Πρώην Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μακροδημόπουλος Δημήτρης' | 22 Μαΐου 2014, 20:36

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Δεν νομίζω ότι υπήρχε ανάγκη νέου θεσμικού πλαισίου για τη στελέχωση των Υπηρεσιών και των Οργανισμών. Πάντοτε, οι πάντες αξιολογούντο και αξιολογούνται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι αξιολογητές. Διότι υπήρχαν στο τελικό στάδιο της αξιολόγησης επιτροπές κρίσης διορισμένες θεσμικά που έκαναν το άσπρο μαύρο και αντίστροφα. Να θυμίσω τη στελέχωση των Υπηρεσιών και των Οργανισμών μέσα από την Ανοιχτή Διαβούλευση το 2010; Δεν κατέληξε σε φιάσκο;Γιατί; Διότι ο κομματισμός κυριαρχούσε και κυριαρχεί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Θα απαντήσετε βέβαια ότι γιαυτό προωθείται το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσο, για να υπερβεί η αξιοκρατία την κομματική προκατάληψη. Όμως είναι δυνατό όσοι έχουν τέτοιες αξιοκρατικές προθέσεις ταυτόχρονα να στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό (π.χ. νοσοκομεία, οργανισμούς)με εντελώς κομματικά κριτήρια; Μάλιστα για να μη θεωρηθώ ότι γράφοντας αυτά πέφτω πρώτος στην παγίδα του κομματισμού ασκώντας αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, επικαλούμαι τα σχόλια του κυβερνητικού Τύπου και ιδιαίτερα της σοβαρότερης ιδεολογικής της έκφρασης, της "Καθημερινής", η οποία επανειλημμένα επέκρινε την κυβέρνηση για τα κριτήρια των επιλογών της. Η μόνη διαφορά μεταξύ του παρελθόντος των αυτοδύναμων κυβερνήσεων και των σημερινών κυβερνητικών συνεργασιών είναι ότι τότε οι επιλογές είχαν καθαρά μονοκομματικό χαρακτήρα ενώ σήμερα καλύπτουν το φάσμα των κομμάτων που συγκυβερνούν. Αυτά συμβαίνουν διότι λείπει το μοναδικό στοιχείο που δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί: η πολιτική βούληση.Αν μια χώρα σώζεται νομοθετώντας, τότε η χώρα μας με την πολυνομία της θα είχε σωθεί εκατό φορές. Το πρόβλημα της στελέχωσης μιας υπηρεσίας ή ενός Οργανισμού, ιδιαίτερα στη δεύτερη περίπτωση, δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Δεν αρκεί η άθροιση ακαδημαικών τίτλων, μεταπτυχιακών ή διδακτορικών για να επιλυθεί. Αντίθετα θα οξύνει τα προβλήματα. Απλά οι εκάστοτε κυβερνώντες θα μπορούν να ισχυρίζονται ότι επέλεξαν τον υποψήφιο με τα περισσότερα τυπικά προσόντα. Διότι το αντικείμενο των θέσεων αυτών είναι ως επί το πλείστον εξειδικευμένο, απαιτεί πολύχρονη πραγματική εμπειρία, σταδιακή ιεραρχική εξέλιξη ώστε να κατακτά και να αφομοιώνει ο υποψήφιος όλα τα επίπεδα της λειτουργίας του Οργανισμού, τη φύση των πραγματικών προβλημάτων ώστε να ωριμάζει στη σκέψη του η επίλυσή τους, τα προβλήματα της λειτουργίας των εμπλεκόμενων υπηρεσιών στο παραγόμενο αποτέλεσμα κ.α.π.. Το να φέρεις έναν "αλεξιπτωτιστή" με δύο μεταπτυχιακά και δύο διδακτορικά ή (ακόμη χειρότερα) πανεπιστημιακό που αγνοούν την πραγματικότητα, απλά πρεξόφλησες την αποτυχία της επιλογής. Θα μπορείς βέβαια να επικαλείσαι τα τυπικά προσόντα του ως δικαιολογία. Εργάσθηκα επί 33 χρόνια ως Πολιτικός Μηχανικός (ΑΠΘ)στον ΟΣΕ, δηλαδή σε έναν λαβύρινθο εξειδικευμένων αντικειμένων και λειτουργιών, σε μάχιμη συνεχώς θέση, που έπρεπε να επιλύω καθημερινά πλήθος προβλημάτων και ως εκ τούτου οι απόψεις μου είναι αποτέλεσμα πολύχρονης εμπειρίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το 1977 όταν προσλήφθηκα στον ΟΣΕ, ο Οργανισμός διοικείτο από 3 Γενικούς Δ/ντές (Υποδομής, Εκμετάλλευσης, Διοίκησης), οι οποίοι προέρχονταν από τον Οργανισμό και είχαν εξαντλήσει την ιεραρχική κλίμακα. Βέβαια και τότε η κομματική ένταξη ήταν κυρίαρχο προσόν αλλά όποιον και να επέλεγαν είχε άριστη γνώση του τομέα που αναλάμβανε ως Γεν. Δ/ντής. Σήμερα, κατ' αρχήν, ποιός μπορεί στον ιδιωτικό τομέα να αξιολογήσει, ιδιαίτερα στη συνένευξη, την καταλληλότητα ενός υποψηφίου για μια ανώτερη ή ανώτατη θέση στον ΟΣΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ κλπ; Ποιός μπορεί να αξιολογήσει τα θέματα των εξετάσεων αν δεν είναι κορυφαίο στέλεχος αυτών των Οργανισμών και των Υπηρεσιών ώστε να διαθέτει άριστη γνώση του αντικειμένου και της ελληνικής πραγματικότητας; Θα μπορούσαν ίσως να μετακληθούν ανώτατα στελέχη π.χ. των γερμανικών, βρετανικών, γαλλικών σιδηροδρόμων για τις επιλογές. Και όμως όσο αντιφατικό και αν ακούγεται δεν αποτελεί την καλύτερη αντιμετώπιση του προβλήματος. Όταν το 1999 πήγα στο Advanced Railways Research Center στο Sheffield,όπου συγκεντρώνονταν η αφρόκρεμα των βρετανικών σιδηροδρόμων,διαπίστωσα ότι τα προβλήματα που απασχολούσαν το σιδηρόδρομο σε ευρωπαικό επίπεδο απείχαν παρασάγγας από τα προβλήματα στη χώρα μας. Πώς λοιπόν ένας ευρωπαίος, ο οποίος αγνοεί την ελληνική πραγματικότητα, μάλιστα ούτε καν μπορεί να τη διανοηθεί, θα αξιολογήσει τον καταλληλότερο για τον ελληνικό σιδηρόδρομο και την υπέρβαση των προβλημάτων του; Νομίζω ότι δεν χρειάζονται νέοι νόμοι για τη στελέχωση των υπηρεσιών. Απαιτείται μόνον πολιτική βούληση για να κάνουμε την αξιοκρατία πράξη. Ας εφαρμόσουμε επιτέλους κάποτε το αυτονόητο!!