Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Φ.Ζ.' | 14 Απριλίου 2010, 18:25

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ορθό θα είναι να γίνει διαβούλευση επί συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Γενικά, θεωρώ ότι είναι δίκαιο : - Οι όποιες αλλαγές να αφορούν τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας ασφαλισμένους , ώστε να ξέρουν εξαρχής τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν μπορεί κάθε 10 χρόνια να αλλάζει το ασφαλιστικό και να ανατρέπεται η ζωή των ήδη ασφαλισμένων, οι οποίοι έκαναν τις επιλογές τους (επάγγελμα κτλ) με βάση τα ισχύοντα όταν εισήλθαν στην αγορά εργασίας. - Για την έξοδο σε σύνταξη να ισχύουν ασφαλιστικά χρόνια και όχι όριο ηλικίας. Να λειτουργεί δηλαδή το σύστημα, όπως περίπου τα ιδιωτικά προγράμματα ασφάλισης και να είναι γνωστή εξαρχής η ανταποδοτικότητά του με βάση τις εισφορές. Σε κάθε φορέα μπορεί να καθοριστεί ένα μίνιμουμ χρόνων απασχόλησης, π.χ. 20 ή 25 χρόνια μετά από τα οποία καθένας θα μπορεί να αποχωρεί και ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας του και τις εισφορές να ξέρει τι θα εισπράξει. Αυτονόητο, ότι το ποσό θα αυξάνεται προοδευτικά για κάθε επιπλέον έτος από το προαπαιτούμενο ελάχιστο. Το όριο ηλικίας είναι άδικο, γιατί άλλοι ξεκινούν να εργάζονται από την εφηβεία και άλλοι στα 35. Επομένως, μέχρι τα 65 για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να δουλεύει 30 χρόνια και άλλος (που ξεκινά στα 18 ) 47!!!! Επιπλέον, δε βοηθά την ανεργία και την παραγωγικότητα να εργάζονται ηλικιωμένοι ( κατά μέσο όρο με λιγότερες αντοχές, προβλήματα υγείας και πιο ακριβοί), γεγονός που, πιθανότατα, θα οδηγήσει και σε κοινωνικά προβλήματα, δεδομένου ότι: ι)είναι σχεδόν σίγουρο ότι στον ιδιωτικό τομέα θα απολύονται (και σήμερα είναι συχνό το φαινόμενο) οι μεσήλικες (50-55), οι οποίοι θα είναι σχεδόν αδύνατο να ξαναβρούν δουλειά για να φθάσουν στην ηλικία συνταξιοδότησης, ιι) νέοι και παραγωγικοί άνθρωποι θα παρασιτούν ή θα ξενιτεύονται [ήδη από σήμερα οι πιο μορφωμένοι και ικανοί νέοι, που δεν έχουν φεύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση αξιοπρεπούς δουλειάς (αφού η χώρα έχει επενδύσει για να τους σπουδάσει)]. Για τους παραπάνω λόγους πιστεύω ότι θα πρέπει να καθοριστεί και ένα ανώτατο υποχρεωτικό ηλικιακό όριο αποχώρησης (π.χ. τα 68 ή τα 70 έτη) μετά το οποίο η παραμονή θα επιτρέπεται μετά από ειδική απόφαση του εργοδότη και θα ανανεώνεται σε ετήσια βάση. Αυτό εξυπηρετεί την περίπτωση που κάποιος εργαζόμενος επιμένει να θέλει να παραμείνει στην εργασία του, ενώ έχουν εξαντληθεί τα όριά του, αλλά και διασφαλίζει τις περιπτώσεις εκείνες που έχουν τις δυνατότητες και θέλουν να παραμείνουν ενεργοί. Επίσης, πιστεύω ότι για όσους συνταξιούχους νυν και μελλοντικούς εργάζονται θα πρέπει να αναστέλλεται η καταβολή της σύνταξης, εφόσον είναι πάνω από κάποιο όριο (π.χ. €1.000) ή να υποχρεώνονται σε καταβολή εισφορών (με δυνατότητα προσαύξησης της σύνταξης που ήδη λαμβάνουν όταν σταματήσουν οριστικά). Τέλος, διαβάσαμε στον Τύπο θα εξαιρεθούν των ρυθμίσεων οι ένστολοι και οι δικαστικοί. Αν αρχίσουν οι εξαιρέσεις χάνεται κάθε έννοια δικαοσύνης, όπως εξαγγέλεται ότι θα ισχύσει.