Αρχική Η Αλλαγή του Ασφαλιστικού Συστήματος7. Ενοποιήσεις των ασφαλιστικών φορέων και συγκρότηση τριών μεγάλων Φ.Κ.Α., μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, σε βάθος δεκαετίας.Σχόλιο του χρήστη Ευάγγελος Αχιλλόπουλος | 31 Μαρτίου 2010, 22:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ευάγγελος Αχιλλόπουλος' | 31 Μαρτίου 2010, 22:37

    Δεν είναι δυνατόν αυτοαπασχολούμενοι και εργοδότες να είναι στο ίδιο Φ.Κ.Α. Οι υποχρεώσεις τους και οι ευθύνες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Όπως και τα ρίσκα και οι χρηματοοικονομικοί κίνδυνοι που αναλαμβάνουν είναι εντελώς άλλου μεγέθους. Έτσι τα «ταμεία» (Φ.Κ.Α.), κατά την γνώμη μου, πρέπει να είναι τέσσερα. Τα υπάρχοντα τρία του νόμου συν ένα νέο, αυτό των «Εργοδοτών». Σε αυτό το ταμείο θα μπαίνει όποιος έχει καλύψει μισθολογικά, από την επιχειρηματική του δράση, τουλάχιστον έναν εικονικό εργαζόμενο που πληρώθηκε για τουλάχιστον 35χρονια εικονικής εργασίας με το 125% του βασικού μισθού. Παράδειγμα, Αν κάποιος «εργοδότης» (ο οποίος σήμερα χαρακτηρίζεται αυτοαπασχολούμενος) προσλάβει δέκα υπαλλήλους και τους απασχολήσει για 3,5 χρόνια και η μέση αμοιβή τους αντιστοιχεί στο 125% του βασικού μισθού, όπως θα προκύπτει από τις μισθολογικές καταστάσεις, ένα πόσο της τάξης των 700.000 Ε με όλες τις εισφορές (των εργαζομένων και του εργοδότη υπολογισμένες), αυτό θα αντιστοιχεί σε 35 χρόνια εικονικής εργασίας. (10 εργαζόμενοι Χ 14 μήνες) Χ 3,5 χρόνια = 490 εργατομήνες 14 μήνες Χ 35 χρόνια = 490 εργατομήνες. Άρα οι δέκα εργαζόμενοι όταν απασχολούνται για 3,5 χρόνια αντιστοιχούν σε ένα "εικονικό εργαζόμενο" που εργάστηκε 35 χρόνια. Ο «αυτοαπασχολούμενος» θα μεταβαίνει αυτόματα στο ταμείο των εργοδοτών. Θα μπορεί όμως αν το επιλέξει ακόμα και να διατηρήσει αυτό των αυτοαπασχολούμενων (αλλά πλέων όχι υποχρεωτικά, αλλά επικουρικά) συνεχίζοντας να πληρώνει τις εισφορές του. Δηλαδή από την στιγμή που κάποιος επιχειρηματίας κατάφερε και απασχόλησε τουλάχιστον ένα ακόμα πολίτη αυτής της χώρας για μια «ζωή» (35 χρόνια εργασίας) αυτόματα να έχει άλλη αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους αυτοαπασχολούμενους. Αυτό το ταμείο δεν θα έχει εισφορές κανενός είδους και θα παρέχει πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη για μια ζωή. Η χρηματοδότηση του θα είναι από το δημόσιο και θα απορρέει από τον πλούτο που παράγει για την χώρα η επιχειρηματικότητα. Αυτό που θα έχει όμως θα είναι ένα point system που θα επιβραβεύει ή θα κόβει παροχές (το ύψος της σύνταξης), αναλόγως την αξιοπιστία του εργοδότη έναντι των εργαζομένων του και των υποχρεώσεων του έναντι του δημοσίου. Αν κάποιος καταφέρει και μπει σε αυτό το ταμείο θα έχει πέραν της βασικής του σύνταξης (όπως προτείνεται από το σχέδιο) και μια επιπλέον από το δημόσιο, όπου οι δυο μαζί θα του εξασφαλίζουν ένα βασικό επίπεδο ζωής, της τάξης των 850 Ε. Από εκεί και πέρα αναλόγως πόσες «εικονικές τριακοπενταετίες» έχει πληρώσει σε «εργαζόμενους» με μια κλίμακα αντιστρόφως γεωμετρική (για δυο 1100 E, για τρεις 1230 Ε κτλ.) να μπορεί να φτάσει σε μια οροφή σύνταξης των π.χ. 3.000 Ε μηνιαίως αν έχει λ.χ. 20 τριακοπενταετίες. Δηλαδή αν ένας εργοδότης έχει δώσει δουλειά σε άλλους είκοσι πολίτες αξίας 13.500.000 Ε, να μπορεί να έχει μια αξιοπρεπή σύνταξη ανάλογη της προσφοράς του… Αυτό το ποσό θα απομειώνεται μέχρι και θα εξαφανίζεται αν ο εργοδότης έχει οφειλές π.χ. στο ΙΚΑ ή αν δεν τήρησε την εργατική νομοθεσία σωστά στον ενεργό επιχειρηματικό του βίο. Δικαιούχοι θα είναι: σε περίπτωση ατομικής επιχείρησης ο υπόλογος, στην περίπτωση Ο.Ε. - Ε.Ε. είναι ο διαχειριστής που είναι μέτοχος με πάνω από το 33% και στην περίπτωση Α.Ε. - Ε.Π.Ε. ο Διευθύνων Εκτελεστικός Σύμβουλος που είναι μέτοχος με πάνω από το 33% της επιχείρησης. Η ιδέα έχει τρεις στόχους Ο πρώτος στόχος είναι, να αφαιρέσει τον βραχνά του ΟΑΕΕ και των εισφορών του, από τους επιχειρηματίες. Ένας βραχνάς που σκοτώνει την επιχειρηματικότητα που δημιουργεί θέσεις εργασίας. Που σαν αποτέλεσμα έχει, επιχειρηματίες που ρίσκαραν, πέτυχαν για λίγα χρόνια να έχουν μια υγιή επιχείρηση, τόλμησαν, έδωσαν δουλειά, αλλά σε μια στραβοτιμονιά ή μια οικονομική κρίση, όχι μόνον να μην έχουν ελπίδα ποτέ να πάρουν σύνταξη, όχι μόνο να τους κυνηγά ο ΟΑΕΕ να τους βάλει φυλακή ή να τους εκποιήσει το σπίτι τους (αν δεν τους το έχουν ήδη πάρει οι τράπεζες...), αλλά να μην μετράται καθόλου η προσπάθεια τους όλα τα χρόνια που ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους υπαλλήλους τους και στο κοινωνικό σύνολο και να κινδυνεύουν να πεθάνουν στο παγκάκι χωρίς σύνταξη και χωρίς καμία επιβράβευση της προσπάθειας τους (της έστω και αποτυχημένης), όπου όμως απολογιστικά έδωσε εργασία σε τόσους ανθρώπους. Έτσι να μην ωθείτε ο επιχειρηματίας στην λαμογιά, μιας και θα γνωρίζει πως το σύστημα δεν θα καραδοκεί να τον σκοτώσει στην πρώτη αποτυχία του, αλλά αντίθετα θα τον προστατέψει αν είναι συνεπής. Με αυτών των τρόπο θα προάγουμε την τίμια επιχειρηματικότητα και θα αλλάξουμε την νοοτροπία του «φάε τώρα, γιατί κανένας δεν θα είναι δίπλα σου αν αποτύχεις». Ο δεύτερος στόχος είναι προφανείς, είναι η επιβράβευση της αξιοπρεπούς επιχειρηματικότητας και αντίστροφα η τιμωρία της ασυνεπούς επιχειρηματικότητας. Και ο τρίτος στόχος είναι σαφώς η προώθηση της απασχόλησης και η μείωση της ανεργίας. Το σύστημα αυτό θα λειτουργεί ως κίνητρο στο υποσυνείδητο των επιχειρηματιών σαν μια έμμεση, μέσω της εργασίας που θα δίνουν, εξασφάλιση/αποταμίευση σε περίπτωση αποτυχίας τους. Τελικά η ιδέα θα οδηγήσει στην απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, που τόσο πολύ, έχουμε ανάγκη. Σημείωση: Όλα τα παραπάνω ποσοστά / νούμερα είναι ενδεικτικά και χρίζουν περεταίρω μελέτης αποτελούν όμως ένα καλό σημείο εκκίνησης. Ευάγγελος Αχιλλόπουλος Lakis@motionfx.gr