροφής.».
- H παρ. 7 του άρθρου 1 του ν. 1406/1983, περί υπαγωγής των εκεί αναφερόμενων διαφορών στην αρμοδιότητα του διοικητικού εφετείου, καταργείται.
3. Eκκρεμείς υποθέσεις, για τις οποίες δεν έχει οριστεί δικάσιμος μέχρι τη δημοσίευση του παρόντος, παραπέμπονται στο διοικητικό πρωτοδικείο.
Από το να γινεται αποσπασπασματικά κ ανα μηνα η μεταφορα των ακυρωτικων υποθεσεων απο το Διοικητικο Εφετειο προς το Διοκητικό Πρωτοδικειο κ ενω το Διοικητικό Εφετειο εχει σταθερα μικροτερο αριθμο εισαγωγης υποθεσεων σε σχεση με το διοικ πρωτοδικειο (και συγκεκριμένα των Αθηνων οπου εκει με τις εν λόγω ρυθμισεις υπαρχει η επιβαρυνση) τουλαχιστον καντε το σε ενα νομοθετημα…αλλωστε ηταν προφανης εξαρχής η στοχευση.
Η θεσμική αναμόρφωση που επιχειρείται στο πλαίσιο της παρούσας διαβούλευσης παρέχει την ευκαιρία να αρθεί ένας εκ παραδρομής αποκλεισμός: η μη πρόβλεψη συμμετοχής των επικουρικών υπαλλήλων δικαστικού έργου σε επιτροπές, ομάδες εργασίας, επιμορφωτικές δράσεις ή διαδικασίες που σχετίζονται με αντικείμενα της αρμοδιότητάς τους, παρά τη σαφή συνάφεια των καθηκόντων τους με εκείνα των δικαστικών λειτουργών.
Οι υπάλληλοι αυτοί αποτελούν αναπόσπαστο και ενεργό μέρος της απονομής της δικαιοσύνης, συμμετέχοντας στην προετοιμασία, υποστήριξη και τεκμηρίωση του δικαστικού έργου με υψηλή εξειδίκευση και ευθύνη. Επομένως, η συμμετοχή τους σε διαδικασίες που σχετίζονται με το αντικείμενό τους, υπό τους ίδιους όρους με τους δικαστικούς λειτουργούς, δεν συνιστά προνομιακή μεταχείριση, αλλά αναγκαία θεσμική αναγνώριση της συμβολής τους.
Η εξαίρεσή τους από τέτοιου είδους συμμετοχές δεν εδράζεται σε ουσιαστική διαφοροποίηση καθηκόντων, αλλά σε τυπικούς διαχωρισμούς που δεν αντανακλούν την πραγματικότητα της λειτουργίας των δικαστηρίων. Αντιθέτως, η συνυπηρέτηση, η κοινή ενασχόληση με υποθέσεις, καθώς και η καθημερινή συνεργασία με τους δικαστικούς λειτουργούς σε επίπεδο πρακτικής και νομικής επεξεργασίας, τεκμηριώνουν τη σαφή θεσμική συνάφεια.
Ζητείται, συνεπώς, η πρόβλεψη ρητής δυνατότητας συμμετοχής των επικουρικών υπαλλήλων δικαστικού έργου – όπου τούτο είναι συναφές – σε επιτροπές, ομάδες και διαδικασίες διαμόρφωσης πολιτικής και κανονιστικού πλαισίου για τη δικαιοσύνη, καθώς και η δυνατότητα πρόσβασης σε επιμορφωτικά προγράμματα με τα ίδια κριτήρια που ισχύουν για τους δικαστικούς λειτουργούς, στον βαθμό που οι θεματικές σχετίζονται με τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα.
Η αναγνώριση αυτή όχι μόνο προάγει τη θεσμική ισότητα και την ορθολογική κατανομή των ρόλων, αλλά ενισχύει και την αποτελεσματικότητα του ίδιου του δικαστικού συστήματος, αξιοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό του με τρόπο σύμφωνο με την αρχή της χρηστής διοίκησης και του επαγγελματισμού.