Αρχική Εξορθολογισμός ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής νομοθεσίας, ενίσχυση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και άλλες διατάξειςΆρθρο 25 Νομική υποστήριξη ιατρών Ειδικού Σώματος Ιατρών – Προσθήκη παρ. 5 στο άρθρο 104 του ν. 4961/2022Σχόλιο του χρήστη Γεώργιος Σαρανταυγάς | 20 Οκτωβρίου 2022, 12:08
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Σαρανταυγάς' | 20 Οκτωβρίου 2022, 12:08

    [Επανάληψη Αποστολής, μέρος 1ο] Πρωτίστως και κύρια, ποια είναι τα καθήκοντα των ιατρών-μελών των επιτροπών του ΚΕΠΑ; Μήπως, επί τη ευκαιρία να διευκρινιστεί αυτό το σκοπίμως αξεδιάλυτο επί δώδεκα έτη κρίσιμο ζήτημα; Γιατί ο νομοθέτης, εδώ, δεν προσθέτει δυο αράδες ακόμα, ώστε να γίνει κατανοητό και στον πολίτη, και στον ιατρό, και στο δικηγόρο, και στον δικαστικό για ποιες πράξεις και ποιες παραλείψεις προσφέρεται αυτό το ιδιαίτερο προνόμιο σε αυτό το “ευαγές” Ειδικό Σώμα; Γιατί, λοιπόν, αποφεύγεται η σαφής αναφορά στον ν.3863/2010 και συγκεκριμένα στο άρθρο 6 αυτού, όπου αναφέρεται, με ακρίβεια, το ορισμένο και περιορισμένο έργο των λεγόμενων (σ.σ. καταχρηστικά) υγειονομικών επιτροπών; Ο παραπάνω νόμος ορίζει ότι “Έργο των Υγειονομικών Επιτροπών είναι: α) Ο καθορισμός του ποσοστού αναπηρίας για σύνταξη αναπηρίας. β) Ο χαρακτηρισμός ατόμων ως ΑΜεΑ. γ) Ο καθορισμός ποσοστού αναπηρίας για όλες τις κοινωνικές και οικονομικές παροχές ή διευκολύνσεις, για τις οποίες απαιτείται γνωμάτευση αναπηρίας και τις οποίες δικαιούνται από την πολιτεία τα άτομα με αναπηρία.” Επισημαίνεται ότι: 1) οι ιατροί-μέλη των επιτροπών αυτών συνυπογράφουν ατομικά εργολαβικά συμφωνητικά με τον e-ΕΦΚΑ/Υπουργείο Εργασίας και δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι με τη στενή έννοια. Επιπλέον, πληρώνονται δηλαδή με το αξιολογούμενο αναπηρικό κεφάλι, δηλαδή με το κομμάτι. 2) Οι επιτροπές αυτές είναι ad hoc, συστήνονται και λειτουργούν μέσα σε διοικητική δομή και όχι σε υγειονομική-ιατρική δομή. Συνεπώς, οι ιατροί των επιτροπών αυτών δεν έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν διαγνωστική και θεραπευτική ιατρική κατά την αξιολόγηση της αναπηρίας των αιτούντων την πιστοποίηση αυτής. Ούτε πρόκειται για ιατρικά συμβούλια, αλλά για επιτροπές (συλλογικά όργανα της διοίκησης) που γνωμοδοτούν στο πλαίσιο της διαδικασίας έκδοσης μιας ατομικής διοικητικής πράξης. 3) η προσχηματική, συχνά εξευτελιστική ιατρική εξέταση των ασθενών και η υποχρέωσή τους να επιδείξουν την ασθένειά τους (ειδικά μέσα σε ένα δημόσιο διοικητικό γραφείο, κι ενώπιον διοικητικού υπαλλήλου του ΕΦΚΑ που ασκεί καθήκοντα Γραμματέα) γίνεται κατά παράβαση των από τον νόμο (ν. 3863/2010) καθηκόντων τους και καταστρατηγώντας κάθε έννοια ιατρικής δεοντολογίας, ενώ μόνο ως διαστροφή και σαδισμός θα μπορούσε να εννοηθεί και να αιτιολογηθεί. 4) Η συχνά και συστηματικά εκτελούμενη αλλοίωση, όχι μόνο των ποσοστών αναπηρίας αλλά και των ίδιων των (βεβαιωμένων από δομές υγείας) παθήσεων των αιτούντων ασθενών, ακόμα και του ιστορικού και του βιογραφικού αυτών, θα έπρεπε να οδηγήσει το νομοθέτη στην αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή στη “φωταγώγηση” του ΚΕΠΑ και όχι στην περαιτέρω συσκότιση του.