Πρέπει κάποτε επιτέλους, και ίσως είναι μία ευκαιρία τώρα, να καταργηθεί επιτέλους η πρόβλεψη της παρ. 7 της Υπουργικής Απόφασης ΔΙΔΑΔ/Φ.53/1379/οικ.4727 που καθορίζε τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων που λαμβάνουν άδεια υπηρεσιακής εκπαίδευσης.
Συγκεκριμένα διασαφηνίζεται η υπάρχουσα πρόβλεψη ότι όποιος υπάλληλος λάβει άδεια υπηρεσιακής εκαπίδευσης, με βάση το αρ. 58 του Υπαλληλικού Κώδικα (Ν. 3528/2007) ή το άρ. 65 του Κώδικα Δημοτικών Υπαλλήλων (Ν. 3584/2007), υποχρεούται να υπηρετήσει στο Δημόσιο για χρονικό διάστημα ίσο με το τριπλάσιο του χρόνου της άδειας υπηρεσιακής εκπαίδευσης που έλαβε.
Στη συγκεκριμένη Υπουργική Απόφαση (παρ. 7) προβλέπεται ότι η υποχρέωση υπηρέτησης στο Δημόσιο για τον χρόνο που προβλέπεται , μπορεί να εκπληρωθεί σε οποιαδήποτε υπηρεσία του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ και όχι υποχρεωτικά στην υπηρεσία που χορήγησε την άδεια.
Αυτό είναι σωστό και ταυτίζεται με τη μοντέρνα λογική της κινητικότητας εντός του δημοσίου και της δυνατότητας αξιοποίησης των υπαλλήλων παντού.
Όμως υπάρχει μια αδιακιολόγητη και άδικη εξαίρεση.
Αναφέρεται στην παρ. 7 της εν λόγω Υπουργικής Απόφασης ότι κατ εξαίρεση, το προσωπικό των ΟΤΑ α' και β' βαθμού, καθώς και το προσωπικό των Ανεξαρτήτων Αρχών και των ΝΠΔΔ, υποχρεούται να υπηρετήσει το συγκεκριμένο χρονκό διάστημα στην υπηρεσία από την οποία έλαβε την άδεια.
Αυτό εκτός από άδικο, και ενδεχομένως και αντισυνταγματικό (αντίκειται τουλάχιστον στην αρχή της ισότητας), είναι και αντιπαραγωγικό για τη Δημόσια Διοίκηση και θέτει αδικαιολόγητους φραγμούς στην μετακίνσηη, απόσπαση και εν γένει κινητικότητα των δημοσίων υπάλληλων.
Ένα από τα πολλά προβλήματα που μπορεί να επιφέρει, σχετίζεται και με το παρόν σχέδιο νόμου, το οποίο προβλέπει ότι για τις θέσεις Διευθυντών και Γενικών Διευθυντών μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα υπάλληλοι από όλο το Δημόσιο και ε συνεχεία να αποσπαστούν.
Αυτό είναι σύμφωνο με τη γενική λογική της κινητικότητας των υπαλλήλων και της βελτίωσης της αποδοτικότητας των υπηρεσιών αλλά τι θα γίνει αν πχ κάποιος που πετύχει στη διαδικαδία βρεθεί να μην μπορεί να μετακινηθεί από την υπηρεσία του λόγω αυτής της εξαίρεσης που υπάρχει;
Για λόγους ισότητας των υπαλλήλων αλλά και για λόγους βελτίωσης της αποδοτκότητας των υπηρεσιών και βέλτιστης λειτουργίας του υπό διαμόρφωση συστήματος επιλογής προϊσταμένων, πρέπει αυτή η μικρή εξαίρεση να καταργηθεί και να υπάρχει η γενική πρόβλεψη , η οποία να ισχύει για όλους, που να λεέι ότι η υποχρέωση υπηρέτησης του υπαλλήλου για τριπλάσιο χρόνο από το χρόνο της άδειας υπηρεσιακής εκαπίδευσης που έλαβε, δύναται να εκπληρωθεί σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, ή όπουδηποτε η υπηρέτηση θεωρείται ως χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας (π.χ. απόσπαση στην Ευρωπαική Ένωση κλπ), και όχι σε αυτή που του χορήγησε την άδεια.
Πρέπει κάποτε επιτέλους, και ίσως είναι μία ευκαιρία τώρα, να καταργηθεί επιτέλους η πρόβλεψη της παρ. 7 της Υπουργικής Απόφασης ΔΙΔΑΔ/Φ.53/1379/οικ.4727 που καθορίζε τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων που λαμβάνουν άδεια υπηρεσιακής εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα διασαφηνίζεται η υπάρχουσα πρόβλεψη ότι όποιος υπάλληλος λάβει άδεια υπηρεσιακής εκαπίδευσης, με βάση το αρ. 58 του Υπαλληλικού Κώδικα (Ν. 3528/2007) ή το άρ. 65 του Κώδικα Δημοτικών Υπαλλήλων (Ν. 3584/2007), υποχρεούται να υπηρετήσει στο Δημόσιο για χρονικό διάστημα ίσο με το τριπλάσιο του χρόνου της άδειας υπηρεσιακής εκπαίδευσης που έλαβε. Στη συγκεκριμένη Υπουργική Απόφαση (παρ. 7) προβλέπεται ότι η υποχρέωση υπηρέτησης στο Δημόσιο για τον χρόνο που προβλέπεται , μπορεί να εκπληρωθεί σε οποιαδήποτε υπηρεσία του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ και όχι υποχρεωτικά στην υπηρεσία που χορήγησε την άδεια. Αυτό είναι σωστό και ταυτίζεται με τη μοντέρνα λογική της κινητικότητας εντός του δημοσίου και της δυνατότητας αξιοποίησης των υπαλλήλων παντού. Όμως υπάρχει μια αδιακιολόγητη και άδικη εξαίρεση. Αναφέρεται στην παρ. 7 της εν λόγω Υπουργικής Απόφασης ότι κατ εξαίρεση, το προσωπικό των ΟΤΑ α' και β' βαθμού, καθώς και το προσωπικό των Ανεξαρτήτων Αρχών και των ΝΠΔΔ, υποχρεούται να υπηρετήσει το συγκεκριμένο χρονκό διάστημα στην υπηρεσία από την οποία έλαβε την άδεια. Αυτό εκτός από άδικο, και ενδεχομένως και αντισυνταγματικό (αντίκειται τουλάχιστον στην αρχή της ισότητας), είναι και αντιπαραγωγικό για τη Δημόσια Διοίκηση και θέτει αδικαιολόγητους φραγμούς στην μετακίνσηη, απόσπαση και εν γένει κινητικότητα των δημοσίων υπάλληλων. Ένα από τα πολλά προβλήματα που μπορεί να επιφέρει, σχετίζεται και με το παρόν σχέδιο νόμου, το οποίο προβλέπει ότι για τις θέσεις Διευθυντών και Γενικών Διευθυντών μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα υπάλληλοι από όλο το Δημόσιο και ε συνεχεία να αποσπαστούν. Αυτό είναι σύμφωνο με τη γενική λογική της κινητικότητας των υπαλλήλων και της βελτίωσης της αποδοτικότητας των υπηρεσιών αλλά τι θα γίνει αν πχ κάποιος που πετύχει στη διαδικαδία βρεθεί να μην μπορεί να μετακινηθεί από την υπηρεσία του λόγω αυτής της εξαίρεσης που υπάρχει; Για λόγους ισότητας των υπαλλήλων αλλά και για λόγους βελτίωσης της αποδοτκότητας των υπηρεσιών και βέλτιστης λειτουργίας του υπό διαμόρφωση συστήματος επιλογής προϊσταμένων, πρέπει αυτή η μικρή εξαίρεση να καταργηθεί και να υπάρχει η γενική πρόβλεψη , η οποία να ισχύει για όλους, που να λεέι ότι η υποχρέωση υπηρέτησης του υπαλλήλου για τριπλάσιο χρόνο από το χρόνο της άδειας υπηρεσιακής εκαπίδευσης που έλαβε, δύναται να εκπληρωθεί σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία, ή όπουδηποτε η υπηρέτηση θεωρείται ως χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας (π.χ. απόσπαση στην Ευρωπαική Ένωση κλπ), και όχι σε αυτή που του χορήγησε την άδεια.