Όλο το προτεινόμενο νομοσχέδιο ασχολείται μόνο με το διαδικαστικό κομμάτι, δηλαδή το πότε θα γίνουν οι συγχωνεύσεις.
Ωστόσο, καταργώντας μερικούς οργανισμούς και δημιουργώντας στη θέση τους έναν νέο, ουσιαστικά δημιουργούμε μια καινούργια υπηρεσία, που θέλει και αυτή την οργάνωση της.
Κάθε υπηρεσία (παγκοσμίως αποδεκτό) πρέπει να έχει:
1. Στρατηγικό σχέδιο: Σε ποια κατάσταση πρέπει να βρίσκετε το αντικείμενο που έχει αναλάβει σε πέντε έτη: Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του.
2. Επιχειρηματικό Σχέδιο: Τι θα κάνει, πως θα το κάνει, τι θα κοστίσει, πότε. Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του.
3. Οργανόγραμμα: Ποιος ασχολείται με τι και ποιος τον επιβλέπει.Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του.
Άρα,γενικώς, όλα τα άρθρα του παρόντος νομοσχεδίου ασχολούνται με το πιο εύκολο κομμάτι (αποφασίζω και διατάζω ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ), και τα υπόλοιπα λάμπουν δια της απουσίας τους.
Προφανώς, με αυτό το σχεδιασμό:
Α. Κανείς δεν θα είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε (αφού δεν υπάρχει οργανόγραμμα)
Β. Ακόμη και αν βρεθεί ένας υπεύθυνος, τα χέρια του είναι δεμένα, αφού δεν θα υπάρχει ο σχεδιασμός ενεργειών (το Επιχειρηματικό Σχέδιο) να του επιβάλλει τι πρέπει να κάνει και πότε.
Γ. Για να γίνει το Επιχειρηματικό Σχέδιο, το ΔΣ κάθε Νέου Οργανισμού θα πρέπει να έχει οδηγό για το τι πρέπει να βάλει μπροστά τα επόμενα έτη (Στρατηγικό σχέδιο), που δεν υπάρχει.
(Οπότε, ο καθένας κάνει ό, τι θέλει, και κανείς δεν μπορεί να του πει τίποτα. Αυτό είναι το σημερινό Ελληνικό Δημόσιο.)
Αν και στην υφιστάμενη κατάσταση δεν δουλεύουν όλα καλά, σίγουρα δουλεύουν κατά κάποιο τρόπο. Αλλά με το νομοσχέδιο αυτό θα φτάσουμε να μιλάμε για "διάλυση υπηρεσιών", "απαξίωση του Δημοσίου" και λοιπά, αφού δεν θα δουλεύει τίποτα. Προφανώς, αυτό προκαλείται είτε από ανικανότητα, είτε από δόλο. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μεμπτό.
ΝΑ ΔΙΩΧΘΕΙ. ΙΕΡΑΡΧΙΚΑ. Μέχρι και εκλεγμένους πολιτευτές.
Όλο το προτεινόμενο νομοσχέδιο ασχολείται μόνο με το διαδικαστικό κομμάτι, δηλαδή το πότε θα γίνουν οι συγχωνεύσεις. Ωστόσο, καταργώντας μερικούς οργανισμούς και δημιουργώντας στη θέση τους έναν νέο, ουσιαστικά δημιουργούμε μια καινούργια υπηρεσία, που θέλει και αυτή την οργάνωση της. Κάθε υπηρεσία (παγκοσμίως αποδεκτό) πρέπει να έχει: 1. Στρατηγικό σχέδιο: Σε ποια κατάσταση πρέπει να βρίσκετε το αντικείμενο που έχει αναλάβει σε πέντε έτη: Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του. 2. Επιχειρηματικό Σχέδιο: Τι θα κάνει, πως θα το κάνει, τι θα κοστίσει, πότε. Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του. 3. Οργανόγραμμα: Ποιος ασχολείται με τι και ποιος τον επιβλέπει.Δεν υπάρχει. Κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του. Άρα,γενικώς, όλα τα άρθρα του παρόντος νομοσχεδίου ασχολούνται με το πιο εύκολο κομμάτι (αποφασίζω και διατάζω ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ), και τα υπόλοιπα λάμπουν δια της απουσίας τους. Προφανώς, με αυτό το σχεδιασμό: Α. Κανείς δεν θα είναι υπεύθυνος για οτιδήποτε (αφού δεν υπάρχει οργανόγραμμα) Β. Ακόμη και αν βρεθεί ένας υπεύθυνος, τα χέρια του είναι δεμένα, αφού δεν θα υπάρχει ο σχεδιασμός ενεργειών (το Επιχειρηματικό Σχέδιο) να του επιβάλλει τι πρέπει να κάνει και πότε. Γ. Για να γίνει το Επιχειρηματικό Σχέδιο, το ΔΣ κάθε Νέου Οργανισμού θα πρέπει να έχει οδηγό για το τι πρέπει να βάλει μπροστά τα επόμενα έτη (Στρατηγικό σχέδιο), που δεν υπάρχει. (Οπότε, ο καθένας κάνει ό, τι θέλει, και κανείς δεν μπορεί να του πει τίποτα. Αυτό είναι το σημερινό Ελληνικό Δημόσιο.) Αν και στην υφιστάμενη κατάσταση δεν δουλεύουν όλα καλά, σίγουρα δουλεύουν κατά κάποιο τρόπο. Αλλά με το νομοσχέδιο αυτό θα φτάσουμε να μιλάμε για "διάλυση υπηρεσιών", "απαξίωση του Δημοσίου" και λοιπά, αφού δεν θα δουλεύει τίποτα. Προφανώς, αυτό προκαλείται είτε από ανικανότητα, είτε από δόλο. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μεμπτό. ΝΑ ΔΙΩΧΘΕΙ. ΙΕΡΑΡΧΙΚΑ. Μέχρι και εκλεγμένους πολιτευτές.