Θεωρώ ότι το κέντρο διακυβέρνησης μπορεί και πρέπει να είναι στην πράξη το Υπουργικό Συμβούλιο. Ωστόσο, για τη Δημόσια Διοίκηση, θα ήταν σωστό να υπάρχει ένας μόνιμος εκπρόσωπος, εκτός του συνδικαλιστικού ή κομματικού χώρου. Ο μόνιμος αυτός εκπρόσωπος, ενδεχομένως με το βαθμό του Γεν. Γραματέα (ένας μόνιμος Γενικός Γραμματέας ή Υφυπουργός Διοίκησης χωρίς θητεία), θα μπορούσε να ορίζεται με ειδική διαδικασία με την συμμετοχή της Βουλής και απαίτηση ειδικής πλειοψηφίας, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας ως προς το δικαίωμα πρότασης/έγκρισης προσώπων για το ρόλο αυτό. Ένας τέτοιος θεσμός, πλαισιωμένος με αυξημένες αρμοδιότητες σε συδνυασμό με την ύπαρξη ενός αποτελεσματικού μηχανισμού ελέγχου του ίδιου του θεσμού, θα μπορούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα συντονισμού, προγραμματισμού, υλοποίησης πολιτικών, καθορισμού αρμοδιοτήτων καθώς και ευθύνης σε σχέση με την Διοίκηση εκ μέρους της εκάστοτε εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας. Επιπλέον, θα υπήρχε πάντοτε η δυνατότητα γρήγορου σχεδιασμού πολιτικής, καθώς ο μόνιμος εκπρόσωπος θα πρέπει να γνωρίζει ανα πάσα στιγμή τους πόρους και τις δυνατότητες της Διοίκησης.
Σε σχέση με τις Μονάδες Στρατηγικού Σχεδιασμού, θα ήταν σωστό να στελεχώνονται από πραγματικά άξια στελέχη της διοίκησης. Η αποφοίτηση από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης ή από γεγιγνωσμένου κύρους θεσμούς (λ.χ. Διπλωματική Ακαδημία ή κορυφαία ιδρύματα του εξωτερικού)ίσως είναι ένα καλό κριτήριο, αλλά θα έπρεπε να λαμβάνονται υπόψιν οι πολύ ειδικές γνώσεις που κατέχουν ορισμένοι υπάλληλοι (δίχως να είναι Ειδικό Επιστημονικό Προσωπικό κατ' ανάγκην) όπως και η πολυτιμότατη πολυετής εμπειρία ορισμένων στελεχών. Σαφώς τα στελέχη των Μονάδων Στρατηγικού Σχεδιασμού είναι σωστό να αναφέρονται στον υπεύθυνο του Κέντρου Διακυβέρνησης (Μόνιμο Γενικό Γραμματέα, Υφυπουργό, Γραμματέα Κυβέρνησης κ.ο.κ.).
Θεωρώ ότι το κέντρο διακυβέρνησης μπορεί και πρέπει να είναι στην πράξη το Υπουργικό Συμβούλιο. Ωστόσο, για τη Δημόσια Διοίκηση, θα ήταν σωστό να υπάρχει ένας μόνιμος εκπρόσωπος, εκτός του συνδικαλιστικού ή κομματικού χώρου. Ο μόνιμος αυτός εκπρόσωπος, ενδεχομένως με το βαθμό του Γεν. Γραματέα (ένας μόνιμος Γενικός Γραμματέας ή Υφυπουργός Διοίκησης χωρίς θητεία), θα μπορούσε να ορίζεται με ειδική διαδικασία με την συμμετοχή της Βουλής και απαίτηση ειδικής πλειοψηφίας, ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας ως προς το δικαίωμα πρότασης/έγκρισης προσώπων για το ρόλο αυτό. Ένας τέτοιος θεσμός, πλαισιωμένος με αυξημένες αρμοδιότητες σε συδνυασμό με την ύπαρξη ενός αποτελεσματικού μηχανισμού ελέγχου του ίδιου του θεσμού, θα μπορούσε να λύσει πολλά από τα προβλήματα συντονισμού, προγραμματισμού, υλοποίησης πολιτικών, καθορισμού αρμοδιοτήτων καθώς και ευθύνης σε σχέση με την Διοίκηση εκ μέρους της εκάστοτε εκλεγμένης πολιτικής ηγεσίας. Επιπλέον, θα υπήρχε πάντοτε η δυνατότητα γρήγορου σχεδιασμού πολιτικής, καθώς ο μόνιμος εκπρόσωπος θα πρέπει να γνωρίζει ανα πάσα στιγμή τους πόρους και τις δυνατότητες της Διοίκησης. Σε σχέση με τις Μονάδες Στρατηγικού Σχεδιασμού, θα ήταν σωστό να στελεχώνονται από πραγματικά άξια στελέχη της διοίκησης. Η αποφοίτηση από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης ή από γεγιγνωσμένου κύρους θεσμούς (λ.χ. Διπλωματική Ακαδημία ή κορυφαία ιδρύματα του εξωτερικού)ίσως είναι ένα καλό κριτήριο, αλλά θα έπρεπε να λαμβάνονται υπόψιν οι πολύ ειδικές γνώσεις που κατέχουν ορισμένοι υπάλληλοι (δίχως να είναι Ειδικό Επιστημονικό Προσωπικό κατ' ανάγκην) όπως και η πολυτιμότατη πολυετής εμπειρία ορισμένων στελεχών. Σαφώς τα στελέχη των Μονάδων Στρατηγικού Σχεδιασμού είναι σωστό να αναφέρονται στον υπεύθυνο του Κέντρου Διακυβέρνησης (Μόνιμο Γενικό Γραμματέα, Υφυπουργό, Γραμματέα Κυβέρνησης κ.ο.κ.).