Ένας οριζόντιος τρόπος απλούστευσης των διαδικασιών και αύξησης της διαφάνειας είναι το "κλείσιμο" πρόσβασης των πολιτών στο "backoffice" της Δημόσιας Διοίκησης. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται αδιαφάνεια στο επιχειρησιακό κομμάτι των διαδικασιών και δεν επιβαρύνεται ο πολίτης με πληροφορία που δεν του προσφέρει προστιθέμενη αξία. Σε συνδυασμό με ενημέρωση (ηλεκτρονική ή τηλεφωνική) του σταδίου στο οποίο βρίσκεται το αίτημά του, οι διαδικασίες του δημοσίου αποκτούν διαφορετικό χαρακτήρα.
Η ηλεκτρονικοποίηση χωρίς απλούστευση είναι άχρηστη, θα είναι σαν να ηλεκτρονικοποιείται το χάος (και σε αυτή τη περίπτωση το θετικό της ηλεκτρονικοποίησης που είναι η ταχύτητα θα γίνει αρνητικό αφού τα λάθη θα προχωράνε γρήγορα και δεν θα τα προλαβαίνει κανείς...).
Τα ΚΕΠ αποτελούν ιδανική δομή για την υποστήριξη των παραπάνω (αφού ουσιαστικά αυτό κάνουν-αποτελούν το frontoffice της Δημόσιας Διοίκησης μη επιτρέποντας την πρόσβαση στο backoffice). Σίγουρα τα εμπλεκόμενα στελέχη χρειάζονται εκπαίδευση σε διάφορα ζητήματα: σχέσεις με ανθρώπους και εξυπηρέτησή τους (customer relationship management/customer service), ενημέρωση σε βασικά υπηρεσιακά ζητήματα (εξειδίκευση υπαλλήλων σε θεματικές ενότητες π.χ. υγεία, ασφάλιση, οτα, εμπόριο, νομικά, δικαστικά, κτλ), ψηφιακή κουλτούρα, κ.α.
Για να πετύχει η απλούστευση και η ηλεκτρονικοποίηση των διαδικασιών θα πρέπει αφενός να επιτευχθεί πλήρης διαλειτουργικότητα και αφετέρου να μη διαβιβάζονται έγγραφα (ακόμα και σε ψηφιακή μορφή) αλλά αποκλειστικά η απαραίτητη πληροφορία (π.χ. να μη στέλνεται το πιστοποιητικό ασφαλιστικής ενημερότητας αλλά η πληροφορία αν ο ενδιαφερόμενος είναι ενήμερος). Επομένως η ψηφιοποίηση όλων των αρχείων όλων των Υπηρεσιών είναι απαραίτητο βήμα για την ηλεκτρονική διαβίβαση της απαραίτητης πληροφορίας. Η κωδικοποίηση της νομοθεσίας (μακάρι και η απλούστευσή της...) επίσης θα αποτελέσουν σημαντικό βήμα για την επίτευξη του στόχου.
Η έως τώρα προσπάθεια απλούστευσης παρουσιάζει διάφορα προβλήματα:
1) οι αρμόδιες Υπηρεσίες Απλούστευσης δεν είναι στελεχωμένες επαρκώς ποιοτικά (καμία εμπειρία και εξειδίκευση) και ποσοτικά,
2) δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ των εμπλεκόμενων (θεωρείται ότι παρεμβαίνουν σε ξένες δουλειές και αρνούνται τη συνεργασία),
3) δεν υπάρχει αρμόδιος/οι για τις διαδικασίες του Δημοσίου ο οποίος να τις παρακολουθεί και να τις προσαρμόζει στις εκάστοτε συνθήκες και ανάγκες,
4) υπάρχουν πάρα πολλά σημεία ελέγχου επιβαρύνοντας τις διαδικασίες χωρίς αποτέλεσμα (π.χ. άχρηστα πιστοποιητικά) αφού δεν υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί ή δεν εφαρμόζονται οι προβλεπόμενοι έλεγχοι ενώ θα μπορούσαν να υπάρχουν λίγα σημεία ελέγχου και να επιτυγχάνονται ταυτόχρονα 2 θετικά: α) μείωση διοικητικού βάρους και β) αποδέσμευση υπαλλήλων από τον συνεχή και ανούσιο έλεγχο χαρτιών και απασχόλησή τους με επιτόπιο ή άλλον ουσιαστικότερο έλεγχο.
Ένας οριζόντιος τρόπος απλούστευσης των διαδικασιών και αύξησης της διαφάνειας είναι το "κλείσιμο" πρόσβασης των πολιτών στο "backoffice" της Δημόσιας Διοίκησης. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται αδιαφάνεια στο επιχειρησιακό κομμάτι των διαδικασιών και δεν επιβαρύνεται ο πολίτης με πληροφορία που δεν του προσφέρει προστιθέμενη αξία. Σε συνδυασμό με ενημέρωση (ηλεκτρονική ή τηλεφωνική) του σταδίου στο οποίο βρίσκεται το αίτημά του, οι διαδικασίες του δημοσίου αποκτούν διαφορετικό χαρακτήρα. Η ηλεκτρονικοποίηση χωρίς απλούστευση είναι άχρηστη, θα είναι σαν να ηλεκτρονικοποιείται το χάος (και σε αυτή τη περίπτωση το θετικό της ηλεκτρονικοποίησης που είναι η ταχύτητα θα γίνει αρνητικό αφού τα λάθη θα προχωράνε γρήγορα και δεν θα τα προλαβαίνει κανείς...). Τα ΚΕΠ αποτελούν ιδανική δομή για την υποστήριξη των παραπάνω (αφού ουσιαστικά αυτό κάνουν-αποτελούν το frontoffice της Δημόσιας Διοίκησης μη επιτρέποντας την πρόσβαση στο backoffice). Σίγουρα τα εμπλεκόμενα στελέχη χρειάζονται εκπαίδευση σε διάφορα ζητήματα: σχέσεις με ανθρώπους και εξυπηρέτησή τους (customer relationship management/customer service), ενημέρωση σε βασικά υπηρεσιακά ζητήματα (εξειδίκευση υπαλλήλων σε θεματικές ενότητες π.χ. υγεία, ασφάλιση, οτα, εμπόριο, νομικά, δικαστικά, κτλ), ψηφιακή κουλτούρα, κ.α. Για να πετύχει η απλούστευση και η ηλεκτρονικοποίηση των διαδικασιών θα πρέπει αφενός να επιτευχθεί πλήρης διαλειτουργικότητα και αφετέρου να μη διαβιβάζονται έγγραφα (ακόμα και σε ψηφιακή μορφή) αλλά αποκλειστικά η απαραίτητη πληροφορία (π.χ. να μη στέλνεται το πιστοποιητικό ασφαλιστικής ενημερότητας αλλά η πληροφορία αν ο ενδιαφερόμενος είναι ενήμερος). Επομένως η ψηφιοποίηση όλων των αρχείων όλων των Υπηρεσιών είναι απαραίτητο βήμα για την ηλεκτρονική διαβίβαση της απαραίτητης πληροφορίας. Η κωδικοποίηση της νομοθεσίας (μακάρι και η απλούστευσή της...) επίσης θα αποτελέσουν σημαντικό βήμα για την επίτευξη του στόχου. Η έως τώρα προσπάθεια απλούστευσης παρουσιάζει διάφορα προβλήματα: 1) οι αρμόδιες Υπηρεσίες Απλούστευσης δεν είναι στελεχωμένες επαρκώς ποιοτικά (καμία εμπειρία και εξειδίκευση) και ποσοτικά, 2) δεν υπάρχει συνεργασία μεταξύ των εμπλεκόμενων (θεωρείται ότι παρεμβαίνουν σε ξένες δουλειές και αρνούνται τη συνεργασία), 3) δεν υπάρχει αρμόδιος/οι για τις διαδικασίες του Δημοσίου ο οποίος να τις παρακολουθεί και να τις προσαρμόζει στις εκάστοτε συνθήκες και ανάγκες, 4) υπάρχουν πάρα πολλά σημεία ελέγχου επιβαρύνοντας τις διαδικασίες χωρίς αποτέλεσμα (π.χ. άχρηστα πιστοποιητικά) αφού δεν υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί ή δεν εφαρμόζονται οι προβλεπόμενοι έλεγχοι ενώ θα μπορούσαν να υπάρχουν λίγα σημεία ελέγχου και να επιτυγχάνονται ταυτόχρονα 2 θετικά: α) μείωση διοικητικού βάρους και β) αποδέσμευση υπαλλήλων από τον συνεχή και ανούσιο έλεγχο χαρτιών και απασχόλησή τους με επιτόπιο ή άλλον ουσιαστικότερο έλεγχο.