Υπουργείο Δικαιοσύνης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• 22 Νοεμβρίου 2015, 11:06 | Τριβωνιανος

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τελικά, η ηλεκτρονική επιτήρηση («βραχιολάκι»), είναι κάτι που

  αδιακρίτως και ανεπιλέκτως αναφέρεται σε όλους τους κοινωνούς,

  ή μόνον αποτελεί εξαργύρωσιν λευκής επιταγής, προς τους

  ευνοούμενους του κ. Αθανασίου ή παντός ετέρου πολιτικού

  στελέχους;

  Ας δοθεί κάποια εξήγηση, αφού, αναμφισβήτητα «αρχή άνδρα

  δείκνυσι».

  Με βάση την πιο πάνω αρχή, είναι μαθηματικά πλέον βεβαιον, ότι

  η ποθούμενη κάθαρση Δικαιοσύνης από αλγεινά και θλιβερά

  φαινόμενα «κόπρου Αυγείου» δεν πρόκειται να τελεσιουργηθεί, αν

  δεν απολακτιστούν οι Θλιβεροί αρριβίστες, που ανελίχθησαν σε

  καίριες θέσεις οσφυοκάμπτοντες με την γνωστήν τακτικήν

  «σαλίγκαρου», εξαρτώμενοι και άρρηκτα συνδεόμενοι με την

  «καρέκλα εξουσίας», ΕΛΕΩ κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ.

  Επίκαιρος περί τούτου καταυγαστήρας, ο

  «αυτοπροσδιοριζόμενος» και ως προϊστάμενος Εισαγγελίας

  Εφετών Αθηνών, απαξιωτικάς προς τούτο μεθοδείας

  μετερχόμενος, και από πλήρη έλλειψη ευθιξίας χαρακτηριζόμενος

  στα όσα εις βάρος του καταμαρτυρούμενα, ακόμη και από την

  ανεκτίμητον κατά το ήθος και αξεπέραστον κατά την επιστημονικήν

  κατάρτισιν πρόεδρον του Ανωτάτου Ακυρωτικού.

  Και δυστυχώς δεν είναι ο μοναδικός αποδιοπομπαίος από τον

  θίασον του κ. Αθανασίου· όμως είναι ο βασικός πρωταγωνιστής.

  Οι αρχαίοι Λακαιδέμονες είχον ωδήν:

  « Αμες δε γ’ εσόμεθα πολλῴ κάρονες»

  (κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλλίτεροι).

  Στη προκείμενη περίπτωση, αυτό θα συντελεσθεί μόνον με

  αφύγρανση σταγονιδίων του περιβάλλοντος κ. Αθανασίου που

  όζουν εκ του μακρόθεν.

• 22 Νοεμβρίου 2015, 11:57 | human rights

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είναι παντελώς ανεξήγητον και βεβαίως καταφανώς ανερμάτιστον,

  το φαινόμενον, κατά το οποίον δεν γίνονται δεκτά, κατ’ εθιμικήν

  τακτικήν, δικόγραφα, απευθυνόμενα ενώπιον του Πενταμελούς

  Εφετείου Αναστολών, με τα οποία ζητείται, η αναστολή

  εκτελέσεως της επιβληθείσης ποινής, εν όψει ασκήσεως κατ’ αυτής

  ενδίκου μέσου, είτε εφέσεως κατ’ άρθρον 497 ΚΠΔ, είτε

  αναιρέσεως κατ’ άρθρον 471 ΚΠΔ, εάν δεν έχει προηγουμένως

  καθαρογραφεί και θεωρηθεί η προσβαλλομένη δι’ ενδίκου μέσου

  απόφασις.

  Τούτο δε ουδαμού εν τῴ νόμῳ προβλέπεται (διά τούτο

  επαναλαμβάνω πρόκειται περί εσφαλμένης εθιμικής πρακτικής του

  Εφετείου), αλλ’ αντιθέτως, διά την χορήγησιν αιτουμένης

  αναστολής εκτελέσεως ποινής αξιούνται εκ του νόμου, έτεραι

  προϋποθέσεις, πάντως όχι της συνυποβολής μετά της σχετικής

  αιτήσεως και αντίγραφου της καθαρογεγραμμένης αποφάσεως,

  που προσβάλλεται με το ένδικον μέσον.

  Το θέμα λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις, αν ληφθεί υπ’ όψιν,

  ότι διά την ολοκλήρωσιν της καθαρογραφής και επικυρώσεως της

  προσβαλλομένης αποφάσεως απαιτείται πάροδος πολλών μηνών

  (ενίοτε και περί το έτος), κατά την διάρκεια της οποίας ο

  καταδικασθείς να αναγκάζηται, μη δυνάμενος να υποβάλλῃ αίτησιν

  αναστολής εκτελέσεως επιβληθείσης ποινής, να παραμένει

  έγκλειστος επί μεγάλον χρονικόν διάστημα, αποστερούμενος

  αναιτίως και αδικαιολογήτως, υπέρ ο,τιδήποτε άλλο και εκνόμως,

  δικαιώματος, ρητώς παρεχομένου εις αυτόν εκ του νόμου.

  Θεία του δικαίου φωνή, όθεν επιτάσσει, όπως εκδικάζονται αι

  υποθέσεις αφορώσαι την αναστολήν εκτελέσεως ποινής, βάσει

  αποσπασμάτων και μόνον της προσβαλλομένης καταδικαστικής

  αποφάσεως, εφόσον ενασχόληση του συγκεκριμένου δικαστηρίου

  αποτελεί το σκέλος συνδρομής των προυποθέσεων για τη

  χορήγηση της αναστολής και σε καμια πείπτωση η ουσία της

  υποθέσως η οποία μέλλει να εξετασθεί από το αρμόδιο προς

  τούτο δικαστήριο.

• 22 Νοεμβρίου 2015, 11:31 | human rights

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  H χαλεπότητα της οικονομικής κρίσεως των εσχάτων χρόνων,

  επιβάλλει, αναγκαίως, όσον αφορά εις τα αποδιδόμενα μόνον

  οικονομικά εγκλήματα, τα οποία ως εκ της φύσεως των δεν

  ενέχουν βίαν, να δίνεται στον καταδικασθέντα η δυνατότης

  υποχρεωτικής εκ του νόμου αναστολής εκτελέσεως, άνευ ετέρου

  επιβαλλομένης ποινής από 5 μέχρι 10 έτη (ως τούτο συμβαίνει ήδη

  διά ποινάς μέχρι τριετίαν) και μετατροπής εις χρηματικήν της τυχόν

  επιβαλλομένης ποινής καθείρξεως μέχρι και δέκα (10) έτη, εφ’

  όσον τούτο διττώς επωφελώς θα συμβάλλῃ, το μεν εις

  δημοσιονομικόν εμπλουτισμόν του κρατικού κορβανά, το δε εις

  ευχερεστέραν ρύθμισιν και διεκπεραίωσιν του καταδικασθέντος δι’

  οικονομικόν έγκλημα υπό καθεστώς ελευθερίας και ουχί

  κρατήσεως.

• 21 Νοεμβρίου 2015, 19:41 | human rights

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ίσως από περιέργεια, ίσως ακόμη και από επαγγελματική

  διαστροφή, φευγαλέα πέφτει το μάτι μου κάθε φορά, που τα

  Τραπεζικά Ιδρύματα προκηρύσσουν διαγωνισμό για πλήρωση

  θέσεων νομικού (δικαστικού, ως αποκαλείται) τμήματος, και μου

  προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η τασσόμενη υποχρέωση δήλωσης

  των υποψηφίων, εάν έχουν οιονδήποτε δεσμόν (συγγενικόν ή

  άλλον), με δικαστικόν λειτουργόν.

  Αρχικά θεώρησα, ότι, τούτο τίθεται, σαν αποτρεπτικόν φαινόμενον,

  ευνοήτου προσωποληψίας και χαρισμού, κατά την εκδίκαση

  υποθέσεων, με διάδικο τα Τραπεζικά Ιδρύματα.

  Απρόσμενα, από τις υποβληθείσες αιτήσεις, εις εκείνας που

  ανεγράφετο δεσμός με δικαστικό λειτουργό, ο υποψήφιος αυτών

  επελέγετο κατά προτίμησιν!!!

  Τελικώς μήπως ο δεσμός με δικαστικόν λειτουργόν αποτελεί

  πρόσθετον μόριον για ευδοκίμηση της αίτησης;

  Τελικά κατενόησα το ακατανόητον:

  Αυτός ο περί ου ο λόγος δεσμός, δεν αποτελεί απλά μόριο, αλλά,

  ακρογωνιαίο λίθο παραδικαστικού με την εκάστοτε διάδικον

  Τράπεζα!

  Και μη χειρότερα!!

• 21 Νοεμβρίου 2015, 19:37 | human rights

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Δεν διακατέχομαι από σύνδρομο γνωστικής επιδειξιομανίας, για

  αυτό θα αρκεσθώ να επισημάνω, προς τον αρμόδιον κ. Υπουργόν,

  μία θλιβερά πραγματικότητα.

  Επί χρόνια στο Πενταμελές Εφετείον Αναστολών, κυρίως, ανά την

  επικράτειαν, από τις εισηγμένες για εκδίκαση, δεκάδες υποθέσεων,

  καθ’ εκάστην δικάσιμον, κατ’ άρθρον 497 ΚΠΔ, απολήγει στη

  πλήρη απόρριψη τους χωρίς να ευδοκιμήσει ούτε μία από αυτές.

  Το ίδιο δε ακριβώς ίσως και σε πιο τραγικό ποσοστό με τα

  βούλεύματα που εκδίδονται επί αιτήσεων για την άρση ή την

  αντικατάσταση προσωρινών κρατήσεων.

  Η αναδυομένη απορία είναι και φυσική και αναμενόμενη:

  Τι εξυπηρετεί η ύπαρξη της πιο πάνω διάταξης; αφού κατ’ ουσίαν

  τα αδέκαστα (εν πολλοίς μόνο κατά τεκμήριον) Δικαστήρια, έχουν

  καταστήσει την διάταξη ανενεργό, τότε, γιατί εξακολουθεί να

  υπάρχει;

  Μήπως εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα, μερικών

  μεγαλοσχήμονων δικηγόρων, που πουλούν ακριβά, στους

  εξαθλιωμένους κοινωνικά, ηθικά, οικογενειακά και επαγγελματικά

  λόγω της κράτησης τους πελάτες τους, φρούδες ελπίδες;;;

  Η εκδίκαση αιτήσεων αναστολής εκτελέσεως ποινής, φέρει στο νού

  «χαίρε, Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν»

  Δε ζητώ, τίποτε περισσότερον από το να εξετασθεί το αλγεινόν

  αυτό ζήτημα στατιστικά, και να διαγνωσθεί, έστω και την τελευταία

  πενταετία πόσες αιτήσεις για αναστολή εκτέλεσης ποινής εν όψει

  ασκήσεως ενδίκου μέσου έχουν υποβληθεί, κυρίως στο

  Πενταμελές Εφετείο, και απ’ αυτές πόσες έχουν ευδοκιμήσει!

  Αιδώς και πάλιν Αιδώς αυτό τα διαλαμβάνει όλα, αφού οι αριθμοί

  ομιλούν πιο εύγλωτα και παραστατικά, από τα παχιά λόγια και

  υποσχέσεις.

• 21 Νοεμβρίου 2015, 18:15 | human rights

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα οικονομικά εγκλήματα ως η απάτη, που εκ της φύσεως τους

  δεν ενέχουν ιδιαίτερη σκληρότητα ή ειδεχθή βία, έναντι του

  κοινωνικού ιστού, είναι και άδικον αλλά και αδιανόητον, να

  εντάσσονται, στα εγκλήματα που συνθέτουν εγκληματική

  οργάνωση, με τις για αυτή προβλεπόμενες εξοντωτικές ποινές,

  που προσιδιάζουν σε ειδεχθή εγκλήματα, όπως η διακίνηση

  προκλητικά μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών, με κομβόϊ

  εκδιδομένων γυναικών κλπ.

  Με αυτό το πρίσμα είναι αδιανόητο να παρέχεται προστασία για

  τραπεζικά ιδρύματα (τα οποία λεκτέον ούτε κρατικά είναι, αλλ’ εν

  πολλοίς, ούτε καν ακραιφνώς Ελληνικά), με τον αναχρονιστικόν

  νόμον 1608/50, επαπειλούντα με επιβολήν εσχάτης των ποινών

  (ισοβίας καθείρξεως) για τους καταχραστάς των Τραπεζών που

  πρέπει να απεγκλωβιστούν από το Δημόσιο.

  Πρέπει, αδίστακτα να δικακηρυχθεί, ότι ο φερόμενος που

  αναπτύσσει εγκληματική δραστηριότητα απέναντι σε οιοδήποτε

  τραπεζικό ίδρυμα, είναι εξωφρενικόν να αντιμετωπίζεται σαν

  «καταχραστής του Δημοσίου».

  Επομένως, το συντομώτερον πρέπει να καταργηθεί ο

  αναχρονιστικός Ν.1608/1950 ως προς τα τραπεζικά ιδρύματα, και

  συναφώς τα οικονομικής φύσεως εγκλήματα να απαγκιστρωθούν

  από τις δρακόντειες διατάξεις περί εγκληματικής οργάνωσης.

  Βέβαια, η πεπαλαιωμένη νοοτροπία «Τράπεζα ίσον Κράτος», που

  μέχρι τώρα έδινε πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη του

  αναχρονιστικού Ν.1608/50, και απέληγε σε εμπόδιο για την

  κατάργηση του, ως προς τα Τραπεζικά Ιδρύματα, δικαιολογητικόν

  λόγον είχε την ομηρίαν κυβερνητικών και μη κομμάτων, εξ’ αιτίας

  πληθώρας δανειοδοτήσεων τους, από τις Τράπεζες

  (θαλασσοδάνεια Αγροτικής, Ταχ. Ταμιευτηρίου, Ι.Κ.Α).

  Τώρα, επέστη η στιγμή, για τον λογικά αναγκαίο και ηθικονομικά

  επιβεβλημένο απεγκλωβισμό και διάκριση:

  Άλλο τραπεζικό Ίδρυμα ΄και Άλλο Κρατικόν (Δημόσιον).

• 21 Νοεμβρίου 2015, 17:41 | Τριβωνιανος

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Eπιτέλους, έστω και καθυστερημένα, ο αρμόδιος Υπουργός

  κατανόησε, ότι η ακριβοδίκαια κρίση, για συνδρομή

  προυποθέσεων χορηγήσεως εναλλακτικού τρόπου έκτισης

  ποινής, και ειδικά με ηλεκτρονική επιτήρηση (βραχιολάκι),

  εκφέρεται μόνον από τα κατά τόπους Συμβούλια φυλακών, (με την

  προεδρία του εισαγγελέως της φυλακής και μέλη διευθυντή,

  κοινωνικό λειτουργό κ.α), αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο δύναται

  να διερευνηθεί, επισκοπηθεί και τελικά αξιολογηθεί η εν γένει

  διαβίωση του κρατουμένου, κάτω από ειδικές συνθήκες κράτησης,

  και όχι με αντικατοπτρισμό πίσω από τα ψυχρά έγγραφα της

  δικογραφίας και μόνον!!!

  Αίφνης, η Κοινωνική Υπηρεσία, βρίσκεται πιό κοντά στο κάθε

  κρατούμενο, και έχει ακόμα την δυνατότητα, να έρχεται σε επαφή

  ακόμα και με τις τυχόν οικογενειακές στην κοινωνία συνθήκες σε

  αναφορά με κάθε κρατούμενο.

  Έτσι λοιπόν, παρακάμπτεται η ολισθηρά ακραία δικαστική

  διερεύνηση, που, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια ολοέν και

  εναργέστερα διέπεται από ανάλγητα και ασυνείδητα δικαστικά και

  παραδικαστικά κυκλώματα, που αυθαιρετούν, με βάση

  σκοπιμότητα, εκδικητικότητα και ευτελή ιδιοτέλεια (αρκεί να

  αναλογισθεί κανείς πόσα παιδιά δικαστών ή και νεότεροι δικαστές,

  έχουν ασκηθεί νομικά σε γραφεία μεγαλοδικηγόρων, που, στη

  συνέχεια, από ηθική υποχρέωση, είναι ισόβια αλυσοδεμένοι

  όμηροι σε αυτούς), σε συνεργασία με αργυρώνητους δικηγόρους

  που πουλάνε, με ποσά όχι ευκαταφρόνητα, ελπίδα, σε ψυχικά

  μελλοθάνατους υπόδικους και καταδίκους, εξαργυρώνοντας, την

  υπαρκτή ή υποτιθέμενη φιλία, γνωριμία ή επικοινωνία, με τον

  δικαστικό λειτουργό που πρόκειται να αποφανθεί για την υπόθεση.

  Κοντολογής, τα εχέγγυα δίκαιης κρίσης, εξασφαλίζονται μόνον,

  όταν το δικαιοδοτικό όργανο είναι το Συμβούλιον φυλακής, με

  αδέκαστον και απροσωπόληπτον κρίση, που εστιάζεται βασικά

  στην ιδιαιτερότητα των συνθηκών κράτησης, που δεν είναι

  δυνατόν να έχη η ακραιφνώς δικαστική κρίση (δεν είναι άμοιρη

  σημασίας η ύπαρξη μεικτών ορκοτών δικαστηρίων, διά τούτο και

  δια την ταυτότητα του λόγου, η διαδικασία ενώπιον του Συμβολίου

  Φυλακής, αναλογικά πρέπει να ακολουθηθεί και σε σχέση με

  αιτήσεις για υφ’ όρον απόλυση ή αντικατάσταση ή άρση

  προσωρινής κράτησης.

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:54 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  To διαγιγνωσκόμενο ποσοστόν αναπηρίας, εκ μέρους επαϊόντων

  ιατρών πραγματογνωμόνων, επιβάλλεται να είναι –πλην

  εξαιρέσεων πλαστότητος- αδιαμφισβήτητον υπό του

  επιλαμβανομένου της αιτήσεως ηλεκτρονικής επιτηρήσεως ή κατ’

  οίκον περιορισμού, διότι αλλοιώς, η προσφυγή σε άτομα

  κατέχοντα ειδικάς ιατρικάς γνώσεις αυτοαναιρείται, και το μόνο το

  οποίο επιφέρει είναι, μια ατελέσφορος καθυστέρησις και

  αδιανόητος αναβάθμισις του ασχέτου εις γνώσεις ιατρικής

  δικαστού (που συγκροτεί το εκάστοτε συμβούλιον που

  αποφαίνεται ) εις γνώστην δυσεπίλυτων ιατρικών θεμάτων,

  υπερσκελίζοντας τοιουτοτρόπως το ιατρικόν επιτελείον!

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:34 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ευελπιστώ, ότι, επιτέλους έφθασεν η στιγμή, για την ακριβοδίκαιη

  εφαρμογή, των διατάξεων, που αναφέρονται στην ηλεκτρονική

  επιτήρηση, δοθέντος ότι μέχρι τούδε δεν υπήρξε η αναμενόμενη

  εφαρμογή τους (δεν είναι άμοιρο σημασίας ότι μέχρι τούδε ΜΟΝΟ

  ΔΥΟ «βραχιολάκια» έχουν δοθεί διά της δικαστικής οδόυ). Τόση

  λοιπόν αναλγησία και ασυνειδησία εκ μέρους των εφαρμοστών του

  δικαίου; τα ελατήρια τους είναι τόσον ευτελή που εδραιώνονται

  στην άγνοια του νόμου ή μήπως στη φυγοπονία τους· Κι όμως

  πιλότος δικανικής κρίσεως εδραζομένης στον νόμο και τη

  δικαστική συνείδηση, θα πρέπει να είναι η αδιαμφισβήτητη

  βούληση του νομοθέτη, ότι ο επιδιωκόμενος στόχος σωφρονισμού,

  επιτυγχάνεται μάλλον στην κοινωνία, παράν εις τα σωφρονιστικά

  καταστήματα και σε τούτο η ωφέλεια από την ορθή εφαρμογή των

  διατάξεων την ηλεκτρονική επιτήρηση απολήγει ανυπολόγιστος.

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:15 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είναι ασύμφωνο και με τη στοιχειώδη ακόμη λογική να γίνεται

  μνεία –και μάλιστα κατ’ ανάγκην αναπόδεικτα- εις « τα ιδιαίτερα

  χαρακτηριστικά της πράξεως», αφού αυτά απεικονίζονται, μόνον

  εις την αποδιδομένην κατηγορίαν, η οποία όμως δεν έχει σμιλευθεί

  από την βάσανον της επ’ ακροατηρίου διαδικασίας· κι όμως

  χιλίαδες προσωρινές κρατήσεις, που κατ’ ουσίαν ουδεν διαφέρουν

  της προκαταβολής επιβληθησομένης ποινής, εδραιώνονται σ αυτά

  τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά· τι γίνεται όμως σε πάμπολες

  περιπτώσεις που ακολουθεί αθώωση; «Μας συγχωρείτε κάναμε

  λάθος» , αυτό θα είναι το επιμύθιον; και ούτε γάτα ούτε ζημιά που

  λέει ο θυμόσοφος λαός;;!!

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:35 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Επάναγκες είναι στην άσκηση δικαιοαπονεμητικής πολιτικής, που,

  όπως προσφυώς λέχθηκε, «είναι η ωραιοτέρα λειτουργία, αφού

  μέσω αυτής το δίκαιον χωρεί, από το πεδίον αφηρημένων ιδεών,

  εις συγκεκριμένας εφαρμογάς», να μη γίνεται εκμετάλευσις του

  ανίσχυρου ψυχικού δυναμικού μερικών κατηγορουμένων, με την

  αναβάθμιση τους σε μάρτυρες κατηγορίας, με την ποθεινή

  απόλαυση προνομιακής μεταχειρίσεως τους!

  Που είναι λοιπόν, η επιταγή του νόμου για ηθική απόδειξη!

  Δόξα στη συνωμοσία! Αθάνατη Ελλάδα, μια ζωή ίδια και

  απαρράλακτη (Σωκράτης, Κολοκοτρώνης, Λεωνίδας, Εφιάλτης και

  η ζωή συνεχίζεται!!!!)

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:42 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αυτοαναιρείται, ο σκοπός του σωφρονισμού δια του εγκλεισμού,

  προκειμένου για ένα κατάδικο, όταν επιπρόσθετα, στον ίδιο,

  επιβάλλεται και προσωρινή κράτηση για αποτροπή φυγής ή

  επανάληψη εγκληματικής δραστηριότητας, τυχόν άμα τη

  περιελεύσει εν καταστάσει ελευθερίας;

  Αυτόθροο το ερώτημα που ξεπηδά: ποιος ο διωκόμενος σκοπός

  και ο εμφιλοχωρών κίνδυνος; Ανεξήγητον!!! (Αφού το αυτόν

  άτομον ήδη κρατείται.)

• 17 Νοεμβρίου 2015, 10:20 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  H απόφαση για ηλεκτρονική επιτήρηση επωφελές είναι να

  αποφασίζεται από το Συμβούλιο Φυλακής τόπου κράτησης, με

  πρόταση του παρ’ αυτώ Εισαγγελέως, γιατί διαφορετικά ο

  Εισαγγελεύς που έχει επιληφθεί της αποδιδομένης κατηγορίας,

  είναι εμφανέστατα επηρεασμένος, εις βάρος του εκάστοτε

  κατηγορουμένου, και δεν είναι δυνατόν να έχει γνώση για τον εκ

  του μέχρι τούδε επιβληθέντος εγκλεισμού επιτευχθέντα ή μη

  σωφρονισμόν.

  Πέραν του ότι πολλές διώξεις γίνονται με σκοπιμότητα, και για

  εξυπηρέτηση της γίνεται επιλογή, συγκεκριμένων εισαγγελικών

  λειτουργών, που υποτακτικά αν όχι δουλικά την θεραπευουν.

• 16 Νοεμβρίου 2015, 19:48 | Νικ.Βλατάκης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Διά την προσφορότητα και αποτελεσματικότητα του θεσμού της ηλεκτρονικής επιτηρήσεως, επάναγκες τυγχάνει, όπως αποφασίζει περί αυτής το Συμβούλιον Πλημμελειοδικών του τόπου εκτίσεως της ποινής, εφ’ όσον άλλως κάλλιστα είναι δυνατόν (ιδιαίτατα σε περίπτωση συνδρομής καταδικών και υποδικιών) να παρουσιάζεται διάσπασις της κατά τόπον αρμοδιότητος ως προς το επιλαμβανόμενον συμβούλιον ανά την επικράτειαν, το οποίον στην μη απύθμενο περίπτωση δύναται να μη εφαρμόζη σχετικές διατάξεις επί τη προφάσει υπάρξεως υποδικιών η τουναντίον.
  Εν συνόψει, όθεν, επιβάλλεται βάσει πιστοποιητικού κρατήσεως να αποφαίνεται το Συμβούλιο τόπου εκτίσεως και μόνον αποτρεπομένης ούτω της εμφιλοχωρούσης διασπάσεως.

• 13 Νοεμβρίου 2015, 06:37 | Γεώργιος-Χαράλαμπος Κατρακίλης

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Καί τίνι λόγω να μη εφαρμοσθεί σε όλους καταργουμένων ή έστω συρρικνουμένων των φυλακών;