Προτείνω αναλογικά όσα έγραψα και στο σχόλιό μου στο άρθρο 12.
Επίσης θέλω να θέσω και το εξής θέμα.
Η διοίκηση οφείλει να λογοδοτεί ή όχι;
Γιατί φαίνεται ότι αυτή η υποχρέωση εστιάζεται αποκλειστικά στον υπάλληλο. Ο προιστάμενος δηλαδή, μπορεί όποτε του την βαράει, να τυλίγει έναν υπάλληλο σε μια κόλλα χαρτί, για υπαρκτούς ή ανύπαρκτους λόγους, και να τον παραπέμπει στο πειθαρχικό -βάζοντας την μοίρα του σε περιπέτειες -, δεν πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις του;; Γιατί του ζητάτε λογοδοσία μόνο ενα παραλείψει να κυνηγήσει πειθαρχικά έναν υπάλληλο;; Δεν θα έπρεπε να λογοδοτήσει και εαν αποδειχθεί τελικά ότι λανθασμένα καικατ΄επανάληψη παραπέμπει τους υπαλλήλους στο πειθαρχικό συμβουλιο;;
Όπως είπα και αλλού αυτό το πνεύμα της -εσκεμμένης;- ασάφειας ως προς τις ευθύνες των ισχυρών διατρέχει όλο το πειθαρχικό δικαιο, και όχι μόνο. Μου θυμίζετε την ρήση του Σόλωνα. Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Συγκρατεί τα ελαφρά,τα βαριά όμως τον διαπερνούν.
Προτείνω αναλογικά όσα έγραψα και στο σχόλιό μου στο άρθρο 12. Επίσης θέλω να θέσω και το εξής θέμα. Η διοίκηση οφείλει να λογοδοτεί ή όχι; Γιατί φαίνεται ότι αυτή η υποχρέωση εστιάζεται αποκλειστικά στον υπάλληλο. Ο προιστάμενος δηλαδή, μπορεί όποτε του την βαράει, να τυλίγει έναν υπάλληλο σε μια κόλλα χαρτί, για υπαρκτούς ή ανύπαρκτους λόγους, και να τον παραπέμπει στο πειθαρχικό -βάζοντας την μοίρα του σε περιπέτειες -, δεν πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις του;; Γιατί του ζητάτε λογοδοσία μόνο ενα παραλείψει να κυνηγήσει πειθαρχικά έναν υπάλληλο;; Δεν θα έπρεπε να λογοδοτήσει και εαν αποδειχθεί τελικά ότι λανθασμένα καικατ΄επανάληψη παραπέμπει τους υπαλλήλους στο πειθαρχικό συμβουλιο;; Όπως είπα και αλλού αυτό το πνεύμα της -εσκεμμένης;- ασάφειας ως προς τις ευθύνες των ισχυρών διατρέχει όλο το πειθαρχικό δικαιο, και όχι μόνο. Μου θυμίζετε την ρήση του Σόλωνα. Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Συγκρατεί τα ελαφρά,τα βαριά όμως τον διαπερνούν.