Φιλόδοξη προσπάθεια αλλά μάλλον ατελέσφορη αφού περιγράφει το σκοπό αλλά όχι και τα μέσα που απαιτούνται για την επίτευξή του.
1. Χρειάζεται μια ανεξάρτητη αρχή ελεγχόμενη από το κοινοβούλιο ( μπορεί να αποτελέσει τη μετεξέλιξη του Ελεγκτικού συνεδρίου) η οποία θα εισάγει μετρήσιμα κριτήρια αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας στη λειτουργία της Κυβέρνησης, αποτιμά τη πρόοδο μετρώντας τα αποτελέσματα αυτών των κριτηρίων, αποτιμά τα αποτελέσματα κόστους-οφέλους όπως αναλύονται στο νομοσχέδιο, εισηγείται μεθόδους για τη βελτίωση της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας των δημοσίων υπηρεσιών, μέτρα για τη περιστολή των δαπανών (τα οποία ακόμη και σήμερα αυξάνονται...) καταθέτοντας ετήσια έκθεση στο Κοινοβούλιο στο οποίο είναι και υπεύθυνη. Πρότυπο αποτελεί το National Auditing Office (www.nao.org.uk). Περιττεύει η ανάλυση των αυτονόητων δηλ. γιατί πρέπει να είναι ανεξάρτητη αρχή και γιατό ο έλεγχος της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας πρέπει να γίνεται από μια αρχή και όχι από όλα τα επί μέρους υπουργεία. Έχουν τα υπουργεία με τη σημερινή στελέχωση τη τεχνογνωσία και τους πόρους για να εκπονήσουν εκθέσεις συνεπειών κόστους-οφέλους? Η αυτονόητη απάντηση διαψεύδει τις καλές προθέσεις...Σημειωτέον ότι το National Auditing Office απασχολεί περί τα 900 άτομα για τους παραπάνω σκοπούς (και όχι μόνο)!!!
2. Για ποιό λόγο τελικά γίνονατι οι δημόσιες διαβουλεύσεις? Έχουμε στατιστικά αποτελέσματα στο τέλος του έτους πόσες γνώμες/προτάσεις υποβλήθηκαν από τους πολίτες και τελικά το σημαντικότερο, πόσες από αυτές έγιναν δεκτές (ως ποσοστό)? Άλλως η δημόσια διαβούλευση καταντά λαϊκή εκτόνωση και δεν αποτελεί ουσιαστικό τμήμα καλής διακυβέρνησης.
Φιλόδοξη προσπάθεια αλλά μάλλον ατελέσφορη αφού περιγράφει το σκοπό αλλά όχι και τα μέσα που απαιτούνται για την επίτευξή του. 1. Χρειάζεται μια ανεξάρτητη αρχή ελεγχόμενη από το κοινοβούλιο ( μπορεί να αποτελέσει τη μετεξέλιξη του Ελεγκτικού συνεδρίου) η οποία θα εισάγει μετρήσιμα κριτήρια αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας στη λειτουργία της Κυβέρνησης, αποτιμά τη πρόοδο μετρώντας τα αποτελέσματα αυτών των κριτηρίων, αποτιμά τα αποτελέσματα κόστους-οφέλους όπως αναλύονται στο νομοσχέδιο, εισηγείται μεθόδους για τη βελτίωση της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας των δημοσίων υπηρεσιών, μέτρα για τη περιστολή των δαπανών (τα οποία ακόμη και σήμερα αυξάνονται...) καταθέτοντας ετήσια έκθεση στο Κοινοβούλιο στο οποίο είναι και υπεύθυνη. Πρότυπο αποτελεί το National Auditing Office (www.nao.org.uk). Περιττεύει η ανάλυση των αυτονόητων δηλ. γιατί πρέπει να είναι ανεξάρτητη αρχή και γιατό ο έλεγχος της αποδοτικότητας και αποτελεσματικότητας πρέπει να γίνεται από μια αρχή και όχι από όλα τα επί μέρους υπουργεία. Έχουν τα υπουργεία με τη σημερινή στελέχωση τη τεχνογνωσία και τους πόρους για να εκπονήσουν εκθέσεις συνεπειών κόστους-οφέλους? Η αυτονόητη απάντηση διαψεύδει τις καλές προθέσεις...Σημειωτέον ότι το National Auditing Office απασχολεί περί τα 900 άτομα για τους παραπάνω σκοπούς (και όχι μόνο)!!! 2. Για ποιό λόγο τελικά γίνονατι οι δημόσιες διαβουλεύσεις? Έχουμε στατιστικά αποτελέσματα στο τέλος του έτους πόσες γνώμες/προτάσεις υποβλήθηκαν από τους πολίτες και τελικά το σημαντικότερο, πόσες από αυτές έγιναν δεκτές (ως ποσοστό)? Άλλως η δημόσια διαβούλευση καταντά λαϊκή εκτόνωση και δεν αποτελεί ουσιαστικό τμήμα καλής διακυβέρνησης.