Πρώην Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΑΥΡΟΣ' | 9 Νοεμβρίου 2011, 20:20

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Για τη θέση ή μη σε Δυνητική αργία ενός υπαλλήλου θα πρέπει να έχει άποψη και η συγεκριμένη υπηρεσία στην οποία υπηρετεί και όχι μόνο το πειθαρχικό συμβούλιο το οποίο δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τον κάθε υπάλληλο. Ο υπηρεσιακός φάκελος του υπαλλήλου, με τα σημεριμένα δεδομένα, δεν είναι αρκετός για να διαμορφώσει κάποιος άποψη, όπως διαμορφώνουν οι Προιστάμενοι του οι οποίοι τον ζουν καθημερινά. Επίσης, και ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα πολύ ακραίο μέτρο θα πρέπει να εφάρμοζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του και να εφαρμόζεται για παραδειγματισμό. Θα πρέπει να εξετάζεται αν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος για την απομάκρυνση του υπαλλήλου και όχι να γίνεται δικαστήριο για το αν διέπραξε ή όχι το αδίκημα. Το να καταβάλλεται στον υπάλληλο που τέθηκε σε αργία το 1/3 ή το 1/4 των αποδοχών του (δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα 250 - 350 €, λιγότερα και από το επίδομα ανεργίας)είναι καταστροφικό για έναν υπάλληλο που κατηγορήθηκε άδικα και θα δικαιωθεί δικαστικά μετά από δύο, τρία, ίσως και περισσότερα χρόνια. Πως θα ζει ο υπάλληλος αυτός και ποιός θα τον αποζημιώσει ηθικά και οικονομικά ; Ποιός θα καλύπτει τις δαπάνες των δικηγόρων του, τα δάνειά του, τη διατροφή του ; Ποιος θα πληρώνει τους φόρους του και πώς ο υπάλληλος θα καλύπτει τα αυξημένα τεκμήρια διαβίωσης ; Για έναν υπάλληλο με ένα διαμέρισμα 80 τ.μ. και ένα αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού, τα τεκμήρια διαβίωσης ανέρχονται σε 12.000 € περίπου και οι αποδοχές του δεν θα υπερβαίνουν 4.000 €. Και μάλιστα χωρίς να έχει δικαίωμα να εργαστεί. Επαναλαμβάνω, ότι αν κρίνεται από υπηρεσιακό ή άλλο συμβούλιο ότι δεν μπορεί να ασκεί τα συγκεκριμένα καθήκοντα που ασκούσε, ας του ανατίθενται άλλα μικρότερης ευθύνης μέχρι να τελεσιδίκησει η υπόθεση του. Διαφορετικά δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωώτητας. Οι αλλαγές που υπάρχουν στα συγκεκριμένα άρθρα προδικάζουν την καταδίκη των υπαλλήλων που κατηγορούνται και κινούνται, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε λάθος κατεύθυνση. Οι διατάξεις που ισχύουν σήμερα με τις οποίες τίθενται σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία ύστερα από απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης, είναι αρκέτές, γιατί κατά την άποψη μου καλύπτεται το 95% των περιπτώσεων όπου λόγοι δημοσίου συμφέροντος επιβάλλουν την προσωρινή και άμεση απομάκρυνση κάποιου υπαλλήλου από την υπηρεσία. Δεν πρέπει να στερείται από κάποιον υπάλληλο που κατηγορείται, το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτόν του και να παραμείνει αξιοπρεπής μέχρι να αποδειχθεί αν πράγματι έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα ή όχι. Και αυτό δυστυχώς έίναι πολύ δύσκολο να γίνει πριν τη δίκη του στο ακροατήριο, συνεπώς χρειάζονται μέχρι και πέντε χρόνια. Γνωρίζω πραγματικό παράδειγμα όπου υπάλληλος δικαιώθηκε σε πρώτο βαθμό, ύστερα όμως από πέντε χρόνια, καθώς ο καταγγέλων ο οποίος στο μεταξύ είχε εκμεταλλευτεί τις διατάξεις της περαίωσης κατέθεσε ότι επρόκειτο για παραξήγηση. Στην πραγματικότητα ήθελε να ισχυροποιήσει τις προσφυγές του στα διοικητικά δικαστήρια, όταν αυτές αποσύρθηκαν λόγω περαίωσης, σταμάτησε να ζητάει αναβολές στα ποινικά δικαστήρια και ο υπάλληλος αθωώθηκε. Αν ϊσχυαν οι σημερινές διατάξεις και είχε τεθεί αυτοδίκαια σε αργία ποιος θα τον αποζημίωνε για τα πέντε χαμένα χρόνια της ζωής του;