1. Το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται α) με συμφωνία των μερών, που γίνεται αυτοπροσώπως με συμβολαιογραφικό έγγραφο, β) με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση, εφόσον έχει επιδοθεί προηγουμένως με δικαστικό επιμελητή πρόσκληση για συναινετική λύση στο άλλο μέρος και έχουν παρέλθει τρεις μήνες από την επίδοση, και γ) αυτοδικαίως, αν συναφθεί γάμος μεταξύ των μερών.
2. Η λύση του συμφώνου συμβίωσης ισχύει από την κατάθεση αντιγράφου του συμβολαιογραφικού εγγράφου, που περιέχει τη συμφωνία ή τη μονομερή δήλωση, στο ληξίαρχο όπου έχει καταχωριστεί και η σύστασή του.
3. Για τη διατροφή μετά τη λύση του συμφώνου εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τη διατροφή μετά το διαζύγιο, εκτός αν τα μέρη παραιτηθούν από το σχετικό δικαίωμα κατά την κατάρτιση του συμφώνου.
Το να είναι και οι δυο ενήλικοι είναι σωστό. Μακάρι να υπήρχε και για το γάμο! Το άρθρο 347 του ΠΚ είναι ένα νομικό απολίθωμα και είναι να απορεί κανείς γιατί συντηρείται. Καμια συναινετική επαφή μεταξύ ενηλίκων δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται προσβλητικά ως «ασελγής» διότι αυτό υποβαθμίζει την προσωπικότητα των μετεχόντων. Επί τη ευκαιρία και η έναντι οικονομικής συναλλαγής επαφή δεν πρέπει να ποινικοποιείται. Τώρα, παράλογα ποινικοποιείται μόνο μεταξύ αρρένων. Πορνεία είναι όχι η συνουσία εκτός γάμου, αλλά η έναντι χρηματικού ανταλλάγματος εκχώρηση της συναίνεσης σε σεξουαλική πράξη. Προσοχή, να υπάρχει συναίνεση. Ο εξαναγκασμός είναι φρικτό έγκλημα και πρέπει να διώκεται αυστηρά. Πέραν αυτού, κάθε συναινετική πράξη με συναλλαγή έπρεπε να είναι νόμιμη και να φορολογείται.
Πολλοί και πολλές έχετε παρεξηγήσει το νόημα της ιστοσελίδας. Το Υπουργείο ετοίμασε ένα σχέδιο νόμου και καλεί μέσω αυτής της ιστοσελίδας τους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους για τυχόν τροποποιήσεις ή κάτι που μπορεί να έχει τυχόν διαφύγει την προσοχή της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής ή κάποιο σημείο που να επιδέχεται αμφίβολη ερμηνεία και να χρειάζεται διόρθωση. Γράφουμε τις τροποποιήσεις που επιθυμούμε να γίνουν μαζί με τα επιχειρήματά μας χωρίς να αφορίζουμε λέγοντας άσχετες, ασυνάρτητες κουβέντες και χωρίς να βρίζουμε.Αντί αυτού σε κάθε άρθρο μπαίνουν σχόλια άσχετα με το άρθρο και υβριστικά Λίγη σοβαρότητα και λίγος σεβασμός δεν θα έβλαπτε.
Διαφωνώ ριζικά με την προώθηση του συγκεκριμένου νομοσχέδιου, γιατί είναι σαν να αναγνωρίζουμε και να επιβραβεύουμε μία αφύσικη κατάσταση ως φυσιολογική!
Πως μπορεί να χαρακτηριστεί ως «φυσιολογικό» κάτι που έχει άμεση σχέση με το ένστικτο της αναπαραγωγής, όταν αναπαραγωγή δεν υπάρχει; Το γενετήσιο ένστικτο χωρίς το συγκεκριμένο προσανατολισμό του, μοιάζει με «άκαρπη συκιά» και οδηγεί στην αυτοκαταστροφή την ανθρωπότητα.
Όταν ο προσωπικός μας σεξουαλικός προσανατολισμός που είναι καθαρά υποκειμενική μας υπόθεση, γίνεται ιδεολογία και καταβάλλεται προσπάθεια κοινωνικής επιβολής της, γίνεται κοινωνικά επικίνδυνος. Είναι δε επικίνδυνος διότι ο ίδιος τρόπος ζωής (η ιδιοτροπία του καθενός), προβάλλεται ως φυσικός και γενικός τρόπος ζωής, ο οποίος πρέπει να γίνει αποδεκτός χωρίς καμία συζήτηση!
Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, τι νόημα έχει η θεσμοποίηση του «αντιρατσιστικού-λεγόμενου-νόμου» που επιδιώκει ακόμη και την κατάργηση αναφαίρετων προσωπικών δικαιωμάτων, όπως είναι αυτό της ελεύθερης έκφρασης του λόγου για τέτοιες μειονότητες ανθρώπων;
Προτείνουμε πρόσθεση παραγράφου για τη λύση των συμφώνων συμβίωσης που έχουν συναφθεί στην αλλοδαπή:
«Λύση συμφώνου συμβίωσης που έχει γίνει νομίμως στην αλλοδαπή, σύμφωνα με το δίκαιο του τόπου τέλεσής της, αναγνωρίζεται αυτοδίκαια με την κατάθεση αποσπάσματός της στο αρμόδιο Ληξιαρχείο»
Εκ μέρους του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ),
Μαρίνα Γαλανού.
Αν κατάλαβα καλά, θα μπορεί κάποιος να κάνει απεριόριστα σύμφωνα διαβίωσης.Άρα κάθε τρεις και λίγο θα κλείνει «εμπορικές» συμφωνίες με εταίρους και αν η συμφωνία δεν πηγαίνει καλά θα απευθύνεται σε άλλο συνεργάτη. Και το λέτε αυτό εξέλιξη κοινωνίας και εκσυχρονισμό των ιδεών?
Επίσης, όπου αναφέρεστε μέσα στο κείμενο, στη λέξη γάμος, θα πρέπει να την συμπληρώνεται με αντίστοιχο προσδιορισμό και να αναφέρεται «γάμο μεταξύ ετεροφύλων» . Γιατί μόνο μεταξύ ετεροφύλων υπάρχει γάμος.
Και σε αυτό το άρθρο και σε άλλα έχετε κάνει αυτή τη παράληψη.
ΟΧΙ
Η καινοτομία της πρώτης παραγράφου του άρθρου 7 του νομοσχεδίου σε σύγκριση προς τις αντίστοιχες διατάξεις του υφιστάμενου νόμου 3719/2008 συνίσταται στη δυσχέρανση της διαδικασίας μονομερούς λύσης του συμφώνου συμβίωσης. Με την προτεινόμενη ρύθμιση δεν θα αρκεί η κοινοποίηση με δικαστικό επιμελητή συμβολαιογραφικής δήλωσης περί της μονομερούς λύσης και καταχώριση αυτής στο ληξιαρχείο. Αντιθέτως με δικαστικό επιμελητή θα επιδίδεται πρόσκληση για συναινετική λύση του συμφώνου και μόνο μετά την πάροδο τριών μηνών από την επίδοση θα είναι δυνατή η λύση με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση που θα πρέπει να καταχωρηθεί στο ληξιαρχείο. Η επιμήκυνση αυτή της διαδικασίας μονομερούς λύσης αξιολογείται θετικά καθώς η υπερβολικά απλοποιημένη διαδικασία λύσης του συμφώνου συμβίωσης υπό του καθεστώς του νόμου 3719/2008 είχε αποτελέσει σημείο κριτικής και εύλογου προβληματισμού.
Ως Έλληνας πολίτης καί Χριστιανός Ορθόδοξος διαφωνώ με το νομοσχέδιο «Σύμφωνο Συμβίωσης» το οποίο επεκτείνεται και στα ομόφυλα άτομα.
Περί της απορίας, της φιλτάτης Στέλλας καί αντιστοίχων αποριών απαντώ σαφεστάτως. Το παρόν συμβόλαιον ελευθέρας/κοινής συμβιώσεως:
(1) δεν είναι γάμος,
(2) δεν είναι κάτι καινοφανές, καθώς από Αρχαιοτάτων χρόνων, υπήρχεν αντίστοιχον θεσμικόν παράδειγμα στη Ρώμη, επί της οποίας αναλόγως των
δνυατοτήτων τους οι πολίτες, επέλεγαν τί επιθυμούσαν:
(α) την παραδοσιακήν γαμήλιον τελετήν, με πομπές, θέαμα, πολυδάπανες εορτές καί αφιερώματα προς τα ιερά των θεών, τελουμένη κυρίως εκ των πλουσίων, ή συλλογικώς εκ των Ρωμαϊκών γενών περί ομαδικών γάμων,
(β) την λιτήν παραδοσιακήν εορταστικήν ενδοοικογενειακήν τελετήν καί τον αντίστοιχον ενδοοικογενειακόν εορτασμόν, με λιτό γεύμα κ.λ.π.
(γ) την τελετήν της «αγοράς» κατά την οποίαν, οι πένητες Ρωμαίοι, αντί της περιπτώσεως (β) επέλεγαν το να δώσουν ένα ευτελές ποσόν προς τον πατέραν της νύφης, χάριν συμβολισμού της προ αιώνων ισχυσάσης αυστηράς εξουσίας, ενώ αν δεν υπήρχε πατέρας ή αδελφός τότε δινόταν προς αυτήν καί ήταν ένα είδος τυπικού «συμβολαίου», με προκαθορισμένην διάρκειαν του γάμου. Λόγου χάριν, συμφωνούσαν εάν θα διαρκούσε δέκα(10) ή είκοσιν(20) ή τριάντα(30) ή σαράντα(40) έτη καί άμα τη λήξει του μπορούσαν οι σύζυγοι να το ανανεώσουν εφ’ όσον ήθελαν. Άρα, το σύμφωνον ελευθέρας/κοινής συμβιώσεως, αντιστοιχεί ακριβώς εδώ.
(δ) Οι στρατιωτικοί προφανώς λόγω της απαγορεύσεως του γαμου, διέθεταν παλλακίδες.
Άρα, πού το περίεργον επί του προκειμένου; Ένα Ρωμαϊκόν έθος, μετά τόσων άλλων προστίθεται.-
Νομίζω ότι υπάρχει ένα κενό στον συνδυασμό του Άρθρο 2.2. και στον παρόν άρθρο 7.γ.
Εξηγώ:
Πώς μπορεί να λυθεί ένα σύμφωνο συμβίωσης λόγω γάμου, εφόσον για να παντρευτείς (είτε θρησκευτικά είτε πολιτικά) πρέπει να είσαι ελεύθερος ή διαζευγμένος ;
Εάν για να τελέσεις σύμφωνο συμβίωσης, πρέπει να βεβαιώσεις ότι δεν είσαι έγγαμος, αντίστοιχα πρέπει για να τελέσεις γάμο πρέπει να βεβαιώσεις ότι δεν είσαι δεσμευμένος με σύμφωνο συμβίωσης.
Δεν ξέρω αν δημιουργεί πολλά προβλήματα από ότι λύνει, αλλά εάν το σύμφωνο συμβίωσης «αντιστοιχεί» με κάποιο τρόπο στον γάμο, δεν θα έπρεπε να ισχύει και το αντίθετο ;
Αναφορικά με τον τρόπο λύσης του συμφώνου, θεωρώ ότι η περίπτωση β’ της παραγράφου 1 σχετικά με τη μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση συνιστά επικίνδυνα εύκολο τρόπο λύσης της ένωσης διότι μια απλή επίδοση πρόσκλησης για συναινετική λύση δεν είναι δυνατόν να ανοίγει το δρόμο στην άλλη πλευρά να διαλύσει μονομερώς μια συμβίωση (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και μια ολόκληρη ζωή με ό,τι συνεπάγεται αυτό όπως ενδεικτικά αναφέρω τη δημιουργία περιουσίας, οικογενειακών δεσμών των εκατέρωθεν οικογενειών και πάνω από όλα το συναισθηματικό δεσμό μεταξύ δύο ατόμων κλπ) με την απλή παρέλευση 3 μηνών! Αν είναι δυνατόν! Θεωρώ ότι θα πρέπει οι προϋποθέσεις για τη λύση του συμφώνου να καταστούν πιο δύσκολες και να υπάρχει αναλογική εφαρμογή των διατάξεων περί λύσεως του γάμου. Δεν μπορούν π.χ. 2 άνθρωποι να συμβιώνουν μαζί 30 χρόνια αντλώντας δικαιώματα εκατέρωθεν από αυτή την έννομη σχέση και εν μια νυκτή να διαλύονται όλα με τη γνώμη του ενός και μόνον. Είμαι υπέρ μιας γρήγορης διαδικασίας όταν υφίσταται συναίνεση και των 2 μερών (περίπτωση α΄ της παραγράφου 1) αλλά στην περίπτωση που ο ένας από τους 2 αρνείται να συναινέσει είναι απαράδεκτο, διακινδυνευμένο και ιδιαιτέρως επαχθές να «εικάζεται» ή να «τεκμαίρεται» η συναίνεσή του σε κάτι για το οποίο ουδέποτε συμφώνησε (δηλαδή το χωρισμό). Θεωρώ ότι η περίπτωση β΄ υπερβαίνει την έννοια της ελεύθερης βούλησης και δε σέβεται την ίδια την έννομη σχέση που έχει δημιουργηθεί με το σύμφωνο συμβίωσης, δημιουργώντας προκλητικά εύκολες προϋποθέσεις για τη διάλυσή του. Δηλαδή αν υποθέσουμε για παράδειγμα ότι η επίδοση γίνεται ως «αγνώστου διαμονής» στον καθ’ ού ο οποίος ουδέποτε φυσικά θα λάβει γνώση της βούλησης του συντρόφου του για χωρισμό, λόγω γεγονότος ανωτέρας βίας και δίχως δική του υπαιτιότητα, τι θα γίνει; Θα βρεθεί ξαφνικά χωρισμένος χωρίς να φταίει και χωρίς να το ξέρει; Επίσης, θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση η παρέλευση μόλις ενός τριμήνου είναι υπερβολικά συντετμημένη. Γιατί αυτή η βιασύνη; Αυτή τη στιγμή έρχεται ο Νομοθέτης και προσπαθεί να προστατέψει τις σχέσεις που έχουν ήδη δημιουργηθεί και αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής, και κάθε σύγχρονης κοινωνίας και θεωρώ ότι δε θα πρέπει να συμπεριληφθουν στο νομοσχέδιο διατάξεις που ευτελίζουν απαρχής την ίδια την έννοια του συμφώνου συμβίωσης. Το σύμφωνο συμβίωσης έρχεται για να προστατέψει μια σχέση σταθερή και με διάρκεια και ως εκ τούτου θεωρώ απαράδεκτο να εκλαμβάνεται εν τη γεννέση του ως έννοια μεταβλητή και ασταθής.
Θα ήταν προτιμότερο να αλλάξει ο χρόνος των τριών μηνών σε 45-60 μέρες. Ένα ζήτημα της ελληνικής δημόσιας ζωής είναι η γραφειοκρατία, και θεωρώ ότι τα καινούρια νομοσχέδια θα έπρεπε να το καταπολεμούν. Οι τρεις μήνες είναι μεγάλο διάστημα, το οποίο καθυστερεί τη διαδικασία.
Να συμπεριληφθεί όρος που να απαγορεύει ρητά την υιοθέτηση ή διαβίωση παιδιών σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια που τέλεσαν σύμφωνο συμβίωσης).
υπόψη, έτσι όπως είναι διατυπωμένο, μπορεί κάποιος που έχει ήδη παιδί, να κάνει σύμφωνο με κάποιον ομοφυλόφιλο του. Συνεπώς να κρίνεται άκυρο το σύμφωνο συμβίωσης τότε για να προστατευθεί το παιδί.
(Όπως έχω τονίσει, δεν υφίσταται κανένα θέμα δημιουργίας του θεσμού του συμφώνου συμβίωσης αφού όποιος επιθυμεί να έχει μόνιμο σύζυγο και λοιπά συζυγικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, παντρεύεται, είτε με θρησκευτικό είτε με πολιτικό γάμο).
Στην περίπτωση γ της παραγράφου 1 πρέπει να προστεθεί η λέξη «ετερόφυλων», δηλαδή «γ) αν συναφθεί γάμος μεταξύ των ετερόφυλων μερών», γιατί με την παρούσα διατύπωση θα θεωρηθεί ότι θεσπίζεται και γάμος ομοφύλων, που δεν είναι στη βούληση του νομοθέτη.
ΣΤΟ 1. και 2.: Να μην παρεμβάλεται το συμβολαιογραφικό έγγραφο, αλλά η διαδικασία να δηλώνεται στον Ληξίαρχο.
ΠΡΟΤΑΣΗ:
1. Το σύμφωνο συμβίωσης λύνεται α) με συμφωνία των μερών, που γίνεται αυτοπροσώπως ενώπιον του ληξίαρχου, β) με μονομερή δήλωση στον ληξίαρχο, εφόσον έχει επιδοθεί προηγουμένως με δικαστικό επιμελητή πρόσκληση για συναινετική λύση στο άλλο μέρος και έχουν παρέλθει τρεις μήνες από την επίδοση, και γ) αυτοδικαίως, αν συναφθεί γάμος μεταξύ των μερών.
2. Η λύση του συμφώνου συμβίωσης ισχύει άμεσα μετά την επίδοση της δήλωσης στο ληξίαρχο όπου έχει καταχωριστεί και η σύστασή του.
Οποιοσδήποτε ομοφυλόφιλος σέβεται τον εαυτό του , την κοινωνία αλλά πάνω απο όλα λέει ότι αγαπάει τα παιδιά , θα ήταν αντίθετος στην υιοθεσία τέκνου απο τον ίδιο. Το αντίθετο μάλιστα, θα πρέπει να τα προστατέψει και να παρέχει κάθε ευκαιρία να μεγαλώσουν «NORMAL» όπως έχει ορίσει η φύση.
Με το πρόσχημα της αγάπης και της προσφοράς δέν μπορείς να παίξεις πάνω σε ανυποψίαστες , αγνές ψυχές.
Μακριά λοιπόν όλες οι αρωστημένες αντιλήψεις, μακριά το κουκούλωμα των πάθών που μαστίζουν την κοινωνία των μεγάλων απο τα παιδιά.
Μπορεί και πρέπει να κρατηθεί η αγάπη ανάμεσα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια απο σεβασμό στο συνάνθρωπο γιατί μητέρα και πατέρας (υπο φυσιολογικές συνθήκες) δεν υπήρξε ουτε μπορεί να υπάρξει του ιδίου φύλου χώρις παρεμβόλη στον ψυχισμό του το πιό αδύναμου μέλους που αποτελεί ενα παιδί. Υπάρχουν φυσιολογικά ζευγάρια που πεθαίνουν να υιοθετήσουν ενα παιδάκι και πάλι η πολιτεία το έχει ορειοθετήση ενα πολύ αυστήρο πλαίσιο για να προστατεψει αυτές τις αθώες ψυχούλες που δεν έχουν φταίξει σε κανέναν και τίποτα.
Οτιδήποτε αλλο λοιπόν ειναι ΠΑΡΑ-ΦΥΣΗ και αποτελεί δικαολογία της ψυχικής μας αδυναμίας και της καινωνικής σήψης την οποία έχουμε περιέλθει.
Ραφαήλ έχεις παρεξηγήσει το νόημα της ιστοσελίδας. Το Υπουργείο ετοίμασε ένα σχέδιο νόμου και καλεί μέσω αυτής της ιστοσελίδας τους πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους για τυχόν τροποποιήσεις ή κάτι που μπορεί να έχει τυχόν διαφύγει την προσοχή της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής ή κάποιο σημείο που να επιδέχεται αμφίβολη ερμηνεία και να χρειάζεται διόρθωση. Γράφουμε τις τροποποιήσεις που επιθυμούμε να γίνουν μαζί με τα επιχειρήματά μας χωρίς να αφορίζουμε λέγοντας άσχετες, ασυνάρτητες κουβέντες και χωρίς να βρίζουμε. Έχω παρατηρήσει ότι «μπαίνεις» σχεδόν σε κάθε άρθρο και γράφεις κάτι άσχετο από κάτω λες και πρόκειται για τον προσωπικό σου ιστότοπο. Λίγη σοβαρότητα και λίγος σεβασμός σε παρακαλώ.
Αναφορικά με τον τρόπο λύσης του συμφώνου, θεωρώ ότι η περίπτωση β’ της παραγράφου 1 σχετικά με τη μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση συνιστά επικίνδυνα εύκολο τρόπο λύσης της ένωσης διότι μια απλή επίδοση πρόσκλησης για συναινετική λύση δεν είναι δυνατόν να ανοίγει το δρόμο στην άλλη πλευρά να διαλύσει μονομερώς μια συμβίωση (που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και μια ολόκληρη ζωή με ό,τι συνεπάγεται αυτό όπως ενδεικτικά αναφέρω τη δημιουργία περιουσίας, οικογενειακών δεσμών των εκατέρωθεν οικογενειών και πάνω από όλα το συναισθηματικό δεσμό μεταξύ δύο ατόμων κλπ) με την απλή παρέλευση 3 μηνών! Αν είναι δυνατόν! Θεωρώ ότι θα πρέπει οι προϋποθέσεις για τη λύση του συμφώνου να καταστούν πιο δύσκολες και να υπάρχει αναλογική εφαρμογή των διατάξεων περί λύσεως του γάμου. Δεν μπορούν π.χ. 2 άνθρωποι να συμβιώνουν μαζί 30 χρόνια αντλώντας δικαιώματα εκατέρωθεν από αυτή την έννομη σχέση και εν μια νυκτή να διαλύονται όλα με τη γνώμη του ενός και μόνον. Είμαι υπέρ μιας γρήγορης διαδικασίας όταν υφίσταται συναίνεση και των 2 μερών (περίπτωση α΄ της παραγράφου 1) αλλά στην περίπτωση που ο ένας από τους 2 αρνείται να συναινέσει είναι απαράδεκτο, διακινδυνευμένο και ιδιαιτέρως επαχθές να «εικάζεται» ή να «τεκμαίρεται» η συναίνεσή του σε κάτι για το οποίο ουδέποτε συμφώνησε (δηλαδή το χωρισμό). Θεωρώ ότι η περίπτωση β΄ υπερβαίνει την έννοια της ελεύθερης βούλησης και δε σέβεται την ίδια την έννομη σχέση που έχει δημιουργηθεί με το σύμφωνο συμβίωσης, δημιουργώντας προκλητικά εύκολες προϋποθέσεις για τη διάλυσή του. Δηλαδή αν υποθέσουμε για παράδειγμα ότι η επίδοση γίνεται ως «αγνώστου διαμονής» στον καθ’ ού ο οποίος ουδέποτε φυσικά θα λάβει γνώση της βούλησης του συντρόφου του για χωρισμό, λόγω γεγονότος ανωτέρας βίας και δίχως δική του υπαιτιότητα, τι θα γίνει; Θα βρεθεί ξαφνικά χωρισμένος χωρίς να φταίει και χωρίς να το ξέρει; Επίσης, θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση η παρέλευση μόλις ενός τριμήνου είναι υπερβολικά συντετμημένη. Γιατί αυτή η βιασύνη; Αυτή τη στιγμή έρχεται ο Νομοθέτης και προσπαθεί να προστατέψει τις σχέσεις που έχουν ήδη δημιουργηθεί και αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής, και κάθε σύγχρονης κοινωνίας και θεωρώ ότι δε θα πρέπει να συμπεριληφθουν στο νομοσχέδιο διατάξεις που ευτελίζουν απαρχής την ίδια την έννοια του συμφώνου συμβίωσης. Το σύμφωνο συμβίωσης έρχεται για να προστατέψει μια σχέση σταθερή και με διάρκεια και ως εκ τούτου θεωρώ απαράδεκτο να εκλαμβάνεται εν τη γεννέση του ως έννοια μεταβλητή και ασταθής.