Έχουμε ακόμη μια φορά ένα πυροτέχνημα. Θα πρέπει να τονισθεί για ακόμη μια φορά ότι καμιά προσπάθεια βελτίωσης, δεν πρέπει να γίνει συμβατικά και συγκυριακά και επάνω στα υφιστάμενα προβληματικά δομο-λειτουργικά χαρακτηριστικά και την υπάρχουσα διοικητική κουλτούρα.
Η υπάρχουσα οργανωτική δομή της Δημόσιας Διοίκησης βασίζεται στις βασικές λειτουργίες και την πυραμοειδή διάρθρωση των υπηρεσιακών σχέσεων με κύρια χαρακτηριστικά αυστηρό ιεραρχικό σύστημα κατά βάση όχι αξιοκρατικό, άστοχη δόμηση που οδηγεί σε επικαλύψεις αρμοδιοτήτων και σύγχυση στη λήψη αποφάσεων, έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των διευθύνσεων-κλάδων για χρήματα, δύναμη, θέσεις και επιρροή με ταυτόχρονη δημιουργία μεταξύ τους στεγανών. Ο μέσος δημόσιος υπάλληλος ουσιαστικά δεν έχει καμία αποφασιστική αρμοδιότητα, παραμένει ίσως εγκλωβισμένος σε κλάδους που δεν του δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξει τις γνώσεις και τις δεξιότητές του, χωρίς καθηκοντολόγιο, χωρίς αντικειμενικό και αξιοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, χωρίς στοχοθεσία κλπ.
Ο αντικειμενικός σκοπός του άρθρου ίσως είναι σωστός αλλά η προσέγγισή του είναι εντελώς λάθος όπως και όλο το σύστημα διοίκησης. Το πρόβλημα ξεκινάει από τις προβληματικές οργανωτικές δομές και τελειώνει στο κατά βάση αναξιοκρατικό σύστημα επιλογής της ιεραρχίας. Ας μη γίνει επίκληση του υφιστάμενου νόμου επιλογής ως αξιοκρατικού γιατί προβλέπει μέχρι 380 μόρια σε προηγούμενη διοικητική εμπειρία (όταν το διδακτορικό να δίνει 200) και όταν όλοι γνωρίζουν πως γινόταν μέχρι σήμερα οι επιλογές για να αποκτηθεί αυτή η διοικητική εμπειρία.
Ο μονόδρομος είναι ένας με αναδιοργάνωση του Δημοσίου, κινητικότητα και αξιοκρατία.
Η λάθος προσέγγιση του άρθρου είναι στον επιμερισμό της ποσόστωσης γιατί αυτό θα δημιουργήσει συγκρουσιακές συνθήκες μεταξύ κλάδων-διευθύνσεων και μεροληπτικές αποφάσεις των Γενικών Διευθυντών.
Έχουμε ακόμη μια φορά ένα πυροτέχνημα. Θα πρέπει να τονισθεί για ακόμη μια φορά ότι καμιά προσπάθεια βελτίωσης, δεν πρέπει να γίνει συμβατικά και συγκυριακά και επάνω στα υφιστάμενα προβληματικά δομο-λειτουργικά χαρακτηριστικά και την υπάρχουσα διοικητική κουλτούρα. Η υπάρχουσα οργανωτική δομή της Δημόσιας Διοίκησης βασίζεται στις βασικές λειτουργίες και την πυραμοειδή διάρθρωση των υπηρεσιακών σχέσεων με κύρια χαρακτηριστικά αυστηρό ιεραρχικό σύστημα κατά βάση όχι αξιοκρατικό, άστοχη δόμηση που οδηγεί σε επικαλύψεις αρμοδιοτήτων και σύγχυση στη λήψη αποφάσεων, έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των διευθύνσεων-κλάδων για χρήματα, δύναμη, θέσεις και επιρροή με ταυτόχρονη δημιουργία μεταξύ τους στεγανών. Ο μέσος δημόσιος υπάλληλος ουσιαστικά δεν έχει καμία αποφασιστική αρμοδιότητα, παραμένει ίσως εγκλωβισμένος σε κλάδους που δεν του δίνουν τη δυνατότητα να αναπτύξει τις γνώσεις και τις δεξιότητές του, χωρίς καθηκοντολόγιο, χωρίς αντικειμενικό και αξιοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, χωρίς στοχοθεσία κλπ. Ο αντικειμενικός σκοπός του άρθρου ίσως είναι σωστός αλλά η προσέγγισή του είναι εντελώς λάθος όπως και όλο το σύστημα διοίκησης. Το πρόβλημα ξεκινάει από τις προβληματικές οργανωτικές δομές και τελειώνει στο κατά βάση αναξιοκρατικό σύστημα επιλογής της ιεραρχίας. Ας μη γίνει επίκληση του υφιστάμενου νόμου επιλογής ως αξιοκρατικού γιατί προβλέπει μέχρι 380 μόρια σε προηγούμενη διοικητική εμπειρία (όταν το διδακτορικό να δίνει 200) και όταν όλοι γνωρίζουν πως γινόταν μέχρι σήμερα οι επιλογές για να αποκτηθεί αυτή η διοικητική εμπειρία. Ο μονόδρομος είναι ένας με αναδιοργάνωση του Δημοσίου, κινητικότητα και αξιοκρατία. Η λάθος προσέγγιση του άρθρου είναι στον επιμερισμό της ποσόστωσης γιατί αυτό θα δημιουργήσει συγκρουσιακές συνθήκες μεταξύ κλάδων-διευθύνσεων και μεροληπτικές αποφάσεις των Γενικών Διευθυντών.