Η παρ. 4 του άρθρου 5 του ν. 3232/2004 (ΦΕΚ Α’ 48), όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 61 του ν. 3518/2006 (ΦΕΚ Α’ 272), τη συμπλήρωσή του με τις διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 53 του ν. 3518/2006 και την προσθήκη του άρθρου 140 του ν. 3655/2008 (ΦΕΚ Α’ 58), αντικαθίσταται ως εξής:
«1. Γονείς και αδελφοί/ές ατόμων άγαμων και ανίκανων για κάθε βιοποριστική εργασία, με ποσοστό 67% και άνω, που δεν νοσηλεύονται σε ιδρύματα με δαπάνη ασφαλιστικού ή άλλου δημόσιου φορέα, καθώς και σύζυγοι αναπήρων με ποσοστό 80% και άνω, εφόσον έχουν διανύσει τουλάχιστον δεκαετή έγγαμο βίο, ασφαλισμένοι σε φορείς κύριας και επικουρικής ασφάλισης, αρμοδιότητας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης με τη συμπλήρωση 7.500 ημερών εργασίας ή 25 ετών πραγματικής ασφάλισης, ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας και ανεξαρτήτως χρόνου υπαγωγής στην ασφάλιση. Για τη συμπλήρωση του ανωτέρω προσδιοριζόμενου χρόνου λαμβάνεται υπόψη μόνο ο χρόνος στρατιωτικής θητείας που αναγνωρίζεται κατόπιν εξαγοράς κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του ν. 1358/1983 (ΦΕΚ Α’ 64), ο χρόνος γονικής άδειας ανατροφής παιδιών του άρθρου 6 του ν. 1483/1984 (ΦΕΚ Α’ 153) που αναγνωρίζεται κατόπιν εξαγοράς κατά τα οριζόμενα στην παρ. 18 του άρθρου 10 του ν. 3863/2010 (ΦΕΚ Α’ 115) καθώς και ο προβλεπόμενος από την ΕΓΣΣΕ χρόνος απουσίας από την εργασία λόγω κύησης και λοχείας, με την επιφύλαξη των διατάξεων της παρ. 7 του παρόντος άρθρου ως προς τους αναγνωριζόμενους χρόνους των ασφαλισμένων του ΟΓΑ.
Το δικαίωμα συνταξιοδότησης ασκείται διαζευκτικά από τον ένα γονέα ή, στην περίπτωση των αδελφών, από έναν αδελφό/ή σε ένα φορέα κύριας και σε έναν φορέα επικουρικής ασφάλισης, υπό τους όρους και προϋποθέσεις των επόμενων παραγράφων και δεν ισχύει για χορήγηση δεύτερης σύνταξης.
2. Για την άσκηση του δικαιώματος από το γονέα του αναπήρου τέκνου, πρέπει, κατά την ημερομηνία της αιτήσεως για συνταξιοδότηση, ο έτερος γονέας να μην λαμβάνει ή να μη δικαιούται σύνταξη από οποιοδήποτε ασφαλιστικό οργανισμό ή το δημόσιο, να έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 3600 ημέρες ή 12 έτη πραγματικής ασφάλισης εκ των οποίων 600 ημέρες ή 2 έτη τα τελευταία 4 χρόνια, σε φορείς κύριας ασφάλισης ή/και το Δημόσιο και να εργάζεται.
Αν ο γάμος λυθεί, το δικαίωμα ασκείται από το γονέα που έχει την επιμέλεια του ανάπηρου παιδιού με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Αν το παιδί είναι ενήλικο, το δικαίωμα ασκείται από το γονέα που είχε την επιμέλεια όσο ήταν ανήλικο. Αν η ενηλικότητα επήλθε πριν τη λύση του γάμου, το δικαίωμα ασκείται από έναν από τους δύο γονείς με τις προϋποθέσεις της προηγούμενης παραγράφου.
Σε περίπτωση που το ανάπηρο παιδί έχει τεθεί σε δικαστική συμπαράσταση λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής ή λόγω σωματικής αναπηρίας, με αμετάκλητη δικαστική απόφαση, το δικαίωμα ασκείται από το γονέα που έχει ορισθεί δικαστικός συμπαραστάτης.
3. Για την άσκηση του δικαιώματος από τον αδελφό/ή πρέπει για τουλάχιστον μία πενταετία πριν την ημερομηνία υποβολής της αιτήσεως για συνταξιοδότηση : α) να έχει οριστεί δικαστικός συμπαραστάτης του ανίκανου για κάθε βιοποριστική εργασία αδελφού/ής με ποσοστό 67% και άνω με αμετάκλητη δικαστική απόφαση, λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής ή λόγω σωματικής αναπηρίας ή β) ο ανίκανος για κάθε βιοποριστική εργασία με ποσοστό 67% και άνω αδελφός/ή να συνοικεί αποδεδειγμένα και να τον βαρύνει και κατά την υποβολή της αίτησης συνταξιοδότησης οι δύο αδελφοί να είναι ορφανοί και από τους δύο γονείς ή ο εν ζωή γονέας να είναι ανάπηρος με ποσοστό 67% και άνω .
Σε περίπτωση παύσης της δικαστικής συμπαράστασης ή διακοπής της συνοίκησης , η σύνταξη διακόπτεται από την ημερομηνία της παύσης ή της διακοπής αντίστοιχα και επαναχορηγείται εφόσον συντρέξουν εκ νέου οι προϋποθέσεις του παρόντος.
4. Για την άσκηση του δικαιώματος απαιτείται η υποβολή εκ μέρους του ετέρου ασφαλισμένου γονέα υπεύθυνης δήλωσης προς τον οικείο ασφαλιστικό του φορέα ή τους φορείς, αν συντρέχει ασφάλιση σε περισσότερους του ενός, ότι δεν έχει και δεν πρόκειται να ασκήσει το δικαίωμα συνταξιοδότησης που τους παρέχει η παρούσα διάταξη.
5. Το καταβαλλόμενο ποσό σύνταξης δεν μπορεί να είναι κατώτερο από το πλήρες κατώτατο όριο σύνταξης λόγω γήρατος, που καταβάλλεται κάθε φορά από τον οικείο ασφαλιστικό φορέα.
6. Η διάταξη αυτή εφαρμόζεται και για αιτήσεις συνταξιοδότησης για τις οποίες δεν έχει εκδοθεί μέχρι την έναρξη ισχύος του άρθρου αυτού οριστική απόφαση συνταξιοδότησης.
7. Προκειμένου για τους ασφαλισμένους του ΟΓΑ, απαιτούνται 20 έτη πραγματικής ασφάλισης στον Κλάδο Κύριας Ασφάλισης Αγροτών. Για τη συμπλήρωση του χρόνου αυτού λαμβάνεται υπόψη μόνο ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας που αναγνωρίζεται κατόπιν εξαγοράς κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του ν. 1358/83 (ΦΕΚ Α’ 64). Οι αναφερόμενες χρονικές προϋποθέσεις συνταξιοδότησης ισχύουν, εφόσον ο θεμελιωτικός χρόνος της 25ετίας δεν συμπληρώνεται με διαδοχικό χρόνο ασφάλισης σε ημεδαπό φορέα ή και με συνυπολογισμού χρόνου ασφάλισης που έχει διανυθεί σε φορείς κοινωνικής ασφάλισης χωρών – μελών της Ε.Ε. ή χωρών με τις οποίες έχει υπογραφεί και ισχύει διμερής σύμβαση κοινωνικής ασφάλειας ή/και με χρόνο στρατιωτικής υπηρεσίας. Στη χορηγούμενη σύνταξη προστίθεται και η συνταξιοδοτική παροχή που προβλέπεται από το άρθρο 4 του ν. 4169/1961 (ΦΕΚ Α’ 81), όπως ισχύει, επιφυλασσομένων των διατάξεων του εδαφίου δ’ της παρ. 1 του άρθρου αυτού, κατά τα οριζόμενα στην παρ. 2 του άρθρου 12 του ν. 2458/1997 (ΦΕΚ Α’ 15).»
Διαφωνώ απολύτως με την τροποποίηση του άρθ.37 που θέλετε να περάσετε,διότι, ότι ανομοιογένεια αποκλεισμού εργαζομένων και αναπήρων που υφίσταται σήμερα στην Ελλάδα ο Ελληνικός πληθυσμός,αυτά θα περάσετε και στο Νομοσχέδιο λόγω κεκτημένης ταχύτητας.
Πριν περάσετε,ότι περάσετε φρόνημο θα είναι να ψάξετε καλά με επιστημονικό προσωπικό τη μεγάλη γκάμα αναπήρων.Υπάρχουν αναπηρίες στην Ελλάδα που δεν γνωρίζετε και κατ’επέκταση δεν τις αναγνωρίζετε…
Εφ’όσων κάνετε έρευνα, να αναγνωρίσετε όλες τις αναπηρίες που πρέπει.Επίσης να υπαχθούν όλες οι κατηγορίες εργαζομένων,διότι ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει χρώμα,κόμα και αξιώματα.Άλωστε κανείς δεν μπορεί να συνάψει συμβόλαιο αρτιμελότητος ούτε με το Θεό αλλά ούτε και με το διάολο…
Για να λυθούν τα χερια σας πρώτα απ’όλα δώστε εντολή στις πρωτοβάθμιες επιτροπές όταν έχουν ασθενή με ανίκεστο βλάβη να εγκρίνουν την αναπηρία του μια κι έξω.πχ Νεφροπαθής 56 ετών περνάει επιτροπές 10 χρόνια την στιγμή που ο συγκεκριμένος δεν παίρνει μεταμόσχευση και επί πλέον δεν πρόκειται να φυτρώσουν νεφρά.Κωφάλλαλος εκ γεννετής με μηδέν ακουστικές νησίδες, περνούν συνέχεια επιτροπές,ακροτηριασμένοι περιμένουν να φυτρώσουν χέρια ή πόδια.Καθαρίστε πρώτα αυτό το φαινόμενο που δεν υπάρχει σε άλλη Ευρωπαική Χώρα.
Μετά το άρθ.37 θα το βελτιώσετε πολύ ευκολότερα χωρίς ημίμετρα και αδικίες.
Εύχομαι να δημοσιεύσετε τις απόψεις μου και να μην πάνε στο καλάθι σκουπιδιών.Είμαι πολυπαθής με πλούσιο ρεπερτώριο.
Θεωρώ παράλογη την προϋπόθεση που τίθεται για πρώτη φορά, να έχει ο έτερος γονέας 3.600 ημέρες ασφάλισης..Ποιος θα φροντίζει το ανάπηρο παιδί εάν ο ενας γονέας έχει 25 έτη ασφάλισης και ο άλλος τουλάχιστον 12?
Ακόμα πιο παράλογο είναι όμως να καλύπτει αυτή η προϋπόθεση ακόμα και όσες αιτήσεις έχουν ήδη κατατεθεί και εκκρεμεί απόφαση συνταξιοδότησης (άρθρο 37 παρ.6).
Γιατί πρέπει οι γονείς αναπήρων παιδιών που έχουν δρομολογήσει τη ζωή τους βάσει του μέχρι τώρα ισχύοντος νομοθετικού καθεστώτος και έχουν παραιτηθεί από την εργασία τους,να επωμιστούν την καθυστέρηση των ασφαλιστικών φορέων να εκδόσουν απόφαση σύνταξης?!
Το αρθρο 37 είναι μια θετική προσπάθεια, πιστυώ όμως οτί δεν αφορα μεγάλο κομάτι του πληθυσμού με τέτοιου είδους προβλήματα. Δυστιχώς οι καταστάσεις και τα προβλήματα που δημιουργούνται σε μια οικογένεια στην οποία υπάρχει κάποιο ατομο με αναπηρία είναι πολλές, περιπλοκες και διαφέρουν απο οικογένεια σε οικογένεια.
Στην παρ. 1 του αρθρού 37 διαπιστώνω ότι αναφέρεται μόνο στους ασφαλισμένους αρμοδιότητός του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής ασφάλισης. Τι μέλει γεννέσται με τα σώματα ασφαλείας – στρατιωτικούς και των τριών σωμάτων; Δεν πρέπει για όλους τους πολίτες ανεξεραίτως να ισχύει μια τέτοια δίαταξη;
Η παρ. 2 δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη, διότι ο έτερος γονέας δεν πρέπει να λαμβάνει ή να μη δικαιούται σύνταξη. Τι σχέση έχει αν ο ένας συνταξιοδοτείται ή αν πρόκειται να συνταξιοδοτιθεί; Δεν φτάνει το τι έχουν περάσει μέχρι τώρα και εξακολουθούν, όπως (επιτροπές για την πιστοποιησή της αναπηρίας για αναπηρίες που είναι ανίκεστες).
Στην παρ. 3 οι προυποθέσεις για συνταξιοδότηση αδερφού/ης είναι να έχει την δικαστική επιμέλεια και να έχουν αποβιώσει και οι δύο γονείς, ή ο εν ζώη γονέας να είναι ανάπηρος με ποσοστό 67% και ανω. Τι σχέση έχει αυτό τη στιγμή την οποία την επιμέλεια την έχει ο αδερφός/ή;
Υπάρχουν κάποιες ιδιάζουσες περιπτώσεις όπως άτομα που πασχουν απο γεννητικές δυσμορφίες, σχιστίες, συγγενείς δυσπλασίες, κρανιοπροσωπικές δυσμορφίες, που δεν αναγνωρίζονται απο κανένα πλαίσιο νόμου.Δεν υπάρχει σωστή εννημέρωση ούτε απο τους γιατρούς και πολλές φορές είναι ελάχιστη αν όχι ανύπαρκατη, οι γιατροί που μπορούν να αντιμετοπίσουν τέτοιες καταστάσεις στην πατρίδα μας. Πόσο μάλλον όταν αυτού του είδους τα προβλήματα μπορούν να αντιμετοπιστούν σε βάθος χρόνου απο πολύ κάλα καταρτισμένο, εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό και εγκαταστάσεις κατόπιν πολλών χειρουργικών επεμβάσεων. Η ειδικότητα του κρανιοπροσωποπλαστικού χειρουργού είναι ανύπαρκτη σε Δημόσια Νοσοκομεία.
Η αποροία όλων μας είναι ότι: αυτά τα άτομα δεν αποτελού μέλη του κοινωνικού συνόλου ; Θα υπάρξει κάποτε πρόληψη και αντιμετόπιση του κοινωνικού αποκλεισμού αυτών των ατομών; Δεν ζούν και αυτά τα άτομα σε μια κοινωνία ίσων ευκαιρειών; Σας αναφέρω ενδεικτικά ότι κάποιες απο αυτές τις περιπτώσεις για την βρεφική ηλικία που θηλάζουν χρειάζονται ειδικά μπιμπερό τα οποία δεν υπάρχουν στην Ελλάδα.
ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΕΤΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ ;
Κύριοι,
Διαβάζοντας το άρθρο 37 του νομοσχεδίου που προωθεί το Υπουργείο σας, αναρωτιέμαι εάν μπορεί κάποιος να μου δώσει (με το χέρι στην καρδιά) μια πειστική απάντηση στο εξής εύλογο ερώτημα:
Σύμφωνα με τον Νέο Ασφαλιστικό Νόμο, παρέχεται η δυνατότητα αναγνώρισης χρόνων ασφάλισης με τους οποίους ο εργαζόμενος -που δεν έχει θεμελιώσει δικαίωμα έως την 31-12-2010-, διευκολύνεται να θεμελιώσει το συνταξιοδοτικό του δικαίωμα αλλά και να προσαυξήσει τη σύνταξή του.
Έτσι , η (ευτυχισμένη) μητέρα μιας ΥΓΙΕΣΤΑΤΗΣ ανήλικης κόρης, -που δεν έχει θεμελιώσει δικαίωμα έως την 31-12-2010-, ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ σύνταξη με 25 (πραγματικά και πλασματικά) χρόνια εργασίας.
Για να γίνει σαφέστερο το παράδειγμά μου: Ασφαλισμένη με 25 ασφαλισμένα έτη (πραγματικά και πλασματικά) το έτος 2012 δικαιούται πλήρη σύνταξη σε ηλικία 55 ετών ή μειωμένη σύνταξη σε ηλικία 53 ετών, με ΜΟΝΑΔΙΚΗ προϋπόθεση την ανηλικότητα του τέκνου της κατά την ημερομηνία συμπλήρωσης της 25ετίας.
Αντίθετα, η μητέρα μιας ενήλικης κόρης με ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ( που η φροντίδα της ισοδυναμεί με εκείνη τουλάχιστον τριών υγιών ανηλίκων παιδιών) και η οποία επίσης δεν έχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα έως την 31-12-2010, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να συνταξιοδοτηθεί την 31-12-2012, ΕΠΕΙΔΗ σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ.2 του παρόντος νομοσχεδίου, ο σύζυγός της (μεγάλης ηλικία και με βεβερυμένη υγεία λόγω των ειδικών συνθηκών της ζωής του) είναι ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ. Σημειώνω ότι η δυσμενέστατη αυτή απαγορευτική ρήτρα εισάγεται για πρώτη φορά-δεν υπήρχε στους προηγούμενους ασφαλιστικούς νόμους)
ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, σύμφωνα με το άρθρο 1 εδ. 2 του ίδιου άρθρου, η μητέρα αυτή ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ (σπουδών, τέκνων) για να θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και να αποχωρήσει από την εργασία της την 31-12-2012 ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 58 ΕΤΩΝ, με μια αξιοπρεπή σύνταξη προκειμένου να συνεχίσει, ως συνταξιούχος, να ανεβαίνει το Γολγοθά της…….
ΓΙΑΤΙ? ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ?
Στο ερώτημα αυτό, η προφορική απάντηση που δόθηκε από στέλεχος του Υπουργείου, ήταν ότι οι ασφαλισμένοι της συγκεκριμένης κατηγορίας (γονείς αναπήρων) πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι επειδή υπάρχει η ……..ΕΥΝΟΙΚΗ αυτή (κατά την άποψη του) διάταξη .
ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ
ΔΙΟΡΘΩΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΑΔΙΚΙΑ, ΤΡΟΠΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 37.
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ 80%.
Κύριοι,
Διαβάζοντας το άρθρο 37 του νομοσχεδίου που προωθεί το Υπουργείο σας, αναρωτιέμαι εάν μπορεί κάποιος να μου δώσει (με το χέρι στην καρδιά) μια πειστική απάντηση στο εξής εύλογο ερώτημα:
Σύμφωνα με τον Νέο Ασφαλιστικό Νόμο, παρέχεται η δυνατότητα αναγνώρισης χρόνων ασφάλισης με τους οποίους ο εργαζόμενος -που δεν έχει θεμελιώσει δικαίωμα έως την 31-12-2010-, διευκολύνεται να θεμελιώσει το συνταξιοδοτικό του δικαίωμα αλλά και να προσαυξήσει τη σύνταξή του.
Έτσι , η (ευτυχισμένη) μητέρα μιας ΥΓΙΕΣΤΑΤΗΣ ανήλικης κόρης, -που δεν έχει θεμελιώσει δικαίωμα έως την 31-12-2010-, ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ σύνταξη με 25 (πραγματικά και πλασματικά) χρόνια εργασίας.
Για να γίνει σαφέστερο το παράδειγμά μου: Ασφαλισμένη με 25 ασφαλισμένα έτη (πραγματικά και πλασματικά) το έτος 2012 δικαιούται πλήρη σύνταξη σε ηλικία 55 ετών ή μειωμένη σύνταξη σε ηλικία 53 ετών, με ΜΟΝΑΔΙΚΗ προϋπόθεση την ανηλικότητα του τέκνου της κατά την ημερομηνία συμπλήρωσης της 25ετίας.
Αντίθετα, η μητέρα μιας ενήλικης κόρης με ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ ( που η φροντίδα της ισοδυναμεί με εκείνη τουλάχιστον τριών υγιών ανηλίκων παιδιών) και η οποία επίσης δεν έχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα έως την 31-12-2010, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να συνταξιοδοτηθεί την 31-12-2012, ΕΠΕΙΔΗ σύμφωνα με το άρθρο 37 παρ.2 του παρόντος νομοσχεδίου, ο σύζυγός της (μεγάλης ηλικία και με βεβερυμένη υγεία λόγω των ειδικών συνθηκών της ζωής του) είναι ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ. Σημειώνω ότι η δυσμενέστατη αυτή απαγορευτική ρήτρα εισάγεται για πρώτη φορά-δεν υπήρχε στους προηγούμενους ασφαλιστικούς νόμους)
ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, σύμφωνα με το άρθρο 1 εδ. 2 του ίδιου άρθρου, η μητέρα αυτή ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ (σπουδών, τέκνων) για να θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και να αποχωρήσει από την εργασία της την 31-12-2012 ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 58 ΕΤΩΝ, με μια αξιοπρεπή σύνταξη προκειμένου να συνεχίσει, ως συνταξιούχος, να ανεβαίνει το Γολγοθά της……
ΓΙΑΤΙ? ΜΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ?
Στο ερώτημα αυτό, η προφορική απάντηση που δόθηκε από στέλεχος του Υπουργείου, ήταν ότι οι ασφαλισμένοι της συγκεκριμένης κατηγορίας (γονείς αναπήρων) πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι επειδή υπάρχει η ……..ΕΥΝΟΙΚΗ αυτή (κατά την άποψη του) διάταξη .
ΔΕ ΖΗΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ
ΔΙΟΡΘΩΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΑΔΙΚΙΑ, ΤΡΟΠΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 37.
ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ 80%.
Σ’ ότι αφορά το αρθρο 1 του παρόντος νόμου και την ισότητα και προστασία μεταξύ των πολιτών:
1) Γυναίκα σύζυγος αναπήρου 80% και άνω, και χωρίς παιδιά δεν μπορεί να αναγνωρίσει χρόνο ασφάλισης. (Οταν δεν υπάρχουν παιδιά, ο ανάπηρος είναι ανάπηρος δεύτερης κατηγορίας ή η φροντίδα του άνευ σημασίας και η σύζυγος έτσι δεν τυγχάνει της ευνοϊκής ρυθμισης σε σχέση με τους άνδρες,τιμωρούμενη για την ατυχία της);
2. 25 έτη πραγματικής ασφάλισης (με την επιφύλαξη των διατάξεων της παρ. 7): Θεωρείται πραγματική ασφάλιση στην πραγματικότητα η ύπαρξη ενός εργοδότη (αυτό σημαίνει πως μόνο οι γυναίκες του δημοσίου μπορούν να κάνουν χρήση της διάταξης αυτής, γιατί στον ιδιωτικό τομέα η μεγάλη πλειοψηφία έχει διαδοχική ασφάλιση).
Αλήθεια, Κ. Υπουργέ, η διαδοχική ασφάλιση είναι ψεύτικη, δεν είναι πραγματική;
θα μπορούσατε -αν λαμβάνετε υπόψην σας τα σχόλια της διαβούλευσης και δεν είναι κράχτης δημοκρατίας- να διορθώσετε αυτές τις κατάφορες αδικίες.
11. Άρθρο 37 «Συνταξιοδότηση γονέων αναπήρων»:
Με το άρθρο 37 βαίνει προς ικανοποίηση, μερικώς, σχετικό αίτημα που αφορά στην επέκταση των διατάξεων του άρθρου 5 του ν. 3232/05, τροποποιούμενου με τις διατάξεις του άρθρου 61 ν. 3518/06 και άρθρου 140 του ν. 3655/08, στους νόμιμους κηδεμόνες των ατόμων με βαριές αναπηρίες, υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Με την υπό συζήτηση όμως διάταξη καθορίζονται όροι και προϋποθέσεις για τη συνταξιοδότηση των γονέων ατόμων με αναπηρία στην 25εατία, οι οποίοι στην ουσία καθιστούν απαγορευτική τη χρήση της.
Συγκεκριμένα αναφερόμαστε στα κάτωθι σημεία της παρ. 2 :
α) Στην παρ. 1 του άρθρου 37, αναφέρεται στην πρώτη σειρά του πρώτου εδαφίου ο όρος «ανίκανο για κάθε βιοποριστική εργασία». Εκτός του ότι αυτός ο όρος δεν συνάδει με την νέα δικαιωματική προσέγγιση για την αναπηρία δεν αναγράφεται πλέον και στις γνωματεύσεις των Υγειονομικών Επιτροπών των Ασφαλιστικών Ταμείων. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ο όρος αυτός για τους ανωτέρω λόγους απαλείφθηκε από προγενέστερες διατάξεις του ν. 2956/01 (τροποποίηση του ν. 2643/96), οι οποίες αφορούσαν στην έμμεση προστασία (εκχώρηση δικαιώματος χρήσης του νόμου από το άτομο με αναπηρία σε γονέα ή αδελφό).
β) Οι προϋποθέσεις που τίθενται με την παρ. 2 δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της οικονομικής, κοινωνικής και οικογενειακής ζωής και καθιστούν στην ουσία την συνταξιοδότηση των γονέων (πατέρων και μητέρων) στην 25αετία αδύνατη. Καταρχήν, η προϋπόθεση που τίθεται για τον έτερο γονέα, να μην λαμβάνει ή να μη δικαιούται σύνταξη από οποιοδήποτε οργανισμό ή το δημόσιο είναι σκληρή και εξισούται με τιμωρία. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το γεγονός ότι ο έτερος γονέας δεν πρέπει να βρίσκεται στο στάδιο συνταξιοδότησης ακόμη και πλήρους γήρατος. Πως είναι δυνατό η πολιτεία, να έχει την απαίτηση ο έτερος γονέα μετά από τόσα έτη εργασίας να έχει τις αντοχές να ασκεί σε καθημερινή βάση, χωρίς τη βοήθεια του άλλου γονέα (σημ: του γονέα που κάνει χρήση της ευνοϊκής διάταξης) τη φροντίδα του αναπήρου τέκνου του;
Επίσης, η προϋπόθεση να έχει συμπληρώσει ο έτερος γονέας 3600 ημέρες εργασίας, ήτοι 12 έτη πραγματικής ασφάλισης, εκ των οποίων 600 ημέρες ή 2 έτη τα τελευταία 4 χρόνια, στην ουσία απαγορεύει τη χρήση των ευνοϊκών όρων της διάταξης. Η χρήση είναι επιεικώς απαγορευτική, ιδιαίτερα για τις οικογένειες εκείνες, των οποίων ο έτερος γονέας εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, και θα είναι καθολικά απαγορευτική τα επόμενα χρόνια που η ανεργία, σύμφωνα με δυσοίωνες προβλέψεις θα ξεπεράσει το 20%. Θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και το γεγονός ότι, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, οι πρώτοι που απολύονται είναι οι γονείς των ατόμων με αναπηρία, λόγω απουσίας προστατευτικών εργατικών διατάξεων ή και καταστρατήγησης αυτών από τους ιδιώτες εργοδότες.
Ειδικότερα, εάν ο έτερος γονέας είναι η μητέρα, δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι οι μητέρες λόγω της αναπηρίας του παιδιού τους δεν έχουν κατορθώσει να καλύψουν 12 έτη εργασίας. Στο πλείστο των περιπτώσεων έχουν διακόψει πρόωρα την εργασία τους, λόγω των αυξημένων οικογενειακών υποχρεώσεων, είτε συνεχίζουν να εργάζονται ευκαιριακά. Ειδικά, στην περίπτωση των μητέρων η προϋπόθεση συμπλήρωσης 600 ημερών ασφάλισης τα τελευταία 4 έτη είναι εντελώς αποτρεπτική για τη χρήση της διάταξης από τον δικαιούχο πατέρα. Για τους ανωτέρω λόγους ζητούμε την απαλοιφή της παραγράφου 2 του ανωτέρω άρθρου.
Με την παρ. 3 του εν’ λόγω άρθρου, για να χρησιμοποιηθεί η διάταξη από τους αδελφούς που έχουν την νόμιμη κηδεμονία των ατόμων με αναπηρία τίθεται ως προϋπόθεση οι γονείς να μην είναι στην ζωή, ή ο εν ζωή γονέας να είναι ανάπηρος με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω. Δεν λαμβάνεται όμως υπόψη το γεγονός ότι οι, εν ζωή, γονείς μπορεί να είναι υπερήλικες και να αδυνατούν να φροντίσουν τα ανάπηρα τέκνα τους. Δίκαιο είναι επομένως να μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα ευνοϊκής συνταξιοδότησης στην 25αετία και ο αδελφός/ή που πληροί τις λοιπές προϋποθέσεις της παρ. 3 και στην περίπτωση που οι γονείς είναι εν ζωή και είναι ηλικίας άνω των 70 ετών.
Βεβαίως και πρέπει οι υγειονομικές υπηρεσίες να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ώστε να μην παρουσιάζονται τα φαινόμενα ψευτο-αναπήρων, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει οι ψευτο-ανάπηροι να είναι η αιτία κατάργησης του κοινωνικού κράτους. Όσοι αντιτίθενται σε μια τέτοια κοινωνική παροχή, προφανώς δεν έχουν ζήσει (και ελπίζω να μην ζήσουν ποτέ) τη ζωή τους φροντίζοντας ένα ανάπηρο παιδί, δεν καταλαβαίνουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες. Δυσκολίες τόσο στον εργασιακό όσο και στον οικογενειακό τους βίο. Ένα παιδί με αναπηρία απαιτεί τη συνεχή γονική παρουσία, δεν είναι λύση τα ιδρύματα και τα νοσηλευτήρια.
Τα παιδιά αυτά χρειάζονται τους γονείς τους και όχι ένα χώρο που θα τα πετάξουμε γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν με αναπηρία!!
Ας μην επιστρέψουμε στην εποχή του Καιάδα.
Πράγματι οι οικονομικές συγκυρίες πολλές φορές απαιτούν την περικοπή δαπανών, αλλά υπάρχουν τόσες πολλές, ανούσιες, δαπάνες που μπορούν να περικοπούν. Η ζωή ενός ανάπηρου παιδιού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ!!
Γονέας παιδιού με αναπηρία.
Διαφωνώ απολύτως με την χρήση της συνταξιοδότησης ως μέσο κοινωνικής πολιτικής. Αν κάποιος έχει παιδί/αδελφό/συγγενή ανάπηρο θα πρέπει να βοηθιέται με προνιακές δομές στο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει (π.χ. κέντρα/σχολεία/νοσηλευτήρια αναπήρων). Αλλιώς δημιουργείτε κίνητρα για καινούργια γενιά ψευτο-αναπήρων. Είναι δυνατόν να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε μια κοινωνία συνταξιούχων αρκετοί από τους οποίους δεν είναι ούτε 40 ετών και να δίνετε καινούργιες συντάξεις; Και by the way – που έλεγε και ο… πολύγλωσσος Κίμωνας – τι γίνεται με τις συντάξεις αγάμων θυγατέρων, μητέρων ανηλίκων που έχουν πάψει προ πολλού να είναι ανήλικα αλλά οι μητέρες εξακολουθούν να παίρνουν σύνταξη, πρώην εργαζομένων στην Ολυμπιακή, αναπήρων – μαϊμούδων, στρατηγών που πήραν τον βαθμό δικαστικά, βουλευτών των 2 θητειών κ.λ.π.; Θα τις κόψετε ποτέ ή θα βάλετε νέους φόρους στην ιδιωτική οικονομία για να μην τους στεναχωρήσετε όλους αυτούς που είναι η κομματική σας πελατεία;