Δηλαδή για να καταλάβω , ενώ σε προηγούμενο άρθρο αποσυνδέεται η δυνατότητα προαγωγής ενός υπαλλήλου σε θέση προισταμένου απο τον κλάδο του (δηλ. ΠΕ, ΤΕ,ΔΕ , ΥΕ όλοι έχουν την ίδια τύχη)παρόλ΄αυτά λαμβάνονται υπόψη (όπως είναι λογικό βέβαια)οι δεξιότητες, οι γνώσεις και οι εμπειρίες του υπαλληλου για να καθορίσετε τους ατομικούς του στόχους.Δηλαδή θα καλέσετε έναν υπάλληλο ΠΕ να υπογράψει ένα συμβόλαιο αποδοτικότητας, μάλλον, πιο "δύσκολο" απο αυτό που θα υπογράψει ένας π.χ κατηγορίας ΔΕ. Παρόλα αυτά και οι δύο υπάλληλοι θα κριθούν για προισταμενοι με μόνο κριτήριο την "μη προφανή απόκλιση από την στοχοθεσία", ασχέτως εαν ο πρώτος θα έχει ως στόχο να βγάλει, ίσως, τα καστανα απο τη φωτιά και ο δεύτερος απλά, να χωρίσει δυο γαιδάρων άχυρα. Αν μείνει αυτό έτσι είναι ισοπεδωτικό και άδικο.
Προτείνω καταρχάς ο ορισμός της στοχοθεσίας και το συμβόλαιο αποδοτικότητας να καταρτίζονται με την σύμφωνη γνώμη και των υπαλλήλων. Επίσης να γίνει σαφή μοριοδότηση των στόχων ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας τους, και με τον τρόπο αυτό να αξιολογούνται με περισσότερα μορια οι υπάλλλοι που τα καταφέρνουν σε δύσκολους στόχους. Ο καθορισμός του συντελεστή δυσκολίας για κάθε στόχο - αντικείμενο να γίνεται όχι μόνο απο τους προισταμένους αλλά και με την συμμετοχή καιτων υπαλλήλων. Για να αποφευχθεί μάλιστα το φαινόμενο ο κάθενας υπάλληλος να ευλογάει τα γένια του , δηλαδή να προκρίνει το δικό του αντικείμενο ως το δυσκολότερο, να ορισθεί ότι,αφού έχουν καθοριστεί οι συντελεστές δυσκολίας, σε περίπτωση διαφωνίας για τον βαθμό δυσκολίας ενός αντικειμένου μεταξύ δυο υπαλλήλων να αποφασίζεται ανταλλαγή των αντικειμένων τους -δηλαδή να αλλάζουν θέσεις .
Σε όλα τα παραπάνω βέβαια υπάρχουν πολλές προυποθέσεις. Η ασάφεια της νομοθεσίας δυστυχώς είναι ο κανόνας και δημιουργεί τεράστια προβλήματα νομιμότητας στις ενέργειες των υπαλλήλων που θα προσπαθούν καθιδροι να "παραγουν" έργο (έργο να ΄ναι και ότι να ΄ναι) για να πιάσουν τους στόχους.Άραγε η νομιμότητα των εκδιδομένων διοικητικών πράξεων θα ελεγχθεί ποτέ απο κανέναν;Ποιον τελικά υπάλληλο θέλετε , αυτόν που παράγει φασόν αποφάσεις και αν τον ρωτήσεις "που το λέει ο νόμος" σε κυττάει σαν εξωγήινο ή αυτόν που βασανίζει το κεφάλι του για να λειτουργεί βάσει της αρχής της νομιμότητας;;;
Εννοείται ότι είναι κομβικής σημασίας το νομικό πλαίσιο που θα ρυθμίζει τα περι του συμβολαιου αποδοτικότητας.Και εκεί , τουλάχιστον , αναμένω να συνδεθεί η επιτευξη των στόχων όχι μόνο με ποσοτικά αλλά κυρίως με ποιοτικά κριτήρια, τον έλεγχο και την τήρηση των οποίων κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν.
Δηλαδή για να καταλάβω , ενώ σε προηγούμενο άρθρο αποσυνδέεται η δυνατότητα προαγωγής ενός υπαλλήλου σε θέση προισταμένου απο τον κλάδο του (δηλ. ΠΕ, ΤΕ,ΔΕ , ΥΕ όλοι έχουν την ίδια τύχη)παρόλ΄αυτά λαμβάνονται υπόψη (όπως είναι λογικό βέβαια)οι δεξιότητες, οι γνώσεις και οι εμπειρίες του υπαλληλου για να καθορίσετε τους ατομικούς του στόχους.Δηλαδή θα καλέσετε έναν υπάλληλο ΠΕ να υπογράψει ένα συμβόλαιο αποδοτικότητας, μάλλον, πιο "δύσκολο" απο αυτό που θα υπογράψει ένας π.χ κατηγορίας ΔΕ. Παρόλα αυτά και οι δύο υπάλληλοι θα κριθούν για προισταμενοι με μόνο κριτήριο την "μη προφανή απόκλιση από την στοχοθεσία", ασχέτως εαν ο πρώτος θα έχει ως στόχο να βγάλει, ίσως, τα καστανα απο τη φωτιά και ο δεύτερος απλά, να χωρίσει δυο γαιδάρων άχυρα. Αν μείνει αυτό έτσι είναι ισοπεδωτικό και άδικο. Προτείνω καταρχάς ο ορισμός της στοχοθεσίας και το συμβόλαιο αποδοτικότητας να καταρτίζονται με την σύμφωνη γνώμη και των υπαλλήλων. Επίσης να γίνει σαφή μοριοδότηση των στόχων ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας τους, και με τον τρόπο αυτό να αξιολογούνται με περισσότερα μορια οι υπάλλλοι που τα καταφέρνουν σε δύσκολους στόχους. Ο καθορισμός του συντελεστή δυσκολίας για κάθε στόχο - αντικείμενο να γίνεται όχι μόνο απο τους προισταμένους αλλά και με την συμμετοχή καιτων υπαλλήλων. Για να αποφευχθεί μάλιστα το φαινόμενο ο κάθενας υπάλληλος να ευλογάει τα γένια του , δηλαδή να προκρίνει το δικό του αντικείμενο ως το δυσκολότερο, να ορισθεί ότι,αφού έχουν καθοριστεί οι συντελεστές δυσκολίας, σε περίπτωση διαφωνίας για τον βαθμό δυσκολίας ενός αντικειμένου μεταξύ δυο υπαλλήλων να αποφασίζεται ανταλλαγή των αντικειμένων τους -δηλαδή να αλλάζουν θέσεις . Σε όλα τα παραπάνω βέβαια υπάρχουν πολλές προυποθέσεις. Η ασάφεια της νομοθεσίας δυστυχώς είναι ο κανόνας και δημιουργεί τεράστια προβλήματα νομιμότητας στις ενέργειες των υπαλλήλων που θα προσπαθούν καθιδροι να "παραγουν" έργο (έργο να ΄ναι και ότι να ΄ναι) για να πιάσουν τους στόχους.Άραγε η νομιμότητα των εκδιδομένων διοικητικών πράξεων θα ελεγχθεί ποτέ απο κανέναν;Ποιον τελικά υπάλληλο θέλετε , αυτόν που παράγει φασόν αποφάσεις και αν τον ρωτήσεις "που το λέει ο νόμος" σε κυττάει σαν εξωγήινο ή αυτόν που βασανίζει το κεφάλι του για να λειτουργεί βάσει της αρχής της νομιμότητας;;; Εννοείται ότι είναι κομβικής σημασίας το νομικό πλαίσιο που θα ρυθμίζει τα περι του συμβολαιου αποδοτικότητας.Και εκεί , τουλάχιστον , αναμένω να συνδεθεί η επιτευξη των στόχων όχι μόνο με ποσοτικά αλλά κυρίως με ποιοτικά κριτήρια, τον έλεγχο και την τήρηση των οποίων κάποιοι θα πρέπει να αναλάβουν.