Όλο και πιο συχνά νιώθω σαν βλάκας σε αυτή τη χώρα. Είναι άραγε η πρώτη φορά που προσπαθεί καποιος να βελτιώσει τη λειτουργικότητα του κρατικού μηχανισμού με νομοθετήματα; Πέτυχε; Αν ναι τότε δεν υπάρχει πια πρόβλημα! Αν όμως όχι τότε τι μας κάνει να πιστεύουμε οτι το επόμενο νομοθέτημα θα πετύχει; Ασχοληθήκαμε με τη διερεύνηση των λόγων της αποτυχίας και βρήκαμε οτι έφταιγε ο νόμος;
Ως απλός πολίτης με πρόσβαση μέσω διαδικτύου στο Εθνικό τυπογραφείο προσπάθησα σε 2-3 περιπτωσεις να βρω την αντίστοιχη νομοθεσία. Είναι, για εμένα μόνο από όλους τους έλληνες, αδύνατον. Νόμοι, τροπλογίες, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, εγκύκλιοι.... δε βγάζεις άκρη. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών είναι μία προφορική παράδοση με όλες τις στρεβλώσεις που κάτι τέτοιο ενέχει.
Ως δημόσιος υπάλληλος, είμαι από αυτούς, ζω το ίδιο δράμα. Περιμένω την υπουργική εγκύκλιο για να εφαρμόσω τον νόμο, γιατί ο νόμος είναι δυσνόητος και δεν είναι ένας. Με αυτόν τον τρόπο η λειτουργία μας καθορίζεται από τις εγκυκλίους και όχι από τους νόμους ( αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται πάντοτε χρονικά και νοηματικά ).
Ως απλός πολίτης και ως δημόσιος υπάλληλος μπορώ να κάνω κάτι; Ως πολίτης απαιτώ την κωδικοποίηση των νόμων ... όλων ... τώρα. Ως δημόσιος υπάλληλος απαιτώ τη δημιουργία ή την ενεργοποίηση των μηχανισμών ανάδρασης και τη θετική αξιολόγηση. Όταν ένας υπάλληλος βρίσκει τρόπο πιο αποδοτικής λειτουργίας της υπηρεσίας του (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι υπάλληλοι) θα πρέπει να εισακούγεται θεσμικά η πρότασή του και να μην εξαρτάται από τον προϊσταμενο ή τους αρχαιότερους συναδέλφους του. Και επιτέλους, όποιος εργάζεται κάνει λάθη ... αλίμονο έχει βυθιστεί όλο το δημόσιο σε δυσπραγία για την αποφυγή λαθών. Ας σταματήσει επιτέλους η αξιολόγηση με βάση τα λάθη και ας αρχίσουμε την αξιολόγηση με βάση την προσφορά και τις πρωτοβουλίες.
Ευχαριστώ.
Όλο και πιο συχνά νιώθω σαν βλάκας σε αυτή τη χώρα. Είναι άραγε η πρώτη φορά που προσπαθεί καποιος να βελτιώσει τη λειτουργικότητα του κρατικού μηχανισμού με νομοθετήματα; Πέτυχε; Αν ναι τότε δεν υπάρχει πια πρόβλημα! Αν όμως όχι τότε τι μας κάνει να πιστεύουμε οτι το επόμενο νομοθέτημα θα πετύχει; Ασχοληθήκαμε με τη διερεύνηση των λόγων της αποτυχίας και βρήκαμε οτι έφταιγε ο νόμος; Ως απλός πολίτης με πρόσβαση μέσω διαδικτύου στο Εθνικό τυπογραφείο προσπάθησα σε 2-3 περιπτωσεις να βρω την αντίστοιχη νομοθεσία. Είναι, για εμένα μόνο από όλους τους έλληνες, αδύνατον. Νόμοι, τροπλογίες, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, εγκύκλιοι.... δε βγάζεις άκρη. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών είναι μία προφορική παράδοση με όλες τις στρεβλώσεις που κάτι τέτοιο ενέχει. Ως δημόσιος υπάλληλος, είμαι από αυτούς, ζω το ίδιο δράμα. Περιμένω την υπουργική εγκύκλιο για να εφαρμόσω τον νόμο, γιατί ο νόμος είναι δυσνόητος και δεν είναι ένας. Με αυτόν τον τρόπο η λειτουργία μας καθορίζεται από τις εγκυκλίους και όχι από τους νόμους ( αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται πάντοτε χρονικά και νοηματικά ). Ως απλός πολίτης και ως δημόσιος υπάλληλος μπορώ να κάνω κάτι; Ως πολίτης απαιτώ την κωδικοποίηση των νόμων ... όλων ... τώρα. Ως δημόσιος υπάλληλος απαιτώ τη δημιουργία ή την ενεργοποίηση των μηχανισμών ανάδρασης και τη θετική αξιολόγηση. Όταν ένας υπάλληλος βρίσκει τρόπο πιο αποδοτικής λειτουργίας της υπηρεσίας του (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι υπάλληλοι) θα πρέπει να εισακούγεται θεσμικά η πρότασή του και να μην εξαρτάται από τον προϊσταμενο ή τους αρχαιότερους συναδέλφους του. Και επιτέλους, όποιος εργάζεται κάνει λάθη ... αλίμονο έχει βυθιστεί όλο το δημόσιο σε δυσπραγία για την αποφυγή λαθών. Ας σταματήσει επιτέλους η αξιολόγηση με βάση τα λάθη και ας αρχίσουμε την αξιολόγηση με βάση την προσφορά και τις πρωτοβουλίες. Ευχαριστώ.