Αρχική Διαφάνεια στη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράςΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ Τροποποίηση του ν. 3758/2009 για τις «Εταιρείες Ενημέρωσης οφειλετών για ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις και άλλες διατάξεις» Άρθρο 19]Σχόλιο του χρήστη Σίμος Ι. Σαμαράς | 31 Ιουλίου 2011, 23:22
Το πρόβλημα που είχε ανακύψει από τη λειτουργία των εισπρακτικών εταιριών είναι γνωστό τοις πάσι. Οι εταιρίες αυτές, που λειτουργούσαν παράνομα, γιατί η δραστηριότητά τους συνίστατο στην κατ’ επάγγελμα αντιπροσώπευση έναντι ιδιωτών, την οποία ο νομοθέτης αναγνωρίζει ως αποκλειστικό έργο του δικηγόρου (άρθ. 39 § 1 & 40 § 1 Ν.Δ. 3026/1954), θέλησε ο νομοθέτης να τις νομιμοποιήσει. Επειδή αν η νομιμοποίηση αυτή γινόταν με μια εμβόλιμη διάταξη σε κάποιο νόμο, θα υπήρχε κατά του νομοθέτη η αιτίαση ότι ενήργησε με σκοπό να νομιμοποιήσει την παρανομία, ο νομοθέτης προτίμησε να εισάγει ολόκληρο νόμο, το Ν. 3758/2009. Ο νόμος αυτός το μόνο που κάνει ουσιαστικά είναι να περιορίζει το αντικείμενο των εισπρακτικών εταιριών στην ενημέρωση των οφειλετών, για να ξεφύγει το σκόπελο των άρθ. 39 § 1 & 40 § 1 Ν.Δ. 3026/1954, και κατά τα λοιπά να επαναλαμβάνει κατά τρόπο φλύαρο και κουραστικό ήδη ισχύουσες ρυθμίσεις για την καλή πίστη, τα συναλλακτικά ήθη, την προσβολή της προσωπικότητας και τα προσωπικά δεδομένα, προσαρμοσμένες, λιγότερο ή περισσότερο, στην περίσταση. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο παραπάνω νόμος νομιμοποίησε τις εισπρακτικές εταιρίες το γεγονός ότι χαρακτηρίζονται ως τέτοιες ήδη στο ενημερωτικό σημείωμα (υπό Γ, § 1) του Προσχεδίου Νόμου (εφεξής ΠρσχΝ), το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελέσει τμήμα της εισηγητικής έκθεσης του νόμου, και ότι «με τις πρακτικές που ανέχεται ο παραπάνω νόμος ο χαρακτηρισμός των εταιρειών αυτών ως “εταιρειών ενημέρωσης” αποδεικνύεται συχνά ψευδεπίγραφος» (ανωτ., υπό Γ, § 2). Με τη μεταβολή του εισαγωγικού άρθρου του νόμου με το άρθρο 19 § 1 του Προσχεδίου Νόμου (εφεξής ΠρσχΝ) δεν αλλάζει η φιλοσοφία των ρυθμίσεων, αφού αυτές δεν τροποποιούνται ουσιωδώς. Ως εκ τούτου, μόνη η τροποποίηση του άρθρου είναι άσκοπη. Αυτό που θα χρειαζόταν θα ήταν αφενός η συνολική κατάργηση του νόμου ως περιττού και αφετέρου η επίταση της κρατικής εποπτείας για την προστασία των οφειλετών από τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, κατευθύνσεις ήδη νομοθετημένες. Με το άρθ. 19 §§ 2 & 3 ΠρσχΝ εισάγονται ειδικές ρυθμίσεις για τις αθέμιτες πρακτικές των λεγόμενων εταιριών ενημέρωσης οφειλετών. Υπενθυμίζεται ότι η Οδ. 2005/29/ΕΚ όντας πλήρους εναρμόνισης (αιτ. σκ.. 15 εδ. δ΄) δεν επιτρέπει την εισαγωγή αυστηρότεροτερων ή λεπτομερέστερων κανόνων από αυτήν (βλ. άρθ. 3 § 5 Οδ.: εξαιρούνται μόνο εθνικοί κανόνες υφιστάμενοι ήδη την 12.7.2007 και μόνο μέχρι τις 12.7.2013), παρά μόνο μη δεσμευτικών κανόνων δεοντολογίας (αιτ. σκ. 20, άρθ. 10 εδ. α΄ Οδ.) και σε κάθε περίπτωση υπό τον όρο ότι ο θιγόμενος καταναλωτής δεν στερείται το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο (αιτ. σκ. 21, άρθ. 11 Οδ. & 9θ §§ 1 & 2 ν. 2251/1994 – ή κατά την Οδ. και σε διοικητική επιτροπή, που δεν αποτελεί επαγγελματικό σύλλογο εποπτείας του παραβαίνοντος, συνδ. άρθ. 10 & 11 Οδ.). Στο πλαίσιο αυτό δεν θα μπορούσαν να εισαχθούν αυτοτελείς, δεσμευτικοί κανόνες για τον τρόπο άσκησης της δραστηριότητας των εν λόγω εταιριών εταιριών. Αυτό που αναφέρεται στο ενημερωτικό σημείωμα του ΠρσχΝ – το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελέσει τμήμα της εισηγητικής έκθεσης του νόμου – δηλ. ότι «ο παραπάνω νόμος δεν εμπεριέχει κανόνες και εγγυήσεις που να διασφαλίζουν ότι η λειτουργία των παραπάνω εταιρειών κινείται στο πλαίσιο του καταστατικού τους σκοπού και αναπτύσσεται με σεβασμό στην προστασία της ιδιωτικής σφαίρας των πολιτών» (υπό Γ, § 2) δεν είναι ακριβές, λόγω του υφισταμένου λοιπού νομοθετικού πλαισίου, ενώ η αναφορά ότι «ουδεμία ρύθμιση ή πρόβλεψη κυρώσεων υφίσταται για τις οχλήσεις που ακολουθούν από οποιονδήποτε μετά την έναρξη των δικαστικών διαδικασιών ή της αναγκαστικής εκτέλεσης» (υπό Γ, § 3), ενόψει όσων προαναφέρθηκαν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών http://www.nomologio.wordpress.com