Αρχική Η Αλλαγή του Ασφαλιστικού Συστήματος8. Εξίσωση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο ΔημόσιοΣχόλιο του χρήστη Χρυσσα Σαμιου | 15 Απριλίου 2010, 20:32
  • Σχόλιο του χρήστη 'Χρυσσα Σαμιου' | 15 Απριλίου 2010, 20:32

    ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΜΗΤΕΡΩΝ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΤΕΚΝΩΝ—ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Θα ήθελα να επισημάνω την αναγκαιότητα αντιμετώπισης του θέματος της συνταξιοδότησης των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων -μητέρων βαριά ανάπηρων παιδιών. με κάποια ειδική ρύθμιση . Ο Ν.3518/06 καθώς και ο προγενέστερος του Ν.3232/04 προβλέπουν για τις εργαζόμενες μητέρες ανάπηρων τέκνων, που υπάγονται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, δικαίωμα συνταξιοδότησης κατόπιν 25 ετούς υπηρεσίας ή 7.500 ημερών εργασίας ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας. Αντίθετα στο Δημόσιο ίσχυε μέχρι σήμερα για τις μητέρες ανάπηρων παιδιών ό,τι και για τις μητέρες ανήλικων τέκνων, δηλαδή μειωμένη σύνταξη στα 50 χρόνια και ύστερα από 20 ή 25 έτη ασφάλισης. Αυτό το μέτρο ήταν ήδη εκτός πραγματικότητας και τελείως άδικο, αν αναλογιστεί κανείς, πόση θλίψη και κόπο έχει η ανατροφή ενός ανάπηρου παιδιού και πόση χαρά, περηφάνεια, αμοιβαιότητα και ελπίδα έχει το μεγάλωμα των υγιών παιδιών. Έχω ένα γιο 11 χρονών με 100% κινητική αναπηρία και βαριά νοητική στέρηση, εξαιτίας ιατρικού λάθους και σας βεβαιώνω, ότι θα προτιμούσα να έχω μεγαλώσει 10 ανήλικα (απ'αυτά που εννοεί ο προηγούμενος νόμος) παιδιά χωρίς καμιά επιπλέον παροχή. Αλλά όταν έχω να κοιμηθώ 11 χρόνια πόσο αποτελεσματική και επαρκής υπάλληλος μπορώ να είμαι? Όταν φέρω αυτό το μόνιμο ψυχικό άχθος και νιώθω σχεδόν καταθλιπτική, πόσο ευχάριστη και συνεργάσιμη μπορώ να είμαι στο χώρο εργασίας μου και κυρίως σε σχέση με τους πολίτες που πρέπει να εξυπηρετήσω? Όταν σε αρκετά συχνά διαστήματα το παιδί νοσηλεύεται στο νοσοκομείο-άλλοτε λόγω επιληπτικών επεισοδίων, άλλοτε λόγω δυσλειτουργίας της βαλβίδας, που έχει τοποθετηθεί στον εγκέφαλό του και άλλοτε λόγω ορθοπαιδικών προβλημάτων, πώς είναι δυνατό εγώ να βρίσκομαι το πρωί στην υπηρεσία μου και να εκτελώ τα καθήκοντά μου , μια και δε μου ταιριάζει να ζητάω χάρη ή ευνοϊκή μεταχείριση από οποιονδήποτε προϊστάμενο και να εξαρτώμαι έτσι από την ανάλογη φιλευσπλαγχνία, τον οίκτο του ή και την αναλγησία του. Θα ήταν χρήσιμο ο νομοθέτης να έμπαινε για 24 ώρες σε σπίτι, όπου υπάρχει ανάπηρο παιδί, πριν διαμορφώσει τη διάταξη, που αφορά στις μητέρες τους, για να μην αναφερθούμε στη νομοθεσία της Ελβετίας, της Σουηδίας ή και άλλων χωρών, που προβλέπουν δικαίωμα σύνταξης στη μητέρα αμέσως μετά τη γέννηση ανάπηρου παιδιού, Λαμβάνοντας υπόψη επιπλέον την παντελή έλλειψη από την Ελλάδα κρατικών χώρων, όπου θα μπορούσε το παιδί να φιλοξενηθεί για λίγες ώρες στη διάρκεια της μέρας ( και δεν εννοώ τα ιδρύματα, που εγκαταλείπονται αυτά τα παιδιά ) θεωρώ αναγκαίο, ρεαλιστικό και δίκαιο να διαχωριστεί η περίπτωση μητέρων ανηλίκων τέκνων από αυτές των αναπήρων τέκνων , γιατί έτσι είναι σαν να εξομοιώνεται η Καλή Τύχη με την Ατυχία, η Ευτυχία με τη Δυστυχία. Τελειώνοντας θα ήθελα λοιπόν να προτείνω να ισχύσει τουλάχιστον και στο Δημόσιο ό,τι και στα υπόλοιπα Ταμεία, να αντιμετωπιστούν δηλαδή οι δημόσιοι υπάλληλοι -μητέρες ανάπηρων τέκνων, όπως και ο υπόλοιπος μισός πληθυσμός μητέρων ανίκανων τέκνων, να μπορούν να συνταξιοδοτηθούν ύστερα από 25 χρόνια υπηρεσίας ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας ή έστω στα 50 τους χρόνια, αλλά με πλήρη σύνταξη, μια και τα χρήματα στις οικογένειες αυτές είναι ένας σημαντικός παράγοντας αντιμετώπισης των διαφόρων αναγκών, που ούτως ή άλλως υφίστανται ή συνεχώς προκύπτουν. Σαμίου Χρυσηίς