"Με την τροποποίηση της παρ. 2 άρθρου 4 Ν. 3861/2010 ο νομοθέτης επιθυμεί να προβλέψει ότι, πλην των πράξεων που δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, οι λοιπές πράξεις που αναρτώνται στο πρόγραμμα Διαύγεια ισχύουν από την ανάρτησή τους εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά στις κείμενες διατάξεις ή στις ίδιες τις πράξεις. Έτσι επιλύεται ένα σοβαρό ζήτημα που έχει δημιουργήσει η προηγούμενη διατύπωση της διάταξης σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένες πράξεις «δεν εκτελούνται εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτηση τους στο Διαδίκτυο». Η διατύπωση αυτή είχε δημιουργήσει σημαντικές αμφισβητήσεις όσον αφορά την έναρξη εφαρμογής των συγκεκριμένων πράξεων τόσο από τους φορείς που εντάσσονται στο πεδίο εφαρμογής του νόμου όσο και στο νομικό κόσμο της χώρας. Συγκεκριμένα μία μερίδα των εμπλεκόμενων φορέων ισχυρίζεται ότι οι πράξεις ισχύουν από την υπογραφή τους και η ανάρτηση είναι αναγκαίος όρος για την εκτέλεσή τους και άλλοι, όπως και η πρόσφατη γνωμοδότηση ΝΣΚ 46/2013, ότι τα έννομα αποτελέσματά τους αρχίζουν από την ανάρτησή τους στο διαδίκτυο."
Χωρίς να είμαι νομικός, θεωρώ πως το πρόβλημα υπάρχει μόνο όταν η πράξη αναρτάται μετά από πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος από την υπογραφή της. Αντί λοιπόν να νομιμοποιούμε την καθυστέρηση καλύτερα να βρούμε τρόπο να την εξαλείψουμε δεσμεύοντας το κράτος να μην μπορεί να εκτελέσει τίποτα αν πρώτα δεν έχει δημοσιευτεί. Συνεπώς η αρχική διατύπωση «δεν εκτελούνται εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτηση τους στο Διαδίκτυο» εξυπηρετούσε το πνεύμα του νόμου.
"Με την τροποποίηση της παρ. 2 άρθρου 4 Ν. 3861/2010 ο νομοθέτης επιθυμεί να προβλέψει ότι, πλην των πράξεων που δημοσιεύονται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, οι λοιπές πράξεις που αναρτώνται στο πρόγραμμα Διαύγεια ισχύουν από την ανάρτησή τους εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά στις κείμενες διατάξεις ή στις ίδιες τις πράξεις. Έτσι επιλύεται ένα σοβαρό ζήτημα που έχει δημιουργήσει η προηγούμενη διατύπωση της διάταξης σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένες πράξεις «δεν εκτελούνται εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτηση τους στο Διαδίκτυο». Η διατύπωση αυτή είχε δημιουργήσει σημαντικές αμφισβητήσεις όσον αφορά την έναρξη εφαρμογής των συγκεκριμένων πράξεων τόσο από τους φορείς που εντάσσονται στο πεδίο εφαρμογής του νόμου όσο και στο νομικό κόσμο της χώρας. Συγκεκριμένα μία μερίδα των εμπλεκόμενων φορέων ισχυρίζεται ότι οι πράξεις ισχύουν από την υπογραφή τους και η ανάρτηση είναι αναγκαίος όρος για την εκτέλεσή τους και άλλοι, όπως και η πρόσφατη γνωμοδότηση ΝΣΚ 46/2013, ότι τα έννομα αποτελέσματά τους αρχίζουν από την ανάρτησή τους στο διαδίκτυο." Χωρίς να είμαι νομικός, θεωρώ πως το πρόβλημα υπάρχει μόνο όταν η πράξη αναρτάται μετά από πάροδο μεγάλου χρονικού διαστήματος από την υπογραφή της. Αντί λοιπόν να νομιμοποιούμε την καθυστέρηση καλύτερα να βρούμε τρόπο να την εξαλείψουμε δεσμεύοντας το κράτος να μην μπορεί να εκτελέσει τίποτα αν πρώτα δεν έχει δημοσιευτεί. Συνεπώς η αρχική διατύπωση «δεν εκτελούνται εάν δεν έχει προηγηθεί η ανάρτηση τους στο Διαδίκτυο» εξυπηρετούσε το πνεύμα του νόμου.