Αρχική Αναμόρφωση Σώματος ΕπιθεώρησηςΆρθρο 29 Ρυθμίσεις για Ιατρούς Εργασίας και Σύμβουλους Ασφάλειας της ΕργασίαςΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Ραχιώτης | 6 Απριλίου 2011, 13:27
Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. Ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για τη βελτίωση της λειτουργικότητάς του και για την ανάλυση της επισκεψιμότητάς του (Google Analytics).ΣυμφωνώΑποκλεισμός cookies τρίτωνΠολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies
|
Το παρόν νομοσχέδιο προσπαθεί να ‘’διαχειριστεί’’ την υπάρχουσα κατάσταση στην Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία (ΥΑΕ) στη χώρα μας. Όμως τέτοιες επιμέρους ρυθμιστικές προσπάθειες-στην πλειοψηφία τους- φοβάμαι ότι θα αποτύχουν και μάλιστα, θα επιδεινώσουν υπάρχουσα κατάσταση. Ένα γλαφυρό παράδειγμα αποτελεί η προτεινόμενη ρύθμιση για την ουσιαστική μετατροπή του βιβλίου γραπτών υποδείξεων, που αποτελεί -ή θα έπρεπε να αποτελεί- ουσιώδη παράμετρο της Υγείας και Ασφάλειας στην εργασία σε παρουσιολόγιο των γιατρών εργασίας και τεχνικών ασφαλείας. Θα ήταν ίσως πιο χρήσιμο αν το Υπουργείο Εργασίας σε συνεργασία με το ΣΕΠΕ και τα ΚΕΠΕΚ, προσπαθούσε να καταγράψει την υπάρχουσα εμπειρία από τη χρήση του βιβλίου αυτού, ώστε να αναδειχθούν τα προβλήματα και να προκύψουν κατευθύνσεις επίλυσης τους. Είναι ανάγκη να εκτιμηθεί συνολικά το πλαίσιο άσκησης της ιατρικής εργασίας, αλλά και γενικότερα της ΥΑΕ από το 1985 και μετά την ψήφιση του Ν.1568/85. Ο τομέας της ΥΑΕ χαρακτηρίζεται από μια στρεβλή ανάπτυξη εξαρχής, που νομοτελειακά παρήγαγε τα σημερινά εκφυλιστικά αποτελέσματα. Ετέθη –ορθά νομίζω- από συναδέλφους το θέμα της αναγνώρισης των επαγγελματικών ασθενειών. Στην Ελλάδα η αναγνώριση της επαγγελματικής νοσηρότητας είναι από συμβολική έως ανύπαρκτη. Που οφείλεται αυτό; Απλούστατα, η παρούσα κατάσταση πραγμάτων στην ΥΑΕ δεν ευνοεί τη διάγνωση, καταγραφή και αναγνώριση των επαγγελματικών ασθενειών. Θα ήταν ίσως διαφορετικά τα πράγματα αν στην χώρα μας υπήρχε και λειτουργούσε ένας ειδικός κλάδος ασφάλισης του επαγγελματικού κινδύνου με εργοδοτική εισφορά που αυξομειώνεται ανάλογα με την επικινδυνότητα του εργασιακού χώρου όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και οι δημόσιες υπηρεσίες εκτίμησης και πρόληψης του επαγγελματικού κινδύνου. Αυτά κατά την γνώμη μου είναι τα φλέγοντα ζητήματα και όχι η λήψη αστυνομικών μέτρων που θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Το κέντρο βάρους πρέπει να δοθεί αλλού.