Στο άρθρο 107 παραγ. κβ η διατύπωση ''σύναψη στενών κοινωνικών σχέσεων με πρόσωπα, με αφορμή τον χειρισμό θεμάτων αρμοδιότητας του υπαλλήλου από την αντιμετώπιση των οποίων εξαρτώνται ουσιώδη συμφέροντα των προσώπων αυτών'' δεν πρέπει να είναι ορθή. Κατ΄αρχήν δεν είναι σωστή η λέξη ''αφορμή''. Και πέραν αυτού για να συνιστά η κοινωνική σχέση μομφή για τον υπάλληλο θα πρέπει να προκύπτει ότι αυτός από τις σχέσεις αυτες, οι οποίες πρέπει να χαρακτηριστούν όχι απλώς στελές αλλά και ''φλικές'' οφελήθηκε προσωπικά ή οικογενειακά.
Γενική Παρατήρηση:
Δεν είμαι ειδικός στο θέμα αλλά παρ' όλο αυτό μπορώ να πω ότι οι διατάξεις είναι ορθές. Νομιζω όμως ότι πρέπει να δοθεί ειδική έμφαση σε δύο αντικείμενα.
Το πρώτο αντικείμενο είναι η πλήρης διασβάλιση της αμεροληψίας, της ανικειμενικότητας, της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης στον χειρισμό των υπαλλήλων από τους προϊσταμένους τους και τα αρμόδια συμβούλια. Δεν μπορώ να διατυπώσω συγκεκριμένες διατάξεις αλλά με αυτές ο μεν υπαλληλος θα πρέπει να αισθάνεται απόλυτα σίγουρος και ασφαλής ότι τυγχάνει δίκαιου χειρισμού και ότι ααγνωρίζονται και ανταμείβονται οι προσπάθειες και επιτυχίες του, οι δε πτοϊστάμενοι όπως και τα μέλη συμβουλίων να γνωρίζουν ότι οι αδικίες και οι φαυλότητες σε βάρος των υπαλλήλων θα έχουν βαρύτατες συνέπειες για τους ίδιους.
Το δεύτερο αντικείμενο είναι η πλήρης αποτροπή και πρόληψη όχι μόνο των παραλείψεων των υπαλλήλων και ιδιαίτερα των προισταμένων από αυτούς στην πιστή και ακόμη με ενθουσιασμό εκτέλεση των καθηκόντων τους αλλά και της ανικανότητας ή της αδιαφορίας. Για την κατανόηση του αντικειμένου αυτού θα αναφέρω δύο παραδείγματα:
Για το ότι δίνονταν χιλιάδες συντάξεις σε πεθαμένους ανθρώπους δεν ευθύνονται μόνο οι λαμβάνοντες τις συντάξεις (συγγενείς ή άλλοι) αλλά και οι προϊστάμενοι των υπηρεσιών που χορηγούσαν τις συντάξεις και ακόμη οι Πρόεδροι και τα μέλη των κατά καιρούς Διοικητικών Συμβουλίων του ΙΚΑ. Θα πληρώσει κανείς από όλους αυτούς τη ζημία που έχει υποστεί το ελληνικό Δημόσιο και ο φορολογούμενος λαός;
Γι' αυτό το όργιο της κατασπατάλησης των πόρων του Δημοσίου στα Νοσοκομεία μεγάλη ευθύνη έχουν οι Διοικητές, τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων αυτών και ακόμη οι εκάστοτε Γενικοί Διευθυντές, Γενικοί Γραμματείς, Υφυπουργοί και Υπουργοί. Θα πληρώσει κανείς από όλους αυτούς για τη ζημία;
Τέλος σε ότι αφορά το υπό συζήτηση νομοσχέδιο θέλω να πω ότι όλοι οι Δημόσιοι Λειτουργοί θα πρέπει να πληρώνουν από την ατομική και οικγενειακή περιουσία τους τις αποζημιώσεις πολιτών που προκύπτουν λόγω δικών τους παραβάσεων, παραλείψεων, αδιαφοριών και ανικανοτήτων κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Η ευθύνη δε και υποχρέωση αυτή να είναι σε ισχύ τουλάχιστον για 10-15 χρόνια μετά τον εντοπισμό ή αποκάλυψη της παράλειψης, αδιαφορίας κλπ. Από όσο μπορώ να γνωρίζω με το ισχύον τώρα νονικό καθεστώς τις αποζημιώσεις τις πληρώνει το Δημόσιο κα εν τέλει ο ελληνικός λαός._
Στο άρθρο 107 παραγ. κβ η διατύπωση ''σύναψη στενών κοινωνικών σχέσεων με πρόσωπα, με αφορμή τον χειρισμό θεμάτων αρμοδιότητας του υπαλλήλου από την αντιμετώπιση των οποίων εξαρτώνται ουσιώδη συμφέροντα των προσώπων αυτών'' δεν πρέπει να είναι ορθή. Κατ΄αρχήν δεν είναι σωστή η λέξη ''αφορμή''. Και πέραν αυτού για να συνιστά η κοινωνική σχέση μομφή για τον υπάλληλο θα πρέπει να προκύπτει ότι αυτός από τις σχέσεις αυτες, οι οποίες πρέπει να χαρακτηριστούν όχι απλώς στελές αλλά και ''φλικές'' οφελήθηκε προσωπικά ή οικογενειακά. Γενική Παρατήρηση: Δεν είμαι ειδικός στο θέμα αλλά παρ' όλο αυτό μπορώ να πω ότι οι διατάξεις είναι ορθές. Νομιζω όμως ότι πρέπει να δοθεί ειδική έμφαση σε δύο αντικείμενα. Το πρώτο αντικείμενο είναι η πλήρης διασβάλιση της αμεροληψίας, της ανικειμενικότητας, της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης στον χειρισμό των υπαλλήλων από τους προϊσταμένους τους και τα αρμόδια συμβούλια. Δεν μπορώ να διατυπώσω συγκεκριμένες διατάξεις αλλά με αυτές ο μεν υπαλληλος θα πρέπει να αισθάνεται απόλυτα σίγουρος και ασφαλής ότι τυγχάνει δίκαιου χειρισμού και ότι ααγνωρίζονται και ανταμείβονται οι προσπάθειες και επιτυχίες του, οι δε πτοϊστάμενοι όπως και τα μέλη συμβουλίων να γνωρίζουν ότι οι αδικίες και οι φαυλότητες σε βάρος των υπαλλήλων θα έχουν βαρύτατες συνέπειες για τους ίδιους. Το δεύτερο αντικείμενο είναι η πλήρης αποτροπή και πρόληψη όχι μόνο των παραλείψεων των υπαλλήλων και ιδιαίτερα των προισταμένων από αυτούς στην πιστή και ακόμη με ενθουσιασμό εκτέλεση των καθηκόντων τους αλλά και της ανικανότητας ή της αδιαφορίας. Για την κατανόηση του αντικειμένου αυτού θα αναφέρω δύο παραδείγματα: Για το ότι δίνονταν χιλιάδες συντάξεις σε πεθαμένους ανθρώπους δεν ευθύνονται μόνο οι λαμβάνοντες τις συντάξεις (συγγενείς ή άλλοι) αλλά και οι προϊστάμενοι των υπηρεσιών που χορηγούσαν τις συντάξεις και ακόμη οι Πρόεδροι και τα μέλη των κατά καιρούς Διοικητικών Συμβουλίων του ΙΚΑ. Θα πληρώσει κανείς από όλους αυτούς τη ζημία που έχει υποστεί το ελληνικό Δημόσιο και ο φορολογούμενος λαός; Γι' αυτό το όργιο της κατασπατάλησης των πόρων του Δημοσίου στα Νοσοκομεία μεγάλη ευθύνη έχουν οι Διοικητές, τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων αυτών και ακόμη οι εκάστοτε Γενικοί Διευθυντές, Γενικοί Γραμματείς, Υφυπουργοί και Υπουργοί. Θα πληρώσει κανείς από όλους αυτούς για τη ζημία; Τέλος σε ότι αφορά το υπό συζήτηση νομοσχέδιο θέλω να πω ότι όλοι οι Δημόσιοι Λειτουργοί θα πρέπει να πληρώνουν από την ατομική και οικγενειακή περιουσία τους τις αποζημιώσεις πολιτών που προκύπτουν λόγω δικών τους παραβάσεων, παραλείψεων, αδιαφοριών και ανικανοτήτων κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Η ευθύνη δε και υποχρέωση αυτή να είναι σε ισχύ τουλάχιστον για 10-15 χρόνια μετά τον εντοπισμό ή αποκάλυψη της παράλειψης, αδιαφορίας κλπ. Από όσο μπορώ να γνωρίζω με το ισχύον τώρα νονικό καθεστώς τις αποζημιώσεις τις πληρώνει το Δημόσιο κα εν τέλει ο ελληνικός λαός._