Κύριε Υπουργέ! Σίγουρα ΝΑΙ στην αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης, ίσως όμως θα έπρεπε να γίνει με τρόπο που δεν θα αλλάξει ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ τη ζωή κάποιων συμπολιτών μας (κυρίως κάποιων συγκεκριμένων κατηγοριών). Διότι πίσω από το χρόνο που πιέζει ασφυκτικά, από τα νούμερα και τους αριθμούς (που πρέπει να μας... βγουν), υπάρχουν ανθρώπινες ζωές-οικογένειες. Εγώ π.χ. είμαι κοντά στα 40, εργαζόμενη στον λεγόμενο "στενό δημόσιο τομέα", ως Ι.Δ.Α.Χ. διοικητικός ΔΕ. Όμως πριν.... πολλά χρόνια, πέρασα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και μάλιστα σε πολύ καλή σειρά. Η ζωή όμως είναι ΤΟΣΟ απρόβλεπτη γιά ΟΛΟΥΣ, έτσι και εγώ, κάποια στιγμή αναγκάστηκα λόγω σοβαρών προβλημάτων να διακόψω τις σπουδές μου (έχοντας αφήσει μόνο 4 μαθήματα γιά τη λήψη του πτυχίου μου) και να επιστρέψω στην επαρχία, στον τόπο κατοικίας μου. Βρήκα όμως το κουράγιο και ξαναεπέστρεψα στα πανεπιστημιακά έδρανα και βρίσκομαι στη διαδικασία λήψης του πτυχίου μου, το χρωστάω στον εαυτό μου. Το σημαντικότερο όμως από ΟΛΑ, είναι πως είμαι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ εργαζόμενη στην οικογένειά μου. Μπορεί να μην έχω παιδιά, ζω όμως με την αδελφή μου, η οποία ανήκει ΔΥΣΤΥΧΩΣ στους μακροχρόνια άνεργους και την μητέρα μου, η οποία παίρνει μια... κουτσουρεμένη σύνταξη. Οι δυσκολίες ΠΟΛΛΕΣ, όπως άλλωστε και στις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες. Τι γίνεται λοιπόν όταν μιά οικογένεια βρεθεί χωρίς κανέναν εργαζόμενο? Ως Ι.Δ.Α.Χ. διοικητικός ΔΕ, κινδυνεύω να απολυθώ (έστω κι αν κάποια στιγμή θα μπορώ να αλλάξω κατηγορία, σε διοικητικό ΠΕ). Εγώ και η αδερφή μου, όπως ΟΛΟΙ άλλωστε, προσπαθούμε να το... παλέψουμε! Με τι όμως? Με μιά ΜΟΝΟ σύνταξη (της μητέρας μου), τη στιγμή μάλιστα που ακόμη και με τον δικό μου μισθό δύσκολα τα βολεύουμε? Σαν τη δικιά μου περίπτωση, σίγουρα υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ!!! Μήπως λοιπόν γιά όλες αυτές τις αλλαγές, θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη και κάποια κοινωνικά κριτήρια? Όπως π.χ. για τις οικογένειες όπου υπάρχει ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΜΟΝΟ ένας εργαζόμενος? Είναι στοιχεία που ΣΙΓΟΥΡΑ μπορούν να προβλεφθούν και να τεκμηριωθούν.........
Κύριε Υπουργέ! Σίγουρα ΝΑΙ στην αναδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης, ίσως όμως θα έπρεπε να γίνει με τρόπο που δεν θα αλλάξει ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ τη ζωή κάποιων συμπολιτών μας (κυρίως κάποιων συγκεκριμένων κατηγοριών). Διότι πίσω από το χρόνο που πιέζει ασφυκτικά, από τα νούμερα και τους αριθμούς (που πρέπει να μας... βγουν), υπάρχουν ανθρώπινες ζωές-οικογένειες. Εγώ π.χ. είμαι κοντά στα 40, εργαζόμενη στον λεγόμενο "στενό δημόσιο τομέα", ως Ι.Δ.Α.Χ. διοικητικός ΔΕ. Όμως πριν.... πολλά χρόνια, πέρασα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών και μάλιστα σε πολύ καλή σειρά. Η ζωή όμως είναι ΤΟΣΟ απρόβλεπτη γιά ΟΛΟΥΣ, έτσι και εγώ, κάποια στιγμή αναγκάστηκα λόγω σοβαρών προβλημάτων να διακόψω τις σπουδές μου (έχοντας αφήσει μόνο 4 μαθήματα γιά τη λήψη του πτυχίου μου) και να επιστρέψω στην επαρχία, στον τόπο κατοικίας μου. Βρήκα όμως το κουράγιο και ξαναεπέστρεψα στα πανεπιστημιακά έδρανα και βρίσκομαι στη διαδικασία λήψης του πτυχίου μου, το χρωστάω στον εαυτό μου. Το σημαντικότερο όμως από ΟΛΑ, είναι πως είμαι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ εργαζόμενη στην οικογένειά μου. Μπορεί να μην έχω παιδιά, ζω όμως με την αδελφή μου, η οποία ανήκει ΔΥΣΤΥΧΩΣ στους μακροχρόνια άνεργους και την μητέρα μου, η οποία παίρνει μια... κουτσουρεμένη σύνταξη. Οι δυσκολίες ΠΟΛΛΕΣ, όπως άλλωστε και στις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες. Τι γίνεται λοιπόν όταν μιά οικογένεια βρεθεί χωρίς κανέναν εργαζόμενο? Ως Ι.Δ.Α.Χ. διοικητικός ΔΕ, κινδυνεύω να απολυθώ (έστω κι αν κάποια στιγμή θα μπορώ να αλλάξω κατηγορία, σε διοικητικό ΠΕ). Εγώ και η αδερφή μου, όπως ΟΛΟΙ άλλωστε, προσπαθούμε να το... παλέψουμε! Με τι όμως? Με μιά ΜΟΝΟ σύνταξη (της μητέρας μου), τη στιγμή μάλιστα που ακόμη και με τον δικό μου μισθό δύσκολα τα βολεύουμε? Σαν τη δικιά μου περίπτωση, σίγουρα υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ!!! Μήπως λοιπόν γιά όλες αυτές τις αλλαγές, θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη και κάποια κοινωνικά κριτήρια? Όπως π.χ. για τις οικογένειες όπου υπάρχει ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΜΟΝΟ ένας εργαζόμενος? Είναι στοιχεία που ΣΙΓΟΥΡΑ μπορούν να προβλεφθούν και να τεκμηριωθούν.........