Αρχική Διαδικασία επίλυσης συλλογικών διαφορώνΆρθρο 3Σχόλιο του χρήστη Βίβιαν Γερουλάνου | 4 Δεκεμβρίου 2010, 00:38
  • Σχόλιο του χρήστη 'Βίβιαν Γερουλάνου' | 4 Δεκεμβρίου 2010, 00:38

    Η απάλειψη των θεσμικών θεμάτων από τα αντικείμενα των Δ.Α. στις επιχειρησιακές και ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ (άρθρο 3, παρ. 2), είναι εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη, αφήνοντας άλυτες τις αντίστοιχες συλλογικές διαφορές, (κάτι που ελέγχεται και για συμβατότητα με το Σύνταγμα...) άρα στην αποκλειστική ρυθμιστική αρμοδιότητα του εργοδότη. Αυτά, για όσους «ορκίζονταν» υπερ της σημασίας των επιχειρησιακών ΣΣΕ, που θα μπορούσαν «να ρυθμίζουν τα πάντα» αντί για τις κλαδικές ΣΣΕ. Ποιά αλήθεια «διαβούλευση των κοινωνικών εταίρων» (ΓΣΕΕ, ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ) έβγαλε ως «σημείο σύγκλισης» αυτή την εκτρωματική ρύθμιση – και πότε; Τα θεσμικά θέματα των κλαδικών SSE περιέργως παραμένουν, ως δυνητικά αντικείμενα Διαιτητικής Απόφασης, πιθανώς για να γίνεται το απαραίτητο trade-off μεταξύ «μισθών-εργασιακών δικαιωμάτων-απασχόλησης». ‘Ομως, οι κλαδικές ΣΣΕ ήδη «ξηλώνονται» με τις επικείμενες νομοθετικές ρυθμίσεις για τη σε βάρος τους επικράτηση των επιχειρησιακών ΣΣΕ. Εξίσου αρνητική «πρωτοβουλία» του νομοσχεδίου, που δεν έχει καμιά σχέση με το Μηνημόνιο, είναι η ρύθμιση που προβλέπει το σταμάτημα της απεργίας για 10 μέρες, ακόμα και όταν ο εργοδότης είναι αυτός που προσφεύγει μονομερώς στη διαιτησία. (παρ. 7 άρθρου 3 του σ.ν.) Η διάταξη αυτή μας ξαναφέρνει στις εποχές του ν. 3239/55, όταν ο εργοδότης ή το Κράτος χρησιμοποιούσαν τη Διαιτησία για να σταματήσουν απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Υποτίθεται ότι το σταμάτημα της απεργίας στον ν. 1876/90 είχε θεσπιστεί ως αντίβαρο στη μονομερή προσφυγή των εργαζομένων στη Διαιτησία, επειδή δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο ο εργοδότης. Τώρα που «αποκαταστάθηκε η ασυμμετρία στη διαιτησία», με ποια λογική διατηρείται η απαγόρευση της απεργίας για 10 μέρες, επεκτεινόμενη και στις περιπτώσεις που θα προσφύγει μονομερώς ο εργοδότης;