Είναι αδιανόητο η προσπάθεια ενός πλήρους απασχολούμενου ανθρώπου, και μάλιστα για λογαριασμό του Δημοσίου να αντιμετωπίζεται σαν να πρόκειται για οτιδήποτε λιγότερο από επένδυση για το ίδιο το Δημόσιο.
Είμαι εκπαιδευτικός, μητέρα 4 παιδιών. Έδωσα ξανά πανελλήνιες και κάνω έναν τεράστιο αγώνα, φοιτώντας σε μια πόλη 3 ώρες μακριά από τον τόπο κατοικίας μου, επιχειρώντας ΟΧΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ωφέλεια, αλλά του ίδιου του Δημοσίου. Με ένα δεύτερο πτυχίο θέλω να καλύψω λειτουργικό κενό ειδικότητας στο σχολείο μου, που ασθμαίνει κάθε χρόνο για να το καλύψει το Υπουργείο.
Οι μέχρι σήμερα προβλεπόμενες 20 ημέρες άδειας, καλύπτουν στο όριο τα 20 περίπου ετήσια μαθήματα των σχολών. Και προϋποθέτουν την επιτυχή εξέταση με την πρώτη προσπάθεια. Πόσο είναι δύσκολο άραγε να αντιληφθεί κανείς τι θα σήμαινε η μείωση στο ήμισι των ημερών αυτών! Είναι εύκολο να λογαριάζει κανείς τις "χαμένες" εργατο-ώρες, είναι όμως πιο σωστό να λογαριάζει κανείς την ωφέλεια των ωρών που επενδύονται σε δεξιότητες.
Είναι αδιανόητο η προσπάθεια ενός πλήρους απασχολούμενου ανθρώπου, και μάλιστα για λογαριασμό του Δημοσίου να αντιμετωπίζεται σαν να πρόκειται για οτιδήποτε λιγότερο από επένδυση για το ίδιο το Δημόσιο. Είμαι εκπαιδευτικός, μητέρα 4 παιδιών. Έδωσα ξανά πανελλήνιες και κάνω έναν τεράστιο αγώνα, φοιτώντας σε μια πόλη 3 ώρες μακριά από τον τόπο κατοικίας μου, επιχειρώντας ΟΧΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ωφέλεια, αλλά του ίδιου του Δημοσίου. Με ένα δεύτερο πτυχίο θέλω να καλύψω λειτουργικό κενό ειδικότητας στο σχολείο μου, που ασθμαίνει κάθε χρόνο για να το καλύψει το Υπουργείο. Οι μέχρι σήμερα προβλεπόμενες 20 ημέρες άδειας, καλύπτουν στο όριο τα 20 περίπου ετήσια μαθήματα των σχολών. Και προϋποθέτουν την επιτυχή εξέταση με την πρώτη προσπάθεια. Πόσο είναι δύσκολο άραγε να αντιληφθεί κανείς τι θα σήμαινε η μείωση στο ήμισι των ημερών αυτών! Είναι εύκολο να λογαριάζει κανείς τις "χαμένες" εργατο-ώρες, είναι όμως πιο σωστό να λογαριάζει κανείς την ωφέλεια των ωρών που επενδύονται σε δεξιότητες.