Αρχική Δουλειές Ξανά:Αναδιοργάνωση Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης και ψηφιοποίηση των υπηρεσιών της, αναβάθμιση δεξιοτήτων εργατικού δυναμικού και διάγνωσης των αναγκών εργασίας και άλλες διατάξειςΆρθρο 38 Πλαίσιο αξιολόγησης και λογοδοσίας επιλέξιμων παρόχων επιδοτούμενης συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισηςΣχόλιο του χρήστη Χρήστος | 29 Μαρτίου 2022, 15:17
Το συγκεκριμένο άρθρο έχει πολλαπλές αστοχίες. «ή, εάν πρόκειται για εργαζομένους που καταρτίσθηκαν, το ποσοστό αυτών που βρήκε νέα εργασία στα αντίστοιχα χρονικά διαστήματα,». Δηλαδή το πρόβλημα της ανεργίας λύθηκε, κυνηγάμε το job mobility. Ο ρόλος της κατάρτισης δεν είναι απαραίτητα η εύρεση καλύτερης θέσης εργασίας, αλλά και η διατηρηση υψηλής ανταγωνιστικότητας, μειώνοντας έτσι το ρίσκο μειωμένης απόδοσης εργασίας, με την επικείμενη αύξηση του ρίσκου της ανεργίας. Δεν είναι δυνατόν όταν ένας εργαζόμενος παρακολουθεί ένα σεμινάριο, να απαιτούμε να αλλάξει θέση εργασίας για να το θεωρήσουμε επιτυχημένο. Η προϋπόθεση το 50% να βρήκε εργασία εντός 12 μηνών λέει ξεκάθαρα πως η κυβέρνηση θεωρεί την κατάρτιση πανάκεια της ανεργίας. Ότι δηλαδή οι πτυχιούχοι άνεργοι νέοι που δεν βρίσκουν δουλεία, δεν τα καταφέρνουν λόγω χαμηλών δεξιοτήτων. Όμως όπως ακούγεται εδώ και μήνες, αναθέτει κομμάτι της κατάρτισης στα πανεπιστήμια,(που είναι σε ολοκληρωτική αποσύνδεση με την αγορά εργασίας εδώ και πάμπολλα χρόνια) και τα οποία με ανυπολόγιστους πόρους και υποδομές στη διάθεσή τους έχουν εκπαιδεύσει ήδη τους προαναφερθέντες άνεργους νέους. Ο συλλογισμός καταρρέει. Η κατάρτιση/εκπαίδευση δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας. Οι θέσεις εργασίας μειώνουν την ανεργία. Η παράγραφος 3.α αξιολογεί Κέντρα Δια Βίου Μάθησης με κριτήρια γραφείων ευρέσεως εργασίας. Η εσφαλμένη στοχοθεσία καταδικάζει οτιδήποτε σε αποτυχία. Είναι αντίστοιχο με το να βάζουμε στο φούρνο τα άπλυτα και να πετάμε το φούρνο επειδή δεν πλένει καλά τα ρούχα. Ας μην σχολιάσω τα αυθαίρετα και υπεραισιόδοξα ποσοστά. Αν δεν αλλάξει ο τρόπος επιλογής των ωφελούμενων, το 50% να βρεί δουλειά εντός 12 μηνών από το πέρας ενός οποιουδήποτε προγράμματος κατάρτισης δεν θα έπρεπε να οδηγεί σε αξιολόγηση “επαρκής”, αλλά “θαύμα”.