Η κατάργηση των βραχυχρόνιων ασθενειών με υπεύθυνη δήλωση είναι καθαρά μία κίνηση εντυπώσεων, και όχι ουσίας. Ο οποιοσδήποτε έχει βεθεί σε θέση να αρρωστήσει μία ή δυο φορές τον χρόνο χωρίς να επισκεφθεί το γιατρό, και αυτό είναι το νόημα της υπεύθυνης δήλωσης. Εξάλλου σε κάθε περίπτωση η υπηρεσία έχει δικαίωμα να ζητήσει την επίσκεψη ελεγκτή γιατρού στον ασθενή.
Αν καταργηθεί όπως προτείνεται, το μόνο που θα προκαλεσει είναι δυσλειτουργία. Ο ασθενής θα τρέχει να ψάχνει γιατρό, ο οποίος είναι πιθανό να του κλείσει ραντεβού 10 ως 20 ημέρες μετά(!), καθώς τα ραντεβού με τον ΕΟΠΥΥ είναι αριθμητικά συγκεκριμένα. Αν μάλιστα καταφέρει να βρει ιδιώτη γιατρό, είναι πολύ πιθανό και λόγο της ταλαιπωρίας που θα υποστεί να ζητήσει επιπλέον ημέρα ασθένειας, κάτι που δεν θα συναίβενε με την υπεύθυνη δήλωση. Όμως, στις περιπτώσεις που δεν θα μπορέσει να επισκεφθεί ιατρό του ΕΟΠΠΥ (η πλειοψηφία), αναγκαστικά θα αναγκαστεί να επισκεφθεί εφημερεύον νοσοκομείο, προκαλώνας αναίτια επιβάρυνση στη λειτουργία των επείγοντων περιστατικών. Επιπροσθέτως, θα επιβαρυνθεί και η λειτουργία των α' βάθμιων επιτροπών υγείας, που ήδη είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες, και είναι καθαρά ατελέσφορο η επίσκεψη προς έλεγχο 3-4 μήνες μετά, όπως συμβαίνει. Η βραχυχρόνια ασθένεια προφανώς και δεν θα μπορεί να πιστοποιηθεί και οι γιατροί θα δεχθούν αναγκαστικά την προφορική δήλωση του υπαλλήλου! Δηλαδή το μόνο αποτέλεσμα θα είναι και η επιβάρυνση λειτουργίας των επιτροπών! Με δεδομένο ότι ο υπάλληλος για να επισκεφθεί την επιτροπή θα χάσει και μισή ημέρα από τη δουλειά του, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι εναντίον της παραγωγικότητας και όχι υπέρ της, όπως δήθεν πλασάρεται!
Τέλος σημειώνεται ότι ήδη απαγορευόταν η ασθένεια με υπεύθυνη δήλωση πριν και μετά από αργίες, ως ένα κίνητρο αποτροπής προσχηματικών ασθενειών. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις ανάγκης που η δυνατότητα υποβολής ασθένειας με δήλωση -έστω και προσχηματικά- αποτελεί διευκόλυνση, χωρίς να τίθεται θέμα καταχρηστικότητας. Ενδεικτικά υπάρχουν έκτακτα περιστατικά (π.χ. ατυχήματα γνωστών, κηδείες κλπ) που η χρήση της είναι θεμιτή και όχι καταχρηστική.
Η κατάργηση των βραχυχρόνιων ασθενειών με υπεύθυνη δήλωση είναι καθαρά μία κίνηση εντυπώσεων, και όχι ουσίας. Ο οποιοσδήποτε έχει βεθεί σε θέση να αρρωστήσει μία ή δυο φορές τον χρόνο χωρίς να επισκεφθεί το γιατρό, και αυτό είναι το νόημα της υπεύθυνης δήλωσης. Εξάλλου σε κάθε περίπτωση η υπηρεσία έχει δικαίωμα να ζητήσει την επίσκεψη ελεγκτή γιατρού στον ασθενή. Αν καταργηθεί όπως προτείνεται, το μόνο που θα προκαλεσει είναι δυσλειτουργία. Ο ασθενής θα τρέχει να ψάχνει γιατρό, ο οποίος είναι πιθανό να του κλείσει ραντεβού 10 ως 20 ημέρες μετά(!), καθώς τα ραντεβού με τον ΕΟΠΥΥ είναι αριθμητικά συγκεκριμένα. Αν μάλιστα καταφέρει να βρει ιδιώτη γιατρό, είναι πολύ πιθανό και λόγο της ταλαιπωρίας που θα υποστεί να ζητήσει επιπλέον ημέρα ασθένειας, κάτι που δεν θα συναίβενε με την υπεύθυνη δήλωση. Όμως, στις περιπτώσεις που δεν θα μπορέσει να επισκεφθεί ιατρό του ΕΟΠΠΥ (η πλειοψηφία), αναγκαστικά θα αναγκαστεί να επισκεφθεί εφημερεύον νοσοκομείο, προκαλώνας αναίτια επιβάρυνση στη λειτουργία των επείγοντων περιστατικών. Επιπροσθέτως, θα επιβαρυνθεί και η λειτουργία των α' βάθμιων επιτροπών υγείας, που ήδη είναι ιδιαίτερα επιβαρυμένες, και είναι καθαρά ατελέσφορο η επίσκεψη προς έλεγχο 3-4 μήνες μετά, όπως συμβαίνει. Η βραχυχρόνια ασθένεια προφανώς και δεν θα μπορεί να πιστοποιηθεί και οι γιατροί θα δεχθούν αναγκαστικά την προφορική δήλωση του υπαλλήλου! Δηλαδή το μόνο αποτέλεσμα θα είναι και η επιβάρυνση λειτουργίας των επιτροπών! Με δεδομένο ότι ο υπάλληλος για να επισκεφθεί την επιτροπή θα χάσει και μισή ημέρα από τη δουλειά του, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι εναντίον της παραγωγικότητας και όχι υπέρ της, όπως δήθεν πλασάρεται! Τέλος σημειώνεται ότι ήδη απαγορευόταν η ασθένεια με υπεύθυνη δήλωση πριν και μετά από αργίες, ως ένα κίνητρο αποτροπής προσχηματικών ασθενειών. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις ανάγκης που η δυνατότητα υποβολής ασθένειας με δήλωση -έστω και προσχηματικά- αποτελεί διευκόλυνση, χωρίς να τίθεται θέμα καταχρηστικότητας. Ενδεικτικά υπάρχουν έκτακτα περιστατικά (π.χ. ατυχήματα γνωστών, κηδείες κλπ) που η χρήση της είναι θεμιτή και όχι καταχρηστική.