Αρχική «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής» και λοιπές διατάξειςΆρθρο 31 – Τροποποίηση ν. 2121/1993

Άρθρο 31 – Τροποποίηση ν. 2121/1993

Η παρ. 4 του άρθρου 66 του ν. 2121/1993 (Α΄ 25) καταργείται.

Σχόλια
  • 12 Ιουνίου 2017, 13:06 | ΟΣΔ ΦΟΙΒΟΣ

    Είναι προφανές από τα διάφορα σχόλια που αναρτήθηκαν επί της συγκεκριμένης τροπολογίας ότι αφ’ενός συγχέεται ότι η εύλογη αμοιβή/αποζημίωση των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας (άρθρου 18 παρ. 3 ν. 2121/93) δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τη δημόσια εκτέλεση των έργων πνευματικής ιδιοκτησία και, αφ’ετέρου, ότι ο ηλεκτρονικός σχολιασμός διατάξεων κάποιου νομοσχεδίου επιτρέπει δυστυχώς την συκοφαντική δυσφήμηση διαφόρων εμπλεκομένων, όπως σε αυτή την περίπτωση των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης δικαιωμάτων δημιουργών και συγγενικών δικαιούχων.
    Σύμφωνα με τη νομολογία της Ολομελείας του Αρείου Πάγου και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το Σύνταγμα (άρθρο 17) και το Πρώτο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ, τα ενοχικά δικαιώματα απολαμβάνουν την αυξημένη τυπική προστασία της ιδιοκτησίας μέσω των διατάξεων της ΕΣΔΑ (ΟλΑΠ 40/1998 και ΟλΑΠ 6/2007).
    Κατά συνέπεια η κατάργηση της ποινικής προστασίας των υποχρεώσεων των παρ. 3, 4 και 6 του άρθρου 18 ν.2121/93 είναι αντίθετη στο Σύνταγμα και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, διότι με την κατάργηση εξυπηρετείται μόνο το ιδιωτικό συμφέρον εκείνων που είναι κατά το νόμο υπεύθυνοι για την οφειλή (δηλαδή των μεγάλων εισαγωγικών επιχειρήσεων τεχνικών μέσων κατάλληλων για αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας για ιδιωτική χρήση, χωρίς να συντρέχει κάποια δημόσια ωφέλεια, ούτε δεν τηρήθηκαν οι όροι που τάσσουν οι διατάξεις αυτές για τη νόμιμη στέρηση των περιουσιακών αυτών δικαιωμάτων (πλήρης αποζημίωση, δημόσιο συμφέρον ή ωφέλεια) και σε αντίθεση με το σύνταγμα λόγω παρέμβασης σε εκκρεμείς δικαστικές απαιτήσεις.
    Επίσης, με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μας αιτούμεθα άμεσα την διαγραφή των δυσφημιστικών σχολίων σε βάρος των δικαιούχων οργανισμών λόγω της επιτρεπόμενης διάχυσης ρητορικής μίσους, με ευθύνη των συναρμόδιων Υπουργείων.

  • 12 Ιουνίου 2017, 12:06 | Αστέρης

    Μια ακόμη ρύθμιση υπέρ των επιχειρηματιών και κατα των καλλιτεχνών. Για όσους αναφέρουν πως είναι στη «σωστή κατευθυνση» ενάντια στην ποινικοποίηση της μη εμπορευματικής χρήσης των πολιτιστικών προϊόντων, να τους θυμισουμε πως όταν οι καλλιτεχνες πανε στο σουπερ μάρκετ θα πρεπει να παιρνουν και τα προϊόντα δωρεάν, για να μπορουν να ζήσουν και να παράγουν, διαφορετικά πάμε στην αντίληψη ΅τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας δικά μας»

  • 12 Ιουνίου 2017, 12:40 | ΑΕΠΙ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

    Είναι γνωστό ότι εκκρεμεί η ενσωμάτωση της κοινοτικής Οδηγίας 2014/26/ΕΕ για την πνευματική ιδιοκτησία στο ελληνικό δίκαιο και μάλιστα (2) ολόκληρα χρόνια με πολλά πισωγυρίσματα και ατέρμονες συζητήσεις.
    Είναι επίσης γνωστό ότι η ενσωμάτωση αυτή, που είναι υποχρεωτική, είναι για πολλούς η μέγιστη ευκαιρία «να περάσουν» και πολλά άλλα, που δεν έχουν σχέση με την Οδηγία, που όμως βλάπτουν σοβαρά τη ζωή και το έργο των πνευματικών δημιουργών.
    Και ενώ ο νόμος 2121/93 βομβαρδίζεται καθημερινά από αλλαγές και τροποποιήσεις και σε πολλά σημεία μάλιστα προς το χειρότερο για τους δημιουργούς, κάποιοι βιάζονται τόσο πολύ, που δεν μπορούν να περιμένουν να δουν «όλο το έργο μαζί», που ως όλο, μπορεί να εξασφαλίζει και την ανωνυμία τους, του ποιοι δηλαδή είναι οι πρωτεργάτες, ποιοι οι αυτουργοί και ποιοι οι ηθικοί αυτουργοί των όσων προτείνονται, που στο τέλος θα γίνουν και δεκτά με την ψήφιση του νόμου.
    Και έτσι απροκάλυπτα οι μερικοί, που δεν αισχύνονται, με ονοματεπώνυμο πια, ζητούν την κατάργηση των ποινικών κυρώσεων που προβλέπονται ειδικά για το άρθρο 18 του Ν. 2121/93. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι εισαγωγείς/κατασκευαστές τεχνικών μέσων, που «καταβάλουν» εύλογη αμοιβή για την ιδιωτική χρήση των πνευματικών έργων, όχι όμως εξ ιδίων, αλλά αυτήν, που έχουν προεισπράξει από τους καταναλωτές, την οποία εύλογη αμοιβή και προφανώς επιθυμούν να σφετεριστούν. Πρόκειται δηλ. για την εύλογη αμοιβή που οι συνάδελφοί τους στην ΕΕ την αποδίδουν οικειοθελώς και χωρίς περιστροφές, ενώ στην χώρα μας την αποδίδουν έπειτα από δικαστικούς αγώνες, σκληρούς, μακροχρόνιους και κοστοβόρους.
    Ο νομοθέτης στο άρθρο 18 του ισχύοντος νόμου 2121/93, μετά την αρχική θεσμοθέτηση του άρθρου, αναγκάστηκε να προσθέσει και ποινικές κυρώσεις για τους απείθαρχους, γιατί η αντίδρασή τους και η άρνησή τους στη συμμόρφωση στον νόμο ήταν μεγάλη.
    Οι ποινικές κυρώσεις βεβαίως δεν περιποιούν τιμή σε κανέναν, ούτε σ’ αυτούς που τις ζητούν, ούτε σ’ αυτούς που τις υφίστανται, είναι όμως αναγκαίο μέσο για όσους δεν θέλουν να καταβάλουν την εύλογη αμοιβή του άρθρου 18 παρ.3, την οποία όμως, επαναλαμβάνουμε, εισπράττουν από τους καταναλωτές και δεν την καταβάλουν εξ ιδίων, ή δεν θέλουν να υποβάλουν δήλωση, μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης, σύμφωνα με το άρθρο 18 παρ. 6, για όσους δηλαδή δεν θέλουν να πειθαρχήσουν ούτε και μετά την έκδοση δικαστικής απόφασης.
    Οι ποινικές κυρώσεις, ως γνωστόν, αφορούν μόνον στους απείθαρχους και όχι στους νομοταγείς. Υπάρχει όμως κίνδυνος και οι νομοταγείς στη συνέχεια, μετά την κατάργηση των κυρώσεων δηλαδή, να γίνουν και αυτοί απείθαρχοι. Και έτσι οι άνω επιχειρήσεις να εισπράττουν μεν την εύλογη αμοιβή από τους καταναλωτές, οι δε ΟΣΔ να μην έχουν όπλα και εργαλεία να την διεκδικήσουν υπέρ των δημιουργών, αρκούμενοι σε μέσα εκτέλεσης αστικής φύσεως, που είναι δαπανηρά, μακροχρόνια και πολλές φορές ατελέσφορα και αναποτελεσματικά.
    Ας μην σταθούμε δε στο άσχετο ή μη του Ν/Σ : «Μέτρα θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής» με το οποίο επιχειρείται η «εν κρυπτώ και νύκτωρ» τροποποίηση του άρθρου 18, παρά μόνον στο γεγονός ότι ακριβώς επειδή οι εμπνευστές του ήλπιζαν ότι κανείς ενδιαφερόμενος και άμεσα θιγόμενος από την εν λόγω τροπολογία θα την αντιλαμβανόταν εγκαίρως, καταδεικνύει θριαμβευτικά εκείνους που υπαγόρευσαν την εν λόγω τροποποίηση : Δηλαδή τους -στην συντριπτική πλειοψηφία τους- πολυεθνικούς κολοσσούς προϊόντων τεχνολογίας, με ισολογισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, οι οποίοι όπως επισημάναμε παραπάνω, είναι και οι μόνοι που ωφελούνται και ουδείς άλλος.
    Δεν είναι προκλητικό, με την άνω πρόταση, να γίνεται προσπάθεια να διευκολύνονται οι εν λόγω εισαγωγείς και κατασκευαστές στην μη απόδοση στους δικαιούχους ΟΣΔ της εύλογης αμοιβής που έχουν εισπράξει από τους καταναλωτές; Διότι η εύλογη αμοιβή αυτή καθ’ αυτή δεν καταργείται, δηλαδή το άρθρο 18 κατά τα λοιπά ισχύει. Άρα, η πληρωμή της αμοιβής από τους καταναλωτές (στους κολοσσούς) συνεχίζεται, ενώ η απόδοση αυτής από τους κολοσσούς αυτούς στους δικαιούχους ΟΣΔ και κατ’ επέκταση στους δικαιούχους των πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, γίνεται προσπάθεια, με την άνω τροποποίηση να δυσχερανθεί και εν τέλει να ματαιωθεί.
    Οι άνω ποινικές κυρώσεις δεν θεσμοθετήθηκαν από την αρχή της ισχύος του άρθρου 18, όπως προαναφέραμε, αλλά με την πάροδο του χρόνου και εκ των πραγμάτων και ως αναγκαία συνέπεια της όλης συμπεριφοράς των υπόχρεων. Κρίθηκε δηλαδή απολύτως απαραίτητη και εξαιρετικά αναγκαία η προσθήκη τους, διότι εν πολλοίς το άνω άρθρο θα ήταν κενό περιεχομένου. Χωρίς αυτές, οι δικαιούχοι πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων θα στερούνταν την εύλογη αμοιβή του άρθρου 18, δηλαδή έναν πολύ σημαντικό πόρο εισοδήματος.
    Καλούμε την Πολιτεία
    Να μην δώσει την ευκαιρία στους υπόχρεους της εύλογης αμοιβής, (εισαγωγείς και κατασκευαστές) οι οποίοι είναι οι πλουσιότεροι και οικονομικά πιο εύρωστοι από όλους τους άλλους υπόχρεους καταβολής πνευματικών / συγγενικών δικαιωμάτων, να επιτύχουν το σκοπό τους, που είναι ένας και μόνον: να καταβάλουν όσο πιο δύσκολα και όσο πιο αργά μπορούν τα χρήματα που τους έχουν καταβάλλει άλλοι, ως θεματοφύλακες αυτών, δηλαδή οι καταναλωτές.
    Να μην τους πριμοδοτήσει και τους διευκολύνει με τέτοιου είδους αιφνιδιαστικές τροποποιήσεις, διότι το αποτέλεσμα θα είναι να εξαθλιωθούν οι πνευματικοί δημιουργοί και δικαιούχοι συγγενικών δικαιωμάτων με ατέρμονους και πολυδάπανους δικαστικούς αγώνες για την είσπραξη της εύλογης αμοιβής, ειδικά στις δύσκολες εποχές που διανύουμε.

  • 12 Ιουνίου 2017, 12:50 | Αθανάσιος Θεοδώρου

    Ως δικηγόρος έχω επανειλημμένως στηλιτεύσει υπερβολές στην αφαρμογή του κείμενου Νόμου, όπως η παραπομπή κουρέων και παρκαδόρων, που άκουγαν μουσική απ το ραδιοφωνάκι τους. Αυτα πρέπει να εκλείψουν και κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει αντίρρηση. Απ την άλλη όμως ο καλλιτέχνης βιοπορίζεται απ την τέχνη του και η κατάργηση της ουσιαστικής προστασίας του προϊόντος του του αφαιρεί κάθε κίνητρο να είναι καλλιτέχνης. Μια τέτοια θεώρηση «περί μη εμπορευματοποίησης πνευματικών προϊόντων» είναι εντελώς ανεδαφική, δεν γίνεται πουθενά και ειναι τεχνοκτόνος. Ελπίζω να βρεθεί η χρυσή τομή ώστε και ο πολίτης να έχει πρόσβαση στο πολιτιστικό πρόϊόν και ο καλλιτέχνης να πληρώνεται.

  • 12 Ιουνίου 2017, 12:58 | ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

    Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
    ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ 4 ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 66 ΤΟΥ ν. 2121/1993 ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΕ ΞΑΦΝΙΚΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ!!

    Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών συντάσσεται με την επιστολή διαμαρτυρίας του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Δημιουργών Θεατρικών και Οπτικοακουστικών Έργων «Η Αθηνά», σχετικά με την κατάργηση της παραγράφου 4 του άρθρου 66 του ν. 2121/1993 περί πνευματικών δικαιωμάτων.

    Η Κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής» και λοιπές διατάξεις» που ξαφνικά κατέθεσε στο opengov.gr για δημόσια διαβούλευση στο άρθρο 31 του ιδίου νόμου καταργεί την παράγραφο 4 του άρθρου 66 του ν. 2121/1993 περί πνευματικών δικαιωμάτων, η οποία αναφέρει ότι τιμωρείται όποιος δεν κατέβαλε σε οργανισμό συλλογικής διαχείρισης την αμοιβή πνευματικών δικαιωμάτων που προβλέπεται στο νόμο 2121/1993 άρθρο 18 παρ. 3 καθώς επίσης ότι με την ίδια ποινή τιμωρείται και ο οφειλέτης ο οποίος μετά την έκδοση της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου δεν υποβάλλει την υπεύθυνη δήλωση για τα πνευματικά δικαιώματα.

    Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών καταγγέλλει την κατάργηση της παραγράφου 4 του άρθρου 66 του ν. 2121/1993 με την οποία προστατεύονται τα πνευματικά δικαιώματα των Ελλήνων δημιουργών και καλεί την Κυβέρνηση να αποσύρει την τροποποίηση του άρθρου 31 από το πρόσφατο νομοσχέδιο που κατέθεσε στο opengov.gr. Σε μια περίοδο τεράστιας ανεργίας στον Οπτικοακουστικό κλάδο, είναι λυπηρό να βάλλονται οι δημιουργοί και τα νόμιμα δικαιώματά τους.

    ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

  • 12 Ιουνίου 2017, 11:28 | ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

    Η κατάργηση της εν λόγω διάταξης σε μία περίοδο δραματικής μείωσης των εισοδημάτων των δικαιούχων πνευματικών δικαιωμάτων, εν μέσω μεγάλης αναταραχής αναφορικά με τα πνευματικά δικαιώματα κι ενώ παραμένει σε εκκρεμότητα η εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την οδηγία 2014/26/ΕΕ για τη συλλογική διαχείριση πνευματικών δικαιωμάτων, αποτελεί μία εσφαλμένη πρωτοβουλία σκανδαλώδους εύνοιας προς όσους παρανόμως αρνούνται να καταβάλουν την προβλεπόμενη από την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία εύλογη αμοιβή. Το παρόν άρθρο αποδυναμώνει την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων, στέλνει λάθος μήνυμα στους παραβάτες και θα οδηγήσει μετά βεβαιότητας σε ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό των εισοδημάτων των δικαιούχων πνευματικών δικαιωμάτων. Για τους λόγους αυτούς ζητάμε την άμεση απόσυρση του προτεινόμενου άρθρου.

  • 12 Ιουνίου 2017, 10:11 | Μάνθος Σαντοριναίος

    Δεν θα μπω σε νομικά και τεχνικά θέματα γιατί έχουν ήδη καλυφθεί παραπάνω. Θα μιλήσω από την θέση του Καθηγητή της Ανωτάτης Καλών Τεχνών και διευθυντή του Ελληνογαλλικού Μάστερ.

    Είναι απαράδεκτη η αδιαφορία του Κράτους για την Σύγχρονη Τέχνη και τούς σύγχρονους δημιουργούς με αποτέλεσμα ένας στους τρεις φοιτητές μας να θέλει να εργασθεί εκτός Ελλάδας.

    Με αυτό το άρθρο αναδεικνύεται ότι, η κυβέρνηση εκτός της αδιαφορίας, δείχνει και μια ύποπτη κίνηση προς όφελος μεγάλων εταιριών και ενάντια στους καλλιτέχνες και την Τέχνη.

    Το πιο σημαντικό πρόβλημα που έχει ο σημερινός πολιτισμός μας είναι ότι έχει χαθεί η όρεξη για δράση για να ξεπεραστούν τα προβλήματα. Σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο η απαξίωση της Τέχνης. Αυτό το άρθρο επιβεβαιώνει αυτή την άποψη.

    Προτείνω απλά να αποσυρθεί αυτό το άρθρο και να δημιουργηθουν τέτοια άρθρα, ώστε να δίνουν επιχειρήματα στους καθηγητές των Τεχνών για αντιπαράθεση με την τάση των νέων μας να ξενιτευτούν.

  • 9 Ιουνίου 2017, 20:25 | Γιάννης Μαρούδας

    Το προτεινόμενο άρθρο 31 στην ουσία του τινάζει στον αέρα τον μηχανισμό είσπραξης και διανομής της εύλογης αμοιβής για τους δημιουργούς.
    Αξίζει να σταθούμε σε αυτό. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που λειτουργεί αντισταθμιστικά για τους δημιουργούς και καλλιτεχνικούς συντελεστές, αποδίδοντάς τους, διά των Οργανισμών Συλλογικής Διαχ/σης, ένα μέρος των ζημίων που υφίστανται από την ιδιωτική αναπαραγωγή (αντιγραφή) των έργων τους. Με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούνται οι χρήστες-καταναλωτές που δημιουργούν τα νόμιμα αντίγραφά τους ενώ, ταυτόχρονα, αυξάνει και η ζήτηση (και οι τζίροι) για τα τεχνικά μέσα (συσκευές) που πραγματοποιούν την αντιγραφή. Τέτοιοι μηχανισμοί – πολιτικές υπάρχουν και λειτουργούν σε όλη την Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως, και εξελίσσονται διαρκώς, ώστε να γίνονται αποτελεσματικότεροι στη σύγχρονη συνθήκη (Staats 2014, WIPO 2013, κ.ά.).
    Στις μέρες μας, λόγω της παγκόσμιας εξάπλωσης των ψηφιακών τεχνολογιών και του Ίντερνετ (‘digital revolution’, digital disruption κ.ο.κ.) συντελείται, εκτός άλλων, μια ευρεία ανακατανομή ισχύος και εσόδων στις αντίστοιχες αγορές. Όπως προκύπτει από το σύνολο σχεδόν της σχετικής έρευνας, ο μεγαλύτερος χαμένος της νέας συνθήκης δεν είναι άλλος από τους ίδιους τους δημιουργούς και παραγωγούς του ‘περιεχομένου’. (Κι εδώ μιλάμε πάντα για τους χιλιάδες επαγγελματίες του πολιτισμού και τα δικαιώματά τους, και όχι για τους λίγους σουπερστάρ ή τα ό,ποια ιντερνετικά πυροτεχνήματα). Αντίθετα, οι αγορές των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΤΠΕ) -και ιδίως αυτές των φορητών συσκευών και των τεχνικών μέσων που μας ενδιαφέρουν εδώ- γνωρίζουν μια θεαματική άνοδο εσόδων και εταιρικών κερδών.
    Όπως το συνοψίζει λ.χ. πρόσφατη έκθεση της Ε& Υ (2014: 24), «σήμερα οι παίκτες του ίντερνετ και οι τεχνικοί ενδιάμεσοι αποσπούν όλο και μεγαλύτερο μέρος της αξίας σε βάρος των δημιουργών περιεχομένου». Ή, λίγο διαφορετικά, σύμφωνα με τους De Prato et al. (2014:182), πρόκειται για «μια σύγκρουση μεταξύ όσων παράγουν πολιτιστικά αγαθά και πρωτότυπες δημιουργίες, και όσων διανέμουν ψηφιακά αγαθά και υπηρεσίες», με την ισχύ να απομακρύνεται σταθερά από την παραγωγή, όπως σημειώνουν. Αντίστοιχα για τη ‘μεγάλη εικόνα’, βλ. ενδεικτικά και KEA & CRIDS 2014: 16, 17• Ernst & Young 2013: 27, 28, γρ. 7• Deloitte 2015: 36, 37• Deloitte 2014: 6-8 . Στην Ελλάδα της κρίσης, εξάλλου, η κατάσταση για τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες είναι πολύ χειρότερη, ακόμα και τραγική.
    Κατόπιν αυτών, θα περίμενε κανείς η ό,ποια αλλαγή στον 2121/1993 –όπως αυτές που αναμένονται από τον επικείμενο νόμο για τη συλλογική διαχείριση των πνευματικών δικαιωμάτων (http://www.opengov.gr/cultureathl/wp-content/uploads/downloads/2015/12/nomosxedio_YPPO_syllogiki_diaxeirisi_dikaiomaton.pdf )- να λάμβανε υπόψιν τα παραπάνω και να ενσωμάτωνε τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές οδηγίες (βλ. 2014/26/ΕΕ ), ώστε να ενισχύσει τους δημιουργούς, τους πιο αδύναμους δηλ. κρίκους στην ψηφιακή αλυσίδα. Κι όμως, αντί η κυβέρνηση να τους στηρίξει και να συνταχθεί μαζί τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επιχειρεί αντίθετα να επιτεθεί στα δικαιώματά τους και να τους πλήξει με σφοδρότητα, για να εξυπηρετήσει άραγε ποιον;
    Ξέροντας καλά τον χώρο μας και μιλώντας στο όνομα πολλών συναδέλφων που αγωνίζονται κυριολεκτικά να επιβιώσουν, ζητάμε την απόσυρση του ‘περίεργου’ και ξεκομμένου αυτού άρθρου, έξω από κάθε αίσθηση δικαίου και κοινωνικής ευαισθησίας, και στη θέση του, άμεσες πρωτοβουλίες για τη θεσμική προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών και των ανθρώπων του πολιτισμού. Αυτοί είναι που χρήζουν άμεσης και ουσιαστικής στήριξης και όχι τα ό,ποια εταιρικά – ιδιωτικά συμφέροντα που πιθανόν κρύβονται πίσω από ανάλογες τροπολογίες.

    Γιάννης Μαρούδας, σεναριογράφος

    Αναφορές:
    Deloitte (2014). Technology, Media and Telecommunications predictions 2014.
    Deloitte (2015). Technology, Media and Telecommunications predictions 2015.
    De Prato, G. & J. P. Simon, Digital Media Worlds: New Economy of Media, Palgrave Macmillan, 2014
    Ernst & Υoung (2014). Creating growth, measuring cultural and creative markets in EU, 2014.
    Ernst & Υoung (2013). Etude sur l’évolution des pratiques de partage et le panier moyen de consommation de biens culturels de l’ère pré-numérique à nos jours (1980-2011), Hadopi.
    KEA & CRIDS, “Contractual arrangements applicable to creators; law and practice of selected memeber states”,,study for the European Parliament’s Committee on Legal Affairs, 2014.
    Staats , R, Vice-President of the Society of Audiovisual Authors «Copyright Levies in the Digital World», The Value of Writer’s Works, The European Parliament , Brussels, 2014, σσ. 56-61.
    WIPO (2013). International Survey of Private Copying, Law and Practice 2013.

  • 9 Ιουνίου 2017, 11:49 | ΟΣΔ Αθηνά

    Η ΑΦΟΡΜΗ
    Οι Έλληνες σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, θεατρικοί συγγραφείς και χορογράφοι αναγκάζονται να απαντήσουν σχετικά με το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο έχει βγει σε δημόσια διαβούλευση με τον τίτλο «Μέτρα θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής ταραχής». Στο Νομοσχέδιο αυτό ο υπουργός επέλεξε να βάλει μια τροποποίηση του Ν.2121/1993 που αφορά στα πνευματικά δικαιώματα και ειδικότερα στην εύλογη αμοιβή που δικαιούμαστε από την ιδιωτική αντιγραφή των πνευματικών μας έργων. Συνεπώς, σ’ αυτή τη χώρα όποιος ζητά από τους χρήστες την υπεύθυνη δήλωση που είναι απαραίτητη για τον υπολογισμό της προαναφερόμενης εύλογης αμοιβής, έχει ψυχικές ή διανοητικές διαταραχές.

    Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
    Ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων σκηνοθετών, σεναριογράφων, θεατρικών συγγραφέων και χορογράφων «ΑΘΗΝΑ’» διαρρηγνύει τα ιμάτια του επειδή σαν αυτοδιοικούμενος και αυτοδιαχειριζόμενος οργανισμός βλέπει με κατάπληξη το πολιτικό θράσος της Κυβέρνησης Πρώτη Φορά Αριστερά να επιχειρεί δόλια και προκλητικά την κατάργηση, εν τω μέσω της νυκτός (δηλαδή σε παντελώς άσχετο νομοσχέδιο), των ποινικών κυρώσεων εις βάρος των εισαγωγέων/κατασκευαστών τεχνικών μέσων ιδιωτικής αντιγραφής, που δεν υποβάλλουν στον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Ο.Π.Ι.) – παρότι έχουν υποχρεωθεί σε αυτό δικαστικά – την υπεύθυνη δήλωση του άρθρου 18 Ν2121/93 στην οποία πρέπει να δηλώνεται η αξία εισαγωγής ή/και διάθεσης των τεχνικών μέσων που υπόκεινται στην εύλογη αμοιβή. Και τούτο ενώ υπάρχει το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Πολιτισμού που αφορά στα πνευματικά δικαιώματα και δεν το φέρνουν στη Βουλή. Δεν είναι πονηρό αυτό; Ποιο είναι το πονηρό; Ότι δηλαδή με ύποπτο τρόπο βάλθηκαν να απαλλάξουν τους εισαγωγείς/κατασκευαστές τεχνικών μέσων από την υποχρέωση της ανωτέρω δήλωσης, επομένως η περιπέτεια των Ελλήνων δημιουργών δεν θα έχει τέλος μέχρι να εισπράξουν το δικαίωμά τους, όπως όλοι οι συνάδελφοί τους στην Ε.Ε. Αιδώς αργείοι! Και τελικά η Κυβέρνηση της πρώτη φορά αριστερά(!!) ποιους επιχειρεί να ευεργετήσει με αυτήν την τροπολογία; Τις πολυεθνικές επιχειρήσεις εισαγωγής και εμπορίας ειδών υψηλής τεχνολογίας, οι οποίες οφείλουν στους πνευματικούς δημιουργούς και καλλιτέχνες της χώρας την καθιερωμένη σε όλη την Ε.Ε. εύλογη αμοιβή για την ιδιωτική αντιγραφή των έργων και των καλλιτεχνικών τους εισφορών αντίστοιχα, σύμφωνα με όσα ορίζει το άρθρο 18 Ν. 2121/1993, το οποίο έφερε και ψήφισε στη Βουλή το 1993 η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

    Αγαπητοί συνέλληνες της Αριστεράς,
    Σας υποσχόμαστε, ότι θα χρησιμοποιήσουμε κάθε νόμιμο μέσο για να μην σας αφήσουμε να παίξετε με ό,τι απέμεινε από το μέλλον των δημιουργών. Και ευκαιρίας δοθείσης, σας ενημερώνουμε, ότι σύμφωνα με την πάγια νομολογία των Ανωτάτων Δικαστηρίων της χώρας μας, η αξίωση των πνευματικών δημιουργών και των δικαιούχων των συγγενικών δικαιωμάτων για την καταβολή σε αυτούς της εύλογης αμοιβής του άρθρου 18 παρ. 3 Ν. 2121/1993, την οποία εσείς επιχειρείτε να πλήξετε με τη συγκεκριμένη νομοθετική σας πρωτοβουλία, εμπίπτει στην έννοια της «περιουσίας» του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καθώς και στην έννοια της «ιδιοκτησίας» του άρθρου 17 του Συντάγματος.

    Αξιότιμε Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης,
    Δύο χρόνια τώρα ταλανίζεται ο Ν.2121/93 για μια απλή ενσωμάτωση σ’ αυτόν της Ευρωπαϊκής Οδηγίας. Αυτή η ενσωμάτωση έδωσε την ευκαιρία σε κάθε «πονηρό πολιτευτή» να κάνει την επέμβασή του εξυπηρετώντας το δικό του συμφέρον και αγνοώντας το συμφέρον όλων των Ελλήνων δημιουργών και καλλιτεχνών. Σας παρακαλούμε μην αφήνετε εσκεμμένα μια ομίχλη να καλύπτει με τις αναφορές σας τους Έλληνες δημιουργούς. Μη μας δείχνετε την ΑΕΠΙ, όλοι ξέρατε και ξέρετε ότι είναι μια ιδιωτική εταιρεία (η μόνη!) και όπως επιθυμεί, πορεύεται. Γι΄ αυτό σταματήστε να ξιφουλκείτε εις βάρος των αυτοδιαχειριζόμενων και αυτοδιοικούμενων Οργανισμών, όπως είναι και Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Αθηνά. Οι Οργανισμοί μας εκλέγουν διοίκηση κάθε τρία χρόνια, ελέγχονται από τα μέλη τους για μία έκαστη διαχειριστική χρήση και δέχονται κάθε χρόνο έλεγχο Ορκωτών Λογιστών.
    Αγαπητοί Κύριοι της Κυβέρνησης,
    Δεν δικαιούστε με διαφόρους τρόπους, ούτε να καταργήσετε, αλλά ούτε και να ελαχιστοποιήσετε την προστασία των πνευματικών μας δικαιωμάτων, επειδή καλώς ή κακώς εμείς και οι λοιποί συνάδελφοι των άλλων κλάδων παράγουμε τον εν δυνάμει πολιτισμό του οπτικοακουστικού αυτής της χώρας. Εμείς και οι μεγάλοι συνάδελφοί μας (Κακογιάννης, Ντασέν, Αγγελόπουλος, Κούνδουρος, Γεωργιάδης, Βούλγαρης, Μανθούλης, Σμαραγδής, Μπουλμέτης, Σακελλάριος, Τζαβέλας, Δαλιανίδης, Σκαλενάκης κ.α.) και τόσοι άλλοι άξιοι νέοι και παλιοί δημιουργοί έκαναν γνωστή τη χώρα μας στα πέρατα του κόσμου!
    Μαζέψτε αυτή την τροπολογία-ντροπή και φέρτε για ψήφιση το Νομοσχέδιο που περιφέρεται από γραφείο σε γραφείο δύο χρόνια τώρα και καλέστε όλους τους οργανισμούς που εκπροσωπούν τους Έλληνες καλλιτέχνες να ενημερωθούν για το τι περιέχει το νομοσχέδιο, επειδή με τις τόσες αλλαγές που υπέστη δεν έχουν καμία γνώση επ’ αυτού!

    Γιώργος Μυλωνάς
    Πρόεδρος ΔΣ ΟΣΔ Αθηνά

  • 9 Ιουνίου 2017, 11:51 | Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος

    Το ΔΣ της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος διερωτάται γιατί το Υπουργείο Δικαιοσύνης προβαίνει σε μια νομοθετική ενέργεια που αδικεί κατάφωρα τους δημιουργούς καταργώντας το άρθρο 18, παρ.3, Ν.2121/93; Το άρθρο αυτό έχει θεσπιστεί και εφαρμόζεται μέχρι σήμερα διαφυλάττοντας τα νόμιμα πνευματικά δικαιώματά τους και γι αυτό ζητούμε την απόσυρσή του.

    Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος

  • 7 Ιουνίου 2017, 22:23 | Χαράλαμπος Ακριβούσης

    Η δυνατότητα χρήσης της ποινικής διαδικασίας από εταιρεία Α.Ε. έχει τα παρακάτω αποτελέσματα: 1. Δυνατότητα άνισης μεταχείρισης εφόσον δεν υπάρχει κρατικός ελεγκτικός φορέας ο οποίος μπορεί να ελέγξει την ίση μεταχείριση και τιμολόγηση των χρηστών, 2. Δίνει απεριόριστη εξουσία σε μία εταιρεία να ενεργήσει κατά ή υπέρ κατά βούληση και ελλείψει κανονιστικών διατάξεων για επείγουσες καταστάσεις όπως οι παρούσες όπου στην πραγματικότητα υπάρχει οικονομία κράτους υπό κατάρρευση, η χρήση αυτής δύναται να καταστρέψει επιχειρήσεις και οικογένειες 3. Τοποθετεί κατά το νόμο τους χρήστες υπόλογους και δανειστές μέχρι την πληρωμή ενώ υπό της σωστής έννοιας του χρήστη σε πολλές περιπτώσεις δίνεται αξία στην πνευματική ιδιοκτησία η οποία με το πέρασμα του χρόνου χρήζει ειδικής προστασίας. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι το ραδιόφωνο το φθηνότερο ελεύθερο μέσο και το πιο ρομαντικό που παραμένει εν ζωή αλλά ακόμη πιο έντονο συναισθηματικά το άκουσμα του Καζαντζίδη σε καφενέ χωριού της Πίνδου συνοδείας ντόπιου κρασιού και καλής παρέας. Η συνέχισης της ιστορίας και του πολιτισμού δεν πρέπει να τίθεται ως είδος επί πληρωμή, και εάν κάποιος διανοηθεί να το κάνει πόσο κοστολογείται; 4. Η παροχή απεριόριστης εξουσίας σε ανθρώπους πάντα δημιουργούσε κινδύνους και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. 5. Σε κάθε περίπτωση η πνευματική ιδιοκτησία σαφώς και πρέπει να προστατεύεται αλλά με τρόπο που προστατεύει το δημιουργό και δεν αφήνει περιθώρια ασυδοσίας και εκμετάλλευσης από επιτήδειους και ποτέ μονόπλευρα.

  • 7 Ιουνίου 2017, 14:22 | βασίλης

    Επειδή μάλλον δεν γνωρίζετε υπάρχει ευρωπαική νομοθεσία βάσει της οποίας ψηφίστηκε ο εν λόγω νόμος και αφού πρώτα η υπόθεση τελεσιδίκησε στο ευρωπαικό δικαστήριο κατόπιν προσφυγής των οργανισμών συλλογικής διαχείρισης.Τα της ΑΕΠΙ δεν αφορούν την ουσία του νόμου αλλά πρόκειται για κακοδιαχείριση μιας συγκεκριμένης εταιρίας για την οποία δεν υπάρχει καμία ποινική δίωξη ακόμα.Επίσης πρός πληροφόρησή σας στην Ιταλία όπου επιχειρήθηκε κάτι αντίστοιχο οι εκεί οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης προσέφυγαν στο ευρωπαικό δικαστήριο όπου φυσικά και κέρδισαν.Το να εισπράττει ο ΟΠΙ και κατόπιν να μοιράζει τα χρήματα στους οργανισμούς είναι αίτημα κυρίως των ξενοδόχων οι οποίοι θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να πληρώνουν τίποτα απολύτως για παράδειγμα για τις τηλεοράσεις που έχουν στα δωμάτιά τους.Τονίζω και πάλι πρόκειται για ευρωπαική νομοθεσία και δυστυχώς για μια ακόμα φορά πρόχειρα και χωρίς να συμβουλευτούν εξειδικευμένους νομικούς θα γίνουν πάλι ρεζίλι.

  • 6 Ιουνίου 2017, 19:11 | Πέτρος

    Το άρθρο που καταργείται προέβλεπε Μονομελές Πρωτοδικείο και ποινές, ξεχειλώνοντας κατά πολύ την έννοια του πνευματικού δικαιώματος.
    Με αυτό τον τρόπο διάφοροι απατεώνες έσερναν στα δικαστήρια μπαρμπέρηδες και λαχειοπώλες χωρίς λόγο. Ακόμα και καρκινοπαθή ιδιοκτήτρια περιπτέρου είχαν ταλαιπωρήσει επειδή άκουγε μουσική.
    Καιρός ήταν να ψηφιστεί αυτό το απολύτως δίκαιο άρθρο.
    Μόνο ο ΟΠΙ πρέπει να εισπράττει, ως κρατικός φορέας και μετά να μοιράζει στους ΟΣΔ οι οποίοι θα διαχειρίζονται τα χρήματα όπως τα μέλη τους θέλουν.

    Αν είναι δυνατόν δηλαδή να είναι ποινικό αδίκημα η μη πληρωμή μιας αυθαίρετης τιμολόγησης!

  • 6 Ιουνίου 2017, 19:44 | Ανδριανος Παππας

    Εξαιρετική πρωτοβουλία, κινείται προς μια σωστή κατεύθυνση ενάντια της ποινικοποίησης της μη εμπορευματικης χρήσης των πολιτιστικών προϊόντων. Ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, παρά τις απαιτήσεις της βιομηχανίας/λομπυ των πνευματικών δικαιωμάτων.

Σχόλια