Αρχική Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας - Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος - Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίωνΆρθρο 53 – Ευθύνη διοικούντων προσώπων νομικών προσώπων ή νομικών οντοτήτων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς ασφαλιστικούς φορείς και εργαζομένους/ Αλληλέγγυα ευθύνηΣχόλιο του χρήστη Γεώργιος Μούλκας | 21 Απριλίου 2016, 00:28
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Μούλκας' | 21 Απριλίου 2016, 00:28

    Το άρθρο 53 είναι σκόπιμο να βελτιωθεί με ουσιαστικό τρόπο, ώστε να καταλάβει και τις απαιτήσεις εργαζομένων νομικών προσώπων που έχουν ήδη κηρυχθεί σε πτώχευση και τελούν σε διαδικασία συλλογικής ικανοποίησης των πιστωτών τους, όπως συμβαίνει με την Εκδοτική Βορείου Ελλάδος ΑΕ, που εξέδιδε την εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» (110 εργαζόμενοι), και την Ηλεκτρονική Αθηνών ΑΕ του επιχειρηματία Ιωάννη Στρούτση (450 εργαζόμενοι), η οποία προσφάτως ετέθη σε καθεστώς πτώχευσης. Επιπλέον, το εν λόγω άρθρο θα πρέπει να θωρακιστεί έναντι πιθανών παρερμηνειών ή ασαφειών, που θα μπορούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση την κύρια επιδίωξή του, δηλαδή την απόδοση ευθυνών σε όσους με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους οδηγούν σε πτώχευση - με δόλια και καταστρεπτικά μέσα - τα εταιρικά σχήματα που διοικούν ή κατέχουν, αφήνοντας σκοπίμως ανεκπλήρωτες τις υποχρεώσεις τους προς τους εργαζόμενους. Ειδικώς για την περίπτωση του «Αγγελιοφόρου» της γνωστής οικογένειας Αλέξανδρου Μπακατσέλου θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι απαιτήσεις των 110 εργαζόμενων ανέρχονται σήμερα περίπου σε πέντε (5) εκατ. ευρώ. Η ικανοποίηση αυτών των απαιτήσεων δεν εμπίπτει, δυστυχώς, ούτε στην περίπτωση της παραγράφου 1, δεδομένου ότι αυτή έχει εφαρμογή για τα νομικά πρόσωπα που θα λυθούν μετά την ισχύι του νόμου, ούτε στην περίπτωση της παραγράφου 6, δεδομένου ότι η Εκδοτική Βορείου Ελλάδος ΑΕ πτώχευσε και συνεπώς λύθηκε (άρθρο 47α του ν. 2190/1920) στις 15 Δεκεμβρίου 2015, γεγονός που σημαίνει ότι «η διετία (από τη λύση του νομικού προσώπου)» είναι αδύνατο να συμπληρωθεί «μετά την έναρξη ισχύος του νόμου», ακριβώς και μόνον επειδή το χρονικό σημείο έναρξης της (αντίστροφης) μέτρησης της εν λόγω διετίας τοποθετείται πριν από την έναρξη της ισχύος του (16-12-2015 / 16-12-2013). Για ΟΛΟΥΣ τους παραπάνω λόγους, καλό είναι να επέλθουν οι ακόλουθες νομοτεχνικές βελτιώσεις: Α. Με την παράγραφο 1 καθιερώνεται ευθύνη των νομίμων εκπροσώπων των νομικών προσώπων για όλες τις απαιτήσεις των εργαζομένων, θέτοντας ως μοναδική προϋπόθεση την ύπαρξη εκτελεστής δικαστικής απόφασης. Ωστόσο, με τον τρόπο αυτό ότι εισάγεται εξαίρεση στην αρχή της αλληλέγγυας ευθύνης, καθ’ όσον η ευθύνη του εκπροσώπου εξαρτάται από την προηγούμενη έκδοση απόφασης κατά του νομικού προσώπου (και μάλιστα όχι τελεσίδικης, αλλά απλά εκτελεστής). Β. Στην παράγραφο 1 η αναφορά σε «διάλυση» νομικού προσώπου θα πρέπει να αντικατασταθεί με τη φράση «η με οποιονδήποτε τρόπο λύση» νομικού προσώπου. Κι αυτό, διότι η «διάλυση» είναι γενικότερη έννοια, ενώ «η με οποιονδήποτε τρόπο λύση νομικού προσώπου» είναι ακριβέστερη διατύπωση και καταλαμβάνει όλους τους δυνατούς τρόπους (πάροδος χρόνου διάρκειας, πτώχευση, δικαστική απόφαση κ.ά.). Άλλωστε, ένα νομικό πρόσωπο θα μπορούσε να διαλυθεί, αλλά να μη λυθεί οριστικά, παρά μόνον μετά το πέρας της διαδικασίας της πτώχευσης, ήτοι έπειτα από 10 ή 15 έτη. Γ. Η ίδια ακριβώς διατύπωση, δηλαδή αυτή «της με οποιονδήποτε τρόπο λύσης» νομικού προσώπου θα πρέπει οπωσδήποτε να προκριθεί και στην παράγραφο 3, αντί της γενικότερης έννοιας της «διάλυσης». Δ. Το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 2 θα έπρεπε να είναι αυτοτελής παράγραφος, δεδομένου ότι καθιερώνεται με αυτό αυτοτελής αλληλέγγυα ευθύνη των νομίμων εκπροσώπων των νομικών προσώπων για τις απαιτήσεις των εργαζομένων, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας τους, για μία διετία από τότε που αυτές κατέστησαν ληξιπρόθεσμες. Ε. Στην παράγραφο 6 θα πρέπει να αναγραφεί ρητώς ότι «οι ως άνω διατάξεις για την αλληλέγγυα ευθύνη» αφορούν ευθέως όσα αναφέρονται στις παραγράφους 1,2 και 3 του άρθρου 53 και όχι μόνον στην παράγραφο 1. Με άλλα λόγια, η αλληλέγγυα ευθύνη θα πρέπει να αφορά ρητώς όχι μόνον τους νομίμους εκπροσώπους, προέδρους, διαχειριστές κ.ά., αλλά και τους μετόχους ή εταίρους κεφαλαιουχικών εταιριών με ποσοστό τουλάχιστον 10%. ΣΤ. Στο τέλος της παραγράφου 6 θα πρέπει να προστεθεί η ακόλουθη διατύπωση: «...καταλαμβάνουν και απαιτήσεις γεγενημένες πριν από την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, ανεξάρτητα από τη βεβαίωσή τους ή όχι με δικαστική απόφαση, στις εξής περιπτώσεις: α. εάν η διετία συμπληρώνεται μετά την έναρξη ισχύος του, β. εάν η τελεσίδικη επιδίκασή τους επέλθει μετά την έναρξη ισχύος του και γ. εάν, σε περίπτωση πτώχευσης του νομικού προσώπου ή της νομικής οντότητας, η οριστική επαλήθευσή τους και τελική επιβεβαίωσή τους από το αρμόδιο πτωχευτικό δικαστήριο γίνει μετά την έναρξη ισχύος του.» Ζ. Εναλλακτικώς, αντί της προηγούμενης διατύπωσης, στο τέλος της παραγράφου 6 θα μπορούσε να προτιμηθεί η ακόλουθη φράση: «...καταλαμβάνουν και απαιτήσεις γεγενημένες πριν από την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού, εάν η διετία συμπληρώνεται μετά την έναρξη ισχύος του, όπως επίσης καταλαμβάνουν και περιπτώσεις νομικών προσώπων ή νομικών οντοτήτων που λύθηκαν με οποιονδήποτε τρόπο, συγχωνεύθηκαν ή πτώχευσαν μετά την 1/1/2014.» Η. Στη διάταξη της παραγράφου 6 ανακύπτει ένα σημαντικό κενό: δε διευκρινίζεται εάν οι νόμιμοι εκπρόσωποι, πρόεδροι, διαχειριστές, μέτοχοι, εταίροι κ.ά. θα ευθύνονται για όλες τις απαιτήσεις των εργαζομένων ή μόνο γι’ αυτές που επιδικάστηκαν με «εκτελεστές δικαστικές αποφάσεις», όπως αναφέρεται στην παράγραφο 1. Αυτό το σημείο θα πρέπει να αποσαφηνιστεί, για να μην προκύψουν παρερμηνείες.