Είμαι σε θέση να γνωρίζω τη λειτουργία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χρόνια τώρα τα ιδρύματα πρόνοιας της Ρόδου ως ένας από τους τόσους εθελοντές που έχουν καταθέσει αφιλοκερδώς το χρόνο τους και όχι μόνο, στη φροντίδα και την ενίσχυση των προνοιακών θεσμών, θεσμών που θα έπρεπε να στηρίζει χωρίς κανένα προαπαιτούμενο ή λογιστική (και ούτε) λογική το κράτος. Προφανώς η αναφορά μου δεν έχει να κάνει με καμία "απαίτηση" ευσήμων παρά μόνο τη στοιχειοθέτηση της άποψής μου για το θέμα.
Με την ιδιότητά μου εξάλλου ως εκπαιδευτικού έχω βιώσει τη διαφορά δυναμικού ανάμεσα στα παιδιά της μέσης ελληνικής οικογένειας και τα παιδιά που φιλοξενούνται στα ιδρύματα. Έχω παρακολουθήσει, αδύναμη να παρέμβω, τη κυρίαρχη σκιά που πλανιέται πάνω από τα φιλοξενούμενα σε ιδρύματα παιδιά. Νοιώθουν, στη πλειονότητά τους, απόκληρα της κοινωνίας, άνισοι μέσα σε ένα κράτος ίσων και ... πιο ίσων. Αμήχανη μπροστά στην αξιοπρέπεια του βλέματος που θέλει απλά να είναι ομότιμο με των υπολοίπων παιδιών όταν για παράδειγμα ζητάς να αγοράσουν όργανα σχεδίασης. Κι αν τους βοηθήσεις πρέπει να το κάνεις όσο πιο διακριτιά γίνεται. Να μην τους προσβάλεις.
Το αποθεματικό των ιδρυμάτων, είναι γνωστό, πως ληστεύθηκε μέσα στις δύο τελευταίες ώρες του λεγόμενου PSI, εν αγνοία των διοικήσεων.
Πέρυσι στη πρώτη συγχώνευση, στίβαξαν αδιάκριτα γέρους και παιδιά, φυσικώς αδυνάτους, άτομα με διανοητική στέρηση, άτομα με ψυχολογικά προβλήματα, στο όνομα των επιταγών της τρόικας. Τα τέσσερα έγιναν δύο.
Φέτος είπαν να το διαλύσουν ακόμα περισσότερο. Να κάνουν τα δύο ένα. Να ξεμπερδεύουν με όλα τα διαδικαστικά, τα παιδαγωγικά και τις επιστημονικές αιτιάσεις.
Μέσα στο χωνευτήρι ψυχών θα ρίξουν και τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ορφανοτροφείο. Η σκιά θα γίνει δεδομένο με κρατική σφραγίδα.
Εύγε. Αν αυτός είναι ο πολιτισμός σας, εγώ θα απέχω.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω τη λειτουργία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χρόνια τώρα τα ιδρύματα πρόνοιας της Ρόδου ως ένας από τους τόσους εθελοντές που έχουν καταθέσει αφιλοκερδώς το χρόνο τους και όχι μόνο, στη φροντίδα και την ενίσχυση των προνοιακών θεσμών, θεσμών που θα έπρεπε να στηρίζει χωρίς κανένα προαπαιτούμενο ή λογιστική (και ούτε) λογική το κράτος. Προφανώς η αναφορά μου δεν έχει να κάνει με καμία "απαίτηση" ευσήμων παρά μόνο τη στοιχειοθέτηση της άποψής μου για το θέμα. Με την ιδιότητά μου εξάλλου ως εκπαιδευτικού έχω βιώσει τη διαφορά δυναμικού ανάμεσα στα παιδιά της μέσης ελληνικής οικογένειας και τα παιδιά που φιλοξενούνται στα ιδρύματα. Έχω παρακολουθήσει, αδύναμη να παρέμβω, τη κυρίαρχη σκιά που πλανιέται πάνω από τα φιλοξενούμενα σε ιδρύματα παιδιά. Νοιώθουν, στη πλειονότητά τους, απόκληρα της κοινωνίας, άνισοι μέσα σε ένα κράτος ίσων και ... πιο ίσων. Αμήχανη μπροστά στην αξιοπρέπεια του βλέματος που θέλει απλά να είναι ομότιμο με των υπολοίπων παιδιών όταν για παράδειγμα ζητάς να αγοράσουν όργανα σχεδίασης. Κι αν τους βοηθήσεις πρέπει να το κάνεις όσο πιο διακριτιά γίνεται. Να μην τους προσβάλεις. Το αποθεματικό των ιδρυμάτων, είναι γνωστό, πως ληστεύθηκε μέσα στις δύο τελευταίες ώρες του λεγόμενου PSI, εν αγνοία των διοικήσεων. Πέρυσι στη πρώτη συγχώνευση, στίβαξαν αδιάκριτα γέρους και παιδιά, φυσικώς αδυνάτους, άτομα με διανοητική στέρηση, άτομα με ψυχολογικά προβλήματα, στο όνομα των επιταγών της τρόικας. Τα τέσσερα έγιναν δύο. Φέτος είπαν να το διαλύσουν ακόμα περισσότερο. Να κάνουν τα δύο ένα. Να ξεμπερδεύουν με όλα τα διαδικαστικά, τα παιδαγωγικά και τις επιστημονικές αιτιάσεις. Μέσα στο χωνευτήρι ψυχών θα ρίξουν και τα παιδιά που φιλοξενούνται στο ορφανοτροφείο. Η σκιά θα γίνει δεδομένο με κρατική σφραγίδα. Εύγε. Αν αυτός είναι ο πολιτισμός σας, εγώ θα απέχω.