Πρώην Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κ.Π.' | 20 Ιανουαρίου 2014, 12:50

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ο μακρύς δρόμος από το "βαθμολογούνταν όλοι με άριστα" μέχρι το "δεν επιτρέπονται άριστοι πέραν του 25%" είναι ένας δρόμος που ο νομοθέτης αποφάσισε να μην τον περπατήσει. Αντίθετα, μας διακτινίζει σ' ένα σύστημα αξιολόγησης που ο μόνος στόχος που ΔΕΝ εξυπηρετεί είναι η βελτίωση των υπηρεσιών και η παραγωγικότητα. Κατά τη γνώμη μου το άρθρο 19 περί ανώτατων ποσοστών ανά κλίμακα αξιολόγησης: 1.ευνοεί τη μεγιστοποίηση της γραφειοκρατείας: α)οι προϊστάμενοι θα αναλώσουν πολλές εργατοώρες τραγουδώντας το "έξι δια δύο μείον πέντε..." του Λουκιανού Κηλαηδόνη για να αποφασίσουν ποιους θα προάγουν και ποιους θα "κόψουν", δεδομένου ότι το εν λόγω τραγούδι προτρέπει επιτακτικά την επαλήθευση ("δεν κάνω λάθος, μα ας τα ξαναδώ"). β) Οι υπάλληλοι θα ξοδέψουν επίσης πολλές εργατοώρες προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί στον προϊστάμενο, αφού, όσο παραγωγικοί κι αν είναι (και μπορεί να είναι όλοι τους), κάποιοι θα πρέπει υποχρεωτικά να πλασαριστούν στο 15%. 2. Καταλύει το νόημα της λέξης "αξία". Ορίστε ένα παράδειγμα από το μέλλον: Δάσκαλος: "Κύριε τάδε μου, ο γιος σας είναι άριστος μαθητής". Γονιός: "Τότε, γιατί έμεινε στην ίδια τάξη;". Δάσκαλος: "Λυπάμαι, λόγω ποσόστωσης". Αν ο νομοθέτης επιθυμεί να υπηρετήσει αυτούς τους στόχους, υπάρχει ένα λιγότερο δαπανηρό σύστημα, που μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το ΥΔΜΗΔ. Ονομάζεται "μουσικές καρέκλες" και παίζεται με μεγάλη επιτυχία σε όλα τα νηπιαγωγεία της πατρίδας μας, χωρίς μάλιστα να αισθάνεται κανείς αδικημένος. (Όσοι είναι γονείς το γνωρίζουν, ρωτήστε τους). Και λιγότεροι υπάλληλοι και λιγότερες καρέκλες.