Στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου (π.δ. 80/2022, Α’ 222), μετά από το άρθρο 182, προστίθεται άρθρο 182Α, ως εξής:
«Άρθρο 182Α
Ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας – Προστατευτικά μέτρα
1. Όταν το πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας του εργαζομένου είναι εξ ολοκλήρου ή ως επί το πλείστον μη προβλέψιμο, ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να δεχτεί να απασχοληθεί από τον εργοδότη, μόνο όταν πληρούνται σωρευτικά οι ακόλουθες δύο προϋποθέσεις:
α) Η εργασία παρέχεται εντός προκαθορισμένων ωρών και ημερών αναφοράς, τις οποίες ο εργοδότης υποχρεωτικά γνωστοποιεί στον εργαζόμενο, σύμφωνα με την υποπερ. ii) της περ. ιγ) της παρ. 1 του άρθρου 70.
β) Ο εργαζόμενος έχει ειδοποιηθεί από τον εργοδότη για την ανάθεση της εργασίας εγγράφως ή με γραπτό μήνυμα μέσω κινητού τηλεφώνου (sms) ή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή με άλλο πρόσφορο τρόπο, σε εύλογο χρόνο που δεν μπορεί να είναι μικρότερος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών πριν από την ανάληψη της εργασίας, πλην περιπτώσεων που δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης, τον οποίο ο εργοδότης γνωστοποιεί στον εργαζόμενο, σύμφωνα με την υποπερ. iii) της περ. ιγ) της παρ. 1 του άρθρου 70.
2. Αν οι προϋποθέσεις της παρ. 1 δεν πληρούνται σωρευτικά, ο εργαζόμενος δικαιούται να αρνηθεί την ανάληψη εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση απαγορεύεται οποιαδήποτε δυσμενής διάκριση σε βάρος του εργαζόμενου από τον εργοδότη.
3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε.
4. Σε περίπτωση σύναψης σύμβασης σύμφωνα με τις παρ. 1 έως 3, τα μέρη υποχρεούνται να συμφωνούν έναν ελάχιστο αριθμό αμειβόμενων ωρών εργασίας, άλλως η σύμβαση είναι άκυρη.
5. Σε κάθε περίπτωση σύναψης σύμβασης κατά το παρόν άρθρο, εφαρμόζονται όλες οι προστατευτικές για τον εργαζόμενο διατάξεις που συνδέονται με τη σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας του, όπως αυτές αποτυπώνονται ιδίως στα άρθρα 162 έως 179 και στην παρ. 1 του άρθρου 339.».
«4. …τα μέρη υποχρεούνται να συμφωνούν έναν ελάχιστο αριθμό αμειβόμενων ωρών εργασίας, άλλως η σύμβαση είναι άκυρη»
Η συγκεκριμένη παράγραφος ακυρώνει το νόημα των συμβάσεων μηδενικών ωρών, εκτός και εάν ο ελάχιστος αριθμός ωρών θα μπορούσε να είναι μηδενικός, πράγμα το οποίο δεν είναι σαφές.
Οι ευέλικτοι εργαζόμενοι πχ. Φοιτητές θέλουν πραγματική ευελιξία χωρίς δεσμεύσεις ελαχίστων ωρών.
Οι εργοδότες ιδανικά θα ήθελαν τη δυνατότητα να έχουν ένα μεγάλο pool από ευέλικτους εργαζομένους ή να χρησιμοποιούν το pool κάποιας on demand staffing εταιρείας, ώστε να μπορούν εύκολα να βρίσκουν κάποιο διαθέσιμο εργαζόμενο όταν το χρειάζονται.
Μετά την ταφόπλακα που έβαλε στα νομοθετικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των
εργαζομένων ο νόμος Χατζηδάκη, τώρα βλέπουμε ότι ο κύριος Γεωργιάδης επιχειρεί,
όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του, με το πρόσχημα της ενίσχυσης των εργασιακών
δικαιωμάτων, τη μετατροπή των εργαζομένων σε είλωτες με εξαντλητικά ωράρια.
Αντί να αυξήσουν τους μισθούς της πείνας με τους οποίους δεν μπορούν οι εργαζόμενοι
να ανταποκριθούν στις συνεχόμενες αυξήσεις των δαπανών διαβίωσης, καθιερώνουν
το 13άωρο εργασίας! Και αυτό μάλιστα το παρουσιάζουν ως δικαίωμα! Τη στιγμή που
η ανεργία αυξάνεται, τη στιγμή που η Ελληνική Οικογένεια συρρικνώνεται, ουσιαστικά
αφήνει τους εργαζομένους στο έλεος του εργοδότη. Γιατί ποιος εργαζόμενος θα
μπορέσει να αρνηθεί να δουλέψει τα εξαντλητικά ωράρια χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη
της απόλυσης πάνω από το κεφάλι του; Και σαν να μην έφτανε αυτό, με το άρθρο 10 ο
εργαζόμενος τίθεται στη διαθεσιμότητα του εργοδότη όποτε τον χρειάζεται και ασχέτως
από τις οικογενειακές του ή και προσωπικές του υποχρεώσεις. Πραγματικά η 24ωρη
ειδοποίηση, και αυτή υπό προϋποθέσεις, τον μόνον που εξυπηρετεί είναι τον εργοδότη,
ο οποίος αντί να προσλάβει μόνιμο προσωπικό, θα καταφεύγει στις περιστασιακές
αποζημιώσεις κατά το δοκούν, αφήνοντας τον εργαζόμενο στο έλεος της επισφάλειας.
Επιπλέον, βάσει του άρθρου 25 καταργείται και η πενθήμερη εργασία που
καθιερώθηκε το 1975 και έγινε υποχρεωτική το 1981, 42 χρόνια πριν!
Με λίγα λόγια, οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε είλωτες, καθώς προβλέπεται να
δουλεύουν 78 ώρες την εβδομάδα χωρίς σε αυτές να υπολογισθεί ο χρόνος μετάβασης
προς και από την εργασία τους! Αναρωτιόμαστε αν οι ιθύνοντες έχουν υπολογίσει τις
υπόλοιπες υποχρεώσεις των εργαζομένων μέσα στο εικοσιτετράωρο ή αν ικανοποιούν
με το νομοσχέδιο αυτό τα σαδιστικά και μισάνθρωπα ένστικτά τους!
Το νέο νομοσχέδιο βέβαια φροντίζει και να περιορίσει τα όποια συνδικαλιστικά
δικαιώματα είχαν αφεθεί, αφού οι συνδικαλιστές κινδυνεύουν με φυλάκιση και
πρόστιμο σε περίπτωση κατάληψης ή προσπάθειας να πείσουν τα μέλη για απεργία!
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
ΜΕΤΟΧΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Ο σύλλογός μας καλεί τον Υπουργό να αποσύρει το νομοσχέδιο αυτό που οδηγεί τις
συνθήκες εργασίας μας στο Μεσαίωνα, καθώς εκείνο που πετυχαίνει είναι την
ψυχολογική, σωματική και πνευματική εξόντωση των εργαζομένων με τις ολέθριες
συνέπειες που αυτό θα έχει για την χώρα μας και για το εργατικό της δυναμικό.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων του ΜΤΠΥ
Το εν λόγω νομοσχέδιο εισάγει τις συμβάσεις μηδενικών ωρών (ή κατά παραγγελία). Με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται ένα ασταθέστατο περιβάλλον εργασίας, αποκομμένο από τις ασφαλιστικές καλύψεις των εργαζομένων, με ωράριο που θα ορίζει κατά το δοκούν ο εργοδότης, καταπιέζοντας περαιτέρω τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Προωθείται η ευέλικτη εργασία και διογκώνεται η εργασιακή ανασφάλεια του εργαζομένου εντός αυτού του εκκρεμούς πλαισίου παροχής εργασίας.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Οι εργασιακές σχέσεις στην εστίαση είναι εξαιρετικά πολύπλοκες και διαφοροποιούνται από οποιονδήποτε άλλο κλάδο.
Είναι πρόδηλο πως η εστίαση είναι υπέρ της καταγραφής της εργασίας καθώς και της πληρωμής αυτής. Το απαρχαιωμένο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων λειτουργεί εις βάρος εργαζομένων, επιχειρήσεων και δημοσίων εσόδων .
Η εστιαση λόγω της φύσης αλλά και της έντασης της εργασιας σε αυτή, έχει το υψηλότερο μη μισθολογικό κόστος απο οποιονδήποτε άλλο κλάδο της οικονομίας .
Οι τζίροι της πραγματοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά σε αργίες, Κυριακές, νυχτερινές ώρες, εκτοξεύοντας το μη μισθολογικό κόστος σε μεγέθη εξωπραγματικά για οποιαδήποτε επιχείρηση.
Συνεπώς το κρίσιμο είναι το μη μισθολογικό κόστος.
Αυτονόητα είμαστε υπέρ της καταγραφής και πληρωμής της εργασίας των εργαζομένων.
Στο εργασιακό νομοσχέδιο δεν γίνεται καμία αναφορά στην κατάργηση των τεκμαρτών ημερομισθίων παρότι έχει συμφωνηθεί στην ΣΣΕ και έχει καταστεί υποχρεωτική απ’ το Υπουργείο Εργασίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με το κόστος των κατασκηνώσεων που λειτουργεί ως φόρος υπέρ τρίτων.
Επιβαρυνόμαστε με ένα επιπλέον κόστος με τρόπο που αν ο εργαζόμενος αλλάξει τον Αύγουστο 30 εργοδότες, θα κοστίσει 600€ υπέρ της επιχειρηματικής δραστηριότητας άλλων.
Τέλος, λόγω της τεράστιας κινητικότητας αλλά και εποχικότητας του κλάδου είναι σημαντικος ο επιμερισμός στις εργοδοτικές εισφορές, του Δώρου Χριστουγέννων, Πάσχα και επιδόματος Αδείας.
Είναι καθαρά εισπρακτικό-φορολογικό το μέτρο αφού πλέον ΔΕΝ δίνονται συντάξεις 13ης και 14ης, ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα.
Πρόταση: Άμεσα επιμερισμός του 13ου/14ου μισθού στους υπόλοιπους 12 μισθούς όπως είθισται πανευρωπαϊκά. Στην ουσία δεν θα καταργηθούν όπως έπραξε το κράτος έναντι του δημοσίου διότι θα είχε πολιτικό κόστος. Τουναντίον με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι θα εισπράττουν ότι δικαιούνται, η λύση της εργασιακής σχέσης με οποιοδήποτε τρόπο θα είναι πιο ξεκάθαρη, θα αυξηθεί ο μισθός αισθητά δίνοντας περισσότερη αγοραστική δύναμη, θα απεμπλακούν οι επιχειρήσεις από τις διπλάσιες ασφαλιστικές εισφορές σε νεκρούς μήνες αφού θα υπάρξει μια μικρή αύξηση στις μηνιαίες εισφορές (υποσημειώνοντας ότι οι περισσότερες ρυθμίσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι από τα δώρα), θα εξαλειφθεί η πίεση της καταβολής του 13ου/14ου με τον κίνδυνο πάντα του προστίμου και το κυριότερο θα υπάρχει πλήρης διαφάνεια στην εργασιακή σχέση διότι οι υπάλληλοι στην εστίαση σε πολλές περιπτώσεις αμείβονται παραπάνω από το βασικό, δηλαδή κατά ένα τρόπο πάντα προείσπρατταν τα ποσά αυτά .
Επι των άρθρων του νομοσχεδίου και για την αποφυγη της ψηφιοποίησης της εργασίας θελουμε να επισημάνουμε τα εξής :
Άρθρο 6
Στο άρθρο 6 (άρθρο 70 ΚΑΕΔ) παρ. 1 περ. γ αξιώνεται να δηλώνεται και «η θέση ή ειδικότητα του εργαζομένου, ο βαθμός του, η κατηγορία ή ο κλάδος της απασχόλησής του, καθώς και συνοπτική περιγραφή του αντικειμένου της εργασίας του». Η πρόβλεψη αυτή εισάγει για πρώτη φορά στο δίκαιό μας την έννοια της περιγραφής της θέσης εργασίας, η οποία, κατά τα ανωτέρω, θα αποκτά και συμβατική ισχύ.
Για τον κλάδο της εστίασης είναι πρακτικά αδύνατο .
Η λειτουργία όλων των καταστημάτων εστίασης σε πραγματικές συνθήκες απαιτεί την άσκηση διαφορετικών κάθε στιγμή αρμοδιοτήτων, λόγω του ότι μιλάμε για έναν κλάδο κατ’ εξοχήν εντάσεως εργασίας. Σε ένα 8ωρο ένας υπάλληλος εστίασης μπορεί να εκτελέσει κατά περίσταση και στιγμιαία, ενέργειες σερβιτόρου, ταμία, μπουφετζή ,καθαριστή, DJ…
Πρόταση: Μέρος του προσωπικού, για να μην γίνεται καταχρηστικά η επιλογή, να δηλώνεται ως υπάλληλος επισιτισμού.
Άρθρο 9 – Παράλληλη απασχόληση – Αντικατάσταση άρθρου 189 Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου – (Άρθρο 9 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1152)
Κατά την παρ. 1, «ο εργοδότης υποχρεούται να θέτει στη διάθεση των εργαζόμενων επαρκή και υγιεινό χώρο για λήψη τροφής και ανάπαυση». Αυτό δεν προβλέπεται από την Οδηγία, είναι γενικό και ασαφές και θα παραμείνει ανεφάρμοστο, τουλάχιστον από το 95% των επιχειρήσεων της χώρας (μικρές και μεσαίες), επί των οποίων επιρρίπτει ένα τεράστιο βάρος που θα οδηγήσει σε επιβολή κυρώσεων και προστίμων. Γι’ αυτούς τους λόγους προτείνεται να διαγραφεί η παρ. 1 του άρθρου 9 του Σ/Ν.
Δεδομένου ότι θα πρέπει να τηρείται το 11ωρο συνεχόμενης ανάπαυσης και ο μέσος όρος 48 ωρών σε βάθος 4 μηνών εργασίας για τον κάθε εργαζόμενο, καθώς και ότι στον μέσο όρο αυτόν περιλαμβάνονται οι υπερωρίες, είναι ασαφές πώς μπορούν οι εργοδότες να προστατευτούν από τυχόν παραβιάσεις εν αγνοία τους. Εν πάσει περιπτώσει, ο εκάστοτε εργοδότης έχει δικαίωμα στη νόμιμη υπερεργασία/υπερωρία και ο εργαζόμενος έχει υποχρέωση να την παράσχει. Δεν διευκρινίζεται το πώς θα μπορέσει ο εργαζόμενος να παράσχει τη συμφωνημένη εργασία του στον δεύτερο εργοδότη, όταν με την παρασχεθείσα νόμιμη υπερωρία του, θα έχει εξαντλήσει το νόμιμα όρια των 48 ωρών στον πρώτο εργοδότη, ο οποίος θα έχει νόμιμα ζητήσει από τον εργαζόμενό του να πραγματοποιήσει νόμιμη υπερωρία;
Άρθρο 10 – Ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας – Προστατευτικά μέτρα – Προσθήκη άρθρου 182Α στον Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου – (Άρθρα 10 και 11 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/1152)
Για πρώτη φορά γίνεται προσπάθεια αντιμετώπισης των πραγματικών αναγκών των επιχειρήσεων με την προσθήκη άρθρο 182Α, ως εξής:
«Άρθρο 182Α
Ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας – Προστατευτικά μέτρα
1. Όταν το πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας του εργαζομένου είναι εξ ολοκλήρου ή ως επί το πλείστον μη προβλέψιμο, ο εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να δεχτεί να απασχοληθεί από τον εργοδότη, μόνο όταν πληρούνται σωρευτικά οι ακόλουθες δύο προϋποθέσεις:
α) Η εργασία παρέχεται εντός προκαθορισμένων ωρών και ημερών αναφοράς, τις οποίες ο εργοδότης υποχρεωτικά γνωστοποιεί στον εργαζόμενο, σύμφωνα με την υποπερ. ii) της περ. ιγ) της παρ. 1 του άρθρου 70.
β) Ο εργαζόμενος έχει ειδοποιηθεί από τον εργοδότη για την ανάθεση της εργασίας εγγράφως ή με γραπτό μήνυμα μέσω κινητού τηλεφώνου (sms) ή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή με άλλο πρόσφορο τρόπο, σε εύλογο χρόνο που δεν μπορεί να είναι μικρότερος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών πριν από την ανάληψη της εργασίας, πλην περιπτώσεων που δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης, τον οποίο ο εργοδότης γνωστοποιεί στον εργαζόμενο, σύμφωνα με την υποπερ. iii) της περ. ιγ) της παρ. 1 του άρθρου 70.
Η διάταξη καλύπτει ,μερικώς ,επιχειρήσεις όπως αυτές των catering ,αγνοεί όμως ανάγκες εποχικών, τουριστικών ή αστικών επιχειρήσεων εστίασης που έχουν πραγματικές έκτακτες ανάγκες λόγω αφίξεων, αλλαγής καιρού, διαδηλώσεων, event,κτλπ.
Στο άρθρο 1, παρ. β) θα πρέπει να μειωθεί το χρονικό όριο ειδοποίησης στις 4 ώρες για τα καταστήματα εστίασης.
Επίσης είναι αδιευκρίνιστο σε πόσους εργοδότες έχει δικαίωμα ένας εργαζομενος να είναι δηλωμένος;
Ποιος εργοδότης εχει προτεραιότητα στην εκτέλεση της εργασίας;
Η επιλογή της αποδοχής είναι στον εργαζόμενο;
Ολοκληρωμένη πρόταση και λύση ,θα αποτελούσε η εφαρμογή του εργόσημου στην εστίαση με την αγορά εργασίας και ασφαλιστικών εισφορών σε πραγματικό χρόνο μέσω του ergani 2 ή του gov.gr . Με το ψηφιακό εργόσημο, προπληρώνεται εργασία και ασφάλιση σε πραγματικό χρόνο, ώστε να καλυφθούν έκτακτες ανάγκες και με δικλείδες ασφαλείας, όπως μέχρι 2 συνεχόμενα, όριο ανά εργαζόμενο στην ίδια επιχείρηση, ανά μήνα / έτος, μέγιστος αριθμός εργόσημων ανά επιχείρηση. Όλα τα εργόσημα να έχουν ως ειδικότητα «υπάλληλος επισιτισμού».
Άρθρο 21.
Μέχρι και σήμερα, δεν είναι υποχρεωτική η υπογραφή του εργαζομένου επί της αναγγελίας πρόσληψης. Με την υπό κρίση διάταξη, εισάγεται πρόσθετη γραφειοκρατική διαδικασία, χωρίς την τήρηση της οποίας δεν μπορεί να εκκινήσει, νομίμως, η εργασιακή σχέση. Προτείνεται να απαλειφθεί η φράση «πριν από την ανάληψη υπηρεσίας από τον εργαζόμενο», ή έστω να προβλεφθεί η ανάρτηση εντός 7 ημέρων (όπως θα ισχύει για την ενημέρωση των ουσιωδών όρων, με βάση τα άρθρα 5 & 6).
2. Η νομοθετική απαίτηση για «Για κάθε μεταβολή των βασικών όρων εργασίας εφαρμόζεται η διαδικασία της παρ. 1», δημιουργεί ομοίως γραφειοκρατική διαδικασία που θα δημιουργήσει προσκόμματα. Κατά τη λογική της ρύθμισης, πριν από οποιαδήποτε μεταβολή, θα πρέπει να αναρτώνται νέοι βασικοί όροι εργασίας.
Προτείνεται η επανεξέταση της όλης ρύθμισης
Άρθρο 22 – Καταχώριση αλλαγής ωραρίου και υπερωριών στο Πληροφοριακό Σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ» από επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που έχουν ενταχθεί στην ψηφιακή κάρτα εργασίας – Τροποποίηση παρ. 1 άρθρου 80 ν. 4144/2013
Το πρόστιμο των 10.500 ανά εργαζόμενο, στην ψηφιακή κάρτα του οποίου δεν είναι δυνατή η ταυτοποίηση, είναι εξοντωτική και για τον κλάδο της εστίασης χωρίς πρακτικη εφαρμογή .
Ακόμα και μηδενικό να ήταν το μη μισθολογικό κόστος ,οι επιχειρήσεις εστίασης είναι αδύνατο να ακολουθήσουν αυτό το διαχειριστικό τρόπο λειτουργίας .
Πρόταση: για τις επιχειρήσεις εστίασης που θα εφαρμόσουν την ψηφιακή κάρτα, τον πλαφόν στο κόστος των εργοδοτικών εισφορών πλήρους απασχόλησης, στο ύψος της πρώτης ασφαλιστικής κλάσης του ελεύθερου επαγγελματία.
Έτσι έχουμε την καταγραφή και πληρωμή της εργασίας για τον εργαζόμενο, λελογισμένο μη μισθολογικό κοστος για τον εργοδότη που κρατά βιώσιμη και νόμιμη την επιχείρηση του και φυσικά περισσότερα έσοδα για το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία .
Αν ακυρωθεί η εργασία, η παρ. 3 προβλέπει ότι «ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε». Μπορεί ο εργαζόμενος να μην έχει κληθεί για 8ωρη απασχόληση. Συνεπώς, ορθότερο είναι ο εργαζόμενος να δικαιούται «αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν» και η παρ. 3 του άρθρου 10 να διαμορφωθεί ως εξής:
«Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν».
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Εισάγεται η πρωτοφανής αντεργατική διάταξη των συμβάσεων μηδενικών ωρών (ή συμβάσεις κατά παραγγελία). Με αυτήν προβλέπεται η δημιουργία μιας δεξαμενής προσωπικού με ασταθές ωράριο εργασίας (ο εργοδότης καλεί τον εργαζόμενο για δουλειά όποτε τον χρειάζεται), χωρίς σύνδεση με τις παροχές ανεργίας (καθώς η σύμβαση εργασίας θεωρείται ενεργή ακόμα και αν δεν δουλέψει), ενώ παράλληλα δεν προβλέπεται η κατάθεση του Ε3 για κάθε εργαζόμενο πριν την ανάληψη εργασίας από τον εργοδότη, όπως σήμερα, με αποτέλεσμα την ουσιαστική κατάργηση της υποχρέωσης προαναγγελίας των όρων εργασίας. Όπως και όποτε θέλει λοιπόν ο εργοδότης, με ακαθόριστες μορφές εργασίας, νομιμοποιείται και αξιώνει από τον εργαζόμενο την απασχόλησή του αποστέλλοντας απλώς ένα SMS. Αυτό που ισχύει σήμερα είναι η υποχρέωση του εργοδότη να προηγείται, της ανάληψης εργασίας, η δήλωση μέσω του Εντύπου 3 (Ε3) στο σύστημα ΕΡΓΑΝΗ. Καταργώντας αυτή την υποχρέωση, δεν θα μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε έλεγχος.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Πρόκειται για ακραία μορφή ευέλικτης εργασίας, χωρίς επαρκές πλαίσιο προστασίας για τον μισθωτό. Πλέον δύνανται να συνάπτονται συμβάσεις εργασίας χωρίς καθορισμένο χρόνο εργασίας (ημέρες εργασίας, ωράριο). Στις περιπτώσεις αυτές ο εργοδότης θα καλεί τον εργαζόμενο προ 24 ωρών για ανάληψη εργασίας την οποία ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να παράσχει. Προκύπτει υπερβολική δέσμευση των εργαζομένων και πλήρης ανασφάλεια ως προς το ασφαλιστικό καθεστώς. Σημειωτέον ότι το νομοσχέδιο δεν προβλέπει ελάχιστο όριο ωρών απασχόλησης που μπορεί να συμφωνηθούν αλλά ούτε και τεκμήριο πλήρους απασχόλησης στην περίπτωση παραβιάσεων της σύμβασης από τον εργοδότη.
Αν ακυρωθεί η εργασία, η παρ. 3 προβλέπει ότι «ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε». Μπορεί, όμως, να μην ακυρωθεί εργασία ολόκληρης ημέρας ή ο εργαζόμενος να μην έχει κληθεί για 8ωρη απασχόληση. Συνεπώς, ορθότερο είναι ο εργαζόμενος να δικαιούται «αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν» και η παρ. 3 του άρθρου 10 να διαμορφωθεί ως εξής:
«3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν.»
Θεσμοθέτηση για πρώτη φορά μιας τόσο αντεργατικής ρύθμισης που δεν υπήρχε στο ελληνικό εργατικό δίκαιο! Η περιβόητη σύμβαση μηδενικών ωρών εργασίας εισάγεται με πρόσχημα κιόλας την Ευρωπαϊκή οδηγία (ΕΕ)2019/1152 η οποία ξεκάθαρα στο κείμενο της, συστήνει επιπλέον προστατευτικά μέτρα για τις λίγες χώρες στην Ευρώπη που την έχουν ψηφίσει. Η ευρωπαϊκή οδηγία υποτίθεται ότι ενσωματώνεται στο εθνικό Δίκαιο με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά στο προοίμιο (κι όχι μόνο) αναφέρει ότι οι συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία ή παρόμοιες συμβάσεις εργασίας πρέπει να περιοριστούν στα κράτη που ήδη εφαρμόζονται διότι παρεκκλίνουν σημαντικά από τις σχέσεις εργασίας που ισχύουν γενικά και δημιουργούν μεγάλη αβεβαιότητα και προκαλούν τα ισχύοντα δικαιώματα και μειώνουν την κοινωνική προστασία των εργαζομένων. Ο Υπουργός Εργασίας λοιπόν φέρνει στη χώρα μας τις συμβάσεις μηδενικών ωρών και αποκρύβει το γεγονός ότι ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό από την ίδια την οδηγία. Αντίθετα η οδηγία συστήνει επιπλέον προστασία και να ληφθούν μέτρα σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δημιουργηθούν πολλά προβλήματα για τους εργαζόμενους που αναγκαστούν να εργαστούν με αυτές τις συμβάσεις.
Ενώ οι εργαζόμενοι θα είναι ουσιαστικά άνεργοι (αφού είναι άγνωστο αν και πόσο θα εργαστούν το συγκεκριμένο διάστημα της σύμβασης) και παράλληλα θα εξαιρούνται από όλες τις παροχές και τις πρόνοιες που προβλέπονται για τους ανέργους ακόμα και στην περίπτωση που δεν εργαστούν καθόλου κατά τη διάρκεια της σύμβασης, πράγμα που δεν αποκλείεται διότι θεωρούνται «εργαζόμενοι».
Όσοι είναι εγγεγραμμένοι άνεργοι στη ΔΥΠΑ σε περίπτωση άρνησης προσφοράς τριών τέτοιων συμβάσεων μηδενικών ωρών (χωρίς εξασφαλισμένο εισόδημα) θα στερούνται του επιδόματος ανεργίας με άμεση συνέπεια την εξαθλίωση του ανέργου.
Η ανάθεση της εργασίας στα πλαίσια της συγκεκριμένης σύμβασης, θα γίνεται 24 ώρες νωρίτερα εκτός αν για αντικειμενικούς λόγους δικαιολογείται μικρότερο χρονικό διάστημα προειδοποίησης, ακόμη και λίγη ώρα πριν την εργασία, άρα η ζωή του εργαζόμενου βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη.
Επίσης, στο νομοσχέδιο δεν αναφέρεται ρητά ότι ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να αναρτά στο ΕΡΓΑΝΗ την έναρξη εργασίας πριν την πραγματοποίηση της, κάτι που αν δεν καθοριστεί, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει νέα κανονικότητα που θα καταλήξει στην αύξηση της αδήλωτης εργασίας με «σύννομο» τρόπο. Πολλοί εργοδότες όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, με αυτή τη ρύθμιση θα είναι πλέον και νόμιμοι.
Αν ακυρωθεί η εργασία, η παρ. 3 προβλέπει ότι «ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε». Μπορεί, όμως, να μην ακυρωθεί εργασία ολόκληρης ημέρας ή ο εργαζόμενος να μην έχει κληθεί για 8ωρη απασχόληση. Συνεπώς, ορθότερο είναι ο εργαζόμενος να δικαιούται «αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν» και η παρ. 3 του άρθρου 10 να διαμορφωθεί ως εξής:
«3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν.»
Το άρθρο αυτό επιτρέπει, διά της ασάφειας του, την καταχρηστική συμπεριφορά των εργοδοτών. Η Ευρωπαϊκή Οδηγία ήρθε για να περιορίσει την εργοδοτική αυθαιρεσία και να εισάγει ευνοϊκότερους όρους για τους εργαζόμενους στη βάση του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Το άρθρο αυτό αντί να βελτιώνει τις εργασιακές συνθήκες τις χειροτερεύει καθώς εισάγει δυσμενέστερες συνθήκες για τους εργαζόμενους και ως εκ τούτου αντίκειται στην Οδηγία ΕΕ 2019/1152
Αν ακυρωθεί η εργασία, η παρ. 3 προβλέπει ότι «ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε». Μπορεί, όμως, να μην ακυρωθεί εργασία ολόκληρης ημέρας ή ο εργαζόμενος να μην έχει κληθεί για 8ωρη απασχόληση. Συνεπώς, ορθότερο είναι ο εργαζόμενος να δικαιούται «αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν» και η παρ. 3 του άρθρου 10 να διαμορφωθεί ως εξής:
«3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν.»
Πρόκειται για ακραία μορφή ευέλικτης εργασίας, χωρίς επαρκές πλαίσιο προστασίας για τον μισθωτό. Πλέον δύνανται να συνάπτονται συμβάσεις εργασίας χωρίς καθορισμένο χρόνο εργασίας (ημέρες εργασίας, ωράριο). Στις περιπτώσεις αυτές ο εργοδότης θα καλεί τον εργαζόμενο προ 24 ωρών για ανάληψη εργασίας την οποία ο εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να παράσχει. Προκύπτει υπερβολική δέσμευση των εργαζομένων και πλήρης ανασφάλεια ως προς το ασφαλιστικό καθεστώς. Σημειωτέον ότι το νομοσχέδιο δεν προβλέπει ελάχιστο όριο ωρών απασχόλησης που μπορεί να συμφωνηθούν αλλά ούτε και τεκμήριο πλήρους απασχόλησης στην περίπτωση παραβιάσεων της σύμβασης από τον εργοδότη.
Αν ακυρωθεί η εργασία, η παρ. 3 προβλέπει ότι «ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε». Μπορεί, όμως, να μην ακυρωθεί εργασία ολόκληρης ημέρας ή ο εργαζόμενος να μην έχει κληθεί για 8ωρη απασχόληση. Συνεπώς, ορθότερο είναι ο εργαζόμενος να δικαιούται «αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν» και η παρ. 3 του άρθρου 10 να διαμορφωθεί ως εξής:
«3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στα ωρομίσθια των ωρών εργασίας που δεν του ανατέθηκαν.»
Είναι ασαφής η έννοια του όρου ‘μη προβλέψιμο πρόγραμμα οργάνωσης χρόνου εργασίας’, καθώς δεν γίνεται αντιληπτό εάν περιλαμβάνει και τους υπαλλήλους καταστημάτων super market. Ομοίως δεν είναι σαφής η παράγραφος 3. Δηλαδή, τι ισχύει στην περίπτωση που έχει δηλωθεί επιπλέον εργασία & δεν πραγματοποιηθεί, θα πρέπει να πληρωθεί;
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Οι εργαζομενοι με «Ελάχιστη προβλεψιμότητα της εργασίας», Θα εξαιρούνται από όλες τις παροχές για τους ανέργους ακόμα και στην περίπτωση που δεν εργαστούν καθόλου κατά τη διάρκεια της σύμβασης. Σε περίπτωση ανάθεσης εργασίας εντός της συγκεκριμένης σύμβασης, ο εργαζόμενος θα ειδοποιείται 24 ώρες νωρίτερα εκτός αν για αντικειμενικούς λόγους δικαιολογείται μικρότερο χρονικό διάστημα προειδοποίησης, ακόμη και λίγη ώρα πριν την εργασία. Στο νομοσχέδιο δεν διευκρινίζεται αν ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να αναρτά στο ΕΡΓΑΝΗ την έναρξη εργασίας πριν την πραγματοποίηση της. Κάτι το οποίο αν δεν διευκρινιστεί, θα μπορεί να γίνεται κατάχρηση και απόκρυψη – όπως άλλωστε συνηθίζεται από πολλούς εργοδότες όλα αυτά τα χρόνια – με αποτέλεσμα την αύξηση της αδήλωτης εργασίας με «νόμιμο» τρόπο.
Στο Άρθρο 10 θεσμοθετείται για πρώτη φορά μια αντεργατική ρύθμιση που δεν υπήρχε, η διαβόητη σύμβαση μηδενικών ωρών. Η Ευρωπαϊκή οδηγία (ΕΕ)2019/1152, που υποτίθεται ότι ενσωματώνεται στο εθνικό Δίκαιο, προτείνει ότι οι συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία ή παρόμοιες συμβάσεις εργασίας-συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων μηδενικών ωρών εργασίας-θα πρέπει να περιοριστούν σε όποια κράτη ήδη εφαρμόζονται διότι, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, διαφέρουν σημαντικά από τις παραδοσιακές σχέσεις εργασίας και δημιουργούν αβεβαιότητα σχετικά με τα ισχύοντα δικαιώματα και την κοινωνική προστασία των εργαζομένων. Ο Υπουργός Ρργασίας λοιπόν θεσμοθετεί στη χώρα μας τις συμβάσεις μηδενικών ωρών παρ’ότι αυτό όχι μόνο δεν είναι υποχρεωτικό αλλά η σύσταση της οδηγίας είναι να ληφθούν μέτρα στην αντίθετη κατεύθυνση! Έτσι, προκύπτουν μια σειρά προβλημάτων για όσους εργαζόμενους αναγκαστούν να υπογράψουν αυτές τις συμβάσεις.
Με το παρόν άρθρο στην ουσία καταργούνται οι συμβάσεις μιας ημέρας (εξτρατζήδες) προς το χειρότερο βέβαια, καθώς δεν αποσαφηνίζεται πότε ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να αναγγείλει στο Π.Σ. ΕΡΓΑΝΗ την έναρξη εργασίας αφήνοντας «παράθυρο» για δήλωση αυτής έως και μια ημέρα μετά την πραγματοποίηση της εργασίας, που σε συνδυασμό με την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών θα εκτοξεύσει την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία στην εστίαση που είναι ήδη «πρωταθλητής κλάδος» στην μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Δεν είναι δυνατόν ο εργαζόμενος με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου να είναι χωρίς εισόδημα και χωρίς ασφάλιση.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Θα πρέπει να διευκρινιστεί ρητώς ότι το υπό κρίση άρθρο αφορά αποκλειστικά στις συμβάσεις εργασίας κατά παραγγελία και όχι συμβάσεις εργαζομένων που απασχολούνται σε βάρδιες.
Η εργασία να παρέχεται εντός προκαθορισμένων ωρών και ημερών αναφοράς, τις οποίες ο εργοδότης υποχρεωτικά θα πρέπει εξ υπαρχής να έχει γνωστοποιήσει στον εργαζόμενο.
* Ο εργαζόμενος να έχει ειδοποιηθεί από τον εργοδότη για την ανάθεση της εργασίας εγγράφως ή με γραπτό μήνυμα μέσω κινητού τηλεφώνου (sms) ή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή με άλλο πρόσφορο τρόπο, σε εύλογο χρόνο που δεν μπορεί να είναι μικρότερος των είκοσι τεσσάρων (24) ωρών πριν από την ανάληψη της εργασίας, πλην περιπτώσεων που δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης, τον οποίο ο εργοδότης γνωστοποιεί στον εργαζόμενο.
Διασφαλιστικές, προστατευτικές δικλείδες αποτελούν οι εξής παρακάτω προβλέψεις/ρήτρες:
* Ο εργαζόμενος δικαιούται να αρνηθεί την ανάληψη εργασίας. Σε αυτή την περίπτωση απαγορεύεται οποιαδήποτε δυσμενής διάκριση σε βάρος του εργαζόμενου από τον εργοδότη.
* Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας, ο εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε.
* Tα συμβαλλόμενα μέρη υποχρεούνται να συμφωνούν έναν ελάχιστο αριθμό αμειβόμενων ωρών εργασίας, αλλιώς η σύμβαση κατά παραγγελία είναι άκυρη.
* Εφαρμόζονται όλες οι προστατευτικές για τον εργαζόμενο διατάξεις που συνδέονται με τη σύμβαση ή σχέση εξαρτημένης εργασίας του και ειδικά για την υπερεργασία, την υπερωρία και τον χρόνο ημερήσιας ανάπαυσης
* Οι συμβάσεις κατά παραγγελία θα αναγγέλλονται στο ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ ΙΙ και θα παρακολουθούνται από τους εργαζόμενους μέσω της εφαρμογής MyErgani app.
Τι εννοούμε οταν λέμε «Όταν το πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας του εργαζομένου είναι εξ ολοκλήρου ή ως επί το πλείστον μη προβλέψιμο,» . τι είδος εργασίας ειναι αυτη; Με τι προγραμμα , ποιον σεβασμό στον προσωπικό και οικογενειακό προγραμματισμο της ζωής του εργαζομενου ; δλδ αν ο εργοδοτης ενημερώσει τον εργαζόμενο εντός 24ωρών και με μήνυμα , ο εργαζόμενος ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να προσέλθει στην εργασία του. Και άν έχει κάποιο σημαντικό ραντεβού ; Η τον γάμο της αδερφής του; ή εργάζεται η γυναίκα του και δεν υπάρχει κάποιος να κρατήσει τα παιδιά; Κάτι τέτοιο εκτος απο το οτι είναι απαράδεκτο για οποιαδήποτε εργασιακή σχεση μπορεί να γίνει και εσκεμένα ώστε να οδηγήσει τον εργαζόμενο σε αναγκαστική παραίτηση.
Πόση «εξέλιξη» χωράει η εικόνα ενός εργαζόμενου σε διαρκή ετοιμότητα για μια εργασία ελάχιστης χρονικής διάρκειας όπου το μόνο που θα εξασφαλίζεται είναι ένα μεροκάματο – ψίχουλο;
Χωράει τόση …πρόοδο, που αυτή η εικόνα θυμίζει τους εργάτες της οικοδομής, τους μπογιατζήδες που στην Κατοχή και σε δύσκολες εποχές στήνονταν στην οδό Αθηνάς, στη Βάθης για να βρουν ένα μεροκάματο. Θυμίζει σκλαβοπάζαρο που οι μετανάστες, ως το πιο κακοπληρωμένο και εκμεταλλευόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα, έβγαιναν σε κεντρικές πλατείες για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για ένα πιάτο φαΐ.
Αυτό το «σκλαβοπάζαρο» που έχει διαμορφωθεί και επιτείνεται με το παρόν νομοσχέδιο απευθύνεται σε «εργαζόμενους λάστιχο» και δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί.Χτυπάει ανεξαιρέτως όλες τις ηλικίες, και κυρίως τους νεότερους.
«Μη προβλέψιμο πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας»!!!!. Πόση τεχνοκρατική ευφυία χρειάζεται για να σκαρφιστει κάποιες τέτοιες αντιφατικές έννοιες! Ξέρετε, εμάς τους εργαζόμενους μας νοιάζει ιδιαιτέρως το συνεπαγόμενο «μη προβλέψιμο πρόγραμμα οργάνωσης» του ελεύθερου χρόνου μας. Μήπως σας περασε απο το μυαλό ποιος π.χ θα πάει τα παιδιά στο φροντιστήριο ή στον γιατρό. αν ο εργοδοτης μας αναστατώνει τη ζωή όποτε γουστάρει με ένα sms;
Ταυτόχρονα με την ειδοποίηση προς τον εργαζόμενο θα πρέπει να καταστεί υποχρεωτική και η υποβολή αναγγελίας της ανάθεσης εργασίας στο ΠΣ ΕΡΓΑΝΗ από τον εργοδότη, τουλάχιστον 24 ώρες πριν την έναρξη της απασχόλησης. Μη υποβολή αναγγελίας αυτής να επιφέρει στον εργοδότη τα πρόστιμα που αντιστοιχούν στην αδήλωτη εργασία (αρ.65 του ν.4635/19).
Επίσης θα πρέπει να αποσαφηνιστεί εάν μετά την ακύρωση της ανάθεσης, παράλληλα με την υποχρέωση αποζημίωσης, ο εργαζόμενος δικαιούται και ασφάλισης.
«3. Αν οποιαδήποτε χρονική στιγμή και πάντως πριν από την ανάληψη της εργασίας ο
εργοδότης ακυρώσει την ανάθεσή της, ο εργαζόμενος δικαιούται αποζημίωση που
αντιστοιχεί στο ημερομίσθιο της εργασίας που δεν του ανατέθηκε».
Ως ημερομίσθιο ποιο εννοείται; Το νόμιμο ή το συμφωνημένο; Και όλο το ημερομίσθιο, δηλ. 8ώρου ανεξαρτήτως εάν καλείται π.χ. για μερικές ώρες; Επίσης, εάν ο εργαζόμενος είχε προσκληθεί για παροχή εργασίας σε ημέρα νύχτα ή αργία, και αυτή ακυρώθηκε, στο ημερομίσθιο θα συμπεριληφθεί η προσαύξηση 75% και 25%;
Το «παραθυράκι» που αφήνει το νομοσχέδιο στους εργοδότες (προϋπόθεση β)…πλην περιπτώσεων που δικαιολογούν αντικειμενικά μικρότερο χρόνο προειδοποίησης, τον οποίο ο εργοδότης γνωστοποιεί στον εργαζόμενο, σύμφωνα με την υποπερ. iii) της περ. ιγ) της παρ. 1 του άρθρου 70.) θα πρέπει να κλείσει, καθώς σε μια ήδη απορυθμισμένη αγορά εργασίας θα οδηγήσει σε καταστρατήγηση της γνωστοποίησης των ωρών εργασίας από την μεριά των εργοδοτών.
Καθώς και οι εργαζόμενοι έχουν τον δικό τους προγραμματισμό της οικογενειακής ή ατομικής τους ζωής δεν είναι δυνατόν να είναι διαρκών standby για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της επιχείρησης. Αν οι ανάγκες αυτές είναι αυξημένες, μπορούν να καλυφθούν με την πρόσληψη επιπλέον προσωπικού.
Στο θέμα της ενημέρωσης για τις ώρες εργασίας, όπως προβλέπεται στο παρόν νομοσχέδιο, θεωρώ ότι δεν προστατεύεται αρκετά ο εργαζόμενος, και ιδίως όσοι έχουν παιδιά. Ενα 24ωρο προειδοποίησης δεν είναι αρκετό για να βρει κανείς λύση για τη φύλαξη παιδιών ή και ηλικιωμένων, ακόμα περισσότερο εάν δεν είναι σταθερό το ωράριο. Η πείρα χωρών που έχουν εφαρμόσει αυτό το μέτρο έχει δείξει ότι δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα στον εργαζόμενο – πρακτικά, αλλά ακόμη και ψυχικής υγείας – με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλο ποσοστό εγκατάλειψης αυτών των θέσεων. Δεν είναι δηλαδή ούτε προς το μεσοπρόθεσμο συμφέρον των επιχειρήσεων, εκτός βέβαια αν παράνομα ευνοήσουν συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Ευχαριστώ.
Οι παραπάνω ρυθμίσεις αφορούν έναν ιδανικό κόσμο εργασίας που φυσικά δεν υπάρχει. «Οικειοθελώς» και άλλα ευτράπελα. Ποιος εργαζόμενος έχει την πολυτέλεια να αρνηθεί παραπάνω δουλειά μετά από απαίτηση του εργοδότη; Όσο για την προειδοποίηση εντός 24ωρου μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί. Ισχυροποιειστε το 8ωρο και θωρακιστε τις υπερωρίες αν πραγματικά σας ενδιαφέρει η προστασία των εργαζομένων.
Ο εργοδότης να πληρώνει όμως όλα τα ένσημα για πλήρες ωράριο !!!
Τόσο δύσκολο είναι να ψηφίσετε κάτι αξιοπρεπές για τους εργαζόμενους, απο 0 ώρες εως 8 ή απο μια μέρα να πληρώνουν για όλο το μήνα τα ένσημα. Ιδανικά θα ήταν να πληρώνουν και για όλο το χρόνο αν συμπληρωθούν κάποιες ώρες, όπως γίνεται και με τους εργάτες γης. Δεν φτάνει που όλα είναι ακριβά και ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στα βασικά έξοδα διαβίωσης έχουμε και το άγχος για τα ένσημα που είναι αδύνατον να τα συμπληρώσουμε με υποδηλωμένη εργασία, εποχιακή , εκ περιτροπής.