Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΕΙΔΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ' | 4 Σεπτεμβρίου 2023, 17:20

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ας αρχίσουμε από τα βασικά: Το εν λόγω προτεινόμενο άρθρο είναι εντελώς εκτός νομιμότητας και οι παράγοντες του Υπουργείου εκτίθενται ανεπανόρθωτα καθώς οποιοσδήποτε ανεξάρτητος παρατηρητής θα υπέθετε ότι υποκρύπτεται συναλλαγή μεταξύ αυτών και των άμεσα ωφελουμένων, κοινώς ΕΞΥΠΠ και "ασκώντων". Ειδικότερα, Α: Υπάρχει Νόμος που απαγορεύει την ταυτόχρονη άσκηση δύο ιατρικών ειδικοτήτων. (Ν.1397/85, άρθρο 2, παρ. 1). Προσέξτε: απαγόρευση της δεύτερης ειδικότητας που ΝΟΜΙΜΑ απέκτησες και κατέχεις. Άσκηση ειδικότητας που ΔΕΝ κατέχεις απλά ... δεν προβλέπεται. Η ευφυολογηματική περιγραφή "άσκηση καθηκόντων" δεν νομιμοποιεί τις σχετικές διατάξεις αφού στην περίπτωση της δικής μας ειδικότητας, η άσκηση "καθηκόντων" είναι απόλυτα ισοδύναμη με την άσκηση της ειδικότητας, αφού δεν υπάρχουν άλλες "εξειδικευμένες" δραστηριότητες που μπορούμε να ασκήσουμε στο επίπεδο της επιχείρησης (π.χ. εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς). Οι μόνοι που μπορούν να εντοπίσουν τη διαφορά μεταξύ α) άσκησης της ειδικότητας της ιατρικής εργασίας (π.χ. παρακολούθηση της διακύμανσης της επαγγελματικής νοσηρότητας σε μια επιχείρηση σε συνδυασμό με τα τηρούμενα διοικητικά και οργανωτικά μέτρα) και β) άσκησης καθηκόντων ιατρού εργασίας από ανειδίκευτους ως προς το αντικείμενο (π.χ. παράνομη συνταγογράφηση από παθολόγο σε εργαζόμενους εντός της επιχείρησης ή άγρα πελατισσών για παρακολούθηση κυήσεων στο ιδιωτικό του ιατρείο από γυναικολόγο) είναι μόνο οι ειδικοί ιατροί εργασίας που όμως ... ΔΕΝ υπηρετούν στο ΣΕΠΕ. O ιατρός εργασίας δεν είναι δηλαδή ιδότητα, όπως ο ιατρός αγώνα ή ο ιατρός κατασκήνωσης που μπορεί να οριστεί οποιοσδήποτε ιατρός. Οι δε προϋποθέσεις άσκησης καθηκόντων που κατά καιρούς προτείνονται (π.χ. χρονική διάρκεια της υποτιθέμενης "αυτοδίδακτης εμπειρίας" κτλ, ουδεμία βαρύτητα προσδίδουν στους ασκώντες αλλά και δεν απαλλάσσουν από την αστική, ποινική και πολιτική ευθύνη τους "παροικούντες". Σαφώς και το Κράτος έχει δικαίωμα να υπαναχωρήσει και να καταργήσει την ειδικότητα, και ο ιατρός εργασίας να είναι πλέον ιδιότητα. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει όμως να καταβληθούν σε όλους εμάς σημαντικές αποζημιώσεις και απονομή άλλης ειδικότητας, αφού ξεκάθαρα εξαπατηθήκαμε. Β. Το εν λόγω προτεινόμενο άρθρο παραβιάζει κατάφωρα τα Άρθρα 5 και 25 του Συντάγματος περί δικαιώματος στην Υγεία των Ελλήνων Πολιτών και περί της αρχής της αναλογικότητας. Δηλαδή ένας εργαζόμενος στην ιδιωτική του ζωή μπορεί να δέχεται ιατρικές υπηρεσίες από ειδικευμένους, αλλά ως εργαζόμενος δεν έχει δικαίωμα πρόσβασης σε ειδικευμένες υπηρεσίες, αφού ο εργοδότης επιλέγει για λογαριασμό του κάποιον ανειδίκευτο στην εργασιακή υγεία. Επιπλέον οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερα από 50 άτομα δεν απολαμβάνουν καμία απολύτως αντίστοιχη υπηρεσία. Γιατί; Αυτοί είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Δεν είναι Έλληνες; Δεν είναι εργαζόμενοι; Που είναι οι δομές δημόσιου χαρακτήρα οι οποίες υποτίθεται ότι θα είχαν στελεχωθεί από ειδικούς ιατρούς εργασίας στους οποίους θα απευθύνονταν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί απαξιώσατε, μεταξύ άλλων, το μοναδικό στη χώρα Κέντρο Διάγνωσης και Ιατρικής της Εργασίας, στο οποίο προ 30 ετίας υπηρετούσαν 3 ιατροί εργασίας και 15 ιατροί ειδικοτήτων και σήμερα μόνον 1 γιατρός ΩΡΛ; Τι απομένει λοιπόν που να δικαιολογεί αυτή την επίμονη και αήθη επίθεση σε έναν ολόκληρο επιστημονικό κλάδο; Ότι ... δεν υπάρχουν γιατροί εργασίας και αυτοί οι λίγοι που υπάρχουν ... εκβιάζουν τις επιχειρήσεις; Έχετε στα χέρια σας κάποια αναλογιστική μελέτη αναγκών της χώρας σε ιατρούς εργασίας; Αν οι γιατροί εργασίας ήταν σε έλλειψη δεν θα είχε χαρακτηριστεί η ειδικότητα ως άγονη; Υπάρχουν άγονες ιατρικές ειδικότητες και πεθαίνει κόσμος από την έλλειψή τους, αλλά εν αναμονή παραγωγής νέων ειδικευμένων σε αυτές ιατρών, δεν επιτρέπεται φυσικά από κανέναν η άσκησή τους ούτε η άσκηση των καθηκόντων τους. Υποτίθεται ότι η προηγούμενη (προ τριετίας) προσπάθεια κατάργησης της ειδικότητας της ιατρικής της εργασίας (γιατί περί κατάργησης πρόκειται τυπικά και ουσιαστικά) επιχειρήθηκε για τη διευκόλυνση εύρεσης γιατρών εργασίας και την απλούστευση των διαδικασιών από τις επιχειρήσεις εν μέσω πανδημίας. Μόνο που η πανδημία προκαλεί ακριβώς το αντίθετο: οι μισές επιχειρήσεις έκλεισαν και οι άλλες μισές που (υπο)λειτουργούσαν χρειάζονται τους απολύτως εξειδικευμένους στο αντικείμενο της Υγείας και Ασφάλειας επιστήμονες προκειμένου να ανταπεξέλθουν στην πρόκληση: περιορισμό της μετάδοσης της νόσου στους εργαζόμενους, περιορισμό της μετάδοσης της νόσου στην κοινότητα μέσω της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης με ταυτόχρονη εξασφάλιση της συνέχισης λειτουργίας της επιχείρησης μέσω πρωτοκόλλων λήψης μέτρων σε όλα τα επίπεδα. Αν αυτή η υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών στους εργαζόμενους δεν είναι δημόσια έκθεση σε κίνδυνο κατά συρροή, τότε τι είναι; ΥΓ. Αξιότιμε Παθολόγε κ. Λεβεντογιάννη: Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από εσάς, την Πολιτεία και όλους τους συναδέλφους Ιατρούς που τολμώ και ασκώ αποκλειστικά την ειδικότητα που απέκτησα μετά από τετραετή εκπαίδευση στην Ελλάδα, κατόπιν αποφοίτησης με βαθμό σχεδόν άριστα και 5,5 έτη φοίτησης στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οποία εισήλθα με Πανελλήνιες εξετάσεις, διετή εκπόνηση Μεταπτυχιακού Διπλώματος με υποτροφία και τετραετή εκπόνηση Διδακτορικής Διατριβής από το ίδιο Πανεπιστήμιο. Σας ενημερώνω ότι η ειδικότητά μας έχει το υψηλότερο ποσοστό μελών ΔΕΠ, ενώ οι άμεσοι φόροι μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές ενός ελεύθερου επαγγελματία ιατρού εργασίας αποτελούν το 55% του καθαρού εισοδήματος προ φόρων. Φανταστείτε δηλαδή να δηλώνατε ετήσιο εισόδημα 100.000 ευρώ και να πληρώνατε φόρο 55.000. Και αυτό κάθε χρόνο. Με τις υγείες σας.