1. Στο τέλος της παραγράφου 7 του άρθρου 7 ν. 2496/1997, όπως ισχύει, καταργούνται και προστίθενται τα ακόλουθα:
«Η κατά το άρθρο 932 του Αστικού Κώδικα χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης του ζημιωθέντος από την παραβίαση των διατάξεων της παραγράφου αυτής δεν μπορεί να είναι κατώτερη των πεντακοσίων (500) ευρώ αν το ύψος ασφαλίσματος ανέρχεται μέχρι τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ, κατώτερη των χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ αν το ύψος του ασφαλίσματος ανέρχεται μέχρι δώδεκα χιλιάδες (12.000) ευρώ και τις τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ σε κάθε άλλη περίπτωση, εκτός αν ζητήθηκε από τον ενάγοντα μικρότερο ποσόν».
Ήδη έχει κριθεί επανειλημμένως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι η καθιέρωση κατώτατου ποσού αποζημίωσης λόγω ηθικής βλάβης παραβιάζει τουλάχιστον το δικαίωμα στη χρηστή δίκη που κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 § 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (εφεξής ΕΣΔΑ), γιατί εμποδίζει το δικαίωμα ανταπόδειξης για το ύψος της ηθικής βλάβης. Ενόψει των παραπάνω, η εμμονή του Έλληνα νομοθέτη να μην καταργήσει τους σχετικούς περιορισμούς από την νομοθεσία περί τύπου και μέσων ενημέρωσης δεν είναι απλώς επιστημονικά ατεκμηρίωτη, αλλά και παράνομη, πολλώ δε μάλλον στην περίπτωση εισαγωγής τέτοιων περιορισμών, όπως με το άρθρο 3 Προσχεδίου Νόμου (εφεξής ΠρσχΝ).
Η αντίθεση του άρθρου 3 ΠρσχΝ προς το άρθρο 6 § 1 ΕΣΔΑ είναι προφανής, για τον πρόσθετο λόγο ότι το ελάχιστο ύψος της επιδικαζόμενης ηθικής βλάβης δεν συναρτάται καν με τις περιστάσεις της προσβολής, αλλά απευθείας με το ύψος του ασφαλίσματος, σαν να υφίσταται κανείς μεγαλύτερη ηθική βλάβη αναγκαστικά όσο μεγαλώνει το ασφάλισμα. Στο ίδιο συμπέρασμα συνηγορούν το παράδοξο των οριακών τιμών που δείχνει την προχειρότητα της ρύθμισης ακόμα και κατά τον καθορισμό των ποσών (αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης € 500 για ασφάλισμα € 3000, € 1500 για ασφάλισμα € 3000,01, δηλ. τριπλασιασμός με μόνη την αύξηση κατά ένα σεντ) και το γεγονός ότι δεν προκύπτει από το ενημερωτικό σημείωμα του ΠρσχΝ – το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτελέσει τμήμα της εισηγητικής έκθεσης του νόμου – ο καθορισμός του ύψους της ελάχιστης αποζημίωσης να αποτέλεσε πόρισμα έρευνας. Ευλόγως, λοιπόν, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι τα ελάχιστα ποσό καθορίστηκαν από το συντάκτη του ΠρσχΝ αυθαίρετα. Ωστόσο, μια αυθαιρεσία δεν μπορεί να νομιμοποιείται από τη βούληση επιβολής του φορέα της.
ΣΙΜΟΣ Ι. ΣΑΜΑΡΑΣ – Δικηγόρος
Υπ. Διδάκτορας Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών
http://www.nomologio.wordpress.com
Άρθρο 3
Σημαντική είναι η πρόβλεψη σχετικά με τη χρηματική ικανοποίηση για την περίπτωση καθυστέρησης στην καταβολή του ασφαλίσματος καθότι έτσι θα έχουν το κίνητρο οι ασφαλιστικές εταιρείες να πράτουν τα αυτονόητα, δηλαδή να καταβάλουν σε εύλογο χρόνο το οφειλόμενο ασφάλισμα. Τον τελευταίο καιρό λαμβάνουμε πληθώρα καταγγελιών για το θέμα αυτό σχετικά με καθυστερήσεις και γενικά δυστροπία στην καταβολή.